Tous les chapitres de : Chapitre 501 - Chapitre 510

Grabe naman sa personal na banat ng kanyang amo. “Kapag totoong nagmamahalan ang dalawang tao, gusto nilang magkasama araw-araw.” Renz: ... Aba, ito na yata ang tinatawag na kinain na ng pagmamahal! “Isa lang ang dahilan kung bakit ayaw ng asawa kong pumunta sa Valderama’s Building—kulang pa ang pagmamahal niya sa akin. Bakit kayang kaya niyang makasama ang baby namin araw-araw, pero ako, hindi niya kayang makita araw-araw? Sa tingin mo ba, may mali sa sinabi ko?” Renz: ... “Ikaw bahala boss Hector, kung ganun ang tingin mo, ibig sabihin kulang pa nga ang pagmamahal niya sa’yo.” Pagkasabi nito, biglang dumilim ang mukha ni Hector. “Renz, gusto mo na bang mamatay? May project sa Africa ngayon, mukhang gusto mo yatang ma-assign doon?” Hindi na alam ni Renz kung matatawa ba siya o maiiyak: “Hector, kayo po ang nagsabi niyan, hindi ako.” “Tumahimik ka na lang pwede ba!” Halos mapaiyak na si Renz sa takot: ... Grabe naman, pati ba naman pag-ibig, hindi na i

Mabilis ang tibok ng puso ni Joshua, nilamon siya ng takot sa sinabi ng kaniyang ina na kamatayan.Hinawakan niya ang kanyang buhok sa takot at paulit-ulit na binangga ang salamin: “Pa, mag-isip ka ng paraan, iligtas mo ako.”Tumingin sa kanya ang kaniyang ina na may pagduduwal: “Hanggang ngayon, matigas pa rin ang ulo mo. Walang sinuman ang isinilang na mababa, walang isinilang para lang paglaruan mo. Ang sinapit mo ngayon, kasalanan mo yan!”Nang paalis na sana ang ina ni Joshua bigla itong sumigaw mula sa , likod ng salamin.“Oo, kasalanan ko nga!Pero kailan niyo ba ako tiningala? Lagi niyo lang akong pinapalo at minumura. Kahit anong gawin ko, hindi ko kailanman naabot ang mga inaasahan ninyo. Sa mga mata ninyo, isa lang akong basura!”Natigilan ang kaniyang ina at biglang naalala ang mga panahon na pinaghubad niya si Joshua at pinatayo sa gitna ng bakuran sa gitna ng taglamig.Mula pagkabata, mahigpit siya kay Joshua. Mali ba siya?Tumawa ng nakakatakot si Joshua.“Bakit ako g

Sa kabilang banda, dumating si Charles sa bahay nila Anne pero wala na ito sa kanilang bahay. Galit na galit niyang pinaghampas ang manibela, dahilan upang mag-ingay ang busina at matakot ang mga taong dumaraan. Samantala, nakasakay na si Anne sa kotse papunta sa ospital at tumawag kay Hector. Pagka-connect ng tawag, isang matamis at medyo inosenteng boses ni Rachel ang sumagot. “Hello~ Sino po ang naghahanap sa kuya ko? Naliligo po siya ngayon~” Bumigat ang dibdib ni Anne at nakaramdam siya ng hindi maipaliwanag na pagkailang. Pilit niyang pinakalma ang kanyang boses: “Rachel, pakitawag mo si kuya mo sa telepono.” “Hindi puwede, naliligo si kuya, hindi pwedeng pumasok si Rachel, nakakahiya, nakakahiya~” sagot ng inosente at cute na boses mula sa kabilang linya. Lalong lumalim ang pagkailang ni Anne, pero pinilit pa rin niyang maging mahinahon: “Ganito na lang Rachel, pakiusap, sumigaw ka na lang mula sa labas ng salamin. May emergency ako.” “Hindi pwede. Hindi puwedeng is

Tinakpan ni Anne ang kanyang mukha at umiling: "Ayos lang ako, mauna ka na. Gusto ko munang maglakad mag-isa."Nag-alinlangan ang driver: "Ah... pero gusto po ni Hector na—""Umalis ka na!" medyo tumaas ang boses ni Anne, "Manong, hayaan mo muna ako mag-isa."Pagkasabi noon, naglakad siya sa gilid ng kalsada at tinawagan si Mrs. Heidi."Ninang..." Sa unang salita pa lang, bumigay na ang kanyang luha, "Totoo pala... kung wala kang inaasahan, hindi ka masasaktan ng ganito... Bakit nila ako tinrato ng ganito? Hindi ako naniniwala na malas ako! Hindi ako naniniwala!""Ninang, sobrang sakit ng loob ko. Hindi pa rin sinagot ni Hector ang tawag ko. Si Rachel ang sumagot, sabi niya naliligo raw siya."Lalo siyang nakaramdam ng pangungulila. Parang nilamon siya ng sariling damdamin.Nang marinig ni Heidi ang iyak ni Anne, natakot siya at nagmadaling magsabi: "Anne, nasaan ka? Pupuntahan kita ngayon na."Sandaling natahimik si Anne at sinabi: "Hindi na, may aasikasuhin pa ako. Mag-uusap na

Sumunod si Renz, at naglakad si Hector papuntang ICU. Nang oras na iyon, nailipat na si Rolando mula ICU patungo sa karaniwang silid. Nagpupunas ng luha si Felyn: “asawa ko, halos mamatay ako sa takot. Akala ko hindi ka na magigising!” Nang marinig ito ni Rolando, sumimangot siya: “Ano ka ba, buhay pa ako.” Pakiramdam niya ay sobrang antok lang niya noon, mabigat ang talukap ng mga mata niya at nakatulog siya sa mesa. Hindi naman ganoon kalala tulad ng sinasabi ni Felyn. “Dad, hindi mo po alam, halos mamatay na po kami sa takot. Kahit anong gising namin sayo, hindi ka po magising. Kaya Dinala ka namin sa ospital at pinatingnan ka namin sa magaling na doktor, isang director-level na doktor. Tinurukan ka na pero hindi ka pa rin nagising,” paliwanag ni Charles. Kumunot ang noo ni Rolando: “Ganun ba talaga kalala?” “Dad, halos mamatay na ako sa kaka-iyak. Alam mo ba bumaba ang blood pressure mo sa mahigit 40? Pinapirmahan na kami ng critical illness notice ng doktor,” umiiy