All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 1081 - Chapter 1090

ซูอิน “หวังเสวียน เธอน่าจะประหารไม่หมด คุกต่างหากคือที่พำนักที่ดีที่สุดของเธอ!”หวังเสวียนถอยหลังไปสองก้าวว่า “ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ทั้งหมดนี้เป็นแผนของพวกคุณ ใช่ไหม?”เย่ฮวนเอ่อร์กล่าวว่า “หวังเสวียน เธอเพิ่งเริ่มมีสติกลับมา ที่เธอทำโง่เมื่อครู่นี้มันตลกมากจริงๆ”หวังเสวียนกล่าวว่า “เย่ฮวนเอ่อร์ ซูอิน แล้วก็คุณฟู่อวิ๋นเซิน พวกคุณสามคนร่วมมือกันตั้งนานแล้ว!”ซูอินกล่าวว่า “ใช่แล้ว! ห้องรับแขกมีวงจรปิด บันทึกทันทีตอนที่เธอวางยาพิษไว้ เราจึงใช้แผนตอบโต้ ฉันเอาซุปไก่ไปส่งที่โรงพยาบาล ให้โรงพยาบาลออกใบรับรองการเสียชีวิตปลอม แล้วกลับไปหาเธอ ทำให้เธอเผลอพูดสารภาพทุกความผิดด้วยปากของเธอเอง!”สีหน้าของหวังเสวียนซีดไปในทันทีจนหมด เธอไม่คิดว่าซูอินจะร่วมมือกับฟู่อวิ๋นเซินและเย่ฮวนเอ่อร์ตั้งแต่แรกแล้วหวังเสวียน “ซูอิน เธอรู้ได้ยังไงว่าสามคนอันธพาลพวกนั้นเป็นคนที่ฉันจ้างมา?”เย่ฮวนเอ่อร์ “หวังเสวียน จะมีอะไรบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง ฉันให้อวิ๋นเซินสืบเกี่ยวกับเธอ แล้วอวิ๋нเซินก็หาคนอันธพาลสามคนนั้นมาสามารถเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของเธอต่อหน้าซูอินได้ หวังเสวียน โอ้ไม่ ฉันไม่ควรเรียกเธอว่าหวัง

เย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก จริงอย่างที่ว่า ฟู่อวิ๋นเซินชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ทุกการตัดสินใจของเขาล้วนมีเงาของเธออยู่ในนั้นทั้งสองคนจากที่รักกันตั้งแต่วัยเยาว์ จนมาถึงวันที่จะก้าวเข้าสู่ประตูวิวาห์ วันนี้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดสองชั่วโมงต่อมา ช่างทำเล็บพูดว่า “คุณเย่ ทำเล็บเสร็จแล้วค่ะ ถ้าไม่ถูกใจก็ยังแก้ได้อยู่นะคะ!”เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้ม “ฉันชอบมากเลย ไม่ต้องแก้แล้วค่ะ”เธอหันไปมองฟู่อวิ๋นเซิน “ประธานฟู่ สวยไหม?”ตลอดสองชั่วโมงนั้น ฟู่อวิ๋นเซินนั่งรออยู่บนโซฟาอ่านหนังสือพิมพ์ พอได้ยินเสียงเธอ เขาก็ลุกขึ้น เดินมาหาเย่ฮวนเอ่อร์ แล้วจับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง “สวยมาก”เย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะ “ฉันก็ว่าสวยเหมือนกัน!”ไม่นานหลังจากนั้น บางสิ่งก็ถูกสวมลงบนนิ้วของเธอ เธอก้มลงมอง แล้วเห็นว่าเป็นแหวนเพชรวงหนึ่งฟู่อวิ๋นเซินสวมแหวนเพชรลงบนมือของเธอเย่ฮวนเอ่อร์ชะงัก “ประธานฟู่ นี่คุณทำอะไรน่ะ?”ฟู่อวิ๋นเซินค่อยๆ คุกเข่าข้างหนึ่งลง “ฮวนเอ่อร์ ฉันอยากขอเธอแต่งงาน”เย่ฮวนเอ่อร์ตกใจ “แต่คุณก็เคยขอฉันแต่งงานไปแล้วนี่คะ!”ทันใดนั้น “ฟึ่บ” ผ้าม่านถูกเปิดออก เธ

ฉือหว่านหมุนตัวเดินออกมาจากที่นั่นเธอเดินคนเดียวมาถึงระเบียงทางเดินยาว ขณะนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำอบอุ่นก็ดังขึ้นจากข้างหลัง “หวานหว่าน”ฉือหว่านชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับไป เห็นฮั่วซือหานที่เดินตามออกมาเขาตามออกมาจริงๆฮั่วซือหานก้าวเข้าใกล้ “หวานหว่าน!”ฉือหว่านรีบถอยหลังหลายก้าว “อย่าเข้ามาใกล้ฉันแบบนี้! เราควรรักษาระยะห่างไว้จะดีกว่า!”เพราะในร่างของเขายังมีพิษกู่รักดียวอยู่ ยิ่งเข้าใกล้เธอมากเท่าไร เขาก็จะยิ่งเจ็บปวดทรมานมากขึ้นเท่านั้นฮั่วซือหานเป็นคนที่ถึงจะเจ็บก็ไม่เปล่งเสียงออกมา เขาไม่เคยพูดว่าทรมานแค่ไหน ทำให้ฉือหว่านไม่รู้เลยว่าเขากำลังเจ็บมากเพียงใด สิ่งเดียวที่เธอทำได้ คืออยู่ให้ห่างจากเขาเมื่อเห็นเธอถอยไป ฮั่วซือหานก็หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นทันทีทั้งคู่ยืนห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว แต่ช่องว่างนั้นกลับเหมือนเหวลึกที่ไม่มีวันข้ามถึงฉือหว่านพูดเสียงเบา “ฮั่วซือหาน คุณตามฉันมามีอะไรหรือเปล่า?”ฮั่วซือหานนิ่งไปครู่หนึ่ง “ไม่มีหรอก ฉันแค่อยากเห็นหน้าเธอ”หัวใจของฉือหว่านอ่อนลงเล็กน้อย “ฉัน...”คำพูดยังไม่ทันจบ เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น “ซือหาน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”ฉือห

ลี่เจียวตามมาทัน ตอนนี้เธอกำลังเคาะกระจกรถของฮั่วซือหานอยู่ด้านนอกฉือหว่านพูดเสียงเบา “ฮั่วซือหาน ลี่เจียวมาแล้วนะ!”ฮั่วซือหานตอบเรียบๆ “ไม่ต้องสนใจเธอ”“แต่เธออยู่ข้างนอกนะ”“ข้างนอกมองไม่เห็นข้างในหรอก ปล่อยให้เธอเคาะไปเถอะ”ลี่เจียวแน่นอนว่าไม่ยอมแพ้ เธอทนไม่ได้กับความเฉยเมยของฮั่วซือหาน พอเห็นรถของเขาจอดอยู่ก็รีบวิ่งตามมา เคาะกระจกไม่หยุดแต่ในรถก็ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆเธอเริ่มเดาได้ทันที เขาอยู่ในรถแน่ ดังนั้นมีความเป็นไปได้เพียงข้อเดียวคือ ฮั่วซือหานไม่สนใจเธอลี่เจียวกัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเขาทันทีเสียงริงโทนดังขึ้นภายในรถของฮั่วซือหานฉือหว่านรีบผลักเขาเบาๆ “ฮั่วซือหาน ลี่เจียวโทรมาหาคุณ รับสายเธอเถอะ”เขากลับพูดเสียงต่ำ “ไม่อยากรับ”“แต่ถ้าคุณไม่รับ เธอจะโทรซ้ำไม่หยุดแน่!”ฉือหว่านรู้จักนิสัยลี่เจียวดี ถ้าอีกฝ่ายไม่รับสาย เธอจะโทรต่อเนื่องไม่ยอมเลิกฮั่วซือหานไม่ยอมแตะโทรศัพท์จริงๆ ไม่นาน ลี่เจียวก็เริ่มสงสัยเขาอยู่ในรถแต่ไม่รับสาย ไม่ขับออกไป แล้วกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?อยู่ๆ ชื่อของฉือหว่านก็ผุดขึ้นมาในหัวของลี่เจียว หรือ

ฉือหว่าน “ใครหึงคุณกัน ปล่อยฉัน...อุ๊บ”ยังไม่ทันพูดจบ ฮั่วซือหานก็รวบเธอเข้าในอ้อมแขน จู่โจมด้วยจูบที่ร้อนแรงและแน่วแน่จนเธอตั้งตัวไม่ทันฉือหว่านพยายามผลักเขาออก แต่แรงชายหนุ่มกลับแน่นหนาเกินไป หัวใจเธอเต้นแรง ทั้งโมโหทั้งเขิน จนเผลอกัดริมฝีปากของเขาเบาๆโอ๊ยเขาผละออกนิดหนึ่ง ก่อนหัวเราะต่ำ “เป็นลูกหมาหรือไง ชอบกัดขนาดนี้?”ฉือหว่าน “ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะกัดอีก!”เขาหัวเราะในลำคอ ปรับท่านั่ง ดึงเธอขึ้นมานั่งประจันหน้า “ฉันไม่กลัวหรอก จะกัดก็กัดมาเลยสิ”เขาจูบลงมาอีกครั้งฉือหว่านตัวอ่อน ตอนนี้ตะขอเสื้อในของเธอถูกปลดเรียบร้อยแล้ว เธอรีบปฎิเสธ “ไม่เอา!”ฮั่วซือหานจ้องมองเธออย่างเร้าร้อน “ห้ามปฎิแสธ!”ฉือหว่านเป็นห่วง “ร่างกายของคุณ…”ฮั่วซือหาน “ในเมื่อเป็นห่วงฉัน งั้นก็อย่าเสียเวลา! ฉันคิดถึงวันนี้หลายวันแล้ว!”ฉือหว่านทุบเขา “คุณหาฉันก็เพราะเรื่องนี้เหรอ?”ฮั่วซือหาน “ใช่! ได้ไหม?”ฉือหว่านอยากทุบเขาอีกครั้ง แต่ถูกเขาจูบเสียก่อนฉือหว่านนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังท้องอยู่ ถึงแม้ท้องสามเดือนสามารถร่วมรักกันได้แล้ว แต่ว่าเธอก็กลัวว่าเขาจะรุนแรงเกินไปฉือหว่านขมวดคิ้ว “รอก่อน”