All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 881 - Chapter 890

เย่ฮวนเอ่อร์กำโทรศัพท์ไว้แน่น เธอเองก็ไม่อยากเลิกกับฟู่อวิ๋นเซิน แต่สิ่งที่เธอต้องการคือช่วยเขาเธอไม่อยากให้เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดไปตลอดเธอหวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะสามารถก้าวออกมา ใช้ชีวิตอย่างแท้จริงภายใต้แสงอาทิตย์เฉินจิ้นในอดีต สูญเสียบิดาตั้งแต่ยังเด็ก คนอื่นต่างพูดว่าเขาเป็นลูกของพ่อค้ายา เขาเติบโตมาท่ามกลางเงามืด แบกรับตรวนที่หนักอึ้งมาตลอด ภายหลังมารดาก็เสียชีวิต เขาเองก็ประสบอุบัติเหตุตกหน้าผา ชีวิตของเขาดำเนินอยู่ในความมืดเสมอมาแต่ตอนนี้เขากลายเป็นฟู่อวิ๋นเซิน เขาได้พยายามอย่างสุดกำลังที่จะสัมผัสกับแสงสว่าง และตอนนี้ก็ใกล้จะถึงจุดนั้นแล้วเธออยากให้เขาได้มีชีวิตภายใต้แสงอาทิตย์เย่ฮวนเอ่อร์กำโทรศัพท์ไว้แน่น ตัดใจกล่าว “ฟู่อวิ๋นเซิน ฉันเลิกกับนายแล้ว เรื่องของนาย นายจัดการเอง แค่นี้แหละ ฉันวางสายแล้ว”เย่ฮวนเอ่อร์กำลังจะวางสายแต่ฟู่อวิ๋นเซินตะคอกด้วยความโกรธ “เย่ฮวนเอ่อร์ ออกมา!”เย่ฮวนเอ่อร์ “ฉันไม่ไป”ฟู่อวิ๋นเซิน “ในเมื่อจะเลิกกัน งั้นฉันขอให้เธอลงมาพูดกับฉันต่อหน้าเลยแล้วกัน เธอพูดแบบนี้ทางโทรศัพท์มันหมายความว่ายังไง? ตอนนี้ฉันอยู่ข้างล่างตึกเธอแล้ว รีบลง

ฟู่อวิ๋นเซินรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงคนไข้ ห้องพักฟื้นอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ฉุนจมูก มือของเขายังเสียบสายน้ำเกลืออยู่ฟู่อวิ๋นเซินขยับตัวเล็กน้อย เปล่งเสียงแหบพร่าออกมา “ฮวนเอ่อร์...”ผู้ช่วยหลี่รีบวิ่งเข้ามา สีหน้าตื่นตกใจและดีใจ “ประธาน คุณฟื้นแล้วเหรอ? ประธาน คุณทำผมตกใจแทบตายเลย คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นลมล้มอยู่กลางสายฝนทั้งวัน หมอบอกว่าอารมณ์คุณแปรปรวนเกินไป โกรธจนกระทบหัวใจ แถมยังถูกความเย็นแทรกซึมเข้าร่างกายถึงได้สลบไป”ฟู่อวิ๋นเซินพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่เขาพบว่าร่างกายไม่มีแรงเลยสักนิด แถมศีรษะยังมึนงงอยู่ผู้ช่วยหลี่รีบเข้ามาห้าม “ประธาน จะลุกขึ้นเหรอครับ? หมอบอกให้คุณพักผ่อน ห้ามขยับตัว”ฟู่อวิ๋นเซินจ้องมองเพดานเหนือศีรษะ ภาพเหตุการณ์การลาจากกันของเขากับเย่ฮวนเอ่อร์ท่ามกลางสายฝนยังคงชัดเจนในหัว เขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก“ฉันต้องไปหาเย่ฮวนเอ่อร์... ฉันต้องไปหาเย่ฮวนเอ่อร์...” ฟู่อวิ๋นเซินยื่นมือไปดึงเข็มออกจากแขนตัวเองผู้ช่วยหลี่ตกใจสุดขีด “ประธาน ห้ามดึงนะครับ! ตอนนี้คุณต้องพักผ่อนจริงๆ ห้ามลุกจากเตียง!”“หลีกไป! ฉันจะไปหาฮวนเอ่อร์!”ฟู่อวิ๋

ขณะนั้นเอง หมอเรียกอยู่ด้านนอกว่า “ผู้ช่วยหลี่ ช่วยมารับผลตรวจหน่อยครับ”“ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”ผู้ช่วยหลี่เดินออกจากห้องไปในห้องพักผู้ป่วยจึงเหลือเพียงฟู่อวิ๋นเซิน เขานอนหลับหมดสติอยู่บนเตียงในเวลานั้นเอง “แอ๊ด” ประตูห้องถูกผลักเปิดออก มีใครบางคนเดินเข้ามาเป็นเย่ฮวนเอ่อร์เย่ฮวนเอ่อร์มาแล้วเย่ฮวนเอ่อร์เดินอย่างแผ่วเบามาจนถึงข้างเตียง เธอมองดูฟู่อวิ๋นเซินที่ยังไม่ได้สติใบหน้าของฟู่อวิ๋นเซินซีดเผือด หลายวันไม่ได้โกนหนวด ทำให้ใบหน้าเต็มไปด้วยเคราสีดำบางๆ ดูซูบเซียวสิ้นดีเฉินจิ้นในอดีตแม้จะเป็นเพียงชายหนุ่มยากจน แต่ก็ดูสง่างามและหล่อเหลามีออร่าส่วนฟู่อวิ๋นเซินในภายหลัง ยิ่งเป็นดาวรุ่งแห่งวงการธุรกิจ เป็นที่จับตามองของผู้คนมากมายเย่ฮวนเอ่อร์ไม่เคยเห็นเขาในสภาพที่ซูบเซียวเช่นนี้มาก่อน เขานอนเงียบอยู่ที่นี่เย่ฮวนเอ่อร์รู้ดีว่าเธอไม่ควรมาหาเขา แต่สุดท้ายเธอก็ใจแข็งไม่ลง เธอจะไม่ให้ใครรู้หรอก เธอแค่อยากแอบมาดูเขาเงียบๆ สักครั้งแต่พอได้เห็นเขาในสภาพแบบนี้ ดวงตาของเย่ฮวนเอ่อร์ก็แดงก่ำ น้ำตาหยดโตเท่าถั่วไหลร่วงลงมาฟู่อวิ๋นเซิน คนโง่เอ๊ยเย่ฮวนเอ่อร์ค่อยๆ ยื่นมือออกไป

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เย่ฮวนเอ่อร์ใช้ชีวิตอย่างเลื่อนลอย ในหัวมีแต่ภาพของฟู่อวิ๋นเซินเต็มไปหมด เธอแทบไม่ได้ใส่ใจเรื่องประจำเดือนเลยรอบเดือนของเธอปกติมาตรงเวลาตลอด แต่มาครั้งนี้กลับล่าช้าไปหนึ่งเดือนเย่ฮวนเอ่อร์นึกถึงช่วงเวลาที่ตนอยู่กับฟู่อวิ๋นเซิน ทั้งสองไม่ได้ใช้การป้องกันใดๆ เขาอยากแต่งงานและมีลูก เธอเองก็ชอบเด็ก ทั้งสองต่างก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ หรือว่าเธอ…กำลังตั้งครรภ์?เย่ฮวนเอ่อร์ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับแม่ กลัวว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง “แม่ ช่วงนี้หนูเบื่ออาหาร อาจจะเหนื่อยเกินไป เลยไม่อยากกินของมันๆ แบบนี้”เย่เหมยลูบหลังลูกสาวด้วยความสงสาร “งั้นแม่จะตุ๋นโจ๊กเยื่อไผ่ให้หนูกินนะ”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “ขอบคุณค่ะ แม่”เมื่อเย่เหมยไปที่ครัว เย่ฮวนเอ่อร์ก็รีบลุกขึ้นแล้วออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปที่ร้านขายยาใกล้บ้านเจ้าของร้านเป็นผู้หญิงวัยกลางคน มองดูเธอแล้วเอ่ยขึ้น “หนู ต้องการซื้ออะไรเหรอจ๊ะ?”เย่ฮวนเอ่อร์ “ป้า ขอที่ตรวจครรภ์หนึ่งอันค่ะ”เจ้าของร้านยื่นอุปกรณ์ให้ “ห้าสิบจ๊ะ”“ขอบคุณค่ะ”เย่ฮวนเอ่อร์จ่ายเงินแล้วกลับมาที่บ้าน เธอปิดประตูห้องตัวเอง แล้วทำการตรวจทันทีไม่นา

เย่ฮวนเอ่อร์ไม่ได้พูดอะไร เพราะความจริงเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีขณะนั้นเอง ฟู่อวิ๋นเซินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เราไปกันเถอะ”หลินเจี๋ยพยักหน้า “อืม”ฟู่อวิ๋นเซินหันไปมองฉือหว่าน “หมอฉือ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ”ฉือหว่าน “ลาก่อนค่ะ ประธานฟู่”ฟู่อวิ๋นเซินนำหลินเจี๋ย เสี่ยวอู่ และคนอื่นๆ ออกจากร้านไปเย่ฮวนเอ่อร์มองตามแผ่นหลังของฟู่อวิ๋นเซินที่จากไป ความปวดร้าวแล่นเข้าแทงในหัวใจ เหมือนมีเข็มแหลมทิ่มแทงไม่หยุดฉือหว่านมองเธอด้วยความเป็นห่วง “ฮวนเอ่อร์ เธอไม่เป็นไรนะ?”เย่ฮวนเอ่อร์ส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร หวานหว่าน”หลี่หรงเอ่ยขึ้น “น้องฮวนเอ่อร์ เธอเคยบอกว่าอยากเข้าไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยของพี่ใช่ไหม? พี่ช่วยจัดการขอที่เรียนไว้ให้แล้ว เธอสนใจจะไปไหม?”หลี่หรงเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชั้นนำ เขาช่วยเย่ฮวนเอ่อร์จัดหาที่เรียนพิเศษไว้ให้ช่วงนี้งานออกแบบแฟชั่นของเย่ฮวนเอ่อร์ก็ไม่ได้หนักมาก เธอเองก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศ ลืมความเจ็บปวดที่ฟู่อวิ๋นเซินฝากไว้ การเข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยจึงดูเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเย่ฮวนเอ่อร์ยิ้มอย่างยินดี “พี่หลี่หรง ขอบคุณนะคะ ฉันอยากไปค่ะ”หลี่หร