Tous les chapitres de : Chapitre 361 - Chapitre 370

Tungkol naman sa kung bakit ngayon lang nagkaroon ng anak, malinaw na hindi niya ipapaliwanag kay Avril. Dagdag pa niya, “Salamat sa pag-aalaga sa second brother ko nitong mga nakaraang buwan.”Nakita ni Avril na obvious na ayaw niyang magsalita pa, kaya tumango na lang siya at hindi na nagtanong pa.Ang eroplano ay nasa taas na at diretso nang papuntang Manila sa pinakamabilis na bilis.Tumingin si Austin sa oras at tumawag kay Lee. Dahil sa time difference, nagba-breakfast pa si Lee at si Emelita rin. Simula nang mawalan ng memorya si Emelita, at ang mga iniisip at kilos niya ay parang six or seven-year-old na bata, mas naging bata rin ang buong aura niya. Ang bahay ay puno ng tawanan at saya buong araw.Ang personality at mentality ni Lee ay naging mas bata rin kaysa dati. Kahit dekada na silang kasal, ngayon mas parang old husband and young wife ang vibes nila—unique na pakiramdam. Halimbawa, itinuturo ni Emelita ang crystal shrimp dumplings sa harap ni Lee at coquettishly na sabi

Cailyn ay nakaupo sa sofa sa kwarto hanggang madaling araw. Nang bumangon sina Daniel at Daniella, lihim niyang binuksan ang pinto, pumasok, at niyakap sila gaya ng dati. Hinabol niya si Daniella at tinanong, “Daniel, Daniella, miss niyo na ba si Daddy?”“Yes!” sagot agad ng maliit na bata.“Gusto ko rin.” sabi ni Daniel.Naalala rin niya ang sarili niya. Isang araw lang nawala si Austin, at miss na niya ito. Miss niya ang boses niya, amoy niya, init ng katawan niya, at ang yakap niya. Pero sa loob ng ilang buwan, spoiled na siya ni Austin. Hindi siya makakatulog nang walang yakap nito.Kahit na matagal niyang itinatago ang totoong identity ni David, puwede namang hindi niya ito sabihin kailanman. Puwede rin niyang basta gawin na parang wala siyang pakialam sa buhay o kamatayan ni David. Pero hindi niya ginawa. Pinapahalagahan niya ang tatlo—ang ina at dalawang anak—at pati na rin ang kapatid niyang si David. Sa puso niya, baka mas mahalaga pa ang tatlo kaysa sa kanyang biological bro

Pagkarinig ng sinabi sa kanya, talagang kinuha ni Austin ang cellphone niya. Binuksan ang camera, tinutok sa sarili. Tumitingin sa kaliwa, tapos kanan. Habang nakatingin sa screen, kita ang eyebags, mapula at puno ng ugat ang mga mata, haggard ang itsura, at makapal na stubble sa baba. Napakunot siya ng noo at napaisip.‘Ganito ba talaga ang “masculine” na type ng mga babae?’Hindi pa siya nakatulog ng kahit isang oras sa nakaraang 24 hours. Hindi pa naliligo, hindi rin nagpalit ng damit. Suot pa rin niya ang outfit na pinili mismo ni Cailyn noong umalis siya mula Weston Manor. Lukot-lukot na rin ang damit niya.Pitiful tingnan.Biglang pumasok sa isip niya—galit si Cailyn sa akin ngayon… pero baka pag nakita niya akong ganito, maawa siya at lumiit yung galit niya.Napangiti siya ng konti sa ideyang ‘yon.“Okay, bahala na. Magpaka-pitiful na lang ako sa harap ni Cailyn. Baka sakaling maawa siya sa’kin, baka bumigay.”Itinabi niya ang phone, tapos sinadya pang buksan ang isa pang buton

Naka-sterile suit sina Cailyn at Austin bago pumasok sa ICU.Tahimik na nakahiga doon si David, walang galaw, puno ng tubo at nakakonekta sa samu’t saring makina. Nang makita ni Cailyn ang payat at halos walang-buhay niyang itsura, agad na napuno ng luha ang mga mata niya.Kung hindi lang siya nagpunta sa Harvard… hindi sana sila nagkakilala ni David. At siguro, iba ang takbo ng lahat ngayon. Siguro, malusog pa rin si David, gwapo, puno ng sigla, at kagalang-galang na propesor—hindi katulad ngayon, nakaratay at sugatan, parang nawasak ang dating mataas niyang kinatatayuan.Hinawakan ni Austin ang kamay ni Cailyn, marahang pinisil ito, ramdam ang lungkot sa mga mata ng asawa. Lumingon si Cailyn sa kanya.“Babe, gagaling si Second Brother,” bulong ni Austin.Tumango si Cailyn, walang alinlangan. “Oo. Gagaling siya.”Umupo siya sa tabi ng kama, pinilit ngumiti habang nakatingin kay David. Hinawakan niya ang malamig, tuyong kamay nito.“David, sorry… hindi ko kayang magpanggap na wala ka,

“Da… David, gising ka na!”Hawak ni Lee ang kamay ni David, nanginginig ang boses at katawan niya sa sobrang saya.Nakatitig si David sa matandang puti na ang buhok sa harap niya—kilala niya ito, si Lee. Sandali siyang natigilan.“David, gising ka na rin, salamat sa Diyos, salamat sa mga ninuno… Ang laki ng pasasalamat ko! Ang tagal naming hinintay ‘to…”Hindi napigilan ni David ang sariling luha. Bumuhos agad habang nakatitig kay Lee. Parang hindi siya makapaniwala.Pero bago pa man siya makapagtanong, dumating na ang mga eksperto kasama ang ilang doktor at nurses.“David, anak, makisama ka muna sa doktor sa check-up mo. Ipapaliwanag ko sa’yo lahat mamaya.”Bago isinara ng doktor ang kurtina para sa mas detalyadong pagsusuri, mahigpit pang hinawakan ni Lee ang kamay ni David at buong puso siyang pinaalalahanan.“Anak…”“Dad…”Nakatitig si David kay Lee, mas lalo siyang naguluhan. Gusto sana niyang magtanong kung ano ba talaga ang nangyayari, pero binitawan na ni Lee ang kamay niya at