All Chapters of ร้อยรักราคีชัง: Chapter 21 - Chapter 30

        มือใหญ่เปิดไฟที่มุมประตูห้องแล้วก็เดินผ่านร้อยรักไปข้างในห้อง โดยเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อเอาบุหรี่มาจุดไฟแล้วสูบเพื่อบรรเทาความเครียด ความสับสนในใจของตัวเองว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ด้านร้อยรักเห็นเจ้าของห้องเดินไปสูบบุหรี่ เธอก็ยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้องไม่รู้จะทำยังไงดี จะเดินไปนั่งที่เตียงเขาก็กลัวเขาจะต่อว่า จึงเลือกยืนอยู่กลางห้อง        “จะยืนโง่อีกนานไหม” ติณณ์ถามอย่างหงุดหงิด แค่ตอนนี้เขาหงุดหงิดตัวเองก็มากพอแล้ว ยังต้องมาหงุดหงิดให้กับความเซ่อซ่าของร้อยรักอีก        “คะ...ค่ะ” ร้อยรักในชุดนอนคลุมท้องยาวสีชมพูและมีเสื้อแขนยาวคลุมอีกชั้นเดินไปนั่งที่ปลายเตียงนุ่มของเขา        “แน่ใจนะว่าเด็กในท้องเป็นลูกมันจริง” เมื่อมาคิดทบทวนดูแล้วเด็กในท้องอาจเป็นลูกของเขาก็ได้ไม่ใช่ลูกของเด็กหนุ่มคนนั้น        “ทำไมคุณติณณ์ถึงถามแบบนี้คะ ทั้งๆ ที่คุณ

        ร้อยรักย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านได้สองอาทิตย์แล้ว อานนท์ก็แวะมาเยี่ยมบ่อยๆ เธอเองก็ไม่เข้าใจติณณ์ เขากลับบ้านไว ไม่ไปเที่ยวกลางคืน กลับมาทานมื้อเย็นพร้อมเธอทุกวัน บางวันก็มีของบำรุงครรภ์กลับมาให้เธอด้วย ความใส่ใจของเขาทำให้ใจเต้นแรงทุกครั้งเพียงแค่เขาหยิบยื่นมาให้ แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่หัวใจดวงน้อยก็อิ่มเอมสุขเหลือเกิน แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขาทำไปเพื่ออะไร        ยิ่งไปกว่านั้น ติณณ์ทำเหมือนกับหึงหวงเธอกับอานนท์ วันไหนอานนท์มาทานมื้อเย็นด้วย เขามักไม่พอใจและแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธออย่างชัดเจน จนแอบคิดไม่ได้ว่าเขามีใจให้ตนเอง แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก เขาแค่ทำเพราะหมั่นไส้เท่านั้น        วันนี้เธออยู่บ้านคนเดียวจึงเอาหนังสือแม่และเด็กไปอ่านที่สวนหลังบ้าน และไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ติดมือไปด้วย หนังสือแม่และเด็กที่มีก็เป็นหนังสือที่ติณณ์ซื้อมาให้ทั้งนั้น เขาซื้อมาให้เธอจนตอนนี้อ่านไม่ทันแล้ว พอเดินมาถึงกำลังจะอ่านก็มีเสียงวิดีโอคอลดังขึ้น พอเปิดด

“ก็หนูบอกว่าไม่หิว ทำไมคุณติณณ์ต้องบังคับด้วยคะ” เธอตอบเสียงเบา“ถึงไม่หิวยังไงก็ต้องกิน เธอจะเป็นแม่คนอยู่แล้วนะรัก อีกอย่างเธอทำแบบนี้ไม่ให้ฉันคิดว่าเธอหึงฉันคงไม่ได้หรอกนะเด็กน้อย”ติณณ์มั่นใจว่าตัวเองพูดไม่ผิดแน่ ร้อยรักต้องหึงเขา ถ้างั้นแสดงว่าเจ้าหล่อนก็ต้องรักเขาน่ะสิ รักงั้นเหรอติณณ์ เขาเคยหวังอะไรแบบนี้จากเด็กของคุณแม่ได้ยังไง เขาเกลียดเธอไม่ใช่เหรอ ใช่...เขาเกลียดเธอ แต่ทำไมตอนนี้เขากลับอยากกอดเธอนานๆ ไม่อยากปล่อยร่างอวบนี้เลย “รักไม่ได้หึงคุณติณณ์ ไม่มีวันหึงด้วย เพราะรักเกลียดคุณติณณ์ ได้ยินไหมคะว่ารักเกลียดคุณติณณ์ รัก...อ่ะ...อื้อ”แล้วประโยคของร้อยรักก็พูดไม่สุดความเมื่อติณณ์ทนฟังคำว่า ‘เกลียด’ ตัวเองจากปากเล็กไม่ไหว เขาจึงประคองหน้าเล็กแล้วก็บดจูบหนักหน่วงทันที พร้อมดุนดันปลายลิ้นสากเข้าไปทำโทษเรียวลิ้นน้อยของเธอด้วยความกรุ่นโกรธและโหยหาในคราเดียวกัน“อ่า...หวานเหลือเกินรัก ฉันอยากทำแบบนี้กับเธอทุกวัน” เขาถอนจูบร้อนรุ่มที่แสนปรารถนาและรอคอยมาตลอดออกมพึมพำกับใบหน้างามแล้วก็โน้มก้มหน้าต่ำไปจูบปากน้อยที่เผยอรอท่าอยู่อีกครั้ง

        จากที่จะไปห้างสรรพสินค้าซื้อข้าวของเครื่องใช้เตรียมไว้ให้ลูกก็ต้องกลับมาบ้าน เพราะร้อยรักไม่ไป เธออยากกลับบ้าน เธอเพลีย เธออยากพักผ่อน พอมาถึงบ้านมดกับส้มก็เอาน้ำอุ่นมาให้เธอแช่เท้าทันที ตอนนี้สองสาวก็รู้เห็นทุกเรื่องของเธอกับติณณ์ แต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดหรือถามเธอและโทรเล่าให้คุณท่านฟัง เพราะเขาสั่งห้ามไว้ ตอนนี้เขาก็นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับชวนเธอพูดคุยถึงเรื่องชื่อลูกทั้งสอง แต่เหมือนเขาพูดคนเดียว เพราะหญิงสาวไม่โต้ตอบหรือออกความเห็นอะไรเลยสักอย่าง        “เธอจะไม่พูดกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะรัก” ติณณ์ทนความเงียบไม่ไหว        “คะ”        “เธอเป็นอะไร”        “เป็นกาฝากของบ้านค่ะ และท้องไม่มีพ่อ เรียนก็ไม่จบค่ะ”        “ใครบอกว่าไม่มีพ่อ ก็ฉันนี่ไงพ่อของลูกเธอ และเป็นผัวเธอด้วย”     &nbs

ณ ยุโรป กรุงโรมด้านปรางทิพย์ทันทีที่ได้รู้เรื่องจากลูกชาย นางก็นั่งไม่ติดรีบจัดการเก็บข้าวของกลับมาเมืองไทยทันที แม้จะโกรธและไม่อยากเชื่อสิ่งที่ติณณ์บอกเล่า แต่มันก็คือความจริง นางจึงต้องเดินทางกลับมาก่อนกำหนดที่ตั้งใจไว้“พี่ปรางเดินทางปลอดภัยนะคะ ถ้าป้อมไม่ติดต้องดูแลโทนี่ ป้อมก็จะไปด้วย” ตอนนี้สามีของป้อมใจป่วย นางจึงไม่สามารถเดินทางได้ในช่วงนี้“ไม่เป็นไรหรอกป้อม พี่ต้องกลับไปจัดการกับหลานตัวดีของป้อม และตอนนี้หนูรักก็ยังไม่ได้สติด้วย พี่ล่ะเหนื่อยใจจริงๆ กับลูกคนนี้ ไม่รู้จะเลวไปถึงไหน” นางพูดพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่รินไหลออกมา“พี่ปรางไม่คิดบ้างเหรอคะว่าตาติณณ์รักหนูรัก”“ก็เคยคิด แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยนะป้อม ถึงแม้ว่าหนูรักจะแอบรักตาติณณ์ก็เหอะ พี่ล่ะอุตส่าห์ดีใจที่หนูรักย้ายออกไปอยู่หอตอนพี่มาที่นี่ แต่ก็ยังไม่พ้นมือของเจ้าลูกเลว” พูดแล้วก็เจ็บใจและโกรธลูกชายตัวดีนัก ไม่รู้ทำกับร้อยรักแบบนั้นได้ยังไง เกลียดยังไงก็ไม่น่าย่ำยีเธอแบบนั้น“เอาน่าพี่ ไหนๆ เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว เดินทางปลอดภัยนะคะ ถ้าโทนี่หายแล้วป้อ