All Chapters of นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Chapter 111 - Chapter 120

ประตูห้องปิดลงแล้ว พิมพ์รพีพรดิ้นขลุกขลักลงจากตักของคนตัวโต มือบางสั่นเทาเมื่อรีบจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทาง ปลัดเมฆามองท่าทางหญิงสาวอย่างสำนึกผิด“ผมขอโทษ” เสียงทุ้มดังขึ้นเบาๆ พิมพ์รพีพรเงยหน้าขึ้นหลังจากแน่ใจว่าตัวเองอยู่ในสภาพเรียบร้อยแล้ว“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือหรอกปลัดเมฆ ในเมื่อเยื่อพรหมจรรย์ของฉันมันยังอยู่เหมือนเดิม เก็บคำขอโทษของคุณไว้เถอะ” พิมพ์รพีพรพูดจบก็เชิดหน้าขึ้นไม่ยอมสบตาคู่กรณี ปลัดเมฆาขมวดคิ้วมองหน้าคนพูดอย่างนึกไม่ถึง“คุณไม่ต้องเก็บเรื่องที่ย่าพูดเมื่อกี้มาคิดมากหรอกนะ เดี๋ยวฉันจะหาทางออกเรื่องนี้เอง” พิมพ์รพีพรหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่พูดจบ หญิงสาวถอนหายใจยาวก่อนจะเปิดประตู แล้วก้าวออกจากห้องไปด้วยขาเรียวที่สั่นเทา แต่พยายามเก็บอาการไว้อย่างที่สุดอืม...ชักอยากจะจัดการทำลายไอ้เยื่อพรหมจรรย์ของคุณแล้วล่ะสิ อยากรู้จังว่าถึงตอนนั้นคุณจะพูดว่ายังไงพิมพ์รพีพร“พี่พิมพ์”กระถินยืนรอพิมพ์รพีพรอยู่หน้ากระท่อมตามคำสั่งของย่าพร“กระถิน!” หญิงสาวตกใจเล็กน้อย เพราะนึกว่าทุกคนน่าจะไปรวมตัวอยู่ที

“พิมพ์ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะแม่ พิมพ์ก็แค่...แค่...” แค่อะไรดีล่ะทำไมคิดหาคำแก้ตัวไม่ได้เลย“พิมพ์...ในห้องหับมิดชิดอย่างนั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น มีแค่ลูกกับปลัดเมฆเท่านั้นที่รู้ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ภาพที่ทุกคนได้เห็นมันไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้จริงๆ ถึงแม้แม่จะเชื่อใจลูกสาวคนนี้ของแม่ เพราะแม่เลี้ยงลูกมาเองกับมือ แม่รู้ว่าลูกไม่มีทางทำให้แม่ผิดหวัง แต่คนอื่นเขาไม่รู้จักพิมพ์นะลูก เขาก็ตีความกันไปตามภาพที่เห็น พ่อกับแม่ และย่าพรตัดสินใจแล้ว พิมพ์จะต้องแต่งงานกับปลัดเมฆโดยเร็วที่สุด ซึ่งเรื่องนี้ย่าได้ประกาศต่อหน้าท่านนายอำเภอ และแขกผู้มีเกียรติไปแล้ว ทุกคนรับรู้กันหมดแล้วนะลูก” พิมพ์รพีพรเงยหน้าสบตามารดา“ไม่นะคะ!”“ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างครับ” คู่กรณีก้าวขึ้นมาบนเรือนใหญ่ ทันได้ยินที่คุณนายเฟื่องฟ้าเอ่ยกับบุตรสาวพอดี คำปฏิเสธของหญิงสาวและสีหน้าไม่พอใจอย่างรุนแรงนั้น มันทำให้เขาอยากเอาชนะขึ้นมาทันที ปลัดเมฆายกมือไหว้ครอบครัวของพิมพ์รพีพร แล้วนั่งลงข้างแม่นภา พิมพ์รพีพรมองหน้าสบตาปลัดเมฆาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ“ไม่ค่ะ พิมพ์ไม่แต

“จ้ะ” กระถินรับคำ แล้วเงยหน้ามองตามร่างเล็กของพิมพ์รพีพร ที่เริ่มไต่สูงขึ้นไปเรื่อยๆอย่างคล่องแคล่ว“ตรงโน้นพี่พิมพ์ลูกดกเชียว จับกิ่งไว้ดีๆนะพี่พิมพ์เดี๋ยวจะตกลงมา”“มือชั้นนี้แล้วไม่มีพลาด กระถินคอยเก็บเหอะน่า”ปลัดเมฆาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินในสวนกว้างหลังบ้าน ชายหนุ่มได้ยินเสียงพูดคุยกันดังอยู่ใกล้ๆ ก็รีบสาวเท้าเดินตามเสียงนั้นไป เจอเด็กสาวกระถินกำลังก้มเก็บมะขามอยู่ใต้ต้น เดาได้เลยว่าผู้หญิงที่เขาอยากเห็นหน้าต้องอยู่บนต้นมะขามใหญ่แน่นอน“พอได้แล้วล่ะพี่พิมพ์ กระถินว่าได้เยอะแล้วนะ” กระถินยกตะกร้าที่เก็บมะขามใส่ไว้ขึ้นดู แล้วตะโกนบอกคนที่อยู่บนต้นมะขาม“อือๆ พี่พิมพ์ขอนั่งพักบนต้นมะขามแป๊บหนึ่งนะ ปีนขึ้นมาสูงๆอย่างนี้เหนื่อยจัง กระถินเอามะขามกลับไปให้แม่ทำน้ำพริกก่อนเลย”“จ้า...อุ๊ย!” กระถินรับคำพิมพ์รพีพรแล้วหันหลังจะเดินกลับ ก็เจอปลัดเมฆายืนกอดอกอมยิ้มอยู่ ชายหนุ่มยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากตัวเองแล้วทำปากจู๋ เป็นสัญญาณเตือนไม่ให้กระถินส่งเสียงดัง เด็กสาวพยักหน้ายิ้มๆ แล้ววิ่งกลับเรือนไปทันที“เพิ่งรู้ว่าจะได้เมียเป็นลิง” เสียงทุ้มดังขึ้

พิมพ์รพีพรขมวดคิ้วผูกโบ ไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายขนาดนี้ หญิงสาวคิดไว้แล้วว่าจะต้องบอกเรื่องนี้กับเขาก่อนพิธีแต่งงาน อย่างน้อยตอนที่เขาออกไปจากชีวิตขอเธอ พิมพ์รพีพรก็ยังคงความเป็นตัวเองได้ครบสมบูรณ์แบบเหมือนก่อนแต่งงานปลัดเมฆาปล่อยคนตัวเล็กจากอ้อมกอด แต่ยังกุมมือนุ่มไว้แน่น พิมพ์รพีพรมองอย่างไม่พอใจ“นี่คุณ...ปล่อยสิ นี่มันบ้านฉัน ฉันไม่หลงทางหรอกน่า” ปลัดเมฆายิ้มหวาน“สร้างภาพหน่อยสิคุณ เพื่อความสบายใจของครอบครัว เขาจะได้เข้าใจว่าเรารักกั๊นรักกัน มาเถอะน่า”พิมพ์รพีพรหน้างอง้ำแต่ก็ยอมเดินตามแรงจับจูงของตัวโตเสร็จแน่พิมพ์รพีพร คิดหรือคนอย่างปลัดเมฆาจะปล่อยให้ลูกเจี๊ยบตัวนุ่มๆรอดไปได้ แต่งงานกันก่อน ยังไงก็เรียบร้อยโรงเรียนปลัดเมฆาแน่นอนประเด็นการสนทนาหลักๆในวงอาหารค่ำคือ เรื่องของสองหนุ่มสาว ฝ่ายชายยิ้มหน้าบานระรื่น แต่ฝ่ายหญิงหน้าบูดบึ้งถอนหายใจหลายรอบแล้ว“พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะกลับกรุงเทพแต่เช้านะพิมพ์ เราจะต้องกลับไปเคลียร์งานกันก่อน แล้วจะมาก่อนงานสักสองวัน อย่าก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ”“พิมพ์ไม่ได้เป็นคนก

“ไปจัดการเรื่องชุดแต่งงานไง ก็คุณอยากเลิกงานซะเย็นเชียว ร้านแถวนี้เขาปิดหมดแล้ว ผมจะพาไปหาแถวๆกรุงเทพแล้วกัน” คนฟังตาแทบถลนออกมา“กรุงเทพ!” พิมพ์รพีพรทวนเสียงดังจนปลัดเมฆาต้องนิ่วหน้า ก่อนจะพยักหน้ารับยิ้มกว้าง“จอดรถเดี๋ยวนี้ จอดเลย ฉันจะกลับบ้าน”“อ้าวคุณ ผมนัดร้านเขาไว้แล้ว เขาอุตส่าห์จะรอเราสองคน ผมเป็นผู้หลักผู้ใหญ่นะคุณ จะให้เสียคำพูดได้ยังไง” คือที่จริงก็เป็นร้านของเพื่อนตนเอง ซึ่งปลัดเมฆาได้บังคับให้เพื่อนจัดการทุกอย่างไว้รอ และข่มขู่ว่าห้ามปิดร้านจนกว่าเขาจะไปถึง“เรื่องของคุณ ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะฟ้องย่า”“ฟ้องอะไรคุณ ย่าพรก็เห็นดีเห็นงาม นี่ผมก็ขออนุญาตย่าพรแล้ว และก็บอกไปแล้วว่าหากดึกมาก ผมจะพาคุณพักที่คอนโดของผมในกรุงเทพเลย” พิมพ์รพีพรตาแทบถลนออกมาเป็นครั้งที่สอง“ว่าไงนะ” หญิงสาวตะโกนถามสุดเสียง คนตัวเล็กหอบหายใจแรงด้วยความโกรธ“ก็ผมขับรถตั้งไกล มันเหนื่อยนะคุณ”“เหนื่อยก็ไม่ต้องไปแล้ว จอดรถเลยนะคุณเมฆ” พิมพ์รพีพรพลิกตัวกลับมานั่งมองชายหนุ่มอย่างโกรธจัด“คุณพิมพ์ ผมว่านอกจากคุณจะเป็นคนที่เอาอารมณ์อยู่เหนือเหต