Semua Bab นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Bab 231 - Bab 240

“มะ...” คำปฏิเสธถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อคนยังไม่หิวช่วงชิงโอกาสทองประกบริมฝีปากบดเบียดละเลียดชิมความหวานอย่างเอาแต่ใจ น่านน้ำดิ้นขลุกขลักอยู่ครู่เดียวก็โอนอ่อนผ่อนตาม ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแต่ใจคนตัวโต อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่า ตัวเองก็หลงระเริงไปกับสัมผัสรักหวามไหวจากเขาและไม่เคยปฏิเสธได้สักทีสิน่าหลังจากบทเพลงรักแสนเร่าร้อนหลากหลายท่วงทำนองจากพ่อคนจอมอึดจบลง น่านน้ำถึงกับไม่มีเรี่ยวแรงเหลือที่จะก้าวเดิน เดือดร้อนตัวต้นเหตุแห่งการไร้เรี่ยวแรงต้องอุ้มแนบอกเดินกลับไปที่รถ และพาไปทานข้าวกลางวันที่โรงครัว“ให้ผมอุ้มไหม” ภูชิตจอดรถที่ข้างโรงครัวแล้วรีบวิ่งมาเปิดประตูด้านผู้โดยสาร น่านน้ำส่ายหน้าเร็ว“ไม่เอาค่ะ อายคนอื่นเขา น้ำเดินเองไหวค่ะ” คนตัวเล็กที่เหลือพลังเพียงน้อยนิด หย่อนขาลงสองข้างอย่างชั่งใจ แต่เนื่องจากรถค่อนข้างสูงทำให้น่ากลัวไม่น้อยหากจะทิ้งน้ำหนักลงไปในขณะที่เรี่ยวแรงแทบไม่เหลือ ภูชิตยืนรออยู่ใกล้ๆ เพื่อคอยระวังหากร่างเล็กซวนเซก็จะได้พยุงได้ทัน น่านน้ำจิกสายตามองคนที่ยิ้มอยู่ใกล้ๆอย่างหมั่นไส้ หญิงสาวค่อยๆเคลื่อนกายลงช้าๆ แต่เมื่อเท้าแตะพื้นและทิ้

“ตายง่ายๆมันไม่สนุก กูขอระบายแค้นให้สะใจหน่อยเถอะ” ผู้ใหญ่ศักดิ์รัวหมัดหนักๆเข้าที่ใต้ลิ้นปี่ของภูชิต จนชายหนุ่มตัวงอ แต่ไม่ล้มลง เพราะถูกลูกน้องสองคนของผู้ใหญ่ศักดิ์ล็อกตัวไว้“หมัดนี้ขอหนักๆหน่อย มึงจะได้จำไปถึงชาติหน้าไอ้ภูชิต”ปัง!!!“ปล่อยนายพวกกู...แล้วทิ้งปืนให้หมด ไม่งั้นมึงไส้แตกกันทุกคนแน่” นายสินลดกระบอกปืนที่ใช้ยิงขึ้นฟ้า แล้วกราดเล็งไปยังผู้ใหญ่ศักดิ์และพรรคพวกผู้ใหญ่ศักดิ์ชะงักกำปั้นที่เงื้อขึ้นสูง กวาดสายตามองรอบๆตัวเอง ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนที่ล้อมรอบพวกตนเองอยู่ทำให้หนุ่มใหญ่ตกใจ นึกไม่ถึงว่าลูกน้องภูชิตจะตามมาเร็วขนาดนี้ ถ้าเปรียบมวยกันตอนนี้เขาเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด ลูกน้องของภูชิตอาวุธครบมือมีมากกว่าเท่าตัว ยืนตีวงโอบล้อมกลุ่มของตนไว้ ผู้ใหญ่ศักดิ์กำลังประเมินหาทางหนีทีไล่ ลูกน้องของเขาต่างทิ้งปืนลงกับพื้น เขาเองก็ต้องโยนปืนทิ้งอย่างเจ็บใจ นายสินรีบพยักหน้าให้พรรคพวกเก็บปืนมาไว้ทันที“กูบอกให้ปล่อยนาย” นายสินย้ำอีกครั้ง ลูกน้องสองคนของผู้ใหญ่ศักดิ์ที่จับภูชิตไว้ปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระ ภูชิตสะบัดแขนแล้วรีบวิ่งเข้าไปดึงตัวน่านน้ำมาจากลูกน้

“ผมทนไม่ไหวแล้วน้ำ ช่วยผมหน่อยนะคนเก่ง” เสียงทุ้มสั่นพร่า ภูชิตขยับพูดขณะที่ยังละเลียดขบเม้มริมฝีปากอิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว มือใหญ่ดึงรั้งชุดคนไข้สีชมพูอ่อนออกอย่างว่องไว ภูชิตลูบไล้แผ่นหลังเนียนเรื่อยไปจนถึงสะโพกหนั่นแน่นเต็มมือ แล้วออกแรงกดพร้อมกับเกร็งยกสะโพกของตน จงใจให้กึ่งกลางกายสัมผัสกันอย่างปลุกเร้า“ถอดชุดให้ผมหน่อยสิ น้ำจ๋า” คนถูกขอร้องยันกายลุกขึ้นคร่อมนั่งชันเข่าบนหน้าท้องของร่างใหญ่ คนที่จับตามองถึงกับถอนหายใจเสียงดังเฮือก ดอกไม้สีสดกลางกายแย้มบานอวดความชุ่มฉ่ำโดยที่เจ้าของไม่ทันระวังตัว แต่เมื่อน่านน้ำเห็นสายตาที่จ้องมองค้างที่จุดเดียว เธอจึงก้มลงมองตาม ขาเรียวขาวกำลังจะหุบเข้า แต่ช้ากว่ามือใหญ่ที่จับหมับเข้าที่หัวเข่าทั้งสอง“คุณภู!” หญิงสาวอุทานตกใจ กำปั้นเล็กทุบอกแกร่งเบาๆ“อื้อ...สวยออก จะมาขัดขวางเจ้าของสวนไม่ให้ชมสวนของตัวเองได้ไง”“อย่าแกล้งน้ำแบบนี้สิคะ”“ถ้าไม่อยากให้แกล้งก็รีบๆถอดเสื้อผ้าให้ผมสิ” น่านน้ำทำปากขมุบขมิบ ขณะที่มือเล็กสาละวนอยู่กับการแกะโน่นถอดนี่ให้ตนตัวโต“อ๊า...อื๊อ...คุณภู” น่านน้ำครางเสียงหวานแว่ว ขณะที่

“หลานสาวป้าโตขึ้นแล้วจริงๆ” ดูจากความเด็ดขาดในการจัดการกับปัญหาเมื่อกลางวัน กับคำพูดที่หลานสาวพูดมา ป้าดอกไม้จึงไม่ห่วงอีกแล้ว หากจะปล่อยให้น่านน้ำใช้ชีวิตคู่กับผู้ชายคนที่เธอเองก็มองออกว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง“คุณป้าอนุญาตให้น้ำอยู่กับคุณภูแล้วใช่ไหมคะ” น่านน้ำยิ้มกว้างอย่างดีใจ“จะไปอยู่กับเขาได้ยังไง ยังไม่เห็นเขามาขอหลานสาวป้าสักหน่อย ป้าก็รออยู่ว่าเมื่อไรจะมาขอเสียที ขี้เกียจดูแลแล้ว ใครอยากได้ก็ให้รีบมาขอ จะได้ยกใส่พานให้เขาไป แถมข้าวสารสักสองกระสอบด้วย เขาจะเอาไหมฮึ”“คุณป้า!...น้ำรักคุณป้าจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ” น่านน้ำขยับตัวกอดร่างของผู้เป็นป้าแน่น ใบหน้านวลซบลงกับอกนุ่มนิ่มด้วยรอยยิ้มสุขใจ ป้าดอกไม้กอดร่างหลานสาวลูบแผ่นหลังเนียนเบาๆด้วยความรักใคร่“สวัสดีครับกำนันช้าง” ภูชิตยกมือไหว้ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งก้าวลงจากรถ เหล่าคนติดตามห้าคนยืนประกบเจ้านายตัวเองอย่างระแวดระวัง“สวัสดีครับคุณภูชิต” กำนันช้างตบบ่าของชายหนุ่มเบาๆ สื่อความหมายถึงการเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากผู้ใหญ่ศักดิ์น้องชายของกำนันช้างเสียชีวิต ภูชิตได้เข้าพบกำนันช้างเพื่อ

เนิ่นนานเท่าไรน่านน้ำก็ไม่รู้ได้ หญิงสาวรับรู้เพียงความหวานละมุนของรสจุมพิต ภูชิตหลอกล่อให้คนตัวเล็กพรึงเพริดไปกับสัมผัสอ่อนโยน มือใหญ่ลูบไล้ร่างนุ่มนิ่มผ่านเนื้อผ้าที่ยังห่อหุ้มอยู่ แต่คนที่ถูกสัมผัสกลับรู้สึกร้อนผ่าวทุกตารางนิ้วที่ถูกจู่โจม“อื้อ!” มือใหญ่เลื่อนเข้ากอบกุมอกเด้งหยุ่นบีบเคล้นเร่งเร้าอย่างผู้ชำนาญการ จนร่างเล็กแอ่นเบียดเข้าหาเรียกร้อง ภูชิตเลื่อนมืออีกข้างกอดรัดเอวคอดไว้แน่น ใบหน้าสากระคายเลื่อนต่ำลงซุกไซ้ลำคอหอมกรุ่นอย่างหลงใหล“พะ...พอนะคะคุณภู” น่านน้ำดึงสติที่เหลือเพียงน้อยนิด เอ่ยปากห้ามด้วยเสียงสั่นระริก เธอไม่เคยปฏิเสธเขาได้ เพียงแค่ถูกเขาสัมผัส อารมณ์รักก็โหมกระพือขึ้นอย่างง่ายดาย“อืม...ไม่พอ จะเอาอีก”“อ๊ะ!” เสื้อชีฟองบางเบาถูกดึงออกจากขอบกระโปรงตัวสั้น แล้วรวบขึ้นไปกองไว้เหนือเนินอกพร้อมกับบราเซียร์ลูกไม้สีชมพูอย่างรวดเร็ว ปากร้อนร้ายกาจเข้าครอบครองเม็ดลูกกวาดสีหวานทันที“อื๊อ...คุณภู อย่าสิคะ ในนี้ห้องครัวนะคะ เดี๋ยวก็แสบร้อนไนไปหมดหรอก” ภูชิตผละจากภารกิจหวาม เงยหน้าขึ้นสบตาตื่นๆของน่านน้ำ คิ้วเข้มเลิกขึ้นสงสัยกั