Semua Bab นิยายชุดเจ้าสาวไม่สมยอม: Bab 241 - Bab 250

“หืม...มันก็ต้องมีค่าจ้างให้กันบ้าง”           “น้ำว่านี่เป็นการจ่ายค่าจ้างล่วงหน้าไปสักสิบปีแล้วนะคะ”           ภูชิตหัวเราะในลำคอ ร่างแกร่งกำยำผละออกจากร่างนุ่มนิ่ม สายตาคมปลาบมองทั่วทั้งร่างอย่างแสนรัก น่านน้ำกวาดสายตามองรอบกายหน้าแดงแล้วแดงอีก นี่มันห้องครัวนะ ทำไมเขาถึงทำอะไรแบบนี้ได้ทุกสถานที่เลยนะ แล้วเธอก็ยินยอมพร้อมใจ แถมยังตอบสนองเขาได้ทุกที่ไม่อิดออดสักคำเมื่อจัดการเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางกันทั้งสองคนแล้ว ภูชิตก็อุ้มร่างบางขึ้นแนบอก น่านน้ำยอมอย่างง่ายดาย เรี่ยวแรงของเธอเหลือน้อยเต็มที หากฝืนเดินเองคงต้องมีขาพับขาอ่อนเป็นแน่           ภูชิตอุ้มร่างเล็กขึ้นบันได้ด้วยก้าวที่มั่นคง ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองไกลไปบนเรือน กลัวว่าป้าดอกไม้จะออกมาเห็น พยายามเดินย่องให้เบาที่สุด เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของน่านน้ำ หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดประตูอย่างรู้งาน     &n

“ป้อนยาอย่างเดียวนะคะ ไม่ทำอย่างอื่น” น่านน้ำจิกสายตามองสามีอย่างรู้ทัน สามีเธอคึกเกินไปแล้ว เขาไม่เคยว่างเว้นกิจกรรมตอนกลางคืนเลยตั้งแต่คืนแรกของการแต่งงานมาจนถึงวันนี้ เหตุผลหลักที่ใช้เป็นข้ออ้างคือ เพศสัมพันธ์ระหว่างตั้งครรภ์คือการกระชับความสัมพันธ์และทักทายกันระหว่างพ่อกับลูก หากน่านน้ำปฏิเสธเขาก็จะบ่นน้อยใจว่า ภรรยากีดกันไม่ให้เขาได้ทักทายลูก ขัดขวางการเชื่อมสัมพันธ์อันดีระหว่างพ่อกับลูก“อือ...มามะได้เวลาทานยาแล้วครับ” ร่างใหญ่คลานเข่าขึ้นเตียง ภูชิตก้มลงคาบยาจากมือเล็กเข้าปากตัวเอง แล้วโน้มใบหน้าเข้าใกล้ภรรยาสาว น่านน้ำหลับตาเผยอปากรอรับการป้อนยาตามแบบฉบับของสามีจอมหื่น ยาหลายเม็ดถูกส่งเข้าไปในปากเล็ก ภูชิตหลอกล่อส่งต่อให้หญิงสาวกลืนยาลงคอไปอย่างง่ายดาย หากแต่เมื่อเม็ดยาเขาสู่ร่างกายแล้ว ริมฝีปากหยักได้รูปก็ยังไม่ยอมผละออก มือใหญ่แกะกระดุมด้านหน้าชุดนอนแบบกระโปรงออกทั้งแถว แล้วดึงรั้งอกจากร่างนุ่มนิ่มอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ยอมผละจากริมฝีปากแสนหวานที่เขาชื่นชอบ แล้ววกมาจัดการกับชุดนอนตัวเองออกจากตัวอย่างรวดเร็ว“อืม...หน้าอกน้ำใหญ่ขึ้นเยอะเลย...ดีจัง” ภูชิตทาบทับร

“เราแก่กันจนป่านนี้แล้ว ดอกไม้ให้อภัยพี่ไม่ได้เลยหรือไง พี่รู้นะว่าหนูน้ำเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ดอกไม้ฟังแล้ว พี่ขอโทษ จะให้พี่ทำยังไงดอกไม้ถึงจะยอมยกโทษให้พี่” กำนันช้างผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในจังหวัดพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตลอดชีวิตตั้งแต่หนุ่มจนแก่ปูนนี้แล้ว เขาไม่เคยต้องงอนง้อใคร หากแต่ผู้หญิงคนนี้ที่เขาทำผิดกับเธอไว้ยังคงเป็นตราบาปในใจเขาเสมอมา หากเธอไม่ยอมยกโทษให้เขา เขาคงตายตาไม่หลับแน่นอน“ดอกไม้ ยกโทษให้พี่เถอะ” กำนันช้างคุกเข่าลงตรงหน้าป้าดอกไม้ ก้มหน้านิ่งรอคำพิพากษา ป้าดอกไม้ตกใจที่กำนันช้างคุกเข่าลงต่อหน้า“พี่ช้างทำอะไร ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นหรอก”“พี่จะไม่ลุกขึ้น จนกว่าดอกไม้จะยกโทษให้พี่”“ฉันจะยกโทษหรือไม่ยกโทษให้ มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”“สำคัญสิ สำคัญมาก หากดอกไม้ไม่ยกโทษให้พี่ พี่ไม่มีวันนอนตายตาหลับแน่นอน” สองสายตาประสานกันแน่นิ่ง“พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง ดอกไม้จะทุบตีหรือทำร้ายพี่ยังไงก็ได้ แต่พี่ขอร้อง...ยกโทษให้พี่เถอะนะ” ป้าดอกไม้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อดีตไม่สามารถแก้ไขได้ ปัจจุบันเธอรู้แล้วว่าเพราะอะไรเขาถึงจากไ

“สิบคน...ไม่ไหวหรอกค่ะคุณภู”“แต่ผมทำไหวนะ” น่านน้ำตีแขนสามีเบาๆ“น้ำไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น น้ำหมายถึงการเลี้ยงลูกค่ะ”“ผมไหวทั้งทำลูกและเลี้ยงลูกแหละ”“โอ๊ย! น้ำไม่คุยกับคุณภูแล้ว” น่านน้ำทำปากยื่นใส่สามี ภูชิตหัวเราะในลำคอ ทุกคนที่ได้ฟังบทสนทนาของสองสามีภรรยาต่างอมยิ้มไปตามๆกัน“แล้วใครดูหนูอุ่นให้ล่ะหนูไอ” น่านน้ำหันมาคุยกับเพื่อนสาว ไม่อยากคุยกับสามีจอมหื่นแล้ว“ป้าบัวดูให้อยู่จ้ะ ปกติฉันจะดูแลหนูอุ่นเอง ให้ป้าบัวมาดูและมาช่วยเฉพาะตอนที่ไม่ว่างจริงๆ”“แกน่ะโชคดีมากนะน้ำ มีป้าดอกไม้มาคอยดูแลช่วย แล้วยิ่งยายพิมพ์นะ จะท้องแฝดห้าก็ไม่ต้องห่วง มีทั้งย่าพร คุณพ่อคุณแม่ของพี่เมฆคอยดูแลช่วยตั้งหลายคน”“พอๆแก...แฝดสองก็พอแล้ว ถ้าขืนแฝดห้าฉันมีหวังต้องนอนแบกท้องไม่ได้เดินไปไหนกันพอดี” พิมพ์รพีพรยกมือขึ้นป่ายปัดพัลวัน“แต่พี่ว่าพี่มีความสามารถทำแฝดห้าได้นะ” ปลัดเมฆาแทรกขึ้นมาทันที แต่แล้วก็ต้องยิ้มแหยๆเมื่อภรรยาจิกสายตาดุให้วงสนทนาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และการพูดคุยกันอย่างคุ้นเคย ทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยควา

“อืม...เมียพี่น่ารักที่สุด ไม่เสียแรงที่สอนกันมาหลายปี” ไอรักยันตัวนั่งตรงบนหน้าท้องแกร่งของสามี“บ้า...ลุกได้แล้วค่ะ หนูไอรีบจริงๆนะ” ไอรักทุบอกสามีเบาๆ ร่างขาวนวลลุกขึ้นจากตัวสามี แล้วยื่นมือเล็กให้เพื่อกระตุ้นให้คนตัวโตลุกขึ้นตาม ธีร์ภาณุกวาดสายตามองร่างภรรยาตาละห้อย อยากกินจัง“อย่ามองหนูไอแบบนั้นค่ะ บอกแล้วไงว่าถึงรีสอร์ตแล้วจะตามใจทุกอย่าง จ่ายมัดจำไปแล้วด้วย ห้ามตุกติก ลุกมาล้างตัวเลยค่ะ” มือใหญ่จับมือเล็กแล้วลุกขึ้นก้าวออกจากอ่าง เดินตามแจงจูงไปล้างตัวใต้ฝักบัวพร้อมกัน อดเปรี้ยวไว้กินหวานก็ได้ “พิมพ์...” ปลัดเมฆารำพึงชื่อภรรยาออกมาเบาหวิว ภาพหญิงสาวในชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำ ยืนกางขาเล็กน้อยกำลังก้มๆเงยๆหาอะไรสักอย่างในตู้เสื้อผ้า เรียวขาเสลาช่างน่าลูบไล้ สะโพกผายลอยเด่นท้าทายสายตา ยิ่งเนินเนื้อสาวที่นูนอวดอยู่ภายใต้ชั้นในสีดำ ยามมองลอดช่องว่างระหว่างขานั้นแล้ว ทำให้เขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไป เพราะรู้เพราะเห็นและจำได้ติดตาติดจมูกว่ามันสวยงามและหอมหวนเพียงใด ปลัดเมฆาปิดประตูห้องอย่างเบามือ ก้าวย่างอย่างมั่นคงตรงเข้าใกล้ร่างงาม