All Chapters of เด็กเลี้ยงของภูริทัศน์: Chapter 11 - Chapter 20

ภูริทัศน์กระแทกเอวใส่คนใต้ร่างช้าเร็วสลับ อ่อนหวานบางครั้งก็รุนแรงโดยไม่สนว่านี่คือครั้งแรกของเธอ ใครใช้ให้อวดดีขนาดนี้ แพรชมพูต่อต้านไม่นานร่างกายเริ่มทรยศ เธอเผลอกอดตอบเขา บางครั้งก็ร่อนเอวขึ้นหาความใหญ่โตนั้น ปลายเท้าเริ่มจิกเกร็ง ใบหน้าหวานเห่อร้อนจนแดง หายใจถี่ขึ้น ภูริทัศน์รู้ดีคนใต้ร่างกำลังจะถึงวิมาน เขาหยุดขยับ แพรชมพูส่ายหน้า เธอทรมานเธออยากปลดปล่อยมันออกมาแต่เขาไม่ยอมทำให้เธอสมหวัง คนตัวโตยิ้มร้ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า"ขอร้องฉันสิ ขอร้องไอ้เลวที่กำลังกระแทกเธออยู่ ครางชื่อฉันแพรชมพู อยากเสร็จไหม ไม่อย่างนั้นก็อยู่อย่างนี้แหละ ฉันอึดพอนะแพรชมพู ถ้าเธอทนได้ ก็ตามใจ""ฮึกๆๆ ไม่ ฮือๆๆ ไม่มีทาง ออกไปจากตัวแพร ออกไป""อ่าห์ ฉันมีเวลาเล่นกับเธอจนสว่าง เธอไม่ขอร้องฉันจะไม่ให้เธอแตก มาดูสิถ้าฉันยังแข็งอยู่ในนี้ แล้วเช้ามาทุกคนตื่นหมดจะเกิดอะไรขึ้น อ่าห์ รัดแน่นดีฉันอยู่ได้ทั้งวันในตัวเธอ""อ๊า อย่าเสย อื้อ แพร อ๊า คุณภู""เรียกฉันคุณป๋า ครางชื่อฉันสิแพร หื้ม"แพรชมพูไม่มีทางให้เลือก เธอกำลังถูกเขาทรมานอย่างเสียวซ่าน มือบางโอบแผ่นหลังห

สามชั่วโมงรถก็มาถึงรีสอร์ตของเขา แม่บ้านมาต้อนรับแต่ภูริทัศน์ไม่สนใจอุ้มร่างที่หลับใหลเดินเข้าบ้าน มะปรางลูกสาวแม่บ้านที่แอบรักเจ้านายเห็นภาพตรงหน้าก็กำมือแน่น นายไม่เคยพาผู้หญิงมาที่นี่ แต่วันนี้นอกจากพามายังอุ้มลงมาอีกด้วย แม่นี่เป็นใครกันท่าทางยังเด็ก หึ พวกนักศึกษาหาเสี่ยเลี้ยงสิท่า หึคงตอแหลน่าดูนายถึงได้หลงขนาดพามาบ้านที่เขาใหญ่"ยืนทำอะไรนางปราง นายมาไม่เห็นหรือไง ยังไม่ตามไปรับใช้อีก""หึ แม่ สงสัยนางนั่นคงอ่อนยั่วนายล่ะสิ แหม่อุ้มกันมาเชียว ไปเอากันที่ไหนมาจนหมดแรงล่ะ""อีปรางกูเตือนมึงก่อนนะ อย่าหวังสูงนายเขาไม่สนใจมึงหรอก อย่าทำให้กูเสียคนตอนแก่""หึ มันก็ไม่แน่หรอก ยังไงนายก้เป็นผู้ชาย บางทีแม่อาจเป็นแม่ยายพ่อเลี้ยงก็ได้ ฉันมีอะไรสู้นังคนที่นายอุ้มมาไม่ได้บ้าง แห้งก็แห้งตัวเท่าลูกหมา คงของใหม่แหละเดี๋ยวนายก็ทิ้ง หึ" "อีปราง!!""โว้ย จะตวาดฉันทำไม่ แม่ประสาอะไรไม่สนับสนุนลูกตัวเอง วันไหนฉันเป็นเมียนายขึ้นมา แม่อย่ามาพึ่งฉันก็แล้วกัน หึ"มะปรางสะบัดหน้าใส่ป้าปริมแม่ตัวเองก่อนจะเดินไปที่บ้านพักของนาย มาถึงก็ยืนรอนาย2ชั่วโมงยังไม่ออกจากห้อง

แพรชมพูที่ตอนนี้นั่งอยู่ในรถของหมอแพรวได้แต่กลั้นน้ำตา เขาทำลายเธอไม่เหลือชิ้นดี ทำลายกระทั่งสิ่งแทนใจที่พ่อแม่เหลือไว้ให้ แพรวเป็นกุมารเวชบางครั้งต้องคุยกับเด็ก แม้ไม่ใช่แพทย์ทางจิตเวชแต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่ายายตัวเล็กมีเรื่องในใจ และใหญ่มาก"มีอะไรไหมคนสวยขา อยากระบายให้พี่แพรวฟังไหมคะ""ไม่มีค่ะ แพรทำกำไลที่พ่อซื้อให้แม่หัก พี่หมอบอกว่าซ่อมแพง แต่แพรอยากซ่อม""แพรแน่ใจนะว่าเรื่องแค่นี้ พี่เกื้อเขาห่วงแพรมากนะคะ""ขอบคุณพี่แพรวที่มารับนะคะ พวกพี่แต่งงานกันเมื่อไหร่แพรจะอาสาเลี้ยงลูกให้ แล้วพวกพี่ก็ไปฮันนีมูนกันได้ทุกวันเลยค่ะ"แพรวพิลาศมองเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะยิ้ม เธอรู้จักกับหมอเกื้อตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง คบกันมานานไปบ้านเขาบ่อยครั้ง รู้จักยายตัวน้อยนี่ตั้งแต่ยังใส่คอซอง ตอนนี้เรียนจบแล้ว อาพิศาลกับอาชมนาถจากไปไว เธอกับคู่หมั้นดูแลเด็กคนนี้มาตลอด แพรชมพูสดใสเหมือนท้องฟ้ายามเย็น แต่วันนี้ดูเหมือนท้องฟ้าจะหม่นๆ กระทั่งเสียงมือถือคนตัวเล็กดังมา แพรวพิลาศเลยหยุดความคิด"ฮัลโหล"(อยู่ไหน มาถึงนานแล้วทำไมยังไม่กลับห้องอีก เป็นห่วงนะแพร)"อยู่กับหมอแพรวน่ะ กำลังจะไป

แพรชมพูร้องไห้ซบลงที่หน้าท้องของหมอแพรว กระทั่งคนที่ยืนฟังทนไม่ไหวเขาเปิดประตูเข้ามาก่อนจะเอ่ย"ถ้าหนูไม่ให้พูดพี่ก็จะไม่พูด ส่วนที่อยู่แพรไปอยู่คอนโดพี่แล้วกัน ปลอดภัยช่วงนี้แพรอ่อนแอ ลูกปลาก็อยู่เป็นเพื่อนแพรก่อน รอให้แพรหายแพ้ท้องเดี๋ยวพี่บินมารับ"สองคนมองหน้ากัน คนที่โตกว่าจึงได้เอ่ยออกมา"ที่คุณทัศน์พูดนะถูกแล้ว ว่าแต่แพรไม่อยากให้เขามารับผิดชอบแน่หรือ อย่างไรเขาก็ควรรับรู้"คนตัวเล็กส่ายหน้า ลูกปลากำมือแน่นก่อนเอ่ยด้วยความเกลียดชัง"ไอ้พีกับมะนาวไปเสวยสุขกันอยู่สองคน ไอ้พีซื้อตั๋วให้มะนาวบินไปหา เมื่อคืนเห็นลงรูปคู่ รักกันหวานชื่น แต่กลับทำลายอีกคนทั้งชีวิต อยากถามมันนักว่ามันขี้ขลาดขนาดนี้อย่ามีเมียเลย""พอเถอะปลา พีมันไม่ผิดหรอกที่จะปกป้องคนรักของมัน""ผิดสิแพร มันผิดถ้าเกิดมันพูดออกไปบางทีพ่อมันอาจยอมรับ แต่เลือกที่จะทำเป็นสนิทกับแก ฉันก็ว่ามันดูสนิทกับแกผิดปกติช่วงหลังๆ อยากรู้ว่าถ้าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่แกแต่เป็นมะนาวมันจะรู้สึกยังไง ฮือๆๆ แพรฉันไม่ควรให้แกไปเขาค้อวันนั้นเลย ฉันไม่ควรดื่มจนเมาไม่ดูแลแก ฮือๆ แพรปลาขอโทษ""ไม่มีใครผิดหรอก พี่ท

แพรชมพูตอนนี้ตั้งครรภ์ได้7เดือนกว่าแล้ว เธอมาอยู่ที่คอนโดของทัศน์ดนัย เขาซื้อคอนโดเอาไว้ทั้งชั้นเลยก็ว่าได้ ไม่ปล่อยให้ใครเช่าเอาไว้พักผ่อน ลูกปลายิ่งรู้สึกว่าตัวเองเทียบกับสามีช่างต่างกันเหลือเกิน ใบหน้าหวานที่ตอนนี้มีแต่เหงื่อ ลูกปลากำลังทำมื้อเย็นให้เขา ทัศน์ดนัยกลับมาจากบ้านคุณพ่อ เขากับที่บ้านทะเลาะกัน ทุกคนไม่ว่าหากเขาไม่ทำงานแต่เรื่องที่ไปแอบจดทะเบียนกับลูกปลานั้น พ่อกับแม่ของเขาไม่ยอมร่างสูงยืนพิงที่ประตูมองดูคนตัวเล็กจัดโต๊ะอาหาร ลูกปลาเงยหน้ามาก็สบตากับเขา ในแววตาสามีดูเหมือนมีเรื่องหนักใจ เธอเดินไปหาเขาก่อนจะโอบเอวหนาเอาไว้ ทัศน์ดนัยโอบเอวบางกลับก่อนจะก้มลงจุมพิตภรรยาตีทะเบียนของตนเอง"พี่ทัศน์มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือคะ วันนี้พี่กลับบ้านเป็นเพราะเรื่องของปลาหรือเปล่า""ปลาขา ไม่เกี่ยวอะไรกับปลาหรอกค่ะอย่ากังวลเลย""ปลารู้ค่ะว่าปลากับพี่ต่างกันมาก พี่ทัศน์คะปลาอยากไปพบพวกท่าน บางทีปลาอาจเข้ากับพวกท่านได้ พี่ทัศน์เชื่อมั่นในตัวปลาไหมคะ"ทัศน์ดนัยกอดคนตัวเล็กก่อนถอนหายใจ เขาไม่ยุ่งกับธุรกิจของครอบครัว เขาไม่ชอบการใส่หน้ากากเข้าหากัน เขาไม่ชอบที่พ่อกั