All Chapters of เด็กเลี้ยงของภูริทัศน์: Chapter 51 - Chapter 60

ภูริทัศน์ที่อุ้มพระพายอยู่ส่วนแพรชมพูอุ้มลูกชายของทัศน์ดนัย พีรดลเหมือนโดดเดี่ยวทำไมทุกคนปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาทำผิดร้ายแรง กระทั่งหมอเกื้อมาถึงก็ให้พยาบาลเข็นเปลเด็กมาเพื่อที่จะใส่เจ้าตัวน้อยแพรชมพูพาสามีกับลูกไปหาหมอแพรว เพราะเกื้อกูลบอกว่าหมอแพรวคลอดลูกผู้ชายเมื่อตอนตีห้า ทั้งสี่คนจากมาปล่อยให้เป็นเรื่องภายในครอบครัวของทัศน์ดนัย ทางด้านพีรดลก็กลับไปยังห้องที่มะนาวพักฟื้นอยู่ มะนาวมีสัญญาณเตือนว่าจะคลอดพีรดลเลยหยุดสนใจเรื่องอื่นก่อน เขารีบกดเรียกพยาบาลทันที ไม่นานมะนาวก็ถูกเข็นเข้าห้องเตรียมคลอด พีรดลนั่งรอหน้าห้องเดินไปเดินมา ไม่มีใครสักคนที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนคอยปลอบใจเขาเห็นแพรชมพูเป็นห่วงลูกปลา ยังมีหมอเกื้ออะไรนั่นอีก คอยดูแลลูกปลาไม่ห่าง แต่พอเป็นเขากลับไม่มีใครเลย เขาทำอะไรผิดไป เขาต้องทบทวนตัวเองหรือไม่ ร่างสูงนั่งก้มหน้าไหล่ตกหมดความสง่างาม กระทั่งมีรองเท้าหนังสีดำเงามายืนอยู่ตรงหน้า พีรดลเงยหน้าก็สบสายตากับพ่อตัวเอง"คุณป๋า..ผม......""แกทบทวนตัวเองนะเจ้าพี ถึงเรื่องของฉันกับแพรจะไม่เกี่ยวกับแกแต่คำพูดแกทุกคำที่พูดกับเมียฉันลองทบทวนว่ามีคำไห

รถเลี้ยวออกไปจนลับสายตาลูกอินทร์จึงเดินเข้าบ้านเพื่อไปอาบน้ำ สาวน้อยไม่รู้เลยว่ามีคนขบฟันและคาดโทษเธออยู่ในใจ กามโรคหรือเป็นเอดส์หรือ ยายลูกอินทร์ตัวดี ปากคอนับวันยิ่งร้ายกาจ อย่าให้ได้อยู่ใต้ร่างเขานะ พ่อจะเอาให้ครางจนหมดแรงเลยเชียว อนาคิณเดินกลับขึ้นไปนอนเพราะยังมึนจากพิษไข้อยู่ เขาคงปล่อยให้แม่ตัวแสบรอดไปก่อนหนึ่งวันเมื่ออาบน้ำเรียบร้อยก็มานั่งเล่นหน้าบ้าน อินทิรานั่งดูซีรีย์จนกระทั่งล่วงเลยมาเกือบเที่ยง อนาคิณตื่นมาก็ออกมายืนอยู่ที่ระเบียง มองลงไปข้างล่างเขาเห็นแม่ตัวแสบในชุดเสื้อยืดตัวเล็กทำให้มองเห็นความอวบอิ่มภายใต้เสื้อยืดนั่น หนุ่มใหญ่ถึงกับกลืนน้ำลาย สายตาไล่ต่ำลงมาก็เห็นแม่ตัวดีใส่กางเกงขาสั้นอวดเรียวขาขาวเนียน น่าจูบน่าไซร้เป็นบ้าอนาคิณจึงพาตัวเองเดินลงมาจากชั้นสองก่อนจะเดินมาหาคนที่กำลังกินขนมและดูซีรีย์อยู่ อินทิรารู้สึกว่ามีคนกำลังมองเธออยู่จึงละสายตาจากจอแล้วเงยหน้า เธอสบตากับเขาเห็นเขาจ้องเธออยู่จึงเอ่ยถาม"อาคิณมีอะไรไหมคะ จะพูดก็รีบพูดอินทร์ไม่ว่าง""เธอแต่งตัวแบบนี้อ่อยฉันหรือเปล่า"อนทิรามองหน้าหนุ่มใหญ่วัยใกล้เคียงคุณพ่อที่หลงตัวเองขั้นสุดก

แพรชมพูยิ้มให้เขา พีรดลกับมะนาวมาขอโทษเธอทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล เดิมทีเธอไม่อยากให้อภัยทั้งคู่ แต่ทั้งบ้านไม่ได้มีแค่เธอกับสามี ยังมีคุณพ่อคุณแม่สามีอีก พวกท่านอายุมากแล้ว หากลูกหลานไม่ปรองดองอาจส่งผลกระทบได้ อีกอย่างคุณพ่อเพิ่งผ่าตัดกลับมาพักฟื้นได้ครึ่งเดือน แพรชมพูเลยยอมให้อภัยทั้งสองคน ส่วนลูกสาวยังเด็กไม่รู้ถึงจิตใจคดเคี้ยวของผู้ใหญ่ เธอเองก็ไม่อยากให้ลูกโตมาแบบเด็กที่มีอคติ จากนั้นก็เอ่ยกับภูริทัศน์"คุณป๋า แพรคงไปงานเลี้ยงพี่ทัศน์ไม่ไหว คุณป๋าบอกพี่ทัศน์ให้แพรหน่อยนะคะ""แพรไปหาหมอเถอะ แพรไม่สบายกินข้าวไม่ได้มาสามสี่วันแล้วนะ คุณป๋าเป็นห่วงค่ะ""แพรไม่เป็นไรค่ะ แพรแค่เอ่อ"แพรชมพูไม่เอ่ยออกไป เธอหน้าแดงจนภูริทัศน์ต้องดันไหล่บางออกเพื่อมองหน้าภรรยาเด็กของเขา ก่อนจะเอามืออังที่หน้าผากเพราะเห็นเธอหน้าแดง "แพรเป็นไข้หรือคะ หน้าแดงมากเลยตัวร้อนหรือเปล่าขอคุณป๋าดูหน่อยค่ะ""แพรไม่เป็นอะไรค่ะ เอ่อคือแพรคิดว่าแพรท้อง เพราะประจำเดือนแพรยังไม่มาเลยตั้งแต่วันที่เราสองคนเอ่อ มีอะไรกัน แพรเลยซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจปรากฏว่าท้องจริงๆ"นี่เป็นข่าวดีที่สุดของเขา

ภูริทัศน์จัดการทุกอย่างเรียบร้อย พรุ่งนี้ก็จะถึงงานแต่งงานของเขากับแพรชมพู ตอนนี้แพรมีสีหน้าที่ดีขึ้นมากแล้ว แม่สามีและลูกสาวคอยดูแล พระพายไม่ยอมห่างคุณแม่เลยพอรู้ว่าจะมีน้องตอนนี้แพรชมพูนั่งพิงหัวเตียง เจ้าตัวน้อยนั่งอยู่กับคุณแม่เอาหูมาแนบท้องคุณแม่คนสวยเพื่อฟังเสียงน้อง มือบางลูบศีรษะเล็กๆอย่างอ่อนโยน ภูริทัศน์เดินเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยกับลูกสาว"คนเก่งของคุณพ่อหนูทำอะไรอยู่คะ""คุณพ่อขา พระพายคุยกับน้องในท้องค่ะ""หืม..แล้วน้องคุยอะไรคะ""อืม..พระพายบอกว่าพี่สาวรักน้องชายนะ""น้องชายหรือ แล้วถ้าเป็นน้องสาวล่ะคะคนเก่ง"เจ้าตัวน้อยทำท่านิ่งเหมือนคิดสักพัก จากนั้นก็ก้มลงไปหาท้องคุณแม่ก่อนจะเอ่ยกับน้องในท้อง"พี่รักน้องชายน้องสาวของพี่ที่สุดเลยค่ะ"สองสามีภรรยามองหน้ากัน แพรชมพูมองหน้าสามีแล้วส่ายหน้า นิสัยเจ้าเล่ห์ได้มาจากคุณป๋าเต็มๆเลย กระทั่งมีเสียงเรียกหน้าห้อง"พระพายขา ย่ามารับไปนอนด้วยแล้วไปกันยังคะ"เจ้าตัวน้อยลุกมาหอมแก้มมารดาจากนั้นก็กางแขนให้คุณพ่ออุ้มไปส่งที่หน้าประตู ภูริทัศน์อุ้มพระพายไปส่งให้คุณแม่ของเขา ยายหนูกลายเป็นแก้วตาดวงใจของคนทั้งบ้าน ปู่กับย่าตามใจหนักมาก พีรดลมัก

ลูกจันทร์ที่เหนื่อยจากการเดินทาง อีกทั้งเธอยังต้องซ่อนความรู้สึกที่มีต่อลุง ทำให้ไม่อยากลงไปเจอหน้าใครอีก ลูกจันทร์นั่งพิงพนักโซฟาหลับตาทบทวนความรู้สึกตัวเอง เธอกำลังตัดใจจากเขาผู้ชายที่ชื่อราเมศวร์คนนั้น เสียงเปิดประตูแล้วปิดตามหลังทำให้ร่างบางรู้สึกตัวก่อนจะเอ่ยเพราะคิดว่าเป็นน้องสาว"พี่แพรอยู่กับใครหรืออิน...อาภูรับแขกอยู่ไม่ใช่หรือ"".......""อิน...ทำไมเงียบไป""......"ลูกจันทร์ลุกขึ้นยืนหันไปทางประตูห้องก็เจอเข้ากับร่างสูงขางคนที่เธอเพิ่งจะหนีเขามา ราเมศวร์เดินเข้ามาหา ลูกจันทร์ถอยหลังหนีก่อนจะเอ่ยถาม"ลุงรามเข้ามาได้ยังไงกัน นี่มันห้องของจันทร์นะ""เธอลืมไปหรือเปล่าว่านี่โรงแรมของฉัน"ลูกจันทร์ถอยหลังจนชนเข้ากับขอบเตียงไม่มีทางให้ไปอีกจึงใจดีสู้เสือเอ่ยถามออกไป"ลุงรามมีเรื่องอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมต้องเข้ามาห้องพักจันทร์ด้วย""เดี๋ยวนี้แม่แต่หางเสียงก็ไม่มีแล้วหรือ มารยาทหายไปไหนหมด""ลุงรามบุกเข้าห้องคนอื่น แล้วยังมาถามหามารยาทจากเจ้าของห้อง หน้าลุงรามนี่เหมาะไปปูพื้นถนนดีนะคะ""เธอกับน้องสาวไปไม่บอกไม่กล่าว ยังเห็นหัวฉันอยู่ไหม""ลุงรามบอกเองนี่คะว่าควรไป