Semua Bab His Fake Wife: Bab 71 - Bab 80

Aurora's Point of View Abala pa rin ang kambal sa pagkain kaya hindi nila kami napapansin. Pumalibot ang kamay niya sa akin at mas idinikit pa ang katawan sa akin. For some reason I find comfort in his arms. Sa kaniya lang ako naging komportable sa bawat yakap. Minsan sa umaga, kapag nararamdaman kong wala na siya sa tabi ko agad akong nagigising. Kung dati hindi ako nakakatulog ng mahimbing kapag alam kong may taong malapit sa akin habang natutulog ako, ngayon naman nagigising ako kapag nararamdaman kong wala na siya sa tabi ko. I sighed and rested my head on his shoulder. Pinagmamasdan ko pa rin ang kambal habang nakahilig sa kaniya. Gustong-gusto ko ang amoy niya lalo na kapag bagong ligo kaya minsan natatawa na lang ako sa sarili ko kapag naaamoy ko ang pabango niya tapos lalapit ulit ako para amoyin siya ulit. "Siguro kung may irere-play ako sa buhay ko, ito yung gusto ko. Kahit paulit-ulit, hindi ako magsasawa." Mahina kong turan. I am reaching him, oo mapangarap ako da

Aurora's Point of ViewNahiga ako sa tabi niya habang marahan na hinahaplos ang gilid ng kaniyang noo. Sobrang bigat ng nararamdaman ko, kung pwede lang makuha ang lagnat niya at ilipat na lang sa akin ay papayag agad ako. Huwag lang siya.Bumukas ang pinto at sinulyapan ko kung sino ang pumasok. Si Nay Consing.Mukhang kukunin na ang mga ginamit ko sa pagpunas kay Snow. Nasa baba na rin si Sonya at pinagluluto si Snow ng chicken soup."Nasa baba na ang doktor, Candice. Kausap na ni Señorito si Dr. Cortezo, aakyat na sila." Mahina niyang saad pero sapat para marinig ko.Alam kong malakas pa rin hanggang ngayon ang buhos ng ulan sa labas pero nagawa pa rin makapunta ng doktor dito, pero mabuti na rin yon. Ang mahalaga matingnan si Snow.Nasa hamba pa lang ng pintuan si Nay Consing nang bumukas iyon. Akala ko ang doktor na pero laking gulat ko nang pumasok ang namumutlang si Winter. Nakapagbihis na rin siya ng ternong pajama."Mommy," inaantok at nanghihina niyang tawag. "I'm not feeli

Aurora's Point of ViewTIME flew fast, mabilis na tila ba hinahabol ako ng oras sa bawat minutong lumilipas. Maayos ang lahat ngunit nakakatakot, ang lahat ay nakaayon sa gusto ko... maayos na buhay kasama sila. Pero hindi lagi na sa akin ang swerte, hindi laging ako ang kakampihan ng tadhana. Hindi ko alam kung kailan babawiin sa akin ang lahat, hindi ko alam kung paano ako pagbabayarin sa lahat ng utang ko.Sa tuwing naiisip ko na lahat ng bagay may katapusan, lahat ng kasiyahan nababahiran ng kalungkutan at lahat ng payapa ay nasisira, mas lalo akong natatakot.Para akong nauubusan ng panahon, habang patuloy akong napapamahal sa mga bata at kay Alted mas lalo lang akong natatakot. It was like my greatest nightmare, hindi ako nakakatulog sa gabi na hindi iyon ang naiisip, gigising din ako sa umaga na iyon ang unang papasok sa isip. Nakakatakot.Nitong Hunyo ay bumalik ang skwela. Mas maaga nang umaalis sila Snow at Winter dahil alas sais ang simula ng klase ng mga grade one. Uuwi n

Aurora's Point of View "What's wrong, Baby?" Humakbang ako palapit para sana aluin siya pero mas lalong tumindi ang takot sa mga mata niya at napaatras. Dumagundong ang kaba sa dibdib ko nang makita ang ginawa niya. Namumula na naman ang mga mata niya at nang magsitulo ang mga luha galing doon ay parang piniga ang puso ko. Halo-halong emosyon ang nakikita ko sa mga mata niya at pagkamuhi ang pinakamalinaw sa lahat. Kinabahan ako dahil doon, laging masaya ang mga mata ni Snow at ngayon na tinitingnan ko iyon, para akong ibinalik sa unang araw na nakita ko ang mga mata nila ni Winter. Puno ng galit, pagkamuhi at takot. "Snow—" Bago ko pa man matapos ang sasabihin ko tumakbo na siya palayo sa akin at nagmamadaling umakyat sa hagdan. "Snow!" Sigaw ni Winter sa kapatid. "Anong nangyari, Winter?" Nanlulumo kong tanong at binalingan si Winter na ngayon ay naiwan sa akin. Tiningnan niya rin ako at umiling. Sa mga mata niya ay nakikita kong nalilito rin siya. "I don't know, Mommy." N

Aurora's Point of View Kapag magluluto ng lunch at dinner, narito rin si Nay Consing at ang isa pang katulong tumutulong sa amin pero kapag ganitong mga oras kami lang ni Sonya. Lagi siyang narito at tila may iniiwasan sa labas. "W-wala rin naman po magbabago, 'tyaka mababaw lang po ang problema na 'to." Sinubukan niyang ngumiti ngunit pilit na pilit. "Mababaw? E bakit bakit iniiyakan mo?" Natigilan siya, pagkaraan, gumuhit na naman ang lungkot sa kaniyang mga mata. Kinagat niya ang ibabang labi at nag-iwas ng tingin. Huminga siya ng malalim at mapait na ngumiti. "Siguro ako naman po itong may kasalanan," simula niya. "Hinindian ko noon si Bert nang manligaw sa akin, nagpapasalamat pa nga po ako na isinama niyo 'ko sa bakasyon niyo dahil malalayo ako sa kaniya pansamantala. Ayaw ko po kasi sana na lumalim ang nararamdaman ko para sa kaniya. Kaso nitong pagbalik natin... mas nasaktan pa yata ako." Peke siyang natawa habang pinupunasan ang mga luhang nagsitulo na naman.