Semua Bab นิยายชุดหวานรัก: Bab 81 - Bab 90

“แค่โรงแรม พี่วีก็แทบไม่มีเวลาให้หนูกับลูกแล้ว ถ้าต้องไปบริหารที่นั่นอีก วันหนึ่งเราจะเจอหน้ากันถึงชั่วโมงไหมคะ” พรรณดาราเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดสามี ขยับกายหันหลังให้เขาอย่างแง่งอน ลำพังกิจการโรงแรมขนาดใหญ่และธุรกิจอีกหลายอย่างที่เขาเป็นเจ้าของ เขาก็ทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาให้เธอกับลูกแล้ว นี่เขายังจะซื้อกิจการใหม่เพิ่ม แถมยังเป็นกิจการที่กำลังมีปัญหา เชื่อได้เลยว่าเวลาอันน้อยนิดที่เขาเคยมีให้เธอกับลูกต้องถูกแย่งไปแน่นอน“หนูพรรณ...” กวีถอนหายใจเบาๆ เจรจาธุรกิจว่ายากแค่ไหนเขาก็ทำเสร็จมาแล้วนักต่อนัก แต่เจรจาให้เมียยอมตามใจนี่ยากชะมัด“แล้วไหนจะยายมยุรีแม่หม้ายเนื้อหอมวัยสี่สิบกะรัตที่ถือหุ้นอยู่อีกตั้งสี่สิบเปอร์เซ็นต์นั่นอีก” พรรณดาดาราพูดเสียงขึ้นจมูก ก็ได้...เธอยอมรับก็ได้ว่า ที่เธอง้องแง้งอยู่เนี่ยไม่ใช่เพราะไม่ชอบธุรกิจกลางคืนอย่างเดียวหรอก แต่เธอไม่อยากให้สามีใกล้ชิดกับมยุรี เธอเคยเจอยายแม่หม้ายนั่นสองสามครั้งในงานเลี้ยงระดับจังหวัดที่ไปกับสามี ยายนั่นเป็นแม่หม้ายไฟแรงสูง ที่พร้อมจะช็อตผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ แล้วถ้าได้มาทำงานใกล้ชิดกับพ่อของลูกเธอก็คงมิวายอยากจะช็อ

ร่างงดงามเย้ายวนในชุดเซ็กซี่ทำให้อารมณ์หวงของเขาพุ่งสูงปรี๊ด ชุดราตรีของเธอยาวกรอมเท้าก็จริง แต่มันเป็นแบบสายเดี่ยวผูกคอ เปิดไหล่เปิดหลัง และกระโปรงด้านหน้าก็แหวกไปถึงไหนต่อไหน ยามเธอเยื้องย่างแต่ละก้าว ก็ต้องโชว์ขาขาวเนียนสวยให้คนอื่นได้เห็น เขาจำชุดนี้ได้ เธอสั่งตัดมาเพื่อจะใส่ไปงานเลี้ยงประจำปีของสมาคมเจ้าของกิจการโรงแรมของจังหวัดคู่กับเขา แต่เขาเห็นเข้าเสียก่อนจึงสั่งห้ามไม่ให้ใส่เด็ดขาด แล้วนี่เธอกล้าดียังไงถึงหยิบมันมาใส่ มาอวดเนื้อหนังมังสาให้คนอื่นได้มองกัน ไหนจะอกอวบอัดที่แทบล้นทะลักออกมานั่นอีก มันเป็นของเขาคนเดียว เธอจะมาอวดให้คนอื่นเห็นแบบนี้ไม่ได้ ถึงจะเห็นเพียงวับๆแวมๆก็ตามเถอะ เขาไม่ชอบพรรณดารารู้สึกเหมือนมีคนจับจ้องอยู่ จึงหันมองรอบๆกาย หญิงสาวเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อพบว่าสายตาคู่คมที่จ้องมองอยู่ไม่ไกลคืออดีตสามี เธอทำใจมาก่อนหน้านี้แล้วว่าอาจจะต้องเจอเขาในงาน แต่ถึงอย่างนั้นหัวใจก็ยังเต้นไม่เป็นส่ำ ปกติการพบเจอระหว่างเธอกับเขามักจะมีลูกๆอยู่ด้วย แต่ครั้งนี้เธอเจอกับเขาตัวต่อตัว และที่นี่ไม่ใช่บ้านเขา ไม่ใช่บ้านเธอ ไม่มีผู้ใหญ่ฝ่ายเธอและเขาอยู่ด้วย คนบ้าระห่ำ

“พี่ว่า คืนนี้เราสองคนมีเรื่องต้องคุยกันยาว”“พี่วี!” พรรณดาราร้องเรียกเขาเสียงหลง เมื่อถูกรวบตัวขึ้นพาดบ่า หญิงสาวทุบตีแผ่นหลังกว้างสุดแรง แต่ก็ถูกเขาเอาคืนด้วยการตีก้นแรงๆสองที“พี่วี! หนูเจ็บนะ” หญิงสาวโวยลั่น“เจ็บสิดี จะได้จำว่าไม่ควรทำแบบนี้อีก”“คนบ้า!” กวีไม่สนว่าเธอจะโวยวายหรือดิ้นรนแค่ไหน ชายหนุ่มแบกเธอกลับเข้าไปทางประตูเดิม แล้วลัดเลาะพาตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวด้านหลัง กดลิฟต์ชั้นสูงสุดซึ่งเป็นชั้นวีไอพีที่มีเพียงห้องพักของเขา และของบิดามารดาเท่านั้นกวีโยนร่างคนที่กล้าดีโนบรามางานเลี้ยงลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ พรรณดารากระเด้งกระดอนไปบนเตียงกว้าง เมื่อตั้งตัวได้ หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นนั่ง มองคนที่โยนเธอราวกับเป็นผักเป็นปลาด้วยสายตาขึ้งโกรธ“คนป่าเถื่อน โยนลงมาได้ยังไง หนูเจ็บนะ” หญิงสาวกำหมัดแน่น อยากจะชกเขาสักเปรี้ยง“นี่ยังน้อยไป หนูพรรณก็รู้ว่าพี่หวง ทำไมถึงทำตัวแบบนี้”“เอาสิทธิ์อะไรมาหวง เราเลิกกันแล้ว”กวีตรึงสายตาดุไว้ที่แม่ดาวยั่ว ทั้งยั่วโมโหและสภาพตอนนี้ก็ยั่วยวนชวนให้คลุกวงใน ชายหนุ่มรูดเนกไทออกโยนไปข้างหลัง ถ

“ทำเชี่ยอะไรของมึง ไอ้ปัญญาอ่อน”กวีต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้า อยากจะชกมันสักเปรี้ยงด้วยซ้ำ เขาตื่นเช้ามาโดยมีร่างนุ่มนิ่มอิงแอบแนบชิด มีความสุขเหลือจะกล่าว แต่ขณะที่กำลังซึมซับความสุขแสนอิ่มเอมนั้นกลับมีมารคอหอยมาก่อเรื่องถึงโรงแรม เขาจำใจต้องผละห่างจากร่างภรรยา รีบลงมารับหน้าไอ้พี่เมียที่พาตำรวจบุกมาเพื่อจะจับเขาในข้อหาบ้าบอที่มันก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันแจ้งความเท็จ“หนูพรรณอยู่ไหน”เพลิงตะวันขบกรามถามลอดไรฟัน ที่จริงเขาอยากจะมาตามน้องสาวกลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว แต่มารดาบิดาห้ามไว้ พอเช้าตรู่เขาจึงรีบขับรถออกจากไร่ แวะแจ้งความที่สถานีตำรวจ หาพวกมาช่วยจัดการอดีตน้องเขยเลวๆ“อยู่บนห้อง หลับอยู่ มึงกลับไปเลยนะ พาตำรวจกลับไปด้วย เดี๋ยวกูจะไปส่งหนูพรรณที่บ้านเอง”“ไม่! ผมจะพาหนูพรรณกลับด้วย ตอนนี้ เดี๋ยวนี้” เพลิงตะวันบอกเสียงห้วน เขาจะไม่ปล่อยน้องสาวไว้กับคนที่ทำให้น้องต้องเจ็บช้ำน้ำใจหรอก“มึงจะกลับไปดีๆ หรือกลับไปแบบมีแผล” กวีชักจะหมดความอดทนกับหมาบ้าตรงหน้าเต็มทน“พี่ก็ปล่อยหนูพรรณสิ”“เมียกูหลับอยู่”“หลับก็ปลุกได้โว้ย!”

“ครับ...แม่พราว...อะไรนะครับ...ครับๆ ผมจะพาหนูพรรณกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยครับ” กวีรีบวางสาย แล้วประคองภรรยาให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน“คุณแม่โทรมาหรือคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” เพราะเห็นหน้าตาเป็นกังวลของเขา พรรณดาราจึงเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ“ลูกหาย” คำตอบที่ได้ยินทำให้คนเป็นแม่ใจหายวาบ รีบละล่ำละลักถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอ“หาย! หายได้ยังไง พี่วีพาหนูกลับบ้าน หนูจะไปหาลูก” พรรณดาราสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าตื่นตระหนก กวีรีบโอบกอดประคองภรรยา เอ่ยคำปลอบใจทั้งที่หัวใจแกร่งก็หวาดกลัวไม่ต่างกัน“ลูกไม่เป็นอะไรหรอก พี่พร้อมคงพาน้องพริ้งไปเล่นซนที่ไหนสักแห่งในไร่ เรากลับไปหาลูกกันนะครับ”พรรณดาราพยักหน้ากับอกกว้าง ยอมให้สามีกอดประคองออกจากห้อง แขนเรียวกอดเอวสอบไว้แน่น ก้าวเดินไปพร้อมกับเขาอย่างรวดเร็ว ในห้วงเวลาที่สติไม่อยู่กับตัวและหัวใจหวาดกลัวแบบนี้ เธอต้องการเขาที่สุดระหว่างทางกลับไร่ภูอิงฟ้า พรรณดาราเอาแต่นั่งกระวนกระวาย น้ำตาคลอตลอดเวลา หญิงสาวโทรหามารดาทุกห้านาที คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ยังเหมือนเดิมคือยังไม่เจอลูกทั้งสอง หัวใจคนเป็นแม่แทบจะขาดรอนๆ