All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 131 - Chapter 140

ผู้ฝึกยุทธ์มักเปี่ยมกำลังวังชา การศึกครานี้จึงใช้เวลายาวนานนัก การทรมานอันสุขสมคล้ายนิรันดร์การเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างซานซานและจ้าวเหว่ย ยังคงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเสมอ นับตั้งแต่ห้าปีก่อนที่เรือนริมธาร กระทั่งยามนี้ที่ตำหนักใน ความสัมพันธ์ทางกายสนิทสนมเยี่ยงนี้คล้ายโซ่ตรวนชนิดหนึ่ง ซึ่งผูกพันทั้งสองเอาไว้จนยากจะคลายตัวลมราตรียังคงเย็นเยียบโชยผ่านเรือนพัก แต่ใครจะรู้ว่าเตียงในห้องๆ หนึ่งจักอุ่นร้อนเพียงใด จ้าวเหว่ยไม่เคยมีความคิดที่จะปล่อยซานซานเอาไว้ให้นอนคนเดียว กำลังวังชามากมายของเขาล้วนใช้ไปกับกิจกรรมระหว่างสามีภรรยาทำเอาซานซานถึงกับอ่อนระโหยโรยแรงหน้ามืดตาลายไปหมด หญิงสาวไม่คาดคิดเลยว่า องค์รัชทายาทผู้สูงส่งเลิศล้ำจักเป็นบุรุษเช่นนี้ ทำนางมึนงงสิ้นดี พอเสียทีได้ไหม?“หยุด...หยุดก่อน...” เส้นเสียงแหบแห้งเพราะผ่านการครวญครางนับครั้งไม่ถ้วนเอ่ยขึ้นแผ่วเบา “ไม่ไหวแล้ว...”ขณะที่หยาดเหงื่อกำลังผุดพราย รอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์พลันปรากฏบนใบหน้าบุรุษ จ้าวเหว่ยก้มหน้าลงใช้ปลายจมูกโด่งสันหอมแก้มนางไปอีกหนึ่งครั้ง ก่อนมอบอิสระให้แก่ร่างอุ่นนุ่มโดยการปล่อยนางออกจากวงแขนร้อนผ่าวชื้นเหงื่อ แล

ชาติก่อนซานซานคือนางมารจอมชั่วร้ายผู้หนึ่ง ชาตินี้นับว่าเป็นคนดีมากนัก เหลือไม่ดีอีกเล็กน้อยเท่านั้นยกตัวอย่างเช่นเรื่องนี้แอบมีสัมพันธ์สวาทกับบุตรชายสุดที่รักของเจ้านาย ทำตัวคล้ายบ่าวหญิงแพศยาในเรือนขุนนางนอกวังไม่ผิดเพี้ยน เรื่องแบบนี้มิใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นในวังหลวง หญิงรับใช้ใกล้ชิดของพระสนมยังแอบปีนเตียงฮ่องเต้เพื่อยกฐานะตน เพียงแต่ซานซานมิได้ต้องการฐานะอันใดให้ยุ่งยากซับซ้อน ขอแค่เงินทองเยอะๆยี่ซินตีหน้าขรึมเอ่ยเสียงเข้ม “อย่ามาโกหกเลย อาซาน เจ้ากล้าปฏิเสธรัชทายาทเชียวรึ?”“โอว...” ซานซานมีสีหน้ายุ่งยากใจ “ไม่ปฏิเสธได้รึ?”ยี่ซินถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไป “เจ้านี่นะ”หลี่กุ้ยเฟยนั่งจิบชานิ่งฟังบทสนทนาด้วยสีหน้าเยือกเย็น รู้สึกพึงพอใจกับการกระทำของซานซานไม่เบา ได้ยินเสียงสนทนากระซิบกระซาบของคนสนิททั้งสองเกิดขึ้นต่อเนื่องว่า“พี่ซินๆ”“หืม?”“รัชทายาทมีนางกำนัลอุ่นเตียงเยอะหรือไม่?”“เจ้าถามทำไม?”“พระองค์ยังมิได้แต่งงาน แสดงว่ามีคนอุ่นเตียงเยอะแล้ว เช่นนั้นข้าจึงเห็นสมควรว่าไม่ควรเข้าไปเพิ่มจำนวนให้วุ่นวาย”“เหลวไหล!” ยี่ซินเริ่มเสียงดัง “รัชทายาทของพวกเราเป็นบุรุษที่หวงเ

ฉับพลันในห้วงภวังค์ของซานซานก็มีอู๋เจี๋ยแทรกเข้ามา องครักษ์หนุ่มผู้เป็นสามีของนางขณะเดียวกันก็มีใบหน้าของซูเหยา สตรีอ่อนแอที่คุกเข่าทั้งน้ำตาต่อหน้า ไหล่บอบบางสั่นไหวเพราะร่ำไห้เสียใจสุดแสน ปากยังขอร้องแทนบุรุษไม่หยุด เล่ห์เหลี่ยมยิ่งไม่มีให้เห็นวันที่ประจันหน้ากับอู๋เจี๋ย สายตาของเขายามมองนางกับมองซูเหยาต่างกันในแววตาที่มองนางมีเพียงความหวาดกลัวและรู้สึกผิด แต่แววตาที่มองซูเหยากลับมีความรู้สึกผิดและความรักท่วมท้นพวกเขารักกันมาก่อน ทั้งยังรักกันปานนั้นหากนางไม่ตัดใจ ย่อมมิใช่คนแล้ว...หญิงสาวยิ่งครุ่นคิดหนักหน่วง นางพยายามนึกถึงอู๋เจี๋ยทว่ายิ่งเพ่งพินิจนึกถึงภาพอู๋เจี๋ย ซานซานยิ่งสัมผัสได้ถึงความเหินห่าง ลักษณะท่าทางยังคล้ายคนแปลกหน้า ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด หากแต่เหตุการณ์เมื่อคืนกับรัชทายาทจ้าวเหว่ยกลับคุ้นเคยอย่างประหลาด ทั้งยังมีประโยคเด่นชัดในห้วงฝันนั่นอีก!คิดไปคิดมาก็พลันนึกถึงฉากรักกับจ้าวเหว่ยคิดถึงลีลากอดเกี่ยวโอบกระหวัด ท่วงท่าต่างๆ ยามรึงรัด รสสัมผัสเคล้นคลึงจากฝ่ามือหนา วงแขนแข็งแรงที่กกกอด ยามประทับจุมพิต ทิศทางการไล้แผ่วปลายนิ้วไปตามส่วนโค้งเว้าใบหน้าหล่อเหลาป

ซานซานเงยหน้ามองจื้อหย่วนตาละห้อย “เจ้ามีเวลาเสวนาในนี้นานเท่าใด”เสียงของบุรุษวัยกลางคนถามขึ้น พลางย่อตัวลงในระดับเดียวกับสตรีที่ยามนี้นั่งกอดกรงขังเอาไว้แน่น“หนึ่งชั่วยามจากนี้ ทหารพวกนั้นจะกลับมามีสติแจ่มชัด ระหว่างนี้ที่พวกเขากลายร่างเป็นหุ่นไม้ เสวนาได้ไม่ยั้ง”ซานซานตอบเสียงเนือยคิดอยากเอาหน้ามุดดินเดี๋ยวนี้จื้อหย่วนเห็นท่าทางนางไม่สู้ดีจึงเอื้อมมือแตะไหล่เบาๆ หมายประคองอีกฝ่ายไปนั่งอีกฝั่งของห้องขัง ซึ่งมีฟางแห้งปูเอาไว้ซานซานย่อมเข้าใจจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งอย่างสงบเสงี่ยมด้วยตนเอง หมดความห้าวหาญเช่นยามแรกที่เข้ามา สายตาลอบพิจารณาชายสูงวัยตรงหน้าอย่างระวังคนผู้นี้อายุประมาณสี่สิบกว่า ท่าทางทรงภูมิไม่ธรรมดา เคราแพะที่ปรกริมฝีปากด้านบนและด้านล่างยาวจากปลายคางลงมาบ่งบอกถึงประสบการณ์ชีวิตอันยาวนาน ฐานะคงไม่ต่ำต้อย บางทีอาจเป็นถึงอาจารย์ของคนชั้นสูงไม่รอให้ถูกถาม จื้อหย่วนแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเปี่ยมเมตตา “ข้าคือหัวหน้าองค์รักษ์เจี้ยน นามจื้อหย่วน”ซานซานกลอกตาพลางนึกถึงคำพูดของยี่ซินที่คอยแนะนำบุคคลสำคัญในราชวังให้ฟัง“ที่แท้ท่านก็คืออาจารย์ด้านวรยุทธ์ขององค์รัชทาย

ยามเซินสองเค่อ[1]ทุกครั้งที่ซานซานไม่ว่าง หน้าที่เดินทางไปรับลู่หลิ่งยังสำนักศึกษาจึงเป็นของซูเหยา ซึ่งเป็นแม่นมตั้งแต่วันแรกที่เด็กน้อยเข้าวังมาทั้งซานซาน ซูเหยา และลู่หลิ่ง พวกนางสนิทสนมกันมาก“หลิ่งเอ๋อร์หิวหรือไม่?”ซูเหยาจูงมือเล็กพลางถามอย่างเอื้อเอ็นดูไม่แปรเปลี่ยน ถึงอย่างไรเรื่องของผู้ใหญ่ย่อมไม่เกี่ยวกับเด็กน้อยผู้นี้ ไม่ว่าอู๋เจี๋ยจะเลวร้ายปานใด แต่บุตรสาวของเขาก็ยังน่ารักเท่าเดิม“หากน้าเหยาหิว หลิ่งเอ๋อร์ก็หิว แต่หากน้าเหยาไม่หิว หลิ่งเอ๋อร์ย่อมทนได้เจ้าค่ะ เรากินด้วยกันนะ”เสียงเล็กสดใสตอบกลับมา เจ้าก้อนแป้งน้อยพูดจาได้ปราดเปรื่องน่าฟังนัก นึกห่วงใยผู้อื่นตลอด ยามที่หลี่กุ้ยเฟยประทานขนมมาให้ พวกนางสองคนจึงมักจะกินด้วยกันเสมอ“น้าเหยาหิวแล้วล่ะ หลิ่งเอ๋อร์ไม่ต้องทน เรารีบไปกัน”ซูเหยากระชับมือเล็กนุ่มนิ่มแล้วจูงเดินกลับเข้าเรือนพัก เพื่อกินขนมจิบชา เช็ดเนื้อตัวและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปเข้าเฝ้าหลี่กุ้ยเฟยตามลำดับพระสนมมีรับสั่งให้ลู่หลิ่งนำผลงานหลังเลิกเรียนกลับมาให้ตรวจทานทุกวันซึ่งการกระทำอันแสดงถึงน้ำหนักในใจของหลี่กุ้ยเฟยนี้ ส่งผลต่อการปฏิบัติตนของคนทั้งวังและค