All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 141 - Chapter 150

ไม่รอให้กาลเวลาเลื่อนผ่านเนิ่นนาน จ้าวเหว่ยจึงเอ่ยถาม“เสด็จแม่ทรงโปรดปรานหลิ่งเอ๋อร์จริงหรือ?”ผู้ถูกถามคลี่ยิ้มงาม ประกายตาอ่อนโยน“เด็กคนนี้เก่งกาจปราดเปรื่อง ทั้งห้าวหาญไม่ธรรมดา หากแม่มิได้นาง เกรงว่าคงไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้แล้ว เหตุการณ์วันนั้นหลิ่งเอ๋อร์เข้ามาปกป้องแม่ไม่คิดถึงแม้แต่ชีวิตตัวเอง ถูกตีจนบาดเจ็บก็ยังยื้อเวลาให้ทุกคนรอดมาได้ อาซานยิ่งไม่ธรรมดา ดาบเดียวปลิดชีพนับสิบ”ถ้วยชาถูกบุรุษยกขึ้นจิบเพื่อปกปิดรอยยิ้มมุมปากจ้าวเหว่ยเอ่ยถามอีกว่า “พูดถึงนาง เสด็จแม่ทรงลงโทษนางเรื่องเมื่อคืนหรือ?”หลี่กุ้ยเฟยส่ายหน้า “อันที่จริงแม่อยากให้รางวัลนางมากกว่า อาซานมิใช่สตรีที่มักใหญ่ใฝ่สูง หากเป็นสตรีอื่นคงรีบปีนเตียงเจ้า เพื่อยกฐานะเพียงชั่วข้ามคืนแล้ว”จ้าวเหว่ยรับฟังด้วยท่าทางเรียบเฉย เขาลองหยั่งเชิง “เสด็จแม่มั่นใจในตัวนางปานนั้น ไม่คิดหรือว่าอาจดูนางผิดไป”เรียวคิ้วงามขมวดเล็กน้อย หลี่กุ้ยเฟยครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงเอ่ยเสียงนุ่ม “ไม่ผิดแน่ ครั้งแรกที่อาซินชวนนางเข้าวัง เคยเอ่ยถึงตำแหน่งข้างกายเจ้า แต่นางกลับปฏิเสธเสียงแข็งกระด้าง ไม่สนใจสักนิด”เรียวคิ้วคมพลันขมวดวูบ นึกขัดใจไม่เบา

เรื่องบางเรื่องไม่เด็ดให้ขาด ไม่ตัดให้สิ้น ย่อมเป็นหนามทิ่มแทงใจไปตลอดกาล น้ำเสียงราบเรียบของซานซานจึงเอ่ยเนิบนาบโดยไม่เงยหน้า“ทูลพระสนม หม่อมฉันหาได้ต้องการทวงบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตไม่ ทว่าหม่อมฉันกลับมีฐานะเป็นถึงผู้มีพระคุณโดยไม่อาจปฏิเสธได้ การที่พระสนมทรงทะนุถนอมหลิ่งเอ๋อร์ย่อมเป็นเรื่องที่พึงกระทำอยู่แล้ว อย่าได้ชักนำมาเป็นข้ออ้างเพื่อบีบบังคับหม่อมฉันให้ไปกับรัชทายาท ยิ่งไม่ควรใช้บุตรเป็นตัวประกันเพื่อชักใยมารดา”ทั้งเฉยเมยและเย็นชาหาใดเปรียบ หลี่กุ้ยเฟยทอดมองซานซานอย่างคาดไม่ถึงในขณะที่ใบหน้าสุขุมของจ้าวเหว่ยยังคงเรียบนิ่ง หากแต่ใครจักรู้ได้ว่าหัวใจในอกแกร่งกำลังเต้นแรงปานใดถึงแม้ว่าซานซานจักโง่งมไปบ้างในเรื่องเหย่หนิว ทว่ากับเรื่องของลู่หลิ่งนางไม่เคยพลาด นางเงยหน้าสาดสายตา น้ำเสียงดุจธาราเย็นเยียบยังคงดังเนิบช้า“หม่อมฉันปรารถนาอนาคตที่ดีและความสุขสบายให้บุตรสาวนั้นไม่ผิด แต่หากนางต้องกลายเป็นหลักประกันเพื่อใช้บังคับคนอย่างหม่อมฉันนั่นคือผิดมหันต์ ตำแหน่งในตำหนักบูรพาหม่อมฉันไม่เคยต้องการเลยสักนิด ขอพระสนมอย่าได้เป็นกังวลเรื่องนี้ และหากหลิ่งเอ๋อร์ไม่ได้รับการดูแลที่ดีเฉก

ม่านราตรียังคงคลี่คลุม นอกเรือนนอนโชยผ่านด้วยกระแสลมอันเย็นเยียบ บรรยากาศเงียบสงบสุดแสนกว่าจะได้เปิดอกคุยกัน ภรรยาเช่นซานซานก็ถูกสามีเช่นจ้าวเหว่ยกลืนกินจนเรียบถึงสามรอบติดๆ กัน ไม่มีเว้นระยะแม้เค่อเดียวช่างเป็นการผิดคำพูดนักยังดีที่ชายหนุ่มแค่คิดในใจ มิได้เอ่ยออกไปในคราแรกบนเตียงนอนร้อนระอุ เรือนผมของซานซานคลี่สยาย ลมหายใจหอบกระเส่า เล็บมือจิกลึกบนแผ่นหลังที่เกร็งแน่นของจ้าวเหว่ย เม็ดเหงื่อหยาดรินผ่านหัวไหล่นวลเนียน[1] แลดูเย้ายวนรัญจวนใจยิ่งนัก ทำให้มิอาจห้ามความปรารถนาทั้งมิอาจทำให้ไฟราคะมอดดับ แต่กลับลุกโชนโหมกระพือครั้งแล้วครั้งเล่าแม้รอบด้านยังคงมืดสลัว แต่สายตาของบุรุษกลับไม่มีอาการพร่ามัว ทั้งแจ่มชัดยิ่ง เขาก้มมองใบหน้าเห่อแดงสองแก้มเปล่งปลั่งของนางใต้ร่างไม่รู้เบื่อ ก่อนหอมแรงๆ ที่ข้างซ้ายและข้างขวาสลับกันไม่หยุด จนอีกฝ่ายหน้ามืดตาลายไปหมด“ท่านกำลังจะสังหารข้าแน่แล้ว” ซานซานเริ่มโอดครวญ เพราะสามีของนางคือวัวกระทิงผู้ร้อนแรงไม่แปรเปลี่ยนนางกำลังจะตายด้วยพิษร้ายแรงแห่งเพลิงพิศวาสนอกจากไม่สะทกสะท้าน จ้าวเหว่ยยังเอื้อมเรียวนิ้วเชยปลายคางมน แล้วก้มลงจุมพิตปิดกลีบปากนางจนส

ซานซานเริ่มปั้นปึ่ง เอ่ยเสียงเข้มว่า “ผิดแล้ว หากข้ามีสามีใหม่จริงๆ ข้าไม่มีวันกลับมา ไม่ว่าท่านจักยิ่งใหญ่ปานใด ก็อย่าหวัง”รัชทายาทได้ฟังพลันผงะ ถามเสียงขุ่น “ทั้งๆ ที่ภายหลังเจ้าได้รู้ว่าข้าทำเพื่อเจ้าตลอดห้าปี ทั้งยังไม่แต่งชายาเนี่ยนะ”“ใช่!”“เจ้า...”บรรยากาศในห้องเงียบกริบ ปราศจากสุ้มเสียงใด ภายใต้ภาวะขุ่นมัวชั่วอึดใจ ได้ยินหญิงสาวหัวเราะคิก ชายหนุ่มยิ่งเดือดดาลจับร่างนุ่มพลิกคว่ำแล้วตีบั้นท้ายกลมกลึงไปหนึ่งที“อ๊ะ! ท่านตีข้า”ซานซานทำสีหน้าเจ็บปวดจ้าวเหว่ยจับนางพลิกกลับแล้วกอดแนบอกแน่นความเงียบงันโรยตัวอีกครั้ง ชั่วขณะที่รอบด้านยังมืดสลัว ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของบุรุษค่อยๆ เอ่ยออกมาเบาๆ“ข้าไร้ความสามารถ แม้ใจจริงต้องการยกฐานะให้เจ้า แต่เรื่องราวกลับบานปลายไม่ง่ายดายนัก”ซานซานส่ายหน้า “หากท่านไร้ความสามารถ ไยข้ามิใช่ด้อยปัญญาที่สุดในหล้าแล้ว”หญิงสาวเอื้อมมือลูบสันกรามเบาๆ แล้วกอบกุมเอาไว้ สบสายตาคมยามเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ารัชทายาทผู้หนึ่งจักยืนหยัดอย่างมั่นคงได้อย่างไรโดยไม่แต่งชายาเพื่อใช้เป็นฐานอำนาจเหมือนราชวงศ์อื่นๆ”มุมปากบุรุษยิ้มอ่อน “ข้าเองก็คิ

คืนต่อมา …ซานซานอุ้มลู่หลิ่งมานอนด้วยกันที่ห้องพักในเรือนตนเจ้าก้อนแป้งน้อยเป็นเด็กฉลาดกว่าที่คาดเอาไว้มาก เพราะหลังจากเข้าห้องแล้วพบว่าในห้องของมารดามีรัชทายาท นั่งอยู่บนเตียงนอน นางไม่เพียงไม่เอะอะโวยวายเสียงดังอันใด แต่ยังพาตัวกลมๆ ของตนปีนขึ้นเตียง นั่งเอียงหน้าตะแคงคอมองเชิงล้อเลียน ทำปากยื่นเอ่ยเบาๆ ว่า“พระองค์เกี้ยวท่านแม่สำเร็จแล้วหรือเพคะ เช่นนั้นปล่อยท่านพ่อของหม่อมฉันออกจากคุกได้แล้วกระมัง”เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ ซานซานกับจ้าวเหว่ยถึงกับมีสีหน้าเหลอหลาทั้งสองมัวแต่พลอดรักกันจนลืมอู๋เจี๋ยเสียสนิทหากจะบอกว่าอู๋เจี๋ยทำผิดเรื่องที่โกหกเจ้านายเนิ่นนาน แต่จะว่าไปแล้ว กลับไม่อาจกล่าวโทษเขาได้เต็มปากนักเพราะการกระทำของอู๋เจี๋ยแท้จริงแล้วกลับเป็นการช่วยเหลือทุกฝ่ายทางอ้อมแม้จะพูดได้ไม่เต็มปากแต่เขาก็ช่วยซานซานให้รอดพ้นจากมือสังหารที่ฮ่องเต้ส่งไปจัดการนางที่ผิงเหยียนเมื่อสองปีก่อนส่วนจื้อหย่วนยังเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือซานซานในคราแรก ยอมแบกความผิดเอาไว้เพียงผู้เดียวว่าทำงานไม่สำเร็จเมื่อห้าปีก่อนซานซานเพิ่งได้รู้ทีหลังว่าโทษทัณฑ์ครั้งนั้น จื้อหย่วนถูกโบยจนป่วยไปหลา