All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 321 - Chapter 330

ด้านนอกอีกฝั่งรุ่ยอ๋องและกลุ่มทหารทุกคนกระจายตัวรออยู่อย่างอดทน ไม่มีใครสักคนเข้าไปรบกวนการทำพิธีของซุนยวี่หนึ่งชั่วยามผ่านไป เริ่มปรากฏกลุ่มคนเนื้อตัวมอมแมม เดินโซซัดโซเซออกมาตามโตรกหินพวกเขามีสภาพคล้ายซากศพไม่ต่างจากภูตผีที่ผุดมาจากนรกเพื่อสูบกินเลือดกินเนื้อมนุษย์ทว่ายังไม่ทันที่จะเกิดการปะทะเฉกเช่นช่วงก่อนหน้า ทั้งหมดกลับพากันลากสังขารอันไร้เรี่ยวแรงมานอนสลบเหมือดอยู่ทิศตะวันตกห่างออกไปหลายจั้ง หากแต่ชั่วครู่พลันฟื้นคืนสติครบครัน จดจำพวกพ้องได้ทุกคนแน่นอนว่าย่อมเกิดจากการทำพิธีกรรมของซุนยวี่แม้มืดสลัวและทุกคนยังมีสภาพขมุกขมัวสกปรกปานนั้น แต่ยังคงมองออกว่าแต่งกายด้วยชุดทหารประจำค่ายของต้าถัง โดยมีชายตัวโตสูงใหญ่กว่าใครเป็นผู้นำกลุ่มพลทหารและแม่ทัพอู๋วิ่งเข้าไปดูก่อนเบิกตาอุทานลั่น “ท่านอ๋อง พวกเขาคือแม่ทัพหวังกับสหายที่หายตัวไปพ่ะย่ะค่ะ”ถังไห่เฉิงจึงหันไปใส่ใจเพียงเหล่านักรบใต้อาณัติ ละความสนใจจากกลุ่มนักพรตโดยสิ้นเชิง“พาพวกเขาออกนอกถ้ำโดยเร็ว”“พ่ะย่ะค่ะ”กลุ่มคนทั้งหมดจึงออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง ไม่นานก็พากันออกจากถ้ำจนหมด เหลือเพียงกลุ่มนักพรตน้อยที่เฝ้าอยู่อีกฝั่งห่างจา

ซุนยวี่พยักหน้าเบาๆ พลางกล่าวพึมพำหยอกเอิน“อา...ท่านเป็นเซียนสูงส่งหากแต่เยาว์วัยบริสุทธิ์ยิ่งนัก ไฉนจึงฉลาดนักเล่า” เสียงหัวเราะทุ้มแผ่วดังขึ้นเล็กน้อยก่อนกล่าวต่ออย่างมีหลักการ “ข้าย่อมทำตามสัจจะไม่มีผิดศีลทั้งสิ้น และยามนี้ ท่านเป็นของข้า! มาเถิด อย่ามัวหยอกล้อให้เสียเวลา”ลี่เซียนไหนเลยปรารถนาตอบโต้หยอกเย้าตัวนางโง่เขลาไม่ค่อยทันใครเป็นเพียงเด็กหญิงไม่ประสา หากแต่อารมณ์แปรปรวนยิ่ง“ปล่อยข้า”หญิงสาวแม้บริสุทธิ์ดุจกระจกใสไร้ราคีปราศจากซึ่งมลทินหากแต่ความจริงไม่เคยไร้คลื่นอารมณ์ เมื่อโกรธาขึ้นมาพลังทำลายล้างที่ซ่อนเร้นเพราะใช้ไม่เป็นจึงเผยได้เอง ยังผลให้ม่านมนตราค่ายกลเริ่มปริแตกแยกตัวออกทีละน้อยดวงตาซุนยวี่เบิกกว้างชะงักนิ้วที่ปลายคาง หุบยิ้มทันทีค่ายกลกักแดนไร้สีไร้แสงแต่ทรงพลานุภาพต่อเทพเซียนกำลังมีคลื่นสั่นไหวมิอาจตรึงกายาได้อีกต่อไปทว่าซุนยวี่ได้เตรียมการไว้แล้วอย่างดีเยี่ยมยันต์กำราบเซียนซึ่งเขียนและร่ายเวทเอาไว้ถูกนำมาใช้ทันท่วงที ลี่เซียนถูกตรึงพลังอีกครั้ง ทั้งที่ยังไม่ทันได้ขยับไปทางใด นางรู้สึกแสบร้อนจากอิทธิฤทธิ์ของยันต์กำราบเซียน จนขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาปริ่มๆ คลอเบ้

ปราณบริสุทธิ์ที่แผ่ซ่านทั่วกายแกร่งของถังไห่เฉิงเพราะลี่เซียนถ่ายทอดให้เพื่อใช้ปกป้องภยันตรายจากบรรดาภูตผีปีศาจนั้นไม่ผิด ทว่าท้ายที่สุดกลับเป็นการช่วยลี่เซียนให้พ้นภัยในเสี้ยวเวลาเพราะไอเซียนกับปราณบริสุทธิ์ย่อมสื่อถึงกัน ถังไห่เฉิงที่อยู่นอกถ้ำจึงรับรู้ได้ทันทีว่าลี่เซียนกำลังปรากฏกายอยู่ใกล้ๆเสียงกรีดร้องของนางเพียงชั่ววูบเดียวทำเขาเหลียวหลังวิ่งกลับเข้าถ้ำอย่างไม่ต้องคิดอะไร กลไกใดๆ ล้วนมิอาจสกัดกั้นความห่วงหาที่กำลังปะทุเดือดพล่านสัญชาตญาณเป็นสิ่งที่ถังไห่เฉิงเชื่อมั่นเสมอ แม้ไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใด แต่ทันทีที่เห็นนางผลักเจ้าซุนยวี่จนกระเด็นเช่นนั้น เขาย่อมต้องฆ่ามันก่อนค่อยสอบถามทีหลังเปลวเพลิงยังคงลุกโหม มองเห็นเศษชิ้นส่วนร่างกายของซุนยวี่กำลังถูกไฟเผาผลาญจนมอดไหม้ไม่เหลือซากกลิ่นสาบสางคาวคลุ้ง บรรยากาศรอบกายรู้สึกถึงความวังเวงอย่างประหลาด เมื่อหลับตานิ่งฟังยังได้ยินเสียงร่ำร้องโหยหวนดังเล็ดลอดออกมาจากมีดสั้นสีดำอักขระโบราณมีดสั้นเล่มนี้ผ่านการร่ายคาถาอาคมเหนือชั้นมาอย่างดีโดยปรมาจารย์สูงส่งเหนือเมฆผู้หนึ่ง ซึ่งมารดาของอ๋องหนุ่มเป็นผู้มอบให้อีกที อาวุธร้ายทำลายล้างที่ติดกา

เจ้าม้าศึกมีกำลังวังชาเพิ่มขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะไอเซียนที่สัตว์เดรัจฉานสัมผัสได้โดยแท้ถังไห่เฉิงจึงควบม้าคู่ใจพุ่งทะยานปราดเปรียวยิ่งกว่าเดิม ทั้งรวดเร็วราวฟ้าผ่าไม่มีเสียเวลาแม้พักผ่อนเส้นทางแม้คดเคี้ยวและยาวไกลจึงมิใช่อุปสรรคอันใดส่วนปรมาจารย์เซียงซิ่นก็มิใช่ว่าคนเช่นรุ่ยอ๋องจะไม่รู้จักท่านผู้นี้มุ่งบำเพ็ญเพียรสูงส่ง ละทางโลก ใฝ่ทางธรรม ไม่ประสงค์วุ่นวายกับมนุษย์คนใดทั้งนั้น ผู้คนใต้หล้าล้วนรู้กันดีถังไห่เฉิงไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเขาที่ฝักใฝ่ด้านมืดใช้ชีวิตกับการเข่นฆ่าล่าสังหารจักต้องเดินทางไปหาปรมาจารย์เซียงซิ่น ผู้ที่มีฉายาเทพโอสถสูงส่งเหนือเมฆาเช่นนี้คนผู้นั้นเปรียบประดุจสีขาวพิสุทธิ์ไร้มลทินอย่างสิ้นเชิง ส่วนตัวเขาคือสีดำอย่างแท้จริง ทั้งแปดเปื้อนความชั่วร้ายขั้นสุด อีกอย่าง...ปรมาจารย์ผู้สูงส่งใช่ว่าอยากพบก็ได้พบเสียเมื่อไหร่อ๋องหนุ่มครุ่นคิดพลางก้มลงมองร่างนุ่มซีดขาวตรงหน้า เรือนกายของนางทอดนิ่งอยู่ในอ้อมแขนเพื่อลี่เซียนแล้ว ไม่ว่าสิ่งใดเขาย่อมพร้อมเสี่ยง ขอเพียงนางฟื้นขึ้นมา มิใช่หลับใหลคล้ายตายจากไปเช่นนี้หลายวันที่เร่งรุดเดินทางไกลทำให้เหนื่อยล้าเป็นธรรมดา ทั้

เซียงซิ่นร่ายเวทเสกผลไม้รสเลิศหลายชนิดวางลงบนจานหยกขาวส่งให้ถังไห่เฉิงแล้วกล่าวต่อ “แต่สิ่งที่เหนือคาดการณ์คือครั้งที่ปรมาจารย์เซียนหย่งสือดึงวิญญาณของศิษย์พี่ซานซาน ยามนั้นกลับมีวิญญาณของสตรีนางน้อยติดร่างแหถูกดึงไปด้วย นางจึงต้องถูกขังอยู่ในกำไลหยกลายครามนานหลายร้อยปี ท้ายที่สุดยามนี้นางได้กลายเป็นเหรินเซียนผู้สูงส่งบนแดนมนุษย์ และพรหมจรรย์ของนางยังเป็นที่ต้องการของนักพรตนอกรีต”ถ้อยวาจาช่วงท้ายของชายชราชุดขาวทำถังไห่เฉิงรู้สึกร้อนรุ่มอย่างมิอาจควบคุม หัวใจดิ่งวูบทันใดเขาชะงักเล็กน้อยก่อนพยายามสงบสติอารมณ์ของตนลงแล้วเลื่อนป้านชาไปรินน้ำชาส่งให้ท่านผู้เฒ่าอีกครั้ง ก่อนนั่งฟังด้วยท่าทางนิ่งสงบดุจเดิม หากแต่แววตากลับสั่นไหวไม่หยุดแล้วเซียงซิ่นกล่าวต่อ “ใต้หล้าทั่วแดนย่อมมีคนดีคนชั่วปะปน นักพรตก็คน ยามฝึกฝนย่อมมีเลวร้ายแอบแฝงมิอาจข้ามผ่านได้ เช่นนั้นเพื่อความปลอดภัยแห่งเหรินเซียน ข้าจึงมีหน้าที่มารับนางกลับไปยังที่ที่นางจากมา”ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววดุดัน ถังไห่เฉิงขบกรามกรอด ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรงนี่ล่ะ! ลางสังหรณ์ที่เขากำลังกลัวเซียงซิ่นยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มด้วยท่าทางสำรวมเยือก