All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 331 - Chapter 340

ไม่นานก็ได้เห็นภาพนับตั้งแต่ถังไห่เฉิงเป็นหนุ่มน้อยวัยสิบสามปีจนบัดนี้อายุสิบแปดปี ถูกสตรีหมายปองนับไม่ถ้วน หลายครั้งยังถูกบิดามารดาของพวกนางวางแผนร้ายนานัปการ เพื่อแต่งงานผูกสัมพันธ์หวังครอบครองมหาบุรุษแห่งต้าถังไม่ว่าจะเป็นการวางยาปลุกกำหนัด แผนนารีพิฆาตหมายมาดให้บุรุษเพลี่ยงพล้ำ กำยานลงยันต์ บริกรรมคาถาชั่วช้า เมื่อไม่นานมานี้ยังถูกนักพรตนอกรีตใช้วิชามารภาพมายาลวงตา ที่แท้ก็เช่นนี้ ใครๆ ก็อยากได้เขาเป็นสามีมากมายปานนั้น จนต้องสวมหน้ากากตลอดเวลา ช่างน่าอนาถเหลือเกินหากเอ่ยตามจริง สิ่งที่เซียงซิ่นทำอยู่ล้วนเป็นการผูกมัดถังไห่เฉิงไม่ต่างกัน กระนั้นเขาเพียงตอบเสียงเย็น“รุ่ยอ๋องโปรดวางใจ วันนี้เป็นวันดีที่ร้อยปีมีครั้ง ข้าพร้อมส่งข่าวถึงมารดาของเจ้าผ่านนิมิตและนางย่อมยินยอมในไม่ช้า”กล่าวจบชายชราผู้ทำตัวเป็นเทพจันทรารีบหลับตาแน่นกว่าเดิมเพื่อล่องนิมิตทันที มิให้เสียเวลาแห่งการเข้าหออันล้ำค่าเสียงสนทนาเป็นอันยุติเมื่อได้บทสรุปเป็นที่พอใจการแต่งงานถือว่าถูกต้องสมบูรณ์ไม่เป็นการผิดประเพณีหรือละเลยบุพการีย่อมใช้ได้ เหลือแค่กลับวังหลวงแล้วแต่งตั้งพระชายาตามจารีตให้ถูกต้องถูกทำนองคลอง

ค่ายหน้าด่านเทียนเหมินนับแต่ลี่เซียนหายตัวไปราวล่องหน เย่เสียเป็นห่วงมาก ถึงขนาดกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยสักวันนางออกตามหาอีกฝ่ายไปทั่วค่ายทหาร ถามคนนั้นคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งทุกคนเอือมระอาไม่อยากสนทนาต่อคำ“หึ! แค่คณิกาหายไปคนหนึ่ง จะอะไรนักหนา คงหนีตามบุรุษคนใหม่ไปแล้วกระมัง”“ไอ๋หย่า ท่านอ๋องไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน นางกลับไร้ยางอาย หนีตามชายอื่นไปรึ?”“ย่อมใช่! คณิกาชั้นต่ำเช่นนั้นจะเป็นอื่นได้หรือ?”“อา...ชั่วช้ายิ่งนัก”“หึ! มหาบุรุษเช่นท่านอ๋อง จะหาสาวงามคนใหม่เมื่อใดย่อมได้ทั้งนั้น คณิกาไร้ฐานะเช่นเจ้าจะเดือดร้อนไปไย”“ไปไกลๆ เลย ข้าไม่อยากเสวนากับสตรีชั้นต่ำ”ถ้อยวาจาต่อขานรุนแรงเหล่านั้นคือทหารหญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งเย่เสียเดินเข้ามาหาแล้วถามอย่างอ่อนน้อมแท้ๆและนางยิ่งมิใช่สตรีอ่อนแอ “ข้าถามหาคน ไม่เห็นก็บอกแค่ไม่เห็น เหตุใดต้องด่าทอว่าชั้นต่ำด้วย ข้าที่เป็นคณิกาก็เพราะเลือกเกิดไม่ได้ มิใช่อยากเป็นสักนิด พวกเจ้าเลือกเกิดได้หรือไร หากเลือกเกิดได้ไยไม่ไปเกิดเป็นองค์หญิงหรือเจ้าครองแคว้นเล่า จะได้ไม่ต้องมายืนยามให้แดดเผาเช่นนี้ หน้าดำยิ่ง อัปลักษณ์นัก”ทหารหญิงทั้งสามพลันเบิกตาโพลง

น้ำตกกลางป่าส่งกระแสเย็นฉ่ำโอบล้อมลึกล้ำสองตากลมโตเปล่งประกายวาววับทันใด“ข้าอยากเล่นน้ำ”ลี่เซียนส่งเสียงแว่วหวานขออนุญาตชายหนุ่มข้างกาย มองเขาด้วยแววตาคาดหวังอย่างที่สุดถังไห่เฉิงกวาดตามองรอบทิศอย่างระแวดระวังชั่วครู่ กระทั่งแน่ใจว่าไม่มีมนุษย์คนอื่นนอกจากเขาและนาง“ตามใจเจ้า”หญิงสาวให้รู้สึกได้รับพรจากสวรรค์ นางดีใจจนยิ้มกว้าง พลางหมุนกายไปทางริมธาร เร่งเปลื้องผ้าออกแล้วพับวางเอาไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่เว้นแม้แต่เอี๊ยมบังทรง เผยร่างเปลือยเปล่าระเหิดระหงค่อยๆ เดินลงน้ำถังไห่เฉิงจูงม้าพาไปเล็มหญ้าทางฝั่งหนึ่งแล้วเดินกลับมาที่ใต้ต้นไม้นั้น ทันได้เห็นเรือนร่างอรชรขาวเนียนละเอียดลออตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของนาง ก่อนที่จะถูกม่านน้ำกลืนหายจนเหลือเพียงช่วงไหล่กลมมนกับเนินอกอวบอิ่มปริ่มๆ ผิวน้ำหลายวันที่เดินทางไกลให้รู้สึกผ่อนคลายคล้ายได้พักผ่อนอยู่บนม่านสวรรค์ชั้นฟ้า มุมปากบุรุษประดับรอยยิ้มตลอดเวลา แววตาคมเข้มเหม่อมองมิอาจถอยห่างจากร่างงามอ่อนช้อยน่ารัก ที่บัดนี้เรือนร่างกลมกลึงสมส่วนมีน้ำมีนวลขึ้นมาก ผิวพรรณยังเปล่งปลั่งอิ่มเอิบจากเดิมราวกับเติบโตเป็นสาวเต็มวัยอีกห

หน้าผาสูงชันทางทิศเหนือของเชิงเขา“ข้าไร้ความสามารถ ไม่อาจช่วยงานพวกท่านได้”เย่เสียพยายามควบคุมสติที่กำลังกระเจิดกระเจิงของตนเองอย่างเต็มที่เมื่อได้ฟังวาจาสามหาวของชายตรงหน้าพวกเขาจะบังคับให้นางทำงานให้ ชี้นำให้หลอกลวงสตรีของรุ่ยอ๋องนามลี่เซียน ทั้งยังมอบยาพิษให้เพื่อนำไปก่อการร้ายนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?นางฮึดสู้โดยการแย้มยิ้มพูดจาหวานนุ่มเพื่อหว่านล้อม“โธ่เอ๋ย! พี่ชายรูปงามทั้งสอง พวกท่านมาหาผิดคนแล้ว ตัวข้าไหนเลยมีความสำคัญถึงขั้นนั้น” เย่เสียทำสีหน้ากลัดกลุ้ม “อีกอย่าง...ท่านอ๋องมีสาวงามข้างกายคนใหม่แล้ว และน้องสาวของข้าก็ถูกขับไล่ออกไปแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้ว่านางไปไหน พวกเราสองคนหมดประโยชน์แล้วอย่างสิ้นเชิง”“โกหก!”เสียงตวาดลั่นทำเย่เสียสะดุ้งเฮือกหญิงสาวไม่อาจถอยหลังได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว แม้มิได้เหลียวหลังไปมอง หากแต่กระโปรงที่สะบัดพลิ้วยามนี้บอกได้ดีว่าสายลมใต้ผาซึ่งตีวนขึ้นมาจากหุบเหวลึกนั่นเยียบเย็นเพียงใด“ข้า...ข้าไม่ได้โกหกนะ พวกท่านปล่อยข้าไปเถอะ”“สตรีเจ้ามารยาอย่างเจ้า พวกเราเชื่อก็โง่เต็มทน”คนกล่าวก้าวเท้าแบบย่างสามขุมเย่เสียตัวแข็งทื่อเม้มปากแน่นชายฉกรรจ์สองคนสื

“จริงหรือ?”“อืม..” หญิงสาวสะอื้นไห้กล่าวเสียงสั่น “ข้าทำได้เพียงดึงวิญญาณกลับเข้าร่างได้เท่านั้น แต่อาการบาดเจ็บสาหัสยังต้องรบกวนท่าน ข้ากลัวพี่เย่เสียจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตัวท่านเป็นนักรบสู้ศึกทุกทิศ ย่อมต้องมีวิธีแน่ ข้ามั่นใจ ได้โปรดช่วยนาง”ถังไห่เฉิงเอื้อมมือใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาบนแก้มนวล“นางคงสำคัญกับเจ้ามาก”หญิงสาวร้องไห้จนปากแดงจมูกแดงเอ่ยอย่างจริงจัง“พี่เย่เสียดีต่อข้ามากเหลือเกิน อีกอย่าง...หากไม่ได้นาง ข้าคงไม่ได้เจอท่าน”ถังไห่เฉิงยกยิ้มอบอุ่นนึกถูกใจไม่เบากับถ้อยวาจานั้น เขาเอื้อมนิ้วเรียวปาดน้ำตาบนแก้มขาวอย่างอ่อนโยน“หยุดร้องได้แล้ว ปล่อยเป็นหน้าที่ข้า”กล่าวพลางเปิดสาบเสื้อของเย่เสียเพื่อสำรวจบาดแผล โดยไม่หวั่นไหวแม้จะเห็นเรือนร่างขาวผ่องที่บัดนี้เปื้อนเลือดคล้ายดอกเหมยแย้มกลีบสะพรั่งชายหนุ่มโรยยาห้ามเลือดใส่แผลให้ ก่อนเอื้อมมือขึ้นเหนือศีรษะตนปลดรัดเกล้าสีทอง ดึงผ้าผูกผมสีดำลงมา คลี่ออกเล็กน้อย หยิบยาลูกกลอนสีแดงเพลิงที่อยู่ด้านในห่อขี้ผึ้งกันชื้น ยัดใส่ปากเย่เสียหนึ่งเม็ดยานี้เป็นยาอายุวัฒนะช่วยผสานลมหายใจต่อเส้นชีพจรให้กลับมาเต้นได้อีกครั้ง ดึงพลังชีวิตที่ใกล้