Semua Bab พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Bab 301 - Bab 303

ท่ามกลางเส้นสายดำขลับอ่อนละมุนปกคลุมยอดบุปผา ปลายนิ้วแกร่งรับรู้ได้ถึงส่วนสงวนอุ่นนุ่มว่าไม่เคยมีผู้ใดเคยสำรวจความลึกลับนี้มาก่อนแต่เพื่อความแน่ใจ ถังไห่เฉิงจึงเร่งจังหวะขยับนิ้วลึกล้ำ“อ๊ะ!”ลี่เซียนสะดุ้งสุดตัว แววตาแตกตื่น กล้ามเนื้อหดเกร็ง ผิวหนังเย็นเยียบ สองมือขีดข่วนตะเกียกตะกายผลักแผงอกกว้างให้ออกห่าง นางรีบหนีบขา ก่อนชันกายลุกขึ้นนั่งอย่างลนลาน ยังผลให้อีกคนต้องถอยหลังลุกขึ้นนั่งเช่นกัน แววตาบุรุษกระตุกวูบสั่นไหว “เจ้ายังไม่เคย...”“ข้า...” หญิงสาวรีบปิดประโปรง ลำตัวสั่นเทา สุ้มเสียงหวานใสเอ่ยติดขัดอย่างหมดความมั่นใจ “ข้ากำลังเร่งพากเพียร ท่านอย่าได้ตำหนิเชียว”ภายใต้ภาวะเจ็บแสบเล็กน้อยตรงหว่างขา พวงแก้มนวลยิ่งซับสีเลือดแดงเถือกซึมถึงลำคอแม่นางน้อยกำลังสับสนระหว่างภาพวาดกับความจริงที่กำลังเผชิญ ในตำราเขียนไว้ว่า ‘บุรุษชมชอบความรู้สึกลื่นๆ อุ่นๆ ปรารถนาโดนกลีบบุปผารัดรึงเอาไว้ ส่วนฝ่ายสตรีต้องทนให้ได้ เมื่อได้รับสัมผัสอุ่นๆ ลื่นๆ’อันใดลื่นๆ อันใดอุ่นๆ นางสับสนยิ่งนัก ใช่มิใช่นิ้วบุรุษ!ไม่ปล่อยให้ปัญหาคาใจเนิ่นนาน ลี่เซียนรีบหันไปคว้าตำรารัญจวนครวญวสันต์เปิดอ่านทันที สองต

ด้านหน้าเรือนบัญชาการร่างสูงสง่าของถังไห่เฉิงจำต้องหยุดฝีเท้าลงเนื่องจากมีมือเล็กของใครบางคนกระตุกแขนเสื้อสีม่วงของเขายิก ๆน่าแปลกนักที่มหาบุรุษเช่นรุ่ยอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าถังต้องอับจนหนทางไม่อาจเอาชนะสตรีผู้หนึ่งได้การเดินตามมากระตุกแขนเสื้อกันเยี่ยงนี้ หากเป็นผู้อื่น เขาย่อมตะวาดเสียงดังว่า ‘บังอาจ’ แล้วสั่งให้ทหารลากตัวไปโบยทว่ากับลี่เซียน ถังไห่เฉิงทำได้เพียงคำรามเสียงเบา“ข้าบอกแล้วว่าไม่วาดให้เจ้า”ลี่เซียนแหงนหน้ามองด้วยสายตาออดอ้อน “ข้าย่อมรับผิดชอบวาดเอง ไม่รบกวนท่านแล้ว แค่ต้องการหมึกกับพู่กันและกระดาษเท่านั้น ท่านให้ข้านะ”ถังไห่เฉิงนิ่งมองดวงหน้าเรียวเล็กน่ารักที่มีดวงตากลมโตแสนบริสุทธิ์ใสซื่ออย่างจนใจ“รอตรงนี้ ห้ามไปซุกซนที่ใด?”“อื้ม”ลี่เซียนพยักหน้ารับสั้นๆ เหมือนเช่นเคยนางเอ่ยคําราชาศัพท์ซึ่งนำมาใช้กับเชื้อพระวงศ์ไม่เป็น และน่าแปลกนักที่ถังไห่เฉิงไม่เคยถือสาหาความ เขาหมุนกายเดินเข้าเรือนเพื่อเป้าหมายที่แม่นางน้อยต้องการ แม้มีพลทหารรับใช้ให้เรียกหามากมาย ทว่าพวกนั้นล้วนเป็นบุรุษ และเมื่อเป็นเรื่องของลี่เซียน ถังไห่เฉิงไม่รู้ตัวเองเช่นกันว่าเหตุใดไม่ยินดีเรียก