All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 301 - Chapter 310

เรือนส่วนพระองค์ของรุ่ยอ๋องถังไห่เฉิงเปลวไฟบนเชิงเทียนยังคงวูบไหวส่องสว่างท่ามกลางบรรยากาศกระอักกระอ่วนของบุคคลในห้องฝ่ายสตรียังคงกะพริบตามองอีกฝ่ายอย่างบริสุทธิ์ใสซื่อ แฝงความหวังให้เขาอยู่ด้วยกันทั้งคืนเพราะเหตุผลบางประการทว่าบุรุษกลับไร้ซึ่งความร่วมมือทั้งยังมีสีหน้าอึมครึม ไม่สบอารมณ์อย่างมากหากต้องเลือกการใช้เวลายามค่ำคืนระหว่างสะสางงานในกองทัพกับการได้คลอเคลียสาวงาม บางทีบุรุษอาจพลั้งเผลอทำตามอารมณ์แล้วเลือกสิ่งหลังโดยวางงานที่คั่งค้างเอาไว้ก่อนทว่าหากต้องเลือกระหว่างสะสางงานกับวาดภาพวสันต์ ไม่ต้องเสียเวลาคิดไตร่ตรอง ผู้มีสมองปกติย่อมรู้ว่าควรเลือกกระทำสิ่งใด ต่อให้ไม่มีงานคั่งค้างอันใด ถังไห่เฉิงย่อมไม่จับพู่กันเพื่อภาพเหล่านั้นอ๋องหนุ่มจึงสะบัดชายเสื้อเดินจากไปปิดฉากสงครามอันไร้สาระลงทันทีลี่เซียนชะงักชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ เงียบเสียงคร่ำครวญ ท้ายที่สุดนางจำนนและยอมรับได้ว่าความผิดมิใช่เพราะถังไห่เฉิง แต่เป็นเพราะตนเองทั้งสิ้น เหตุการณ์ตกน้ำล้วนเป็นฝีมือนางเอง การปัดความรับผิดชอบให้ผู้อื่นจึงไม่ถูกต้องนักหญิงสาวมองตำราในมือด้วยความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจ เริ่มหาวิธีแก้ไ

หลังจากถังไห่เฉิงเสร็จ ‘ธุระสำคัญ’ กับลี่เซียนแล้ว จึงเดินกลับเข้ามาในห้องโถงเรือนบัญชาการเขานั่งลงยังโต๊ะใหญ่ตรงตำแหน่งประธานของห้องโถง เริ่มเข้าเรื่องอันเป็นสาระสำคัญแห่งการเชิญตัวนักพรตมาจากอารามจิ๋วติ่งกงโดยไม่ยอมให้เสียเวลาไปมากกว่านี้“เพราะคำสั่งจับโจรทะเลทราย ทำให้แม่ทัพหวังกับทหารใต้บังคับบัญชาร้อยคนหายตัวไปทางหน้าผาของภูเขาหมิงซานกลางทะเลทรายซาไห่ สิบวันมาแล้วที่พวกเรามิได้ข่าวคราวเลย”อ๋องหนุ่มเว้นจังหวะวาจาครู่หนึ่งก่อนวิเคราะห์เสียงขรึม “เขาหมิงซานกลางทะเลทรายซาไห่ห่างจากตัวเมืองหลงหมิงไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีผาหินถูกเจาะเป็นถ้ำทั้งสิ้นร้อยกว่าถ้ำ ภายในประหนึ่งเขาวงกตซ้อนค่ายกล ข้าสืบรู้มาว่า ถ้ำแห่งนี้ใช้เป็นสถานที่ประกอบพิธีกรรมบางอย่าง นั่นคือสาเหตุที่ข้าเชิญท่านนักพรตมา”ซุนยวี่ขมวดคิ้วน้อย ๆ เรียวตาคมมีความปรารถนาบางอย่างวาบผ่าน “ถ้ำนี้มีขนาดใหญ่ที่สุดและอายุเก่าแก่มาก เหมาะแก่การเข้าฌาน บำเพ็ญตบะ ฝึกฝนพลังวัตร”เว่ยฉีถามขึ้น “ที่แท้ ท่านนักพรตซุนเคยเข้าไปแล้วหรือ?”แววตาดำขลับไหววูบบางเบา ซุนยวี่ได้สติจากอาการพลั้งเผลอเผยแววตาซึ่งแฝงความต้องการออกมา เขาจึงรีบเอ่ย

ม่านหมึกคลี่คลุมค่อยๆ เคลื่อนผ่านรอบด้านเริ่มแปรเปลี่ยนจากมืดสลัวเป็นม่านหมอกขมุกขมัว บ่งบอกได้ดีว่ารุ่งสางมาเยือนแล้ว บุรุษจึงขยับกายเบาๆ ก่อนลืมตาขึ้นอย่างเยือกเย็น พบว่าเอวตนถูกแขนเล็กโอบไว้แน่น เรือนผมนางยังปรกทับพันกันจนยุ่งเหยิงกับเรือนผมของเขาถังไห่เฉิงเอียงหน้าลงมองลี่เซียน เห็นนางยังคงจมอยู่ในห้วงภวังค์นิทราอันแสนสบาย จึงอดมิได้ที่จักเพ่งพิศเงียบงัน ขณะที่วงแขนแกร่งโอบกระชับร่างอุ่นนุ่มเอาไว้แนบแน่นเช่นเดิมดวงตาเรียวคมพินิจนางในระยะประชิด เห็นพวงแก้มนวลเนียนอมชมพูเปล่งปลั่งรับกับริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงระเรื่อน่ารักก็ยิ่งอดใจมิได้จนต้องเอื้อมนิ้วขึ้นมาเชยคางมนแล้วกดจูบเบาๆ ไล้ปลายลิ้นหยอกเย้าเล็กน้อยแต่เนิ่นนานไม่ถอนห่างง่ายๆแม้ถังไห่เฉิงจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าลี่เซียนเป็นใครมาจากไหน ตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไร ทว่าเขากลับไม่นำพาเขาแค่ต้องการมีนางข้างกายเรื่องเช่นนี้บุรุษองอาจผ่าเผยผู้หนึ่งจึงตัดสินใจได้รวดเร็ว โดยไม่จำเป็นต้องยับยั้งชั่งใจหรือใช้ความคิดมากมายให้ซับซ้อน ฐานันดรอันต่ำต้อยยังไม่มีค่าพอให้ใส่ใจ รักแรกพบย่อมเกิดขึ้นได้กับใครหลายๆ คน รวมถึงตัวเขาเอง...หาใช่เรื่องแปล

วงแขนแข็งแรงจึงโอบกอดร่างนุ่มอย่างงุนงงอยู่บ้างหญิงสาวสั่งอีกครา “หลับตา”แม้ไม่ค่อยแน่ใจในพฤติกรรมประหลาดของนางตรงหน้า แต่ชายหนุ่มกลับเลือกทำตามพลางถามเสียงเรียบ“คงไม่ลอบสังหารข้ายามนี้หรอกกระมัง ข้ายังต้องไปช่วยสหายนักรบนับร้อยชีวิต”ลี่เซียนกล่าวเสียงเครียด “ท่านหลับตา กำหนดจิตใจ”ถังไห่เฉิงยังคงงุนงงต่อไป ทว่าเมื่อฟังจากน้ำเสียงนาง หากเขาไม่ทำตามคำสั่ง คงมีแต่เรื่องให้ถกเถียงไม่จบไม่สิ้นแม้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงต้องกลัวเกรงการถกเถียง แต่เขาไม่ประสงค์มีปากเสียงกับนางจริง ๆชายหนุ่มจึงเลือกหลับตา หยุดฟุ้งซ่าน กำหนดลมหายใจเสมือนยามฝึกฝนโคจรลมปราณ เพียงเสี้ยวเวลาเมื่อจิตใจสงบ พลันรู้สึกได้ถึงพลังสะอาดสายหนึ่งลอยวนรอบกายเส้นผมดำขลับที่รวบแล้วมัดขึ้นเป็นหางม้าทิ้งส่วนปลายแผ่สยายเต็มบ่ากว้างยังคล้ายโบกสะบัดพัดพลิ้วประหนึ่งต้องลมบรรยากาศภายในห้องบังเกิดความอุ่นเย็นร้อนหนาวผสานกันอย่างลงตัว ลี่เซียนขับปราณบริสุทธิ์เคลื่อนพลังวัตรแบ่งปันจักระที่สาม[1]บริเวณใต้ลิ้นปี่จากจุดศูนย์กลางธรรมกายเข้าสู่ร่างแกร่งของถังไห่เฉิงชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงพลังการโคจรลมปราณขั้นสูงอาบไล้ไปทั่วทั้งตัวประหน

ริมฝีปากสีแดงบางเฉียบกับช่วงไหล่บึกบึนและแผงอกหนั่นแน่นกับอ้อมกอดอบอุ่น ยังมีฝ่ามือแกร่งเปี่ยมพลังคู่นั้นอีกยิ่งคิดจิตใจยิ่งระส่ำระส่ายในแบบที่ไม่เคยเป็นนางไม่อยากห่างเลย...หากห่างไปคงนอนไม่หลับแน่!เนตรงามกะพริบอีกคราแค่แผ่วเบา ทว่ากลับมีน้ำใสกลิ้งจากหางตา ไหลลงข้างแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างมิอาจห้ามได้ใจบุรุษกระตุกวูบทันใด“เจ้าร้องไห้ทำไม?”ลี่เซียนไม่ตอบ เพียงส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วโถมกายเข้าสู่อ้อมอกของเขาถังไห่เฉิงตอบสนองทันทีด้วยการกอดนางไว้แนบแน่น“อะไรของเจ้า?”“ข้า...”ดวงหน้าเล็กซุกซบแผงอกอย่างไม่อนาทรต่อเสื้อเกราะทั้งแข็งและเย็นเยียบ นางสะอื้นไห้จนสองไหล่สั่นระริกไม่ต่างจากเด็กหญิงอายุแปดขวบ“ข้าไม่อยากแยกจากท่านเลย ฮือ...กลัวนอนไม่หลับ”หางคิ้วบุรุษกระตุกเล็กน้อย ถังไห่เฉิงนึกเข่นเขี้ยวยิ่งนัก “แค่กลัวนอนไม่หลับรึ? ไยมิใช่ควรห่วงใยความปลอดภัยของข้า”เสียงอู้อี้ตอบเบาๆ “ท่านย่อมปลอดภัย ไม่มีภัยร้ายใดกล้ำกรายท่านได้ ปราณแห่งข้าคือสิ่งที่คุ้มครองท่านได้แน่นอน แต่ว่า...ท่านไปรบแดนไกล ค่ำมืดหนาวเหน็บ ข้าต้องเงียบเหงา ข้าไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว ข้าทนเดียวดายมานานมากแล้ว ความอบอ