Semua Bab พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Bab 311 - Bab 320

ทะเลทรายซาไห่อยู่ห่างจากค่ายทหารหน้าด่านเทียนเหมินมากนักหลายวันที่เดินทาง นอกจากต้องผ่านป่าไม้รกชัฏ ลำธารทอดยาวและถนนดินดำที่กั้นระหว่างทุ่งหญ้าอันเวิ้งว้างสองฝั่ง ยังต้องผ่านหมู่บ้านที่มีผู้คนพลุกพล่านด้วยศึกครานี้ถังไห่เฉิงไร้หน้ากากอักขระดำให้สวมใส่อำพราง จึงเผยโฉมรูปงามให้เห็นโดยทั่วกันบุรุษหนุ่มหล่อเหลาทั้งองอาจและห้าวหาญนั่งสง่างามบนอาชาแกร่งทรงพลัง นำขบวนเหล่าพลทหารผู้ฮึกเหิมแข็งขัน พวกเขาแสดงออกถึงความศรัทธาต่อการกรีฑาทัพเหี้ยมหาญ สายตาที่ทอดมองนายเหนือหัวคือการศิโรราบต่อผู้แข็งแกร่งนอกจากความน่าเกรงขามที่แผ่ซ่านโดยธรรมชาติยังเป็นที่ยำเกรงด้วยตำแหน่งสูงศักดิ์ผู้เป็นถึงรุ่ยอ๋อง ชาวบ้านชาวเมืองสองฝั่งข้างถนนพากันคุกเข่าทำความเคารพก่อนจะกล่าวคำสรรเสริญแซ่ซ้องตามหลังเมื่อขบวนเคลื่อนตัวผ่านไปการปรากฏกายด้วยรูปโฉมเหนือสามัญโดยปราศจากหน้ากากอักขระสีดำของถังไห่เฉิงทำให้ความอำมหิตของเขาถูกความหล่อเหลาลดทอนลงไม่เบา ผู้คนตกตะลึงพรึงเพริดไม่น้อย ทั้งยังเป็นที่ต้องตาต้องใจของอิสตรีทั้งหมู่บ้านหญิงสาวบางคนถึงขนาดคุกเข่าแล้วแต่ยังพลั้งเผลอแหงนหน้ามองอย่างเคลิบเคลิ้มจนคอแทบหักถังไห่เฉิ

ค่ายหน้าด่านเทียนเหมินราตรีมืดมน อีกคนห่างไกล จิตใจฟุ้งซ่าน ลี่เซียนจึงนั่งหมอบตัวอยู่ที่ตั่งข้างหน้าต่าง วางแขนทั้งสองข้างไว้ตรงขอบหน้าต่าง สองมือเท้าคาง สองตาเหม่อมอง ปล่อยให้ลมราตรีพัดพวงแก้มจนดวงหน้ารู้สึกชา ทว่าไม่ยอมไปไหนทั้งสิ้น อันที่จริง ด้วยพลังของนาง ย่อมตามถังไห่เฉิงได้ไม่ยาก เพียงหายตัววูบเดียว แค่เสี้ยวเวลาก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้แล้วหากมิใช่เขาสั่งเอาไว้ว่าให้อยู่ที่นี่ห้ามไปซุกซนที่ใด“เฮ้อ...”หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย สีหน้าเศร้าสลด เพราะทำได้เพียงเชื่อฟังคำสั่ง กินอิ่มนอนอุ่นไม่ไปซุกซนที่อื่นเย่เสียที่ยืนมองอยู่ได้แต่อมยิ้มพลางเอ่ย “โธ่เอ๋ย! ลี่เซียน ท่านอ๋องเดินทางจากไปแค่สิบกว่าวันเท่านั้น เจ้าทำหน้าเหมือนจากกันสิบกว่าปีเสียแล้ว อาการหนักมากนะ” นางโน้มตัวลงจับประคองแม่นางน้อยให้ลุกขึ้นยืน “เอาล่ะๆ เจ้ารีบนอนหลับพักผ่อนเสีย ใบหน้าดวงตาจะได้สดชื่นแจ่มใสไม่หมองคล้ำ ดีไม่ดี ท่านอ๋องอาจจะเดินทางกลับมาในวันรุ่งก็เป็นได้ หากพระองค์เห็นหน้าเจ้ามืดหม่นเช่นนี้คงไม่พอพระทัยแน่ มาๆ นอนลงเถอะ อย่ามัวทำตัวคล้ายเด็กน้อยขาดความอบอุ่นเลย”เย่เสียไม่รู้ว่าลี่เซียนเป็นเด็ก

หากเทียบกับนอนหลับพักผ่อนในเรือนอุ่นสบายแล้วต้องเจอพวกสวะ การนั่งหลับหรือยืนหลับใต้ต้นไม้ย่อมมิใช่เรื่องเลวร้ายเลยสักนิดหากเอ่ยตามสัตย์ ถังไห่เฉิงมิอาจโทษใบหน้าหล่อเหลาต้นเหตุแห่งหายนะ เพราะนี่คือสิ่งที่บิดามารดาบรรจงร่วมรักกันอย่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากว่าจะได้มา หากจะโทษคงต้องโทษที่ไม่ได้สวมหน้ากากอักขระโบราณมากกว่าผู้อาวุโสแม้อายุมาก กำลังวังชาและดวงตาไม่เฉียบคมเหมือนเก่า หากแต่ความคิดของพวกเขามักเฉียบแหลมเสมอ ชายหนุ่มจึงเริ่มเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า เหตุใดท่านพ่อกับท่านแม่ถึงได้ให้เขาสวมหน้ากากตลอดเวลา การเปลือยใบหน้านำพาความลำบากโดยแท้...ถังไห่เฉิงมิใช่บุรุษที่ยึดติดความสบาย เขาเพียงให้ทหารใต้อาณัติได้พักผ่อนเต็มที่สักหน่อยจึงได้ตอบตกลงนายอำเภอหลี่ และหวังให้พลทหารพักผ่อนเต็มที่ก่อนเจอศึกหนักอันไร้รูปแบบทว่าท้ายที่สุด ...นอกจากมิได้นอนหลับจนรุ่งสาง ยังต้องเดินทางทันทีกลางดึก สถานที่ให้พักผ่อนจนคลายเหนื่อยยังไม่มีแต่นั่นกลับทำให้เขาได้ฉุกคิดถึงสิ่งหนึ่งที่อาจจะต้องเจอในถ้ำหมิงซานไสยเวทย์มนต์ดำอำมหิตอำพราง...หลายวันให้หลังทุ่งหญ้าเหี่ยวเฉาบนพื้นดินแห้งแล้งเวิ้งว้างเริ่มปรา

ถ้ำแห่งนี้มีเส้นทางให้เลือกหลายสาย แต่ละสายล้วนมีกับดักซุ่มสังหารเมื่อถังไห่เฉิงทำให้กลไกถูกทำงานทั้งหมดในคราเดียว ยังผลให้ล่วงรู้ทิศทางที่ซุกซ่อนกลุ่มกองกำลังเฝ้าคลังสมบัติท่ามกลางการต่อสู้อย่างดุเดือดยังห้องอีกฝั่ง เบื้องหลังของถังไห่เฉิงคือนักพรตทั้งสี่ เขาสั่งเสียงเบา “เชิญท่านซุนตามข้ามา”ซุนยวี่พร้อมเชื่อฟังอ๋องหนุ่มผู้นี้ ตัวเขาแม้อายุมากนับเป็นผู้อาวุโส ฝึกฝนฌานพลังตบะจนแตกฉาน แต่นั่นเป็นเพียงเพื่อความเป็นอมตะไม่แก่ไม่ตายคงไว้ซึ่งรูปโฉมงดงามตลอดกาล หาใช่ฆ่าล้างผลาญผู้คน จึงมิใคร่ฝึกฝนวิทยายุทธสักเท่าใดหากเอ่ยตามตรง ซุนยวี่ย่อมไม่สู้คนและกลไกซึ่งหน้า เขาสู้ได้เพียงสิ่งเร้นลับรูปลักษณ์ไร้กายหยาบ อาวุธที่ใช้คือคาถาอาคม กระบวนท่าที่ใช้ย่อมมิใช่การร่ายรำกระบี่หอกทวนหากแต่เป็นการทำสมาธิกำหนดจิตใจ ร่ายเวท วาดยันต์ บริกรรมคาถาและสวดส่งวิญญาณร้ายยิ่งไม่มีกระบวนท่าพิฆาตศัตรู มีเพียงศาสตราวุธเป็นสิ่งของเพื่อกำราบมารชั่ว ขจัดภูตผีปีศาจที่รังควานชาวบ้านการจะจัดการมนุษย์สักคน แม้มิใช่เรื่องยากนัก เพียงแต่ยังต้องลอบตั้งจิตแน่วแน่ เพื่อร่ายมนต์ มิใช่ประจัญบานซึ่งหน้า ยามนี้เขาตระหนัก

ทหารทั้งหลายพากันจ้องมองเลิกลั่กอย่างหวาดระแวง สายตาพวกเขาเริ่มหวาดผวาขึ้นทุกขณะ ไม่มีความไว้วางใจและความมั่นคงในสีหน้าแล้วบางคนยังคิดว่าขอกลับไปตั้งหลักยังห้องก่อนหน้าได้หรือไม่ จะอย่างไรปีศาจสาวย่อมดีกว่าภูตผีวิญญาณร้ายแน่นอนคบเพลิงในมือแกร่งของทหารสั่นเทาไม่เบา คนทั้งกลุ่มใกล้ร่ำไห้รอมร่อ พร้อมวิ่งหนีอย่างเสียขวัญเต็มที่แล้วถังไห่เฉิงเดินขึ้นหน้ากล่าวเสียงขรึม “ความงามยากจีรัง ความตายนั้นช่างยั่งยืน”สิ้นเสียงเปี่ยมพลัง เหล่าทหารพากันดึงสติตนให้กลับมา พวกเขามองรุ่ยอ๋องอย่างศรัทธา ค่อยๆ คลายความหวาดผวา ทดแทนด้วยความเข้าใจในสังขารแห่งธรรมชาติแทนถังไห่เฉิงเอ่ยเสียงเรียบอีกว่า “พวกเจ้าจงมองให้เต็มตา นี่คือสัจธรรมแห่งชีวิต หาใช่เรื่องที่คู่ควรแก่การหวาดกลัวไม่”ทหารทุกคนพากันประกบมือทวนวาจาของนายเหนือหัว“ความงามยากจีรัง ความตายนั้นช่างยั่งยืน”“สัจธรรมแห่งชีวิตมิใช่เรื่องควรยึดติดหรือน่ากลัว”ประหนึ่งช่วยตอกย้ำใครบางคนเหล่าทหารกล้าผู้กลายร่างจากนักรบเป็นนักบวชชั่วคราว ไม่รู้ตัวเลยว่าทำใครสะดุ้งเบาๆซุนยวี่ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง หว่างคิ้วกระตุกไม่หยุด รู้สึกประหนึ่งถูกฝ่ามือที่ประกบกันข