Lahat ng Kabanata ng บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Kabanata 221 - Kabanata 227

บนเก้าอี้ตัวยาว บุรุษหนุ่มแน่นเปลือยร่างท่อนบนเผยแผ่นอกกว้างน่าซุกซบแก่สายตาเขานั่งเอนหลังพิงกายเท้าแขนสองข้างขนานกับพนักพิง เปิดเปลือยกล้ามเนื้ออันงดงามตั้งแต่ช่วงไหล่หนาจรดเอวสอบ แลดูสมบูรณ์แบบหาใดเปรียบซิงเยว่ทำแผลด้วยนิ้วมือนิ่งสงบแต่หัวใจกลับสั่นหวิวสัดส่วนเปี่ยมเสน่ห์ที่ทำให้คนรู้สึกหวามไหวครั่นเนื้อครั่นตัวนี้ถูกขอบกางเกงหมิ่นเหม่กลืนหายไป ยังผลให้นางต้องมองอย่างรู้สึกอยากค้นหาอยากรู้ว่าจะมีสิ่งใดซุกซ่อนอยู่ในกางเกง...หลิวไท่หยางไม่รู้ถึงความหื่นกระหายของใครบางคน เพราะเขากำลังนั่งหลับตา สูดปากเบาๆ เจ็บแผลเหลือเกินอดีตประมุขสำนักตะวันเดือดผู้มีฝีมือเชิงยุทธ์สูงส่งเคยเพลี่ยงพล้ำถูกใครแทงในระยะประชิดที่ใดที่สำคัญอาวุธลับกลับเป็นเพียงไม้แหลมผิวขรุขระ หาใช่อาวุธประณีตชั้นเลิศไม่“เจ้า...อา...ทำเบาๆ หน่อย” เสียงทุ้มแหบพร่าทรงเสน่ห์ปานนั้น ทำสตรีที่กำลังมีความคิดลึกล้ำเฉกคนไม่ซื่อถึงขั้นขนลุกชูชัน เสียดเสียวสิ้นดีซิงเยว่ขมวดคิ้วเครียด“ท่านนั่งนิ่งๆ ไม่ต้องตัวกระตุก ไม่ต้องครางด้วย” แต่คนเจ็บมีหรือจะหยุดคราง ชายหนุ่มยังสูดปากด้วยกระแสเสียงกระเส่าที่อาจทำใครก็ตามที่บังเอิญผ่า

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นแผนการของหลิวไท่หยาง เขามอบหมายจิ้นสิงให้จัดการส่งคนแทรกซึมเข้าจวนซ่ง คอยพูดเป่าหูคนในจวนจากคนหนึ่งไปอีกคนหนึ่งเป็นทอดๆ ถึงเรื่องที่หย่งปินหลงรักซิงเยว่ ถึงขั้นอาจจะแต่งงานทันทีเมื่อพาคนกลับมา และเมื่อเรื่องราวไปถึงหูซ่งหลันอวี้ไม่บอกก็รู้แจ้งว่าสตรีเช่นนี้จะนิ่งนอนใจได้หรือไม่ข่าวจวนซ่งถูกส่งถึงประตูห้องชั้นเก้าในโรงเตี๊ยมจินฟู่หลิวไท่หยางเดินไปเปิดประตูด้วยตนเอง เป็นจิ้นสิงที่มาพบผู้เป็นนายเพื่อรายงานตามคำสั่งหลังนั่งจิบชาตามคำอนุญาตจากหลิวไท่หยางจนลำคอชุ่มชื้นหายเหนื่อย จิ้นสิงจึงเริ่มเปิดปากยาวเหยียด“จวนซ่งกำลังจะมีงานมงคล ซ่งหลันอวี้หมั้นหมายกับหย่งปิน หลังพิธีปักปิ่นจะแต่งงานทันทีในอีกสองเดือน แต่คืนหนึ่งขณะที่ซ่งฮูหยินกำลังยุ่งกับการเตรียมสินเจ้าสาว ซ่งเสวียนชิงดื่มเหล้าเมามายพาสาวใช้ขึ้นเตียง เช้าวันต่อมาสาวใช้นางนั้นถูกฮูหยินสั่งโบยจนตาย ซ่งเสวียนชิงโกรธมาก คาดไม่ถึงว่าจูซื่อจะมีจิตใจคับแคบปานนี้ เขาจึงรับนางรำผู้มีรูปโฉมเป็นเลิศเข้าจวนทั้งยังยกย่องขึ้นเป็นอนุอย่างผ่าเผย ค้างแรมเรือนนางรำทุกคืน มาตรว่าต้องการประชดประชัน สามีภรรยาจึงทะเลาะกัน ประจวบเหม

หลิวไท่หยางค่อยๆ เอื้อมมือตนมาลดมือของอีกคนที่มีเข็มแหลมให้พ้นระดับสายตาจะได้มองหน้างามถนัดถนี่“เจ้าเบื่อหรือไม่ที่ทำได้เพียงนั่งมองจากมุมสูง”หญิงสาวพยักหน้า เก็บเข็มเข้าเส้นผมแต่โดยดีเขาเอ่ยอีกว่า “เดิมทีวันนี้ข้ามีนัดหมายเจรจาการค้าที่ชั้นสาม แต่เพื่อเจ้าข้าจะเลื่อนออกไปก่อน เจ้าอยากเที่ยวรอบเมืองเปิดหูเปิดตากับข้าหรือไม่?”ซิงเยว่มุ่นคิ้วครุ่นคิดแน่นอนนางอยากไป“ยามนี้ท่านมิใช่เสี่ยวชางแล้ว ข้าเองก็ไม่อยากเป็นคุณหนูซ่งเช่นกัน อืม...เช่นนั้นให้ข้าแต่งกายเป็นสาวใช้ดีกว่า เดินก้มหน้าตามหลังท่าน ย่อมปลอดภัย”ชายหนุ่มน้อมรับยิ้มๆ “ไม่ขัดใจเจ้า...”ยามสายตะวันสูงอากาศยังคงสดใสมิสร่างซา ตลาดกลางเมืองมีร้านรวงมากมายเต็มสองฝั่งยาวเหยียด ฝูงชนคลาคล่ำเต็มท้องถนนบุรุษรูปงามพาร่างสูงสง่าเดินนำหน้าสาวใช้ของเขาไปตามทางเรื่อยๆ อย่างใจเย็น ผ้าไหมสีน้ำเงินเรียบลื่นตรงชายแขนเสื้อสะบัดพลิ้วคลอเคลียกับนางไม่ห่างสองข้างทางมีสินค้าวางขายเรียงราย หากเป็นสิ่งของสำหรับสตรี บุรุษมักจะแวะซื้อเกือบทุกสิ่ง แล้วส่งให้สตรีด้านหลังถือเอาไว้ทุกอย่างผู้อื่นเห็นเพียงเจ้านายหนุ่มซื้อของแล้วโยนให้สาวใช้ที่เดินตา

หลิวไท่หยางถอนหายใจหันกายหาซิงเยว่ จับมือนางแล้วยัดผ้าเช็ดหน้าให้ “เจ้าอย่าคิดมากหึงหวงไป เป็นวิธีการขายสินค้าของพวกนางสองพี่น้องร้านเครื่องหอมเท่านั้น ลองสูดดมดูว่าหอมหรือไม่ หากชอบข้าจะสั่งคนไปซื้อมา”ซิงเยว่จึงเก็บเข้าสาบเสื้อไว้พิจารณาแต่ว่า...ใครคิดมากหึงหวงกัน?นางมองค้อนคนหลงตัวเองแวบหนึ่งหลิวไท่หยางก้มมองยิ้มๆ “ไปกันเถิด...”ยังไม่ทันเดินต่อเสียงสดใสกังวานพลันดังจากอีกฝั่ง“ไอ่โยว่! ดูสิข้าเจอใคร?” เจ้าของกระแสเสียงสดใสคือจางซื่อแห่งหอผ้าซือโฉว “คารวะคุณชายหลิวเจ้าค่ะ” นางหันไปสะกิดหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราด้านข้าง “เม่ยเอ๋อร์ รีบทักทายคุณชายหลิวเร็วเข้า”สาวน้อยยอบกายทักทายชายรูปงามอย่างนอบน้อม ส่งประกายทางสายตาสื่อนัยว่าชมชอบมิปิดบังใต้แสงตะวันพร่างพราว สตรีนางน้อยผู้หนึ่งได้พบเจอบุรุษหนุ่มแน่นหล่อเหลาทั้งสง่างามอย่างหาตัวจับยากย่อมมิอาจข่มกลั้นเก็บอาการสั่นไหวในแววตา หวั่นไหวที่สุดหลิวไท่หยางผงกศีรษะเป็นเชิงตอบรับการทักทายจางซื่อแย้มยิ้มยื่นไมตรี “นี่คือเม่ยเอ๋อร์ บุตรสาวของข้าเอง ไม่ง่ายที่จะพานางออกมาเดินเล่นเปิดหูเปิดตาได้ มิสู้วันนี้มีโอกาสได้พบพาน คุณชายหลิวส