Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 241 - Bab 250

สืบเนื่องจากความทรงจำที่เลือนหาย ตัวตนแท้จริงยิ่งกว่าการเป็นคุณหนูจวนซ่งนางคงเป็นใครสักคนที่มิอาจจะใช้ชีวิตภายนอกแบบไร้ทิศทางให้อยู่รอดได้“ท่านควรพักผ่อนเสียที ดึกมากแล้ว เรื่องปวดหัวเอาไว้ค่อยๆ ขบคิดแก้ไขเถิด”ซิงเยว่ว่าพลางขยับนิ้วคลึงขมับแกร่งคลายการเกร็งร่างสูงจึงค่อยๆ เข้าสู่นิทราอย่างเชื่อฟังเช้าวันรุ่งขึ้น รถม้าถูกเตรียมไว้พร้อมตามคำสั่งของผู้เป็นนาย“เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันต้องเดินทางอีกแล้วหรือ?” จ้าวซินเจี๋ยเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “น้ายังไม่หายคิดถึงเลย”รอยยิ้มบางเบาแตะแต้มมุมปากของหลิวไท่หยาง เขาไม่เคยโกรธเคืองแม่เลี้ยงผู้นี้ได้นานเลย“ข้าต้องติดต่อการค้ากับผู้สูงศักดิ์ต่างแคว้น จำต้องเดินทางไปเจรจาด้วยตัวเอง มิอาจหลีกเลี่ยง”หญิงวัยกลางคนพยักหน้าเข้าใจ นางกล่าวอวยพรและย้ำเตือนเรื่องความปลอดภัยอีกหลายประโยคค่อยปล่อยชายหนุ่มหมุนกายเดินห่างไปเพื่อเตรียมขึ้นรถม้าโจวซู่ฉินยืนยิ้มหวานรออยู่ที่รถม้า เมื่อหลิวไท่หยางเดินเข้าหา นางจึงเงยทักทาย ร่างสูงก้มหน้ายิ้มส่งให้ทั้งสองมีท่าทีสนิทสนมปรองดอง ทำให้ผู้มองเบาใจจ้าวซินเจี๋ยยิ้มละไมให้กับภาพนั้น ก่อนหมุนกายกลับเข้าเรือนเพื่อไปหาสาม

หลังเรือนของหลิวไท่หยางยามนี้ถูกโจวซู่ฉินยึดครองประหนึ่งมิใช่แค่เตรียมเกี่ยวดอง แต่แม่นางแซ่โจวคล้ายกลายเป็นสะใภ้เต็มตัวไปแล้วว่าที่แม่สามีอย่างจ้าวซินเจี๋ยชื่นชอบนางอย่างยิ่งทางฝั่งซิงเยว่ แม้มิได้รับการดูแลเฉกแขกคนสำคัญเพราะมีฐานะเป็นแค่สาวใช้ผู้หนึ่งของหลิวไท่หยางกระนั้นด้วยคำสั่งและการดูแลจัดการของโจวซู่ฉินที่หลิวฮูหยินมอบให้ ซิงเยว่จึงกลายเป็นสาวใช้ที่ว่างงานมากหลังจากปัดกวาดเช็ดถูห้องหนังสือของหลิวไท่หยางจนสะอาดทุกซอกทุกมุม นางจึงเลือกออกมาเดินเตร็ดเตร่ตรงป่าไผ่ทางฝั่งหลังจวน เนื่องจากละแวกนี้ไม่ค่อยมีคนอื่น นับว่าสงบอย่างหาได้ยากยิ่งครั้นแหงนหน้าหลับตารับสายลมเย็นที่โชยระเรื่อยคลอเคล้าเสียงเสียดสีของลำไผ่ ความรู้สึกคุ้นเคยชนิดหนึ่งพลันก่อเกิด นางรับรู้ได้ถึงความรู้สึก สุข สงบ เยือกเย็น ความคะนึงหวนระลึกถึงบางสิ่งซึมซาบอย่างลึกล้ำถึงกระดูกคล้ายมองเห็นป่าไผ่บนยอดผาสูงชันที่ไหนสักแห่งซิงเยว่หรี่ตาพยายามนึกให้ออกว่าป่าไผ่ยอดผาที่ใด ทว่ายังไม่ทันเพ่งสมาธิ ดวงตาหงส์ของนางพลันเหลือบไปเห็นสาวใช้ตัวน้อยผู้หนึ่งกำลังเดินลับๆ ล่อๆ ไปตามแนวไผ่สาวใช้ผู้นั้นอายุประมาณสิบปี รูปร่างผอม

ซิงเยว่เดินตามผู้อาวุโสเงียบๆ แต่ละก้าวที่เดินมั่นคง ท่าทีนิ่งขรึม ดูสุขุมนุ่มลึก ดวงตาหงส์ทอประกายล้ำลึกหยั่งรู้ทุกความคิดของจางเหรินเป็นอย่างดีรักกันมากแล้วอย่างไร ผูกพันมาก่อนแล้วอย่างไร สุดท้ายก็แพ้พ่ายให้แก่สตรีผู้มาทีหลังอย่างฮูหยินใหญ่อยู่ดี มากกว่าสี่สิบปีกับสถานะสตรีอันเป็นที่รักของบุรุษแม้สุขใจ แต่ไหนเลยจะเทียบเท่าความทุกข์ตรมที่สุมทรวงในฐานะอนุ ซึ่งสูงกว่าสาวใช้แค่ระดับหนึ่งเช่นนั้นมิต้องเอ่ยถึงสาวใช้ห้องข้างเลยและนางก็จะไม่ดำรงตำแหน่งนี้เด็ดขาดซิงเยว่ครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยจังหวะนั้นพลันมีเสียงแหลมสูงดังมาจากริมสวนไผ่ “พวกเจ้าเข้าไปจับตัวเสี่ยวเม่ยเดี๋ยวนี้!”ซิงเยว่ จางเหริน และเสี่ยวเม่ยได้ยินก็เบิกตากว้างเด็กหญิงนั้นแม้ตกใจทว่าสีหน้าที่ตื่นตระหนกนั้นกลับมีแววตาที่ยอมรับชะตากรรมอย่างอับจนหนทางอยู่ซิงเยว่มองอย่างใคร่รู้ สมองขบคิดไปต่างๆ นานาทันใดนั้นพลันกระจ่างเมื่อมองเห็นบ่าวหญิงร่างท้วมผู้เกรี้ยวกราดเดินอาดๆ เข้ามาพลางหยิบปิ่นหยกขึ้นชี้หน้า“เจ้าเด็กเสี่ยวเม่ย จำปิ่นหยกนี้ได้หรือไม่ จ้าได้มาจากร้านจำนำที่เจ้าแอบขโมยไปขายอย่างไรเล่า?”กล่าวพลางหันไปกำชับบ่าวชายสองคน

ซิงเยว่ไม่รู้ว่าตัวเองถูกตีจนหมดสติไปตั้งแต่เมื่อใดและสลบไปนานเท่าไหร่ในความพร่าเลือนนางรู้สึกคล้ายมีหญิงสาวคนหนึ่งคอยดูแลประคมประหงมอย่างดี ในห้วงสติขาดๆ หาย ๆ นางคล้ายได้ยินกระแสเสียงถกเถียงกันในเรื่องบางอย่าง“เยว่เอ๋อร์กำลังจะทำให้แม่อกแตกตายใช่หรือไม่ มีอย่างที่ใด บุกรุกจวนผู้อื่นฉุดคร่าสตรีของเขามา”“ท่านแม่ สาวใช้ของหลิวไท่หยางผู้ที่ข้าไปลักพาตัวออกมา ความจริงแล้วนางมิใช่สตรีธรรมดา ไฉนถึงกลายเป็นสาวใช้ไปได้ เรื่องนี้ข้าจำเป็นต้องรู้ จึงต้องการเข้าหานาง เพื่อสอบถามความจริงเท่านั้น ทว่าเมื่อไปถึงกลับเจอนางกำลังถูกเฆี่ยนตีอย่างทารุณ”“ต่อให้นางเป็นใครแล้วอย่างไร เป็นแค่สาวใช้ พวกเขามีสิทธิ์ลงโทษ เจ้าไม่มีสิทธิ์บุกรุกลักพาตัวนางมา”“สิทธิ์ของความเป็นคนอย่างไรเล่าท่านแม่ ซิงเยว่ผู้นี้คือนายหญิงของเหมืองแร่ทางใต้ นางมีนาเกลือมากมาย กระจายค้าขายหลายแคว้น ที่สำคัญนางเคยช่วยชีวิตข้าไว้ นางเป็นคนทะนงตน ย่อมต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ข้าไม่อาจอกตัญญูมองผู้มีพระคุณตกระกำลำบากจริงๆ”กระแสเสียงเหล่านั้นค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ท้ายที่สุดซิงเยว่ก็สิ้นสติไปอีกครามิรู้ว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นคว

ซิงเยว่ยกชาขึ้นจิบอึกหนึ่งก่อนมองไปทางทิวทัศน์อันงดงามคล้ายปล่อยตัวปล่อยใจให้ล่องลอยไปในอากาศนางกำลังนึกถึงจางเหรินและเสี่ยวเมยมิรู้ว่าเหตุใดตัวนางถึงมั่นใจว่าในอดีตเคยทำแต่เรื่องเลวร้ายและโหดเหี้ยมอำมหิต ครั้นได้ทำความดีโดยการช่วยเหลือผู้อื่นเช่นนี้กลับรู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาดหญิงสาวกล่าวอย่างทอดถอนใจ“เป็นข้าที่เต็มใจ...”“...”หลังจากซิงเยว่พูดประโยคนี้ หมิงเยว่ก็เงียบงัน นางสูดลมหายใจระงับโทสะแล้วหมุนตัวออกจากห้องไปหลังจากนั้นอีกสองวัน หมิงเยว่ก็กลับเข้ามา เอ่ยปากอย่างเอาแต่ใจ “ข้าไม่ให้เจ้ากลับไปคฤหาสน์หลิว”น้ำเสียงเฉียบคมนัก“แต่ว่า...” ซิงเยว่ยังคงลังเลไม่แน่ใจหมิงเยว่ทอดเสียงอ่อนแต่เด็ดขาด “เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ ข้าให้คนส่งเงินไปไถ่ตัวเจ้าแล้ว เมื่อใดสัญญาซื้อขายของเจ้าตกอยู่ในมือของข้า เมื่อนั้นมันจะกลายเป็นเถ้าถ่านทันที แล้วข้าจะพาเจ้าเดินทางกลับไปยังอาณาจักรที่เจ้าสมควรอยู่ กลับไปเป็นนายหญิงของที่นั่น”“เขายอมหรือ?” ซิงเยว่ถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา ทว่าหมิงเยว่กลับได้ยินและเข้าใจอย่างดีเขาผู้นั้นย่อมหมายถึงนายน้อยหลิวไท่หยาง“ใช่แล้ว! เขายอมโดยไม่โต้แย้ง”เมื่อได้ยินเช่นน