Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 211 - Bab 220

ซิงเยว่ยามอารมณ์ร้ายเรี่ยวแรงเยอะนักหลิวไท่หยางที่กำลังปลอมตัวเป็นเพียงบ่าวไพร่ ไหนเลยจะจับตัวนางในลักษณะโอบอุ้มรัดแน่นเฉกคนรักได้ อาศัยที่เขาตัวใหญ่พละกำลังมีมากกว่าจึงทำเพียงจับประคองอย่างให้เกียรติจึงสามารถพานางออกมาได้สำเร็จ ทว่าแค่เท่านั้นก็พอจะรู้แล้วว่าเหตุใดคนงามถึงมีอารมณ์หงุดหงิดพลุ่งพล่านง่ายดายปานนี้สังเกตได้จากเนินอกที่คัดตึงจนอวบอิ่มมากขึ้นและหน้าท้องที่ปกติแบนราบยามนี้คล้ายนูนออกมาเล็กน้อยนางเป็นระดูแน่นอน...หลิวไท่หยางเป็นบุรุษเย่อหยิ่งถือดีทั้งหวงเนื้อหวงตัว แต่สำหรับซิงเยว่แล้วเขาไม่เคยตระหนี่รสสัมผัสกาลก่อนยังรักใคร่กลมเกลียวมิได้เลิกราห่างหาย เขากับนางมักเชยชิดคลอเคลีย มอบท่วงท่าเสน่หาให้กัน โดยมิล่วงล้ำถึงขั้นมอบบุตร ความสนิทสนมเช่นนั้นทำให้รู้ดีถึงสรีระอันงดงามของนางและช่วงหนึ่งของทุกเดือนสัดส่วนโค้งเว้าอันงดงามนี้ย่อมเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยทว่าอารมณ์กลับแปรปรวนมากโขสตรีแสนดีจึงกลายร่างเป็นนางพญามารเช่นนี้...ยังไม่ทันพ้นสวนบุปผา คนตัวเล็กพลันดิ้นจนหลุดมือ“ปล่อยข้าเสี่ยวชาง”หลิวไท่หยางลอบถอนหายใจแผ่ว ไม่มีเลยวี่แววความเอือมระอา มีแต่เอ็นดูนางแต่เวทนาจูซิ่ว

โรงเตี๊ยมเก้าชั้นจินฟู่ นับเป็นโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุด แพงที่สุด ปลอดภัยที่สุด หนึ่งในการค้าของหลิวไท่หยางชายหนุ่มยืนอยู่ริมหน้าต่างจากภายในห้องพักชั้นเก้าของโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นชั้นบนสุด เรียวนิ้วแง้มบานหน้าต่างช้าๆ มองลงไปที่เบื้องล่างนิ่งๆ เห็นคนของสำนักคุ้มภัยจวนซ่งกำลังวิ่งพล่านตามหาคน ผู้นำกลุ่มคือหย่งปินหางคิ้วบุรุษกระตุกก่อนขมวดขรึม เจ้าหย่งปินผู้นั้น มีสิทธิ์อันใดพาคนมาตามหาซิงเยว่ไม่ทราบ? ไยไม่ใช้เวลาเตรียมหมั้นหมายกับซ่งหลันอวี้ไปเสีย?หลิวไท่หยางนึกขุ่นเคือง เร่งคิดแผนจัดการหย่งปินเมืองหลวงแคว้นเยี่ยนเจริญรุ่งเรืองกว้างใหญ่ไพศาล จวนหลิวตั้งตระหง่านอยู่ทิศบูรพาอีกฝั่งหนึ่งของเมืองหลวง ห่างจากจวนซ่งมากโข อีกทั้งซ่งเสวียนชิงยังส่งคนออกตามหาซิงเยว่ และแน่นอนว่าคงตามไปถามหาคนถึงจวนหลิวความเอิกเกริกนั้นแน่นอนว่าไม่เป็นผลดีต่อซิงเยว่ดังนั้นหลิวไท่หยางจึงยังไม่คิดกลับสกุลหลิวยามนี้ เขาเลือกพาซิงเยว่เข้าพักในโรงเตี๊ยมก่อนสักระยะอาจจะหนึ่งหรือสองเดือน บางทีอาจจะนานกว่านั้น เพื่อรอเวลาให้ซ่งเสวียนชิงถอดใจชายหนุ่มผละจากริมหน้าต่าง เดินมาที่โต๊ะตัวหนึ่ง ซึ่งมีหมึกพู่กันและกระดาษวางเอา

หญิงสาวปรับเสียงให้นิ่งที่สุด “ขอเอ่ยตามตรงโดยไม่ปิดบัง ข้าอยู่ข้างกายท่านย่อมปลอดภัยแก่ตัวข้าเองและผู้อื่น หากยังฝืนอยู่จวนซ่งคงไม่แคล้วทำร้ายจูซิ่วกับหลันอวี้ รวมถึงบิดามากไปกว่านี้”นางถอนหายใจแผ่วเบากล่าวต่อเสียงเครียดขรึม “คนที่เจ็บคงไม่ใช่พวกเขาทั้งสาม แต่เป็นเด็กน้อยจวิ้นเอ๋อร์ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย”ทั้งจวนซ่งคงมีเพียงซ่งหลันจวิ้นคนเดียวที่ซิงเยว่มองเป็นครอบครัวหากบิดาผู้นั้น จูซิ่วและหลันอวี้ถูกฆ่าตาย เรื่องราวเลวร้ายย่อมเกิดขึ้นกับซ่งหลันจวิ้นนับจากนี้ซึ่งซิงเยว่ไม่ยอมให้น้องชายต้องแบกรับความแค้นจากการที่ครอบครัวสังหารกันเอง เพราะผู้ฆ่าย่อมเป็นนาง และนางไม่ต้องการถูกน้องชายเกลียดบุรุษมิได้เอ่ยวาจาใด เพียงใช้ดวงตาลุ่มลึกสีดำสนิทตรึงนางเอาไว้นิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลาฉาบรอยยิ้มประหลาดบันดาลให้ดูมีเสน่ห์ชวนลุ่มหลง ครู่หนึ่งค่อยเอ่ยยิ้มๆ“เหตุผลเหล่านั้นข้าเชื่อหมดใจ แต่อีกเหตุผลหนึ่งคือใจเจ้ามีข้าแล้วใช่หรือไม่?”คนบางคนได้ทีมักไม่ปล่อยผ่าน หลิวไท่หยางคือผู้นั้น เขาเห็นพวงแก้มซิงเยว่แดงเรื่อ ท่าทางเขินอายที่ปิดไม่มิดนี้ ทำคนลิงโลดนัก “เจ้าชอบข้าแล้วแน่ๆ”ทว่าซิงเยว่ไหนเลยจะยอมร

เช้าวันถัดมาจิ้นสิงที่ควบม้าเร็วก็มาถึงเขตเชื่อมต่อฝั่งบูรพาของเมืองหลวงเขาคอยซุ่มเพื่อดักสกัดกลุ่มคนของจวนซ่งที่หย่งปินนำมาตามหาซิงเยว่ทุกทางตามคำสั่งของหลิวไท่หยางในขณะที่บนห้องพักชั้นเก้าของโรงเตี๊ยมแห่งเดิม หลิวไท่หยางยังคงเป็นเสี่ยวชางของซิงเยว่อย่างเบิกบานสำราญใจซึ่งมีเพียงเขาที่รู้ดีว่านี่คือการทำหน้าที่ของสามีที่ดีต่อภรรยาอันเป็นที่รัก เรียกว่าจินตนาการไปเองคนเดียว โดยเอาฐานะที่ปลอมตัวอย่างสนุกสนานมาอ้างหลังจากรับมื้อเช้าเลิศรสจนอิ่มหนำ ยามสายเขายังสั่งคนต้มเห็ดหูหนูขาวใส่เม็ดบัวที่มีฤทธิ์บำรุงเลือดบำรุงปอดสงบจิตใจมาถ้วยใหญ่แล้วนั่งกินเป็นเพื่อนนาง“คุณหนูชอบหรือไม่? ข้าจะสั่งให้คนยกมาอีก”ซิงเยว่นึกกระดากอาย “หยุดเรียกข้าว่าคุณหนูเถิด”ทว่าอีกฝ่ายกลับมองยิ้มๆ ไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธอันใดนายใหญ่แห่งโรงเตี๊ยมจินฟู่ยังคงไม่สนใจฐานะตัวเอง เขาพร้อมทำตัวเป็นบ่าวชายผู้เอาอกเอาใจนายหญิงของตน“กินขนมคู่กับจิบชาหอมสงบใจจะได้หลับสบาย”กล่าวจบยังไม่ได้รอรับคำตอบด้วยซ้ำก็รีบเดินไปนอกห้องแล้วสั่งการเสี่ยวเอ้อร์ทันทีหลายวันก็เช่นนี้ ตื่นมากินข้าว สายแล้วก็กินขนม ยามบ่ายก็เอนกายพักผ่อนตรงริ

เช้าวันใหม่อากาศสดใส กลิ่นอายยามลมโชยที่หอบเอาความอบอุ่นจากแสงแดดอ่อนๆ มาปะทะใบหน้าทำคนอารมณ์ดีนักซิงเยว่ตื่นขึ้นก็มายืนเงยหน้ารับอรุณตรงริมระเบียง โดยมีใครบางคนยืนหน้านิ่งอยู่ใกล้ๆทั้งๆ ที่ยังมีท่าทีปั้นปึ่งเย็นชาอยู่มาก ทว่าคนแง่งอนกลับรีบตื่นมาดูแลสั่งคนยกอาหารโอชามาให้ตั้งแต่เช้าตรู่หญิงสาวมิใช่ไม่เห็นถึงน้ำใจและความใส่ใจอันลึกล้ำ นางจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเขาเบาๆคนถูกสะกิดเลิกคิ้วมอง ใช้สายตาแทนคำถามซิงเยว่คลี่ยิ้มประจบ“ท่านเป็นอะไร โกรธอะไรข้าหรือ?”หลิวไท่หยางแค่นเสียงหึในลำคอ ขุ่นเคืองไม่สร่างหญิงสาวยังคงไม่รู้ว่าเขาแง่งอนเรื่องอะไร ยิ่งไม่รู้ว่าเหตุใดตนเองต้องง้อเขาด้วยกระนั้นเรียวนิ้วเล็กกลับจับชายเสื้อของเขากระตุกแล้วส่ายไปมาเบาๆ ดวงตาหงส์มีประกายออดอ้อนฉ่ำวาว“นี่ๆ ท่านเป็นอะไรกันแน่?”หลิวไท่หยางยังคงยืนนิ่งมองขรึม ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น มิให้นางเห็นแววตาเย็นชาที่ทอดแสงอ่อนลงซิงเยว่เบี่ยงกายตามใบหน้าเขา “ท่านไม่เป็นอะไร? หรือว่าเมื่อคืนนอนตกหมอนถึงได้เจ็บคอจนพูดไม่ได้”นางตั้งข้อสงสัยอย่างซุกซนหวังให้คนอารมณ์ดี“นายน้อยหลิวเมื่อยขบหรือไม่? ให้ข้านวดด