Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 231 - Bab 240

บนระเบียงโถงทางเดินชั้นสามในโรงเตี๊ยมเก้าชั้นบุรุษหนุ่มร่างสูงในชุดผ้าไหมหรูหราเดินจับมือสาวใช้ของเขาอย่างสง่าผ่าเผยไม่ปิดบังสายตาใครๆ ว่ารู้สึกเช่นใด กระทั่งเสียงเพียะดังขึ้น ซิงเยว่ตีหนักๆ บนมือใหญ่หนึ่งที“ปล่อยข้าได้แล้วนายน้อยหลิว”มือหนาที่ประสานกอบกุมมือบางจึงต้องผละออกอย่างเสียมิได้ หลิวไท่หยางแค่นเสียงในลำคออย่างขัดใจแต่ซิงเยว่ขัดเคืองยิ่งกว่า นางแค่นเสียงลอดไรฟันว่า “ท่านเดินนำหน้าไปดีๆ”ร่างสูงจึงจำต้องเดินนำหน้านิ่งๆ ห่างจากคนตัวเล็กประมาณสามก้าวตามที่นางสั่ง“เสร็จงานแล้วเจ้าต้องให้ข้าไปล่องธาราด้วยกัน”“รู้แล้ว ท่านรีบไปจัดการกิจธุระของตัวเองเถอะ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจไปคนเดียว โดยไม่รอท่าน”วันนี้หลิวไท่หยางมีนัดหมายเจรจาการค้ากับกลุ่มคุณชาย บุตรของคหบดีจำนวนสามสี่สกุลที่ชั้นสามแต่เพราะกลัวซิงเยว่หนีเที่ยวคนเดียวเขาจึงพานางมาด้วยกัน คล้ายให้เป็นตัวประกันมิให้ทิ้งเขาไว้ที่โรงเตี๊ยมผู้ใดให้นางปลอมตัวเป็นสาวใช้ต่ำต้อยได้แนบเนียนถึงขนาดเจอทหารลาดตระเวนตามมุมเมืองยังไม่กลัวเกรงตัวแทนนัดหมายของงานเลี้ยงเจรจาการค้าวันนี้มีนามว่าหลี่เฟยเทียนจากสกุลหลี่ ยังมีคุณชายสกุลตู้ สกุ

หลิวไท่หยางลอบประเมินหน้าห้องจัดเลี้ยงเงียบๆ แววตาฉายแววครุ่นคิดเคร่งเครียดหรือฮูหยินท่านนี้จะเป็นคนที่เยี่ยนหงหมิงส่งมาถึงแม้ว่ารัชทายาทจะเป็นบุรุษมากรักเจ้าสำราญ แต่เขาคงไม่ถึงขั้นส่งคนมาแย่งตัวสาวใช้คนหนึ่งเป็นแน่ทว่าเยี่ยนหงหมิงคือสหายสนิทของหยางเจี้ยนแม่ทัพพยัคฆ์ร้าย ฉายาจอมกระบี่สุริยันเขาผู้นั้นคือจอมทัพนำกองกำลังทหารเข้าล้มล้างค่ายโจรจันทราแดงของซิงเยว่จนเหี้ยนเตียนบางทีในความพึงใจเยี่ยนหงหมิงอาจกำลังสงสัยฐานะแท้จริงของซิงเยว่ก็เป็นได้รัชทายาทผู้นั้นแท้จริงเป็นบุรุษที่หลักแหลมเฉียบคม ความปราดเปรื่องที่เขามีคือมองคนเพียงปราดเดียวกลับเห็นได้ปรุโปร่งถึงตัวตน หลิวไท่หยางยิ่งคิดยิ่งเครียด มือหนึ่งยกชาขึ้นจิบ เก็บสีหน้าให้ราบเรียบนิ่งสนิท ส่วนอีกมือกระชับเอวคอดของซิงเยว่ไว้มั่น ประหนึ่งกลัวนางห่างหายไปจากกันซิงเยว่ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เหตุใดต้องกอดเอวนางราวกับหวงแหนกลัวว่าใครจะมาพรากปานนั้นครั้นคิดอีกทีคงเป็นนิสัยเผด็จการและเอาแต่ใจที่มักจะชอบทำบ่อยๆ ตั้งแต่เขาเปิดเผยท่าทีชัดเจนและนางก็เปิดใจให้เขานั่นล่ะหญิงสาวไม่คิดมาก ยังคงก้มหน้ารินน้ำชาให้เงียบๆ โดยไม่ละท่าทีนอบน้

แคว้นเยี่ยนปกครองเที่ยงธรรมเคร่งครัดกฎเกณฑ์ ปฏิบัติตามธรรมเนียมไม่มีตกหล่นกระนั้นการแต่งงานที่ควรมีเจ้าบ่าวเดินจูงมือเจ้าสาวเดินบนผ้าแดง เดินข้ามอานม้า กลับผ่อนปรนได้ในกรณีที่ฝ่ายชายเจ็บป่วยหรืออยู่ระหว่างปฏิบัติภารกิจแดนไกล มิอาจเข้าร่วมพิธีมงคลได้ตามกำหนดการ ไก่ตัวผู้จึงถูกนำมาเข้าพิธีกับเจ้าสาวแทนเจ้าบ่าวเพื่อให้การแต่งงานสมบูรณ์ทว่าในกรณีของหลิวไท่หยางยังไม่ถึงขั้นนั้นบิดามารดาเพียงพาสาวน้อยผู้งดงามเข้ามาพำนักถึงเรือนหลังในฐานะว่าที่ฮูหยินของเขาแต่แค่นั้นก็มากพอให้หลิวไท่หยางเคร่งเครียดแล้วเพราะการหมั้นหมายเสร็จสิ้นแล้วโดยสมบูรณ์ รอเพียงพิธีมงคลและส่งตัวเข้าหอซึ่งยามนี้ยากแก่การปฏิเสธทุกช่องทางไม่มีการไถ่ถามความต้องการ มิสืบความเต็มใจ ไม่ส่งข่าวบอกกล่าวสักคำแน่นอนว่าการแต่งงานของบุตรหลานย่อมเป็นการตัดสินใจอันเด็ดขาดของบุพการี จัดการเบ็ดเสร็จโดยแม่สื่อหากพวกท่านพึงพอใจ บุตรย่อมไม่มีความเห็นใด บิดามารดาล้วนมีสิทธิ์ขาดในการเฟ้นหาคู่ครองที่ยอดเยี่ยมคู่ควรเหมาะสมให้บุตรไม่มีสิทธิ์สงสัยการตัดสินใจเรื่องนี้ของผู้อาวุโส“เจ้าที่เป็นถึงทายาทสายตรงผู้สืบทอดหลักของสกุล ภาระหน้าที่ท

เมื่ออยู่เพียงลำพังสองต่อสอง นางจึงเริ่มไกลเกลี่ย “หยางเอ๋อร์ มิใช่ว่าน้าอยากขู่เข็ญหรือบีบบังคับเจ้า เพียงแต่เมื่อก่อนน้าก็ตามใจให้เจ้าออกไปทำสิ่งที่ชอบแล้ว เจ้าอยากฝึกวรยุทธ์ ปรารถนาท่องหล้า ข้าไม่เคยขัดสักครา”นางเว้นวาจาถอนหายใจกล่าวด้วยน้ำเสียงพลิ้วแผ่วทว่ากลับเต็มไปด้วยความเฉียบขาดไม่ให้โอกาสคนโต้แย้ง “เจ้าก็รู้ว่าแคว้นเยี่ยนมีสกุลทรงอิทธิพลที่คอยจ้องกลืนกิน หมายมาดคิดกำราบเราให้ตกต่ำโดยตลอด สี่สกุล หลิว โจว เซี่ย โอว ต่างขับเคี่ยวกันและกันเสมอมา”หลิวไท่หยางนิ่งฟังมิเอ่ยวาจา แววตายังคงเย็นชาไร้ความรู้สึก สีหน้าไม่บ่งบอกความคิดใด ยากคาดเดาทุกสิ่ง เพียงปล่อยให้อีกฝ่ายกล่าวต่อ“หยางเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ ปีนี้เป็นปีที่ดีปานใด สกุลโจวคิดเชื่อมสัมพันธ์หนึ่งในสามสกุล หากเราไม่ลงมือทำอะไรเลย ปล่อยให้สกุลเซี่ยหรือสกุลโอวได้สกุลโจวไป สกุลหลิวจะรักษาอันดับหนึ่งได้หรืออย่างไร ยังจะยืนหยัดเพื่อบรรพบุรุษที่เพียรสร้างมาอย่างยากลำบากได้หรือ?”นางส่ายหน้าน้อยๆ กล่าวต่ออย่างทอดถอนใจว่า“หยางเอ๋อร์ เจ้าก็รู้ ด้วยตำแหน่งผู้สืบทอดของเจ้าและความสามาถที่มีมากกว่าน้องเล็ก ใช่ว่าเจ้าอยากปฏิเสธก็ปฏิเสธไ

นางรีบเอ่ย “ไท่หยาง ท่านใจเย็นเถิด เห็นแก่ที่เราเป็นสหายมาหลายปี ทุกสิ่งที่ทำไปข้ามีเหตุผลนะ”โจวซู่ฉินพูดเสียงนุ่มนวลหวังคลายโทสะคู่สนทนา ท่วงท่ากิริยายังคงอ่อนโยนทว่าไม่กล้าเชิดหน้ามั่นใจอีกชายหนุ่มยังคงเดือดดาล “อย่าเล่นลิ้นกับข้า ”เรือนร่างกลมกลึงสะดุ้งอีกคราสีหน้าเผือดลงทันควัน นางก้มหน้าเม้มปาก กะพริบขนตาที่เปียกชื้น สลดลงทันใด ช่างเป็นภาพของโฉมสะคราญงามล่มเมืองผู้น่าสงสารที่ทำคนต้องมองแล้วมองอีกทว่าหลิวไท่หยางกลับแค่นเสียงเย็น “เจ้าคิดหรือว่าหากเป็นน้องสาวเจ้าก้าวเข้ามาข้าจะจัดการนางอย่างเด็ดขาดไม่ได้ แต่เพราะเป็นเจ้า ข้าถึงยินยอมเจรจา บอกมา เนี่ยจื่อหานคนรักของเจ้า รู้เรื่องนี้หรือไม่? มิใช่ว่าพวกเจ้าทะเลาะกันถึงได้ประชดประชันกันด้วยวิธีนี้ ข้าไม่สะดวกเล่นสนุกด้วย”ครั้นได้ยินนามนั้น โจวซู่ฉินพลันสะอึก นางมิอาจสะกดกลั้นอีกต่อไป น้ำตาร่วงหล่นดุจเม็ดมุกขาดจากสาย ท่าทางบอบบางน่าสงสารจับใจมากกว่าเดิมเรื่องที่โจวซู่ฉินแอบคบหากับเนี่ยจื่อหานไม่มีใครรู้ นอกจากหลิวไท่หยาง เนื่องจากอีกฝ่ายคือศิษย์ร่วมสำนักกับเนี่ยจื่อหานและเป็นสหายกับนางเมื่อเห็นโจวซู่ฉินร้องไห้ต่อหน้า หลิวไท่หยา