All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 311 - Chapter 320

“พี่ฉีรุ่ย ท่านทำอะไร?” หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติ การคุกเข่ามิใช่สิ่งที่บุรุษสูงศักดิ์จะกระทำได้โดยง่ายเยี่ยนเต๋อมองดรุณีน้อยมุมห้องนิ่งๆ สื่อนัยเน้นย้ำทางแววตาคมว่าเขาคือกู้ฉีรุ่ย มิใช่เยี่ยนเต๋ออีกต่อไปโม่เหลียนจึงสงบลง ชายหนุ่มค่อยหันมาทางหานเซิง ร่างสูงแม้คุกเข่าอยู่บนพื้นห้องแต่กลับหลังตรงสง่างามแผ่ซ่านกลิ่นอายบางประการกดข่มผู้ยืนได้ชะงัด“ใต้เท้าหาน เมื่อก่อนเป็นข้าที่โง่เขลาเบาปัญญา แต่บัดนี้ข้ารู้แล้วว่ามีใจให้จื่อหราน ขอท่านให้โอกาสข้าพิสูจน์ได้หรือไม่?”หานเซิงแค่นเสียงเฮอะ สะบัดหน้าหนี ไม่อยากมองคนหนุ่มที่กำลังแผ่รัศมีบางอย่างออกมาจนแสบตาพาใจสั่น ไม่รู้เพราะเหตุใดชายสูงวัยถึงรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง เสมือนศีรษะอาจหลุดจากบ่าได้ตลอดเวลากระนั้น เขาโบกมือทำท่าไม่อยากฟังโดยมิได้หันหน้ามอง“สัญญาหมั้นหมายสิ้นสุดลงแล้วจะพิสูจน์เพื่ออะไร”“เพื่อให้หมั้นอีกครั้ง” สุ้มเสียงชายหนุ่มหนักแน่น “ข้าจะพิสูจน์ตัวเอง ขอแค่ใต้เท้าหานให้โอกาสข้า”“ฮึ!” หานเซิงส่งเสียงในลำคอแค่นั้น มิได้ปฏิเสธแต่มิได้ตอบรับเช่นกัน ความเจ็บปวดของบิดาที่แก้วตาดวงใจถูกทำร้ายความรู้สึกซ้ำๆ จะให้โอนอ่อนได้ง่ายๆ หรือ

“ในเมื่อท่านเข้ามาอยู่ในร่างกู้ฉีรุ่ยและรู้เรื่องราวรวมถึงความรู้สึกนึกคิดของร่างนี้ ท่านรู้หรือไม่ว่าเขาคิดอย่างไรกับจื่อหรานกันแน่”เหตุที่ถามเพราะหญิงสาวรู้สึกเห็นใจเจ้าของร่างเดิมยิ่งนัก หากกู้ฉีรุ่ยไม่รักถึงขั้นรังเกียจหานจื่อหรานปานนั้น นางก็ไม่เห็นว่าจะต้องหมั้นหมายหรือแต่งงานกันกระนั้นความคิดนี้ของโม่เหลียนพลันต้องตกไป เมื่อชายหนุ่มกระแอมเสียงเบาก่อนพยายามทำเสียงขรึมว่า “อันที่จริงการที่กู้ฉีรุ่ยผลักไสจื่อหรานล้วนเป็นเพราะหวังดี เขารู้ว่าตนมิใช่บุรุษที่ดี อีกทั้งครอบครัวยังมีปัญหาปานนี้ บิดายังเป็นบุรุษเช่นนั้นจึงไม่ต้องการให้จื่อหรานแปดเปื้อนเพราะต้องเข้ามาพัวพันกับครอบครัวที่มีผู้อาวุโสไม่ดี”โม่เหลียนได้ฟังพลันเบิกตา ได้ยินชายหนุ่มเอ่ยอีกว่า “แม้กู้ฉีรุ่ยจะเสเพลเจ้าชู้ทำตัวเกเรไร้แก่นสารทั้งมิยกย่องคู่หมั้นให้เป็นคนของใจ ทว่าลึกๆ เขากลับตระหนักไว้ตลอดว่ามีจื่อหรานอยู่แล้วทั้งคน เขาจึงไม่เคยมีใคร ไม่ชายตาแลหญิงใดเลยสักครา”สิ้นวาจาเขา หญิงสาวให้รู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งทรวงอก นางค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เอื้อมมือเล็กไปกอบกุมมือใหญ่“อย่างน้อยจื่อหรานก็เลือกรักคนไม่ผิด ต่างจากข้าในชาต

สาวใช้ตอบอย่างนอบน้อมว่า “ยังไม่กลับเจ้าค่ะ นายท่านสั่งคนมาแจ้งว่าอาจต้องค้างคืนที่เขตพระราชฐานชั้นนอกตามคำสั่งฮ่องเต้ ด้วยยังสะสางราชกิจสำคัญของวันไม่เสร็จง่ายเจ้าค่ะ”“อืม...” หลินเพ่ยไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เหตุที่ถามเพราะต้องการแน่ใจว่าคืนนี้ไม่ต้องรอปรนนิบัติสามีเฒ่าจนดึกดื่นก็เท่านั้นฐานะฮูหยินเอกเสนาบดีก็ได้แล้ว บุตรชายก็มีแล้ว นางจะยืดคอรอคอยอย่างกระตือรือร้นเพื่อเอาอกเอาใจทำไมหนักหนาหลินเพ่ยลักลอบมีสัมพันธ์กับกู้เจิ้งตั้งแต่อายุสิบห้า ได้รับการยกย่องขึ้นแทนที่ฮูหยินคนเก่าตอนอายุสิบเจ็ด บัดนี้นางจึงมีอายุเพียงยี่สิบกว่าปีเท่านั้น จึงทำให้บางครั้งเผลอนึกเบื่อสามีเฒ่าที่กลับจากทำงานหนักในราชสำนัก แล้วเอาแต่ใจด้วยการให้บีบนวดก่อนหลับเป็นตายบ่อยๆอันที่จริงอายุของกู้เจิ้งเพียงสามสิบปลายย่างสี่สิบปี ทว่าเขาต้องทำงานใกล้ชิดเชื้อพระวงศ์จึงมีกิจธุระมากมาย งานหนักที่ไม่ลำบากกายแต่ต้องลำบากในเรื่องละเอียดอ่อนอันซับซ้อนหลากหลายทุกด้าน ทำให้แลดูแก่กว่าวัยมากโข หลินเพ่ยจึงมองว่าเขาแก่ชราแล้วกาลก่อนตอนที่กู้เจิ้งอายุยี่สิบปีนำเกี้ยวมารับพี่สาวในวัยสิบหกปี นางยามนั้นแม้เป็นแค่เด็กหญิงอายุน้อย

แม้ร่างเดิมเกเรเสเพลกระทั่งพู่กันยังจับไม่ถนัด อักษรยิ่งไม่แตกฉานเลยสักตัวทว่ากู้ฉีรุ่ยที่ยามนี้มีวิญญาณขององค์ชายผู้สูงศักดิ์แห่งเยี่ยนมาสิงร่างมีหรือจะคณามือหนังสือเล่มหนา ตำราแห่งปราชญ์ คัมภีร์พิชัยยุทธ์ มีเล่มใดบ้างไม่เคยผ่านตา อักษรใดบ้างไม่เคยตวัดพู่กันกระทั่งใช้ดาบกรีดหินผาแกร่งเพื่อจารึกนามของสหายนักรบด้วยตัวเองยังทำมาไม่รู้กี่หมื่นกี่พันครั้ง นับประสาอันใดกับจับพู่กันเขียนกาพย์กลอนลงกระดาษอย่าว่าแต่สอบคัดเลือกระดับต่ำสุดเลย ต่อให้สอบจอหงวนหรือเข้ารับตำแหน่งขุนนางระดับสูงเขาล้วนทำได้เพียงแต่การที่คนเบาปัญญาผู้หนึ่ง จู่ๆ จะเก่งกาจเฉลียวฉลาดปราดเปรื่องกะทันหัน ย่อมเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นกู้ฉีรุ่ยจึงจำต้องปิดประตูเรือนเพื่ออ่านตำรา ฝึกปรือวิชาการทุกแขนงอย่างขยันขันแข็ง ทำให้ทุกคนได้รู้ว่าเขากำลังปรับปรุงตัวอย่างจริงจังเพื่อพิสูจน์ตนเองความมุ่งมั่นขยันหมั่นเพียรนี้ทำเอาทุกคนเชื่อสนิทใจว่าเขากลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้วอย่างแท้จริงในขณะที่ฝ่ายชายต้องตรากตรำกับการอ่านตำรา ฝ่ายหญิงอย่างโม่เหลียนก็ไม่น้อยหน้า นางในฐานะจื่อหรานได้ออดอ้อนขออนุญาตบิดามาหาชายคนรักได้สำเร็จกระนั้นเป้าหม

โม่เหลียนหรี่ตาทำท่าจะพูดจาตอกกลับสักประโยคกลับมีเสียงทุ้มต่ำเอ่ยแทรกเสียก่อน“จื่อหรานแม้เป็นเพียงคนนอกจวน ทว่าก็เป็นถึงบุตรีของผู้ตรวจการหาน การที่อนุชั้นต่ำผู้หนึ่งบังอาจพูดจาดูแคลนซึ่งหน้า หากท่านพ่อไม่กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียง ข้าเองก็ไม่รังเกียจที่จะไปขึ้นศาลเรียกร้องความเป็นธรรมให้นาง เรื่องราวใหญ่โตที่เผยความโสมมหลังเรือนเช่นนี้มีหรือที่ผู้คนจะไม่สนใจ คงมาช่วยกันประนามอย่างสมเกียรติทีเดียว”กู้เหิงชะงักงันเมื่อได้ยินเสียงเคร่งขรึมของบุตรชายหลันโย่วเบิกตาโตก่อนส่ายหน้าปฏิเสธเสียงหวานว่าไม่จริงๆ พร้อมน้ำตาปริ่มขอบตาชวนเห็นใจอย่างยิ่งบุรุษหนุ่มชุดสีน้ำเงินเดินมายืนเบื้องหน้าสามสตรีอย่างต้องการปกป้องคนผู้นี้ย่อมเป็นเยี่ยนเต๋อในร่างของกู้ฉีรุ่ย เขายืนประจันหน้าบิดาอย่างไม่กลัวเกรง จ้องตานิ่งงัน ไม่หลบเลี่ยง กู้เหิงเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของร่างเดิมก็จริง ทว่าในสายตาของเยี่ยนเต๋อ กู้เหิงเป็นแค่ผู้ชายใจหยาบไร้ค่าเท่านั้น ไม่คู่ควรให้เสวนาด้วยซ้ำบุรุษต่างวัยยืนมองหน้ากันเงียบๆ ตาสบตานิ่งนาน ไร้ความเคารพจากบุตรต่อบิดา มีเพียงรัศมีบางอย่างที่แผ่ซ่านจากกายของเด็กหนุ่ม ช่างชวนให้คนยำเกรงป