Lahat ng Kabanata ng บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Kabanata 301 - Kabanata 310

ใบหน้าซ่งเสวียนชิงจากตื่นตระหนกในคราแรก บัดนี้กลับประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเขารับมือนางที่ยื่นมาหากุมไว้ ต่อว่าไม่จริงจังนัก “เจ้าไม่ควรมาหาข้าเช่นนี้”จูซิ่วก้มหน้าหลุบตากัดริมฝีปากอย่างน่าสงสาร “ข้าแค่อยากเห็นหน้าท่านให้ชัดเจนสักครั้ง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ข้าทำได้เพียงแอบมองไกลๆ ข้า...ข้าอยากใกล้ชิดท่าน ข้าคิดถึงท่าน...คิดถึงเหลือเกินเจ้าค่ะ”วาจานางทำหัวใจบุรุษอ่อนยวบหวั่นไหว“เจ้ารู้ดีว่าข้าทำเช่นนั้นมิได้” ชายหนุ่มปลอบโยน “รอเจ้าคลอดก่อน ข้าค่อยพาออกไปหาเรือนลับอยู่ข้างนอก ถึงเวลานั้นยามข้าไปหาเจ้าเราคงได้ใกล้ชิดกัน ดีไหม?”จูซิ่วยามนี้น่าเป็นห่วงเพราะตั้งครรภ์ ซ่งเสวียนชิงจึงยังไม่ปล่อยให้นางออกไปอยู่ข้างนอกตามลำพัง จำต้องให้อยู่หลังเรือนในจวนซ่งไปก่อนหญิงสาวพยักหน้าเชื่อฟัง เผยท่าทีน่าเอ็นดูที่สุด นางเงยหน้าขึ้น ใช้ดวงตาคล้ายผลซิ่งที่แวววาวด้วยหยดน้ำ สื่อนัยเว้าวอนขับให้ดูออดอ้อนมากขึ้นสบสายตาหงส์คมเข้ม “ท่านพี่ซ่ง ท่าน...เห็นใจข้าสักครั้งได้หรือไม่เจ้าคะ”นางคิดถึงเขาจนนอนไม่หลับเลยสักราตรีจูซิ่วแสดงสีหน้าชัดเจนว่าอยากได้รับสัมผัสลึกซึ้ง นางปรารถนาจุมพิตหวานละมุนอบอุ่นจากชาย

คืนนั้น ซ่งเสวียนชิงเดินมาหาโม่เหลียน หวังพูดจาอ่อนหวานหว่านล้อมให้นางสบายใจ ทว่าสาวใช้หน้าเรือนกลับบ่ายเบี่ยงมิให้เข้าไป บอกเพียงว่าฮูหยินไม่สบาย ต้องการพักผ่อน ไม่ประสงค์พบใครทั้งสิ้นและก็เป็นเช่นนั้นอยู่หลายราตรี นานร่วมเดือนซ่งเสวียนชิงทำได้เพียงยืนมองประตูเรือนของภรรยาอย่างเงียบงันด้วยสีหน้าหม่นหมองเขารู้สึกผิดต่อภรรยาที่พลั้งเผลอไปกับจูซิ่วต่อไปคงต้องระมัดระวังกิริยาให้มากกว่านี้ ชายหนุ่มไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าเรือนตรงหน้าทำได้เพียงรอให้ภรรยาใจเย็นลง หวังว่าพรุ่งนี้อีกฝ่ายจะกลับมาพูดคุยอย่างรักใคร่มีเสน่หาดุจเดิมขณะหมุนตัวกลับอย่างท้อใจกลับพบจูซิ่วถือโคมไฟรออยู่ที่มุมระเบียง ใบหน้าใต้แสงโคมช่างงดงามยวนตา“คืนนี้ข้าเตรียมสุราจากหอปาเฮ่าให้ท่าน ได้ยินว่าสุราที่นี่รสเลิศยิ่งนักเจ้าค่ะ”ซ่งเสวียนชิงถอนหายใจพลางเดินเข้าหานาง “ลำบากเจ้าแล้ว”จูซิ่วแย้มยิ้มเฉิดฉาย ท่าทีเขินอาย ทั้งอ่อนหวานและยั่วยวนชวนหลงใหล “ไม่ลำบากเจ้าค่ะ ข้ายินดีดูแลปรนนิบัติท่านพี่”ซ่งเสวียนชิงหันมองเรือนของโม่เหลียนอย่างเงียบงัน ก่อนส่ายหน้าสะบัดแขนเสื้อเดินไปทางเรือนของจูซิ่ว เขานั่งดื่มสุราชั้นดีร่วมกับนา

ภาพฝันดั่งมายาละม้ายความจริงถึงเก้าในสิบส่วนยังคงไหลวนในห้วงนิทรารมย์แรกเริ่มคือภาพเปี่ยมสุขของครอบครัวเล็กๆ ที่มีพ่อแม่และลูกสาวสองคน บุรุษหนุ่มหล่อเหลา มีสตรีเพียงหนึ่งคนเคียงกาย มีลูกๆ คอยปรนนิบัติพัดวีไม่ห่าง วาดหวังสุขนี้นิรันดร์ทว่าภาพต่อมากลับไม่ใช่ชีวิตราบรื่นของครอบครัวสุขสันต์ไหนเลยมีจริงบุรุษคนเดิมลักลอบโอบประคองหญิงอื่นเดินเล่น สิ่งที่เห็นต่อมาคือเขายืนก้มหน้านิ่งอย่างละอายใจ ในขณะที่สตรีผู้หนึ่งร่ำไห้แทบขาดใจ เนตรงามที่เต็มไปด้วยน้ำตาดุจสายฝนนั้นมองด้านข้างบุรุษอย่างเจ็บปวดแสนสาหัสเนื่องจากข้างกายบุรุษมีสตรีอีกคนคุกเข่าเคียงข้าง ในอ้อมแขนนางมีเด็กน้อยผู้หนึ่ง‘ข้าขอโทษ...’คำขอโทษจากปากบุรุษทำสตรีที่ยืนเบื้องหน้าเขา เข่าแทบทรุด นางสะอึกสะอื้น พร่ำถามเสียงเครือ‘ท่านพี่...ท่านหักหลังข้า ทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร’“เป็นความผิดพลาด ข้าผิดต่อเจ้า”“ผิดพลาดหรือ? มิใช่กระมัง!”ไร้ซึ่งคำแก้ตัวจากสามี นางเพียรถามซ้ำๆ ‘ท่านทำร้ายข้าทำไม...’‘ทำได้อย่างไร...’ภาพต่อมา สตรีคนเดิมพลันล้มลงต่อหน้าเด็กหญิง นางกระอักเลือดแน่นิ่ง ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิทแต่ยังหลงเหล

มุมอับคับแคบในเรือนเล็กรโหฐานไร้สายตาบ่าวไพร่บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งเคยปฏิเสธการใกล้ชิดกับคู่หมั้น ยามนี้กลับรั้งร่างนางมากอดแนบอกอย่างหวงแหนสุดหัวใจ ก่อนดึงร่างนางอย่างดื้อรั้นหายลับมาด้านในแห่งนี้ด้วยกันหลังบานประตูที่ปิดสนิท เจ้าของใบหน้างดงามราวอิสตรีผิดกับใบหน้าคมคายคร้ามแดดในชาติที่แล้วกำลังใช้ดวงตาคมกริบขัดกับใบหน้าละมุนละไมจับจ้องสตรีแน่งน้อยตรงผนังเรือนแน่วนิ่งหญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มผู้มีลักษณะของคนเจ้าชู้เจ้าสำราญชนิดที่หากพบพานเพียงครั้งคงไม่ปรารถนาเจอหน้าอีกตลอดชีวิตด้วยสายตาพิศวงกู้ฉีรุ่ยในความทรงจำผู้นี้เดิมทีมักผลักไสและขับไล่หานจื่อหรานให้ออกห่างราวกับนางเป็นสิ่งปฏิกูลไม่ควรเฉียดกายเข้าใกล้ ชายตรงหน้าในความทรงจำของร่างเก่าที่เริ่มผุดพรายคือคู่หมั้นหนุ่มผู้หล่อเหลางามสง่าเป็นเอก หญิงใดได้ยลเป็นต้องตกหลุมรักเขาทุกคน รวมถึงหานจื่อหรานเจ้าของร่างที่นางครอบครอง หานจื่อหรานลุ่มหลงกู้ฉีรุ่ยจนถึงขั้นทำทุกทางเพื่อให้ได้หมั้นหมายอย่างคนไร้ยางอาย แม้ถูกเขาทำทีรังเกียจก็ยังไม่คลายความหลงใหล ตามติดแม้จะถูกไล่ให้ออกจากชีวิตนับครั้งไม่ถ้วนก็ตามแต่ตอนนี้อ้อมแขนที่กระชับยามตระ

จวนผู้ตรวจการหานกลางห้องโถงมีสองบุรุษยืนประจันหน้า หนึ่งสูงวัย อีกหนึ่งหนุ่มแน่น พวกเขามองหน้ากันอย่างไว้เชิงริมห้องอีกฝั่งมีแม่นางน้อยยืนมองด้วยใจลุ้นระทึกชั่วครู่ต่อมาบุรุษสูงวัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“ข้าตามใจจื่อหรานมามากพอแล้ว แต่ครั้งนี้ ฉีรุ่ย เจ้าทำเกินไป มีเรื่องต่อยตีกับอันธพาลจนบุตรสาวของข้าได้รับบาดเจ็บไปด้วย ใช้ได้ที่ใด” เขาคือเจ้าของจวนผู้ตรวจการ นามว่าหานเซิง“การหมั้นหมายของพวกเจ้านับแต่นี้ถือเป็นโมฆะ!” หานเซิงกล่าวปิดท้ายอย่างเดือดดาล “ท่านพ่อ” หญิงสาวผู้ยืนอยู่มุมห้องกล่าวเสียงเครือหมายทักท้วง โม่เหลียนยามนี้คือจื่อหรานเต็มส่วนและชายสูงวัยเบื้องหน้าคือบิดาของร่างเดิม เป็นบุคคลที่นางต้องรักเคารพ “ท่านพ่อใจเย็นก่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้าหายดีแล้ว ไม่เจ็บสักนิด”“จื่อหราน! เจ้าเลิกหูหนวกตาบอดเสียที ฉีรุ่ยมิใช่บุรุษที่ดีเจ้าก็เห็น รักใครก็จงรักให้เป็น มิใช่หลับหูหลับตา ข้าไม่อาจตามใจเจ้าได้อีกแล้ว พอที!”หานเซิงโบกมือไล่ชายหนุ่มกลางห้องอย่างไม่ไว้หน้า สำหรับเขาชื่อเสียงเป็นเรื่องจอมปลอม เขามิใช่บิดาที่ใส่ใจชื่อเสียงวงศ์ตระกูลจนถึงขั้นยอมให้บุตรสาวเสี่ยงต่อการมีชี