All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 331 - Chapter 340

หญิงสาวถอนหายใจ สุ้มเสียงเอือมระอา “เสวียนชิง ท่านควรรู้ไว้ว่าคนชั่วร้ายที่สุดคือคนที่ทำผิดอย่างมหันต์ชนิดที่ไม่สมควรได้รับการอภัย แต่กลับไม่เข้าใจว่าตัวเองผิดที่ใด”ผิดที่มิใช่แค่พลาด ผิดขนาดนั้นเหตุใดไม่สำนึก!“หากบอกว่าข้าใจแคบที่ไม่อาจรับได้กับการที่สามีแอบมีหญิงอื่นซุกซ่อนในเรือน เช่นนั้นขอถาม การที่ข้าเลือกจากมาเพื่อให้ท่านกับนางได้ครองรักกันอย่างผาสุกตลอดไป ยังใจกว้างไม่พออีกหรือ? แล้วอนุผู้ใจกว้างดั่งแม่น้ำหวงเหอของท่านผู้นั้นเล่า? แค่ท่านพาสาวใช้ขึ้นเตียงคืนเดียว นางถึงขั้นสั่งโบยจนตาย ท่านแค่รับอนุนางรำเข้าเรือน นางยังเข้าไปจ้วงแทงถึงเตียงอย่างไม่ยั้งคิด ชีวิตท่านต้องตายอนาถเพราะสตรีใจกว้างเช่นนี้ ช่างเหมาะสมยิ่งนัก”นั่นคือเรื่องราวของซ่งเสวียนชิงเมื่อชาติที่แล้วชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก น้ำเสียงนางคมกริบบาดลงในใจยิ่งกว่ามีดกรีดเนื้อเสียอีก เขานึกคำสวยหรูไม่ออก ได้แต่บอกออกไปตามตรง “ก็ได้ ข้ารู้แล้วว่าตัวเองผิด ผิดมาก แต่เหลียนเอ๋อร์ ชาตินี้สวรรค์ให้โอกาสข้าแล้ว เรื่องราวระหว่างเราควรเริ่มต้นใหม่เสียที เหลือแค่เจ้าให้โอกาสข้าแก้ตัว ข้าสัญญาว่าจะไม่พลั้งเผลอหรือทำผิดพลา

ประกาศกร้าวจบก็หันหลังเดินออกจากเรือนไปอย่างเอาแต่ใจพร้อมบ่าวจำนวนหนึ่ง หานเซิงทำได้แต่กุมขมับ เพราะไม่อาจขัดใจบุตรสาวสุดที่รักได้ดรุณีน้อยผู้สงบเสงี่ยมรู้ความเมื่อหลายเดือนก่อน เหมือนเป็นแค่วิญญาณผู้อื่นเข้าสิงแล้วออกไป และยามนี้หานจื่อหรานคนเดิมกลับคืนมาแล้ว หานเซิงปวดหัวยิ่งโม่เหลียนหายตัวไปจากจวนหานเนิ่นนานก่อนจะปรากฏตัวอีกทีที่วัดต้าจี๋ข่าวใหม่จึงสยบข่าวเก่าได้ชะงัด ความว่าแท้จริงหานจื่อหรานมิได้อยู่จวน นางเดินทางไปสวดมนต์ภาวนาให้กู้ฉีรุ่ยที่ไปเป็นทหาร และทำเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว ก่อนหน้าที่กู้ซือหมิงจะเดินเข้าเดินออกจวนหานเสียอีก ส่วนเรื่องที่กู้ซือหมิงเข้าออกจวนหานล้วนเป็นเพียงการมาคารวะด้วยความเคารพตามประสาคนหนุ่มอายุน้อยซึ่งกำลังใฝ่หาความรู้เพื่อหน้าที่การงานในภายหน้า ย่อมต้องหมั่นแวะเวียนทักทายผู้อาวุโสตามสมควรเป็นธรรมดาวันถัดมา เมื่อซ่งเสวียนชิงมาเยือนจวนหานแล้วไม่เจอคนที่ต้องการ ทั้งยังถูกหานเซิงเชิญกลับอย่างไม่ไว้หน้า เขาจึงไม่ไปจวนหานอีก แต่เปลี่ยนเส้นทางไปที่วัดต้าจี๋แทนด้านหน้าห้องปฏิบัติธรรม ชายหนุ่มมิอาจฝ่าด่านบ่าวชายหญิงหลายคนเข้าไปหาสตรีในดวงใจ อีกทั้งยังมีสาย

สตรีปลอมตัวเป็นทหารยามคือโม่เหลียนจริงๆนางเพิ่งมาถึงสถานที่ตามจดหมายที่เยี่ยนเต๋อเขียนส่งไปให้เมื่อก่อนหน้านี้ เดิมทีเขาเพียงเขียนเล่าเรื่องราวต่างๆ ในแต่ละวันของตัวเองเท่านั้น มิได้ชักชวนนางให้มาหาเขาถึงที่นี่ ทว่าตัวนางไม่อาจทนกับบุรุษหน้าหนาไร้ยางอายอย่างซ่งเสวียนชิงได้ไหว จึงแอบหนีออกจากวัดต้าจี๋ โม่เหลียนซื้อม้าเร็วควบไม่พักโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ปล่อยให้ซ่งเสวียนชิงคุกเข่าอยู่เช่นนั้นหลายวันแล้วเมื่อมาถึงก็บังเอิญได้เห็นงิ้วฉากเด็ด คิดในใจว่าหากเยี่ยนเต๋อหลงกลสตรีผู้นั้นจนต้องรับผิดชอบอย่างโง่เขลา นางก็จะตัดใจหันหลังให้เขาโดยทันที แต่คนกลับบุ่มบ่าม เอากันถึงตายเช่นนี้ แล้วพรุ่งนี้จะทำอย่างไรดีเล่าขณะช่วยขบคิดจนปวดหัวลำตัวก็เริ่มรู้สึกร้อนแปลกๆ เป็นความร้อนที่เรียกได้ว่าร้อนรุ่มจากท้องน้อย ค่อยๆ ตีวนอยู่ตรงกลางกาย คล้ายคลื่นอารมณ์ชนิดหนึ่ง ลมหายใจของนางเริ่มติดขัด ก่อนจะค่อยๆ ถี่กระชั้นบางเบาจากประสบการณ์ที่เคยมีสามีมาแล้วชาติหนึ่ง นี่คืออาการของ...หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตางดงามหยาดเยิ้มและเปี่ยมเสน่ห์เริ่มมองหาคนที่จะช่วยนางได้ปลดเปลื้อง และแล้ว

หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึงเมื่อพบว่าเรือนร่างผิวพรรณของตนไม่ใช่คนเดิมเนื้อกายเปล่งปลั่งอิ่มน้ำที่มีเฉพาะดรุณีแรกแย้ม เนินอกอวบอิ่มเต่งตึงมิได้หย่อนคล้อยเพราะผ่านการมีบุตร ฝ่ามือหยาบกร้านหายไป ผิวหนังไร้ริ้วรอยแห่งวัยนี่มันเกิดอะไรขึ้น?จูซิ่วนั่งอึ้งอยู่เช่นนั้นฉับพลันทุกความทรงจำก็ค่อยๆ ทะลักทลายเข้ามาดั่งสายน้ำหลาก นางต้องการฆ่าอนุต่ำชั้น แต่กลับพลั้งมือฆ่าซ่งเสวียนชิงเพราะหึงหวงที่เขาเอาแต่โปรดปรานอนุคนนั้น กระทั่งร่วมรักกันทุกคืนอย่างไม่ไว้หน้านางที่เป็นภรรยาหลังจากสามีอันเป็นที่รักตาย นางก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งเบื้อใบ้มองมีดในมือ คิดเพียงว่าคงต้องติดคุกแน่ คาดไม่ถึงว่าชิงเยว่จะเข้าช่วยเหลือ อีกฝ่ายใช้อำนาจเงินทองช่วยปิดข่าวมิให้สกุลซ่งต้องเสื่อมเสียยากฟื้นคืนบุตรชายคนเล็กไม่ต้องเดือดร้อนจนตัวเองลำบาก บุตรสาวคนโตไม่ด่างพร้อยชั่วชีวิตส่วนนังอนุแพศยาชั่วช้าที่บังอาจดึงสามีนางเข้ามารับมีดแทนก็ถูกขายทิ้งอย่างสมเหตุสมผลเมื่อเรื่องราวคลี่คลาย ศพถูกฝัง นางถึงได้ตระหนักว่าตัวเองอ่อนแออย่างไร โดดเดี่ยวเพียงใด เงียบเหงาแค่ไหน นางคิดถึงเขาแทบขาดใจในความโศกเศร้านางรู้สึกผิดอ

นางยังเผยความจริงใจด้วยการบอกแผนการที่ถูกส่งมาวางยากู้ฉีรุ่ยแบบใด ร่ายรายละเอียดให้ฟังว่าพรุ่งนี้เช้าบ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่งจะมายืนออกันอยู่ที่ประตูเรือนชั้นนอกเพื่อรอเป็นพยานมัดตัวกู้ฉีรุ่ยให้ดิ้นไม่หลุด พวกเขาจะส่งสาวใช้ถืออ่างน้ำมาเพียงหนึ่งคน ยืนรอที่หน้าห้องนอนอย่างแนบเนียน รอจังหวะเปิดประตู จะเจอนางนอนอยู่กับกู้ฉีรุ่ยพอดิบพอดี แผนรวบรัดย่อมสำเร็จ ไร้ที่ติจูซิ่วพูดปิดท้ายว่า “ข้ารู้ตัวว่าเป็นกำพร้าต้องสำนึกบุญคุณพี่ชาย แต่ข้าไม่อยากเป็นเครื่องมือให้พี่ชายอีกแล้ว หากออกไปจากที่นี่ได้ ข้าย่อมพบพานบุรุษมากหน้าหลายตา ปรารถนาเดียวของข้าคือได้แต่งงานกับบุรุษที่ข้ารักใคร่จริงๆ และเขาก็รักข้าด้วยใจ มิใช่คนที่มีคู่หมายอยู่แล้วเช่นกู้ฉีรุ่ย พี่สาวช่วยพาข้าไปจากที่นี่นะเจ้าคะ ข้าขอร้อง”จบคำยังโขกศีรษะคำนับอย่างต้องการอ้อนวอนขั้นสุด มิให้ผู้อื่นปฏิเสธได้แม้ท่าทางแลดูอ่อนแอเปราะบางสีหน้าชวนสงสาร ทว่าวาจากลับเด็ดเดี่ยวเฉียบขาดปานนั้น ฟังดูหนักแน่นและจริงใจมาก ท้ายที่สุดโม่เหลียนจึงได้วางความเคลือบแคลงใจลง นึกเอ็นดูและเห็นใจเหวินซูลี่ขึ้นมาเดิมทีเป้าหมายที่โม่เหลียนมาที่นี่คือหลบเร้นจากการตาม