All Chapters of บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Chapter 321 - Chapter 330

คนกำลังจะถูกทำให้ตายด้วยมือนุ่มนิ่มรีบยกมือขึ้น“ยอมแล้ว ข้ายอมแพ้ แต่ไม่ยอมตายก่อนเจ้าแน่ กลัวชาติหน้าไม่มีจริง”“เยี่ยนเต๋อ”“โอ๊ย!”ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้นางยั้งมือไม่ได้จริงๆเมื่อรู้สึกเขินอายจากการหยอกเอินจนเหนื่อย โม่เหลียนจึงจับมือเยี่ยนเต๋อออกมาจากเรือนอย่างขวัญกล้า เนื่องจากการอยู่กันแบบสองต่อสองช่างอันตรายต่อใจยิ่งนัก ชายหนุ่มผู้หนึ่งจึงถูกบังคับให้พาเหล่าสตรีออกเที่ยวตลาดเหยาจินผู้เป็นมารดาจึงได้รับการประคองจากธิดาและว่าที่สะใภ้คนละข้างอย่างมีความสุขตามประสาผู้อาวุโส ส่วนบุตรชายกลายเป็นผู้คุ้มกันไปโดยปริยาย การแต่งกายของกู้ฉีรุ่ยในวันนี้สามารถเรียกความสนใจจากมิตรสหายที่บังเอิญพบเจอได้ถ้วนหน้าเขาสวมเสื้อตัวยาวสีม่วงเข้ม คลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำ แขวนพู่ห้อยหยกพกข้างเอว ทั่วร่างฉายความสูงศักดิ์ชัดเจน ทุกคนต่างตกใจและสงสัยในความเคร่งขรึมของเสื้อผ้ามากกว่าสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนแปลงจนต้องถาม“ฉีรุ่ย เจ้าถูกปีศาจเข้าสิงหรือไร ไยแต่งตัวเช่นนี้”และเหตุผลของเขาก็คือเป็นชุดที่จื่อหรานซื้อให้ เขาจึงจำเป็นต้องใส่เพื่อเอาใจคนรัก มิให้นางแง่งอนอีก สหายพากันอ้าปากตาค้างมองอย่างไม่เชื

หลังจากฝึกฝนจนคนผู้หนึ่งฟื้นฟูฝีมือได้มากพอ จำต้องตัดสินใจลาจากเพื่อไปต่อที่ค่ายทหารอย่างที่ตั้งใจวันที่สี่เดือนสิบโม่เหลียนมายืนรอเพื่อส่งเยี่ยนเต๋อเดินทางไกลที่หน้าประตูเมืองตั้งแต่ฟ้าสาง เมื่อสว่างเต็มที่จึงได้เห็นรถม้าจวนกู้เคลื่อนตัวใกล้เข้ามาเยี่ยนเต๋อในชุดสีดำรัดกุมควบม้าย่างเยาะอยู่ข้างๆ รถม้าของครอบครัวที่เดินทางมาส่งอย่างอบอุ่นไม่นานชายหนุ่มก็มาหยุดเบื้องหน้าของโม่เหลียนหญิงสาวแหงนหน้ามอง จับจ้องนิ่ง กู้ฉีรุ่ยยามนี้ที่อายุเพียงสิบแปดปีก็จริงทว่าท่วงท่าองอาจผึ่งผายสมชายชาตรีของเขาเหมือนเยี่ยนเต๋อที่อายุยี่สิบกว่าปีในชาติก่อนไม่ผิดเพี้ยน แตกต่างตรงใบหน้าซึ่งควรคมเข้มเคร่งขรึม ชาตินี้กลับงดงามละมุนละไมยิ่งกว่าและมีดวงตาดอกท้อคู่นั้นเพิ่มขึ้นมา ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ดวงตาดอกท้อที่มองดูแล้วเหมือนคนเจ้าชู้หลายใจ โม่เหลียนกลับสัมผัสได้ดีถึงความหยิ่งทะนงและเย็นชาของคนตระกูลสูงศักดิ์เท่านั้นที่มียิ่งสวมชุดนี้ก็ยิ่งทำให้เขาดูน่าเกรงขาม เมื่อมองแล้วทำให้ไม่สามารถละสายตาไปทางอื่นได้เลย“จ้องข้าเช่นนี้ อย่าบอกนะว่าตกหลุมรักข้ามากขึ้น”ชายหนุ่มส่งเสียงทุ้มต่ำหยอกเอินเบาๆ พลางลงจา

วันที่เก้าเดือนสิบเป็นวันคล้ายวันเกิดของหลินเพ่ยเสนาบดีกู้ผู้หลงใหลในตัวภรรยาสาวผู้อ่อนเยาว์จึงจัดงานเลี้ยงให้อย่างสมเกียรติไร้ที่ติ ส่งเทียบเชื้อเชิญครอบครัวของสหายขุนนางมามากหน้าหลายตาท่ามกลางบุปผาแพรพรรณประดับประดาตระการตา ผู้คนเดินเข้ามาร่วมงานครึกครื้น หลินเพ่ยสวมใส่ชุดสีแดงสมตำแหน่งฮูหยินใหญ่เสนาบดียืนยิ้มสูงส่งอยู่ข้างๆ กู้เจิ้ง โดยมีกู้ซือหมิงและเด็กชายกู้ซูเย่ยืนร่วมการแสดงความรักเอาใจใส่ในตัวภรรยาสาวถึงขั้นที่ผู้คนเคยบรรยายว่าลุ่มหลงสาวงามของกู้เจิ้งเรียกสายตาของแขกเหรื่อได้ไม่น้อยเช่นเดิม ทว่านั่นกลับไม่อาจมากกว่าร่างสูงโปร่งงามสง่าของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีคนหนึ่ง พวกเขาต่างจ้องมองกู้ซือหมิงไม่วางตา ไม่เว้นแม้แต่บ่าวไพร่ในจวนกู้เองหลังจากบุตรชายคนโตของเสนาบดีกู้หายป่วย เหล่าบ่าวไพร่พลันรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลง บุรุษผู้นี้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอย่างแท้จริง ไม่ว่าการแต่งกาย ท่วงท่ากิริยา สีหน้าท่าทาง แม้แต่การเดินการนั่ง เมื่อก่อนกู้ซือหมิงมักมีลักษณะคนที่ขาดความมั่นใจ ตั้งแต่สูญเสียมารดาไปในวัยเยาว์ก็ใช้ชีวิตเรียบเรื่อยสืบมา ไม่กระตือรือร้น เพียงเชื่อ

ฐานะของกู้ซินในจวนเสนาบดีกู้คือญาติผู้น้องของกู้ซือหมิง บุรุษหนุ่มที่วันนี้มีสตรีหลายคนเริ่มให้ความสนใจเมื่อแรกเจอตอนเข้างาน สาวน้อยกับสหายของนางนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มของธิดาขุนนางที่งดงามดุจนางสวรรค์ ประหนึ่งบุปผาแข่งขันกันผลิกลีบแย้มบานยวนตาหมู่ภมร กู้ซินกับจื่อหรานจึงโดดเด่นอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ เสมือนจุดสีดำเล็กๆ บนกระดาษสีขาวแผ่นใหญ่ก็มิปาน สตรีหลายคนพากันลุกขึ้นเข้ามาทักทายผูกมิตรอย่างคึกคัก กู้ซินไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธจึงพูดคุยด้วยรอยยิ้มโม่เหลียนก็เช่นกัน นางแย้มยิ้มให้สหายใหม่รวมถึงกู้ซือหมิงที่เพิ่งได้พูดคุยเป็นวันแรกหลังจากได้ยินชื่อมานานในงานเลี้ยงวันนี้พิเศษตรงที่กู้เจิ้งจัดสวนดอกไม้เพื่อเอาใจหลินเพ่ย และแขกเหรื่อสามารถเดินชมความงามได้ตามอัธยาศัย อันเป็นการประกาศศักดาชนิดหนึ่งของคนเป็นภรรยาที่ได้รับความโปรดปรานจากสามีอย่างล้นเหลือ คุณหนูผู้หนึ่งกล่าวอย่างใจกล้าว่าปรารถนาเดินชมทิวทัศน์ในจวนเสนาบดี ให้กู้ซินแจ้งแก่ญาติผู้พี่ได้หรือไม่ ให้เขาพาเดินชมได้หรือเปล่า ร่วมวงสนทนากันดีหรือไม่ เมื่อคนหนึ่งจบคำถาม อีกสองสามคนจึงพยักหน้าคล้อยตาม เห็นด้วยอย่างยิ่ง พวกนางปรารถนาใ

รอยยิ้มของเขาทรงเสน่ห์เปี่ยมพลังยั่วยวนใจปานนั้น เขามองนางเพียงชั่วครู่ก่อนหันไปทางเหยาจิน “วันนี้ข้าสั่งโรงครัวทำขนม ท่านอาสะใภ้ลองชิมดูเถิด” แล้วหันมาเอ่ยอีกทาง ยื่นกล่องขนมให้“กล่องนี้ของซินเอ๋อร์”แม่นางน้อยยิ้มรับ “ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ซือหมิง”ชายหนุ่มหันมาทางสตรีอีกคน ซึ่งเป็นเป้าหมายหลักอันแท้จริงของการมาเยือนถึงเรือนของเหยาจิน“กล่องนี้ของน้องจื่อหราน หวังว่าเจ้าจะชอบ”เพื่อมิให้เสียมารยาท โม่เหลียนจึงยื่นมือไปรับไว้ กล่าวขอบคุณก่อนเปิดกล่องขนม ฉับพลันดวงตาก็เบิกกว้าง เมื่อได้เห็นขนมเป็นชนิดที่นางชอบมากหญิงสาวเก็บความประหลาดใจเอาไว้เหลือเพียงรอยยิ้มอ่อนหวานน้อมรับไมตรี“ข้าชอบมากเจ้าค่ะ”“เจ้าชอบก็ดี”น้ำเสียงชายหนุ่มทุ้มต่ำนุ่มละมุน สุภาพเหลือเกิน โม่เหลียนเบือนหน้าหลุบตา นั่งกินขนมเงียบๆหลายวันนานนับเดือน กู้ซือหมิงยังคงทำเช่นเดิมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย นับแต่ดอกเบญจมาศ ขนม ยังมีการซื้อของมาฝาก ไม่ว่าจะเป็นหยกทับทิม ปิ่นเงินรูปแบบเฉพาะชนิดสั่งทำ แม้แต่กู้ซินยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นแบบที่สหายของตนชอบทั้งหมดทั้งมวลล้วนแสดงความพึงใจอย่างไม่ปิดบังโม่เหลียนรับไว้ด้วยสองมือสั่นเท