Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 161 - Bab 170

“ระวัง!”อวี๋มู่หลง ตะโกนเสียงหลง เมื่อสิ่งที่เขากลัวได้เกิดขึ้นจริง ชายหนุ่มพุ่งออกไปคว้าร่างของหญิงสาวผู้มีพระคุณ ให้พ้นจากทางอาวุธลับ ฉึก! ใบมีดบางเฉียบ พุ่งเข้าใส่แผ่นหลังกว้างอย่างแม่นยำ ทว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจต่อความเจ็บปวดเขาได้เร่งเร้าพลังจนถึงขีดสุด ด้วยโทสะอันพลุ่งพล่าน ก่อนจะดึงดาบโค้งที่อยู่ข้างเอวออกมา หมุนกายกลับไปเผชิญหน้ากับคนร้าย ก่อนจะสะบัดดาบในมือออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ จ้องเขม็งไปยังคู่ต่อสู้โดยไม่กระพริบซึ่งการกระทำของอวี๋มู่หลง นั่นเหนือจากความคาดหมายของเจียงอี้หลิง และสิ่งที่นางจะแก้ไขได้ในตอนนี้ คือปกปิดตัวตนของบุตรชายเอาไว้ให้ได้เท่านั้นหญิงสาวดึงเข็มเงินออกมา สะบัดเข้าจุดหลับของบุตรชาย ก่อนจะรีบวิ่งถลา เข้ารับร่างของอวี๋มู่หลงได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวแปลกหน้า จะได้สัมผัสตัวเขาอีกครั้ง“หลงเอ๋อร์ เจ้าเป็นบ้าอะไรกัน”หญิงสาวร้องชื่อสหายเสียงหลง ก่อนจะพาร่างสิ้นสติ กลับไปยังด้านหลังดังเดิมเนี่ยวเนี่ยว ตัดความสงสัยทั้งหมดออกไปก่อนในตอนนี้ หญิงสาวตวัดสายมองไปยังพ่อค้ามนุษย์ ด้วยความรู้สึกชิงชัง ที่พวกมัน อาจหาญทำให้บ้านเมือง ของท่านประ

“สิ่งที่เจ้าทำวันนี้ เห็นทีข้าคงต้องมอบบทเรียนแก่เจ้าสักหน่อย ฉู่กงกง ถ่ายทอดคำสั่งข้า พระสนมเอกอี้เชียน กระทำการไม่เหมาะสม ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของข้า ปลดจากตำแหน่งสนม ให้เป็นทาสเรือนซักล้าง ห้ามมิให้ออกมาเผ่นผ่านนอกโรงซักล้างเป็นเวลาสามเดือน ครบกำหนดขับออกจากวัง มิให้กลับสู่เมืองหลวงตลอดชีวิต ส่งนางกำนัลที่ลงมือต่อเจียงฮูหยิน ประหารทันที” หากจะว่าเขาโหดร้ายก็ไม่ผิด แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาอ่อนข้อ เพียงเพราะอีกฝ่ายเป็นสตรี สุดท้ายคนที่ต้องตายคงหนีไม่พ้นตัวเขา สกุลอี้เริ่มทำตัวกร่างไปทั่วเมืองหลวง เพียงเพราะบุตรสาวเป็นสนมเอกที่เขาโปรดปราณ “ไม่นะเพคะฝ่าบาท อย่างทรงทำเช่นนี้กับหม่อมฉัน หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ เจียงฮูหยิน โปรดช่วยทูลฝ่าบาทให้ข้าที ข้ามิได้ตั้งใจ” อี้เชียน คลานไปดึงชายกระโปรงของเจียงฮูหยิน เพื่อรองขอความเมตตา ต้วนอี้หรู ทำเพียงชำเลืองมองสาวน้อย ผู้หยิ่งผยองเมื่อครู่เท่านั้น นางมิใช่คนใจจืดใจดำ แต่นางรู้ดีว่าตนเองเป็นเพียงไม่ซี่ ไยต้องเอาไปงัดกับไม้ซุงเช่นฮ่องเต้ด้วยเล่า โทษตายได้รับละเว้น หญิงสาวผู้นี้ก็ควรยินดีแล้วมิใช่หรือ จะร้องขอให้ความตายคืบค

“เมื่อมีความผิด ก็ย่อมต้องตัดสินตามความเป็นจริง ผู้ใดควรโทษตายก็ต้องตามนั้น ผู้ใดต้องโทษกักขังก็คงยากละเว้น” คำพูดของผู้ตรวจการแผ่นดิน ทำให้เหล่าขุนนางที่ต้องโทษ ต่างรู้สึกหมดหวังในทันที เพราะไม่มีคำใดที่จะเอื้อต่อการละเว้นโทษทัณฑ์ในครั้งนี้เลย “เพราะบิดาของพวกเจ้า ทำให้ชีวิตของพวกข้าต้องพังพินาศ” หนึ่งในขุนนางที่ต้องโทษ คิดที่จะพุ่งเข้าหมายทำร้ายสามพี่น้องสกุลฉี ทว่ายังไม่ทันได้ลงมือ ก็ถูกทหารในศาลกดตัวเอาไว้เสียก่อน “จะอย่างไรเรื่องนี้ได้บทสรุปตามความผิด เหล่าขุนนางที่ร่วมกระทำเรื่องชั่วช้า ให้ปลดจากตำแหน่งขุนนาง ยึดทรัพย์เข้าท้องพระคลัง เนรเทศไปเป็นแรงงานยังเหมืองหินเมืองชุนเจียง พร้อมบรรดาฮูหยินของพวกท่าน ที่ร่วมมือกับฉีฮูหยินในการกระทำผิด ส่วนบุตรสาวทั้งสามของอดีตเจ้าเมือง มีความผิดเช่นเดียวกัน ให้ส่งไปทำงานซักล้าง ในเหมืองเมืองชุนเจียง ข้าตัดสินได้ผิดพลาดไปหรือไม่ท่านผู้พิพากษา” ชายหนุ่มหันไปถามท่านผู้พิพากษา ที่เอาแต่นั่งซับเหงื่อ ซึ่งผุดขึ้นเต็มใบหน้า ด้วยกลัวว่าเรื่องมันจะวกมาถึงตัวเขา ที่เคยมีสัมพันธ์อันดีกับอดีตท่านเจ้าเมือง และข

ภายในรถม้า ลั่วเยี่ยนที่ตอนแรกนอนใบหน้าซีดเซียว ได้ขยับลุกขึ้นนั่ง ด้วยแววตาดุกร้าว เมื่อเป้าหมายที่ต้องการ ไม่ยอมที่จะตกลงในหลุมพรางของพวกนาง และดูเหมือนว่าอีกฝ่าย จะรู้ตัวตนของพวกนางมานานแล้ว “พี่หญิงเราจะทำอย่างไรกันดีเจ้าคะ” “ท่าทางคงรู้ตัวนานแล้ว เช่นนั้นก็อย่าได้เสียเวลาเลย” มีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าถูกดึงออกมา เพื่อกำจัดคนขับรถม้า และติดตามราชบุตรเขย เพื่อพาตัวเขาไป สำหรับเป็นเหยื่อล่อเป้าหมายสำคัญ พึ่บ! ทว่าพอเปิดม่านประตูฝั่งคนขับรถม้า มันกลับว่างเปล่าเสียอย่างนั้น ไร้ซึ่งเงาของคนขับรถม้า “บ้าที่สุด พวกมันรู้ตัวแล้ว รีบตามไปเถอะ” สองพี่น้องพุ่งลงจากรถม้า มุ่งหน้ากลับไปทิศทางเดิม โดยไม่ลืมส่งสัญญาณให้คนของตน ติดตามไปเพื่อลงมือกับเป้าหมาย พวกนางเสียเวลามามากแล้ว ในการติดตามองค์หญิงมู่ไฉอ้าย กับคู่แฝดทายาทสกุลเจียง ทางด้านแม่ทัพหนุ่ม ที่อยู่ในคราบของพี่ชาย ก็ได้รับสัญญาณเตือนจากคนขับรถม้า ซึ่งคงกำลังติดตามมาจากเบื้อหลัง สองนายบ่าวได้พากันเดินหายเข้าไปยังข้างทาง เขาคงไม่อาจทิ้งคนขับรถม้าเอาไว้ลำพังได้ แม้ว่าจะรู้ดี

จวนรับรอง ฉู่เมี่ยว ยังคงนั่งรอการกลับมาของคู่หมั้น วันนี้นางรู้สึกใจไม่ดีเท่าใดนัก แต่หากเทียบว่าเขาออกรบเมื่อครั้งก่อนๆ แล้ว การไปทำหน้าที่ตัดสินคดีที่ศาล ย่อมเป็นเรื่องที่นางควรจะเบาใจมากกว่าหลายเท่านัก แต่เพราะสิ่งใดก็ยากจะบอกได้ นางกลับรู้สึกใจมันโหวงเหวง เหมือนมีเพียงความว่างเปล่าอยู่ภายในอก นางคงทำเพียงชะเง้อมองไปที่ประตูบานใหญ่ เผื่อว่าเขาเปิดเข้ามาจะเห็นนางก่อนผู้ใด แต่นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วยามแล้ว ไยเขายังไม่กลับมาเล่า หากจะว่าไปนางก็ไม่เคยไปฟังการตัดสินคดี จึงไม่สามารถคำนวณได้ การออกว่าความในคดีแบบนี้ จะใช้เวลานานแค่ไหน “เมี่ยวเมี่ยว เจ้านั่งอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ ไยไม่กลับไปพักผ่อนบ้างเล่า ร่างกายเจ้ายังไม่หายดีมิใช่หรือ” ต้วนอี้หลางที่ตั้งใจออกมารอน้องชาย ได้เอ่ยถามฉู่เมี่ยว ด้วยก่อนหน้าเขาเห็นแล้ว ว่านางมานั่งอยู่ตรงนี้ จนเขากลับจากดูแลภรรยา และเดินกลับมาตรงนี้ ก็ยังเห็นนางนั่งอยู่ที่ดีเดิม “ท่านพี่อี้หลาง ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่เจ้าค่ะ เลยคิดว่านั่งรอพี่อี้หลงตรงนี้ แล้วรับลมไปในตัวด้วยเจ้าค่ะ” หญิงสาวไม่ได้โป้ปด น