บททั้งหมดของ ยาจกยอดมารดา : บทที่ 151 - บทที่ 160

สวี่เทียน กำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนเด่นชัด ดวงตาที่จ้องมองไปยังคงตรงหน้า มันเต็มไปด้วยความชิงชัง ความคิดบ้าบออันใดกัน ที่ให้สายเลือดไปใช้ชีวิตที่อื่น โดยไม่มีการเอ่ยถึงหรือให้ใครรับรู้ แล้วนี่ก็ผ่านมาตั้งสิบห้าปี ทำไมถึงเพิ่งกลับมาก “เพราะอะไรเจ้าไม่กลับมาตั้งแต่แรก” สวี่เทียนถามด้วยเสียงอันกร้าวกระด้าง “เจ้าอยากรู้ไปทำไมกัน” เรียวปากหนาบิดขึ้นเล็กน้อย อย่างเย้ยหยันอีกฝ่าย เขาไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบาย ให้คนเช่นสวี่เทียนได้เข้าใจ แม้ว่าเขาอยากที่จะกลับมาจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน แต่เพราะคนชราด้านนอกหุบเขา บอกว่ายังไม่ถึงเวลา และมันก็จริงอย่างที่ชายชรากล่าวไว้ ตัวเขายังไม่พร้อม การมาด้วยโทสะย่อมจะทำให้หลานชาย ที่จะก้าวสู่อำนาจถูกมองในทางลบมิเว้นแม้แต่ตัวเขา ที่จะถูกกำจัด หากถูกกล่าวหาว่าคิดช่วงชิงอำนาจ มู่หลงยังเล็กนักในเวลานั้น เขาทำเพียงรับข่าวสาร และแอบมาสอดส่องบ้าง ในฐานะเจ้าของโรงเตี๊ยม“ฮ่าๆ เจ้าคิดที่จะช่วงชิงอำนาจของบุตรชายข้าสินะ! เจ้าจึงไม่มีคำมาพูดให้ข้ากระจ่างใจ แต่เจ้าอย่าลืมว่าข้าถูกแต่งตั้งจากขุนนางทุกคน ให้อ

“ข้าขอโจ๊กเป่าฮื้อ ใส่เห็ดหอมด้วยนะ ชาดอกเหมยกุ้ยหนึ่งกา เกี้ยวดอกหลันฮวาไส้ปลาหิมะ นอกนั้นก็มื้อเช้าเมนูหลัก” หญิงสาวสั่งเมนูที่น้อยคนจะสั่ง แต่ที่โรงเตี๊ยมมีในรายการอาหารอยู่แล้ว เพราะนางเองเป็นคนร้องขอ ให้นายน้อยจ้านเกอ ช่วยเพิ่มเข้าไป เพื่อรำลึกความหลัง ที่นางกับท่านประมุขน้อย เคยมีต่อกันในวัยเด็ก “คุณหนูโปรดรอสักครู่นะขอรับ” รายการอาหารของสตรีแปลกหน้า ทำให้อวี๋มู่หลงถึงกับยกตะเกียบที่กำลังจะยื่นไปคีบอาหาร นิ่งค้างราวถูกสาป รายการอาหารนี้คงมีเพียงเขา ที่ชอบกินในมื้อเช้าอยู่บ่อยครั้ง และจะเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง นำมาให้เขาอยู่บ่อยครั้งเช่นกัน ทว่าเมื่อบิดาและอนุฉินเริ่มแคลงใจ เรื่องที่เหล่าผู้อาวุโสกำลังคิดทำ มื้อสุดท้ายที่เด็กน้อยนำอาหารเช้ามาส่งให้ พร้อมกับรอยยิ้มสดใส ทว่านั้นคือมื้อสุดท้ายสำหรับเขาและนาง เด็กน้อยช่างเจรจา ถูกส่งออกไปจากหุบเขา เพื่อกลับมาเคียงข้างเขาในภายหน้า คงมีเพียงจดหมายลับ ที่นานครั้งเขาจะได้รับมา แต่ทุกฉบับที่ได้รับเขาไม่อาจเก็บไว้ได้ เพราะถ้าบิดารู้ว่าเขามีคู่หมาย ความปลอดภัยของนางและครอบครัว คงไม่มีอีกต่อไป ดังนั้น

คุกใต้ดิน จวนประมุขเมืองหยินกวง ภายในห้องขังอันมืดมิด สองสามีภรรยาได้ถูกจองจำด้วยโซ่ตรวน สภาพของทั้งคู่ไม่ได้ดีดูเลยแม้แต่น้อย รอบกายรับรู้ได้เพียงเสียงลมหายใจของกันและกันเท่านั้น ทั้งความชื้นและความมืด ทำให้ฉินชวงหลั่งน้ำตาด้วยความหวาดกลัว ไหนจะลูกๆ ของนาง ที่ยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีเยี่ยงไร มันจะครบกำหนดที่จะต้องทำข้อแลกเปลี่ยนแล้ว ทว่านางในตอนนี้กลับถูกจองจำอยู่ที่นี่ ด้วยคนที่มิรู้ไปที่มา เมืองบ้าบอนี่! ไยจึงมากด้วยเล่ห์กลที่ซ่อนอยู่ แล้วทำไมตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมา จึงไม่เคยมีใครก้าวมาทวงสิทธิ์สักครั้งเล่า พอบทที่จะโผล่มา ก็ไม่มีสิ่งใดเตือนล่วงหน้าเลย “ไยท่านไม่สืบให้กระจ่างเล่า ว่าในหุบเข้าบ้าบอนี่! มันมีเรื่องลับลมคมในซ่อนอยู่” ฉินชวงต่อว่าสามีด้วยน้ำเสียงสั่นเทา นางยอมรับอย่างไม่อาย ว่าตอนนี้รู้สึกกลัวเหลือเกิน กลัวกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับสตรีแปลกหน้าผู้นั้นเสียอีก “ช่างกล้านะฉินชวง! แล้วทำไมตอนที่เจ้าเป็นคนเสนอ ให้ข้ามาที่นี่ ไยเจ้าจึงไม่คิดบ้างว่าจะมีวันนี้ เหอะ! เอาแต่โทษผู้อื่น ไม่ดูตัวเองบ้างเล่า!” สวี่เทียนตอบกลั

เพียงครู่เดียวเท่านั้น ใบหน้าที่เคยงดงามเริ่มเหยเก เมื่อยาพิษที่ถ฿กกรอกลงคอ มันเริ่มที่จะออกฤทธิ์ นางรับรู้ได้ถึงความแสบร้อนภายในร่างกาย ราวกับมีเปลวเพลิงแผดเผาภายในให้มอดไหม้ก็มิปาน ไยทุกอย่างต้องจบลงแบบนี้ด้วยเล่า ชีวิตที่สุขสบายมานับสิบปีของนาง ไยจึงมีจุดจบเพียงชั่วเวลาข้ามคืนเท่านั้น “ไม่ต้องห่วง เจ้าจะยังไม่ตายในตอนนี้ ทำใจให้สบายได้เลย อาจเจ็บปวดบ้างก็เท่านั้น” ช่างเป็นคำพูดที่มิใช่การปลอบในเลย แต่มันคือการประกาศให้รู้ ว่านับจากนี้ชีวิตของนางอยู่มิสู้ตาย มือหยาบปล่อยให้กรามเล็กของอนุชินได้เป็นอิสระ ก่อนที่อวี๋จ้านเกอ จะเดินไปยังอดีตพี่เขย ซึ่งในตอนนี้มีสภาพแย่ยิ่งกว่าเป็นนักโทษมาแรมปีเสียอีก “คนเหม็นเน่าเยี่ยงเจ้า ข้าย่อมชำระล้างให้สะอาดอย่างแน่นอน มิต้องกังวลไป” อวี๋จ้านเกอ ยกยิ้มร้ายพร้อมเอียงใบหน้าไปมาอย่างช้าๆ คล้ายกับหลังพินิจใบหน้าของสวี่เทียนให้ถี่ถ้วน ทว่าคนถูกมอง กลับรู้สึกเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ “เจ้าทำแบบนี้ ไม่กลัวชาวเมืองจะต่อต้านหรืออย่างไร” สวี่เทียนยังมิยินยอมลงให้อีกฝ่ายโดยง่าย เขายังคงยกเรื่องบ้านเมือ

“ในเมื่อเชิญกันดีๆ น้องสาวทั้งสองไม่ชอบ ก็อย่าว่าพวกพี่รุนแรงเลยนะ จับตัวพวกนางเร็วเข้า อย่าให้บอบช้ำเกินไปล่ะ” สิ้นคำของชายแปลกหน้า บุรุษที่เหลือก็พุ่งเข้าหาหญิงสาวทั้งสองในทันที เจียงอี้หลิง รีบดึงอวี๋มู่หลงให้หลบไปด้านข้าง ทำให้หญิงสาวชาวบ้านทั้งสอง ล้มลงไม่เป็นท่า ก่อนจะพากันหวีดร้องเสียงหลง เมื่อชายหลายคนพุ่งเข้ามาฉุดกระชากพวกนาง ขวับ! เพี๊ยะ! เสียงแส้ดังแหวกอากาศ มาจากด้านหลังของชายต่างถิ่น ก่อนจะได้ยินเสียงดังเพี๊ยะ! เมื่อปลายแส้กระทบกับร่างหนาจนเซถลาเกือบล้มหัวทิ่ม ชายแปลกหน้าหันกลับไปมองด้านหลัง ก่อนจะหรี่ตาลงจนเรียวรี เมื่อเห็นหญิงสาวสามคนยืนอยู่ และหนึ่งในนั้น คือเจ้าของแส้ ที่ฟาดลงมาบนตัวของเขา จนรับรู้ได้ว่าผิวของเขาปริแตก “ข้าอุตส่าห์ยังไม่แตะต้องพวกเจ้า แต่พวกเจ้าก็รนหาที่จนได้สิน่า หึๆ แบบนี้ก็ดีจะได้พาไปเสียด้วยกันเลย” ใช่ว่าเขาไม่เห็นหญิงสาวทั้งสาม แต่เพราะเห็นว่าพวกนางน่าจะมิใช่หญิงชาวบ้านธรรมดาทั่วไป จึงยังไม่อยากที่จะยุ่งเกี่ยว จนกว่าใกล้วันที่หุบเขาเปิดอีกครั้ง เขาตั้งใจหาโอกาสลงมือ พาพวกนางไปในวันนั้นเลย เพื่อป้องกันก