Semua Bab รักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า: Bab 71 - Bab 80

“พ่อบ้านชุน มีสิ่งใดหรือไม่” เมี่ยวอี้หันกลับไปถามพ่อบ้านสูงวัย ที่เดินห่างจากนางและสาวใช้ไปพอสมควร ซึ่งคราแรกเขาแทบจะสิงพวกนางอยู่เลยก็ว่าได้ “ไม่มีขอรับ ข้าน้อยเกรงจะทำให้ฮูหยินน้อยขัดเคืองสายตา เลยขอติดตามอยู่ห่าง ๆ น่ะขอรับ” ชุนจ้านรีบชี้แจง ยิ่งเห็นสายตาใสซื่อของผู้เป็นนายหญิง เขายิ่งไม่อยากจะให้นางรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ “ข้าจะขัดเคืองได้อย่างไรกัน ที่นี่ออกจะงดงาม มาเถอะเราไปทางนั้นกัน อะ...ท่านพ่อทางนี้เจ้าค่ะ” เมี่ยวอี้เห็นพ่อสามีกำลังเดินหาพวกนางอยู่ หญิงสาวโบกมือให้แก่ชายหนุ่ม ราวเด็กน้อยได้พบกับของเล่นถูกใจอย่างไรอย่างนั้น ทางด้านกั้วฉางเอินได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นความสดใสของหญิงสาว ซึ่งไม่รู้เลยว่าตนเอง กำลังตกเป็นเป้าจากผู้คนหลายฝ่าย ร่างสูงก้าวตรงไปยังคนที่โบกมือให้ นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางสนุกสนาน ราวเด็กน้อยวัยมิทันถึงสิบขวบ ความงามที่สกุลจาคดจะเอาไว้ใช้เป็นเพียงเครื่องมือสร้างอำนาจเท่านั้น ‘มีข้าอยู่มันผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเจ้า’ เกือบสองเดือนต่อมา ณ เ

หญิงสาวคายไข่มังกรออกจากปากอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนลากลิ้นกลับมายังปลายท่อนเอ็น หญิงสาวจูบซุบเบา ๆ ตรงส่วนยอด ก่อนจะห่อปลายลิ้นแหย่ระรัวยังรูเล็ก ที่อยู่ตรงกลางส่วนปลายซึ่งกำลังเบ่งบานอวดความใหญ่โต หญิงสาวเพิ่มความเร็วในการตวัดปลายลิ้นมากขึ้นเท่าไหร่ ท่อนเอ็นในมือก็ขยับไหวเสมือนมันมีชีวิตเลยก็ว่าได้ มือหนาขยุ้มเส้นผมนุ่มของหญิงสาวแน่น เมื่อถูกนางทรมานด้วยปลายลิ้นอย่างไร้ปราณี “โอ้ววว จิ้ง...อ๊า...เหนียน...เจ้าช่าง อ๊า” จนในที่สุดน้ำใส ๆ ไหลเยิ้มออกมาจากรูเล็กปลายท่อน หยวนจิ้งเหนียนไม่ยอมให้ความกระสันเสียวของชายหนุ่มได้ขาดห้วง หญิงสาวใช้ปากดูดกลืนน้ำใสนั้น สลับกับการตวัดเลียวนรอบปลายท่อนเอ็น เสมือนมันคือน้ำแข็งในฤดูหนาวเลยทีเดียว “อ่า จิ้งเหนียน ได้โปรด อ่า” ชายหนุ่มครางกระเส่า เมื่อถูกทรมานด้วยลิ้นเล็กของนาง ชายหนุ่มแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ เมื่อหญิงสาวหาได้หยุดการทรมานเขาที่แทบจะปลดปล่อยสายธารออกมาเสียให้ได้เมื่อท่อนเอ็นถูกกลืนเข้าไปในปากอีกครั้ง ชายหนุ่มมิรอช้าที่จะสนองตอบต่อการดล้าโลมของนาง ชายหนุ่มใช้สองมือจับศีรษะหญิงสาวเอาไว้แน

“ท่านเจ้าเมือง บนหัวของข้ามีเขาหรือไม่!”กั้วฉางเอินเอ่ยถาม พร้อมจ้องไปยังท่านเจ้าเมือง ก่อนจะกวาดสายตาไปยังขุนนางที่ประจำการอยู่ชายแดนแห่งนี้ ทุกคนทำได้เพียงหลุบสายตาลงต่ำ เมื่อถูกมองอย่างรู้ทันจากกั้วฉางเอิน“ข้าต้องการความรับผิดชอบ”“สิ่งใดที่ท่านต้องการ ไหนลองว่ามาซิ!”“ข้าอยากให้ใต้เท้ากั้วรับบุตรสาวของข้าเป็นภรรยา ข้าไม่ต้องการให้นางเป็นเพียงภรรยาทหารระดับล่าง”“ท่านเจ้าเมืองตั้งใจฟังข้าให้ดีนะ ข้อแรกข้าไม่รับนางเป็นภรรยา เพราะนางมิคู่ควร ข้อสององครักษ์ของข้าเป็นถึงบุตรชายท่านเจ้ากรม แม้จะกำเนิดจาดอนุแต่อย่างไรเสียเขาก็คือคนสกุลฟ่ง”คำตอบของกั้วฉางเอินเรียกได้ว่าไม่มีถนอมน้ำใจ ความเด็ดขาดของชายหนุ่มตรงหน้า ประจักษ์ต่อสายตาของทุกคนก็วันนี้ สมแล้วที่เป็นคนสนิทของฮ่องเต้“นายท่านขอรับ ในเมื่อท่านเจ้าเมืองเลือกที่จะปฏิเสธข้าแล้วเช่นนี้ ข้าเองก็ขอรักษาศักดิ์ของตนเองบ้างนะขอรับ ข้าขอไม่รับผิดชอบต่อเรื่องนี้เช่นกันขอรับ”องครักษ์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะองไปยังร่างที่คดตัวสะอื้นอยู่บนพื้น หากจะว่านางน่าสงสารเขาเองก็ยอมรับว่าเห็นใจอยู่ไม่น้อย แต่จากการกระทำที่นางและบิดาได้ร่วม

จวนสกุลเฉิน รถม้าได้จอดนิ่งอยู่หน้าจวน ก่อนที่ร่างงามของหญิงสาวผู้เป็นภรรยาเอกในท่านแม่ทัพเฉินห้าวหนาน ได้ก้าวลงมาหยุดยืนอยู่ด้านล่าง โดยในอ้อมแขนนั้นมีทารกหน้าตาจิ้มลิ้มอยู่ด้วย “ฮูหยินระวังเจ้าค่ะ” หลี่เยี่ยนได้เดินเข้ามาประคองผู้เป็นนาย ก่อนจะพากันก้าวขึ้นบันไดหน้าจวนไปอย่างเชื่องช้า ใบหน้างามมองตรงไปยังประตูบานใหญ่ ที่เปิดอ้าอยู่ด้วยความรู้สึกชิงชัง “คารวะฮูหยินใหญ่” ทหารหน้าจวนประสานมือโค้งกายให้แก่นายหญิงของบ้าน ทว่าแววตาที่มองนางกลับไร้ซึ่งความยำเกรงอย่างเห็นได้ชัด “ยังจำข้าได้เช่นนั้นรึ ข้านึกว่าพวกเจ้าเตรียมเปลี่ยนนายหญิงคนใหม่แล้วเสียอีก” “เอ่อ…ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ” “ยืนให้เป็นล่ะ ไม่อย่างนั้นจะล้มเจ็บเอาได้” ทหารยามทั้งสองถึงกับใบหน้าถอดสี ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้รู้สึกยำเกรงต่อฐานะของหญิงสาวตรงหน้ามาก่อน แต่คราวนี้พวกเขากับรู้สึกขนลุกชันไปทั้งร่าง เมื่อถูกสายตาเยียบเย็นมองผ่าน แม้เพียงชั่วครู่ความหวั่นกลัวพลันแล่นไปทั่วกาย มันช่างแตกต่างกับเมื่อก่อนราวคนตรงหน้ามิใช่ฮูหยิ

“ไหนจะ…ยังปีนเตียงของท่านอย่างนั้นใช่ไหม ไม่จำเป็นต้องละเว้นคำพูดเอาไว้หรอกนะ ข้าเป็นภรรยาไม่จำเป็นต้องปีนป่ายขึ้นเตียงท่าน หรือว่าลืมไปแล้ว ว่าเป็นท่านที่ขึ้นเตียงของข้า ทั้งยังเต็มใจทำเรื่องนั้นจนรุ่งสาง หึ ๆ เวลาคิดจะพูดอะไรให้ร้ายผู้อื่น ช่วยเหลียวมองให้ดีว่ามันพ้นออกจากคอตนเองหรือยัง” เฉินห้าวหนานถึงกับจนด้วยคำพูด เขาไม่คิดว่านางจะปากร้ายได้ถึงเพียงนี้ แต่ละคำเสมือนจงใจทิ่มแทงร่างเขาให้พรุนเลยก็ว่าได้ “พูดจามิรู้จักอายปากสักนิด ไร้การอบรมสิ้นดี” “พี่ห้าวหนานใจเย็น ๆ นะเจ้าคะ พี่หญิงกำพร้ามารดาตั้งแต่ยังเล็ก ย่อมจะขาดการอบรมไปบ้าง พี่ห้าวหนานโปรดอย่าถือสาเลยนะเจ้าคะ” “ต่อให้ข้ากำพร้ามารดา ก็รู้ว่าสิ่งใดควรมิควร สตรียังมิออกเรือนเที่ยวมาบ้านบุรุษในยามที่ภรรยาของเขาไม่อยู่ ผู้คนทั้งเมืองต่างล่ำลือเสียหาย ทว่าคนมีมารดาอบรม กลับยังลอยหน้าลอยตามิรู้สึกรู้สา เจ้ามิอับอายแต่ข้าอับอายที่ต้องใช้สกุลร่วมกัน” “จะมากเกินไปแล้วนะฮั่วเหลียนฮวา เป็นเจ้าที่ต้องอับอาย” แม่ทัพหนุ่มเลือกที่จะปกป้องอดีตคนรัก แทนภรรยาและลูกชายที่ก