Semua Bab รักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า: Bab 81 - Bab 90

“เจ้าคิดว่าเป็นผู้ใดกัน จึงกล้าทำเช่นนี้ในจวนของข้า” “ทำสิ่งใด” “เจ้าให้คนนอก เข้ามาทำอะไรในจวนของข้า” “ท่านแม่ทัพคงลืมไปแล้วกระมัง ว่าข้าคือใคร…และตัวข้ากับลูกมีสิทธิ์ครึ่งหนึ่งในจวนแห่งนี้ และนี่คือเรือนของข้ากับห้าวหยาง ข้าจะทำอะไรก็ย่อมได้ เป็นข้าเสียอีกที่ต้องถามท่าน ว่านี่หรือเรือนของภรรยาเอก ข้าแค่ไปคลอดลูกที่บ้านเกิดมารดา แต่เรือนของข้าไม่ต่างอะไรกับวัดร้าง หรือท่านคิดว่าข้ากับลูกตายไปแล้ว หึ ๆ คงหลงดีใจมากเลยสินะ แต่น่าเสียดาย…ที่ข้าเป็นพวกหนังหนาหน้าทน อย่างที่ท่านแม่ทัพชอบกล่าวหาเลยยังยืนอยู่ตรงนี้ ให้เป็นที่ขัดเคืองใจท่านสามีข้า” “ข้าถามแค่สั้น ๆ ไยเจ้าต้องตอบเสียยาวเหยียด” “ข้าต่อว่า! มิได้ตอบ!” “เช่นนั้นรึ!” ฮั่วเหลียนชินขยับถอยหลังในทันที เมื่ออยู่ ๆ คนตรงหน้าได้ก้าวเข้าประชิดนางเสียอย่างนั้น “แค่ข้ายินยอมร่วมเตียงกับเจ้าจนมีห้าวหยาง ก็นับว่าข้าเมตตาเจ้าไม่น้อยเลยนะ” “ฮ่า ๆ ช่างน่าภูมิใจยิ่งนัก ในเมื่อรังเกียรติข้าขนาดนั้น หย่าสิ! ข้าพร้อมที่จะไปเสมอ และไม่คิดที่จ

เวลาผ่านไปกว่าสองเดือน เฉินห้าวหนานถึงกับใบหน้าซีดเผือด เมื่ออ่านเนื้อความในจดหมาย แม่ทัพหนุ่มไม่รอช้า เขารีบออกจากจวนไปในทันทีโดยไม่บอกสิ่งใดกับใครเลย ชายหนุ่มฮ้อม้าตรงไปยังชายแดนตะวันออก เพื่อดูให้เห็นกับตาว่าตอนนี้ลูกชายของเขาปลอดภัยดี สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือจะเสียลูกไปอีกคน เขาไม่เคยรักนางแม้แต่น้อย ทว่าก็ไมเคยคิดที่จะเห็นนางตาย ยิ่งการตายของนางเกิดขึ้นเพราะเขา มันเป็นการตอกย้ำว่าเขาไม่คู่ควรที่จะเป็นสามีของผู้ใดเลย แม่ทัพหนุ่มเดินทางหลายวัน ด้วยเขาไม่คิดจะหยุดพักค้างแรม นอกจากพักม้าและดื่มกิน เขาแทบไม่ได้นอนเลยทีเดียว ร่างสูงยืนอยู่ห่างจากสุสานของภรรยาไปไม่มาก โดยมีคนสนิทยืนเคียงข้าง สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ คือหญิงสาวอีกคนที่หน้าตาเหมือนกับภรรยา จะแตกต่างกันที่สีผิวและการแต่งกาย สตรีที่กำลังอุ้มบุตรชายของเขาเอาไว้ ดูองอาจห้าวหาญ แววตาดุดันไร้ความอ่อนโยน เช่นภรรยาที่ตายไปแล้ว เบื้องหลังของหญิงสาวผู้นั้น มีบุรุษและสตรียืนอยู่ด้วยความยำเกรง นางไม่ธรรมดาจริง ๆ บุตรสาวที่ถูกทอดทิ้งกลับมีอำนาจอยู่ในมือไม่น้อย หากบุตรชายของเขาอยู่กับนาง

“ไม่ต้องลำบากหรอกเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งคลอดลูกได้ไม่กี่เดือน ทั้งยังพึ่งเดินทางมาถึงเมืองหลวง คิดถึงท่านพ่อเลยรีบมาเยี่ยมเยียน อ่อ…ข้ามีของฝากเล็กน้อยจากชายแดนมามอบให้ด้วยนะเจ้าคะ” “ไม่เห็นต้องลำบาก แค่เจ้าคิดถึงข้าก็ดีใจมากแล้ว” “ดีใจแน่หรือเจ้าคะ” “ไยเจ้าถึงได้ถามออกมาเช่นนี้ เจ้าคิดจะทำให้พ่อของตนเองเป็นที่น่าขบขันต่อผู้อื่นเช่นนั้น” “ผู้อื่นที่ใดกันเจ้าคะท่านพ่อ ที่นั่งอยู่ตรงนี้ นอกจากเขาแล้ว ทุกคนก็คือญาติพี่น้องทั้งสิ้น อีกอย่างเรื่องใดที่ข้าทำให้ท่านพ่อถูกมองว่าน่าขบขันกันเจ้าคะ” ฮั่วเหลียนชินชี้ไปที่ท่านชายเว่ยเหลียง ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งแขก ชายหนุ่มยกชาขึ้นจิบ ทว่าแท้จริงเป็นการปกปิดอาการขำขัน ในคำพูดของหญิงสาวมากกว่า ชายหนุ่มรู้สึกเสียดายอยู่บ้างที่หญิงสาวตรงหน้า ออกเรือนไปเสียแล้ว หากได้นางมาเคียงข้าง ชีวิตของเขาคงไม่ไร้สีสันอย่างแน่นอน “ตกลงว่าเจ้าจะมาเยี่ยมบิดาเช่นข้า หรือมาเพื่อสร้างความอับอายให้แก่สกุลฮั่วของข้ากันแน่” “อันนี้ข้ามิอาจให้คำตอบได้เจ้าค่ะ เพราะมันขึ้นอยู่กับมุมมองของท่านพ่อว่าจะใ

“ไยมาที่นี่ไม่บอกข้าสักคำ” “แล้วท่านเล่าเจ้าคะ จะมาบ้านพ่อตาไม่เห็นคิดจะชวนข้าที่เป็นภรรยาสักคำ” “อย่าหยอกย้อน” “เช่นนั้นก็อย่าถามเจ้าค่ะ” “จะมากเกินไปแล้วนะฮั่วเหลียนฮวา เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตาอยู่หรือไม่” “ไม่!” อื้อ! ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวออกห่างจากสามี ร่างบางถูกรวบพลิกให้หันหน้ากลับมาเผชิญกับอกแกร่งของสามี ก่อนจะถูกมือหยาบเชยคางมนให้เชิดขึ้น พร้อมกันนั้นเรียวปากอวบอิ่มถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว ด้วยริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม ฮั่วเหลียนชินแข็งทื่อไปทั้งร่าง เมื่อนางถูกจูบโดยมิทันตั้งตัว ทั้งยังต่อหน้าสาวใช้ของนางอีกด้วย “กรี๊ดดด! บัดสีที่สุด!” เสียงกรีดร้องของฮั่วเยว่อิง ไม่ได้ทำให้แม่ทัพหนุ่มคิดจะปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขน ชายหนุ่มยกยิ้มร้าย เมื่อถอนริมฝีปากออก แต่ยังคงคลอเคลียไม่ห่างจากใบหน้างามของหญิงสาว ฮั่วเหลียนชินทำเพียงซุกใบหน้าลงกับอกแกร่ง ในเมื่อเฉินห้าวหนานเป็นที่ยำเกรงของสกุลฮั่วอยู่มาก นางก็เพียงลอยตามน้ำไปก่อน อีกอย่างน้องสาวคนดี ดูเหมือนจะยังขุดหลุมฝังตนเองไ

“ข้าแค่ออกไปเดินเล่นรอบ ๆ จวนเท่านั้น ตั้งแต่คลอดห้าวหยางมา ข้ารู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยสงบเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นรึ!” “เจ้าค่ะ ปล่อยข้าได้รึยัง…เจ้าคะ” “นอนเถอะ” “ข้าจะหลับลงได้อย่างไร หากท่านแม่ทัพยังอยู่อย่างนี้” “ข้าง่วงแล้ว” ฮั่วเหลียนชินทำได้เพียงนอนนิ่งไม่กล้าขยับ ด้วยเกรงจะทำให้นางถูกเอาเปรียบมากกว่าที่เป็นอยู่ จนเวลาล่วงเลยไปกว่าสองชั่วยาม เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนในอ้อมแขน ทำให้แม่ทัพหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ มือหนาค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายให้แก่หญิงสาว ก่อนที่ตัวเขาจะขยับออกห่าง เพื่อให้นางหลับได้อย่างสบาย การปรากฏตัวของนางและลูก อาจทำให้ทั้งคู่ไม่ปลอดภัย จะเก่งเพียงใดนางก็คือสตรี ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยให้นางกับลูกคลาดสายตาเลยก็ว่าได้ และนี่อาจเป็นหนึ่งในรอยยิ้มที่เขามักมีมันอยู่เสมอ เมื่อนึกถึงคนที่กำลังหลับอยู่ในตอนนี้ หากเขาจะบอกกับหัวใจตนเอง ว่าในตอนนี้มีนางอยู่ในนั้นจนเต็มพื้นที่ จะมีสิ่งใดผิดหรือไม่นะ ฮั่วเหลียนชินพลิกกายด้วยความเมื่อยล้า ก่อนจะลืมตาขึ้นด้วย