Semua Bab เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Bab 111 - Bab 120

“ให้ผมโทรบอกนายใหญ่ไหมครับ เรื่องที่นายป่วยเข้าโรงพยาบาล”ครามมองผู้เป็นนายอยู่ห่างๆ บุรินทร์สวมชุดของผู้ป่วยของโรงพยาบาล ยืนทอดสายตามองผืนท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่กำลังเปลี่ยนสีเป็นยามค่ำคืน“ไม่ต้อง กูไม่ได้เป็นอะไรมาก”“ผมไม่อยากเชื่อว่านายจะมีวันนี้”“มึงหมายถึงอะไร?”“วันที่นายกำลังจะกลายเป็นพ่อคน”“คิดว่าคนอย่างกูไม่มีน้ำยารึไง” มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะผ่านลำคอเบาๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจและกำหนดมันขึ้นมาด้วยตัวเอง“ไม่ใช่แบบนั้น แต่ผมหมายถึงวันที่นายมีความรัก”“เพราะมีเดมี่ แค่เดมี่คนเดียว”“ผมอยากเห็นนายมีความสุขตลอดไป”“เข้ามาใกล้ๆ กูมีอะไรจะให้มึง”มาเฟียหนุ่มหันกลับไปมองลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาหา ก่อนที่ครามจะนั่งคุกเข่าลงบนพื้นอย่างเจียมตัว“…..” ครามก้มลงมองเช็คเงินสดที่อยู่ในมือ ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเจ้านายให้มาด้วยเหตุผลใด“กูจะให้เงินมึงไปตั้งตัว อยากได้เท่าไหร่ไปกรอกตัวเลขเอาเอง ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ดูแลกูมาอย่างดี”“ผมไม่เอาครับ”“หมดหน้าที่ของมึงแล้ว”“นายอย่าไล่ผมออก อย่าให้ผมไปไหนเลย ผมอยากอยู่ดูแลนายแบบนี้ตลอดไป” ลูกน้องคนสนิทกอดขาผู้เป็นนายพร

ร่างเล็กขยับพลิกตัวตื่นขึ้นในช่วงเช้าของอีกวัน เดมี่ลืมตาขึ้นมองแผ่นหลังกว้างที่เปลือยเปล่ายืนแต่งตัวอยู่ภายในห้อง“แด๊ดดี้จะออกไปไหนแต่เช้าคะ”“เข้าไปตรวจงานที่ท่าเรือ เด็กดีอยากออกไปเปิดหูเปิดตาด้วยกันไหม”“มี่ไม่อยากไปกวนสมาธิตอนแด๊ดดี้ทำงาน รอที่บ้านดีกว่าค่ะ”ร่างสูงเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งสะลึมสะลืออยู่บนเตียง ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่พวงแก้มของเธอเบาๆ อย่างนึกหวงแหน “อย่าออกไปเล่นซนที่ไหน แล้วจะโทรหาบ่อยๆ”“…..”“อยากได้อะไรให้โทรบอก จะหามาให้”“ไม่อยากได้อะไรเลย”“ดูแลลูกดีๆ เข้าใจไหม” กำชับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฝ่ามือหนาวางลงบนหน้าท้องที่เริ่มนูน ส่งเสียงพูดคุยกับสิ่งมีชีวิตทั้งสองที่นอนรออยู่ในนั้น “เดี๋ยวแด๊ดดี้รีบกลับมาหา แล้วเจอกัน”“…..” เดมี่ยกมือลูบหน้าเบาๆ เพื่อดึงสติ ชะเง้อคอมองตามชายหนุ่มที่เดินออกจากห้องไปข้อความเชอลีน : ฉันกำลังไปนะ เจอกันที่ร้าน xxxเดมี่ : แด๊ดดี้เพิ่งออกไปทำงาน แล้วเจอกัน…ตึกตัก…เสียงฝีเท้าเล็กดังขึ้นอย่างรีบร้อน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทมากมายของบุรินทร์ที่้เดินวนไปมาอยู่ภายในบ้าน“จะไปไหนครับ”เดมี่แหงนหน้าขึ้นมองชายชกรรจ์รูปร่างส

ก๊อก…ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในยามวิกาลติดต่อกันก่อนจะถูกเปิดออกในเวลาต่อมาครามหรี่สายตามองคนที่มาใหม่อย่างสะลึมสะลือเห็นผู้เป็นนายยืนอยู่หน้าห้อง บุรินทร์สวมชุดนอน หอบหมอนและผ้าห่มพะรุงพะรัง“นายน้อยต้องการอะไรครับ”“…..” มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถาม เลือกที่จะเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องพักของลูกน้องอย่างถือวิสาสะ“คืนนี้กูจะนอนกับมึง”“นอนกับผม?”“เด็กนั่นไล่กูออกจากห้อง”“แล้วนายไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่าครับ”“…..” บุรินทร์ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียง ก่อนจะลืมตาขึ้นมองเพดานห้องพร้อมกับถอนหายใจลากยาว “มึงว่าเด็กนั่นจะนอนหลับไหมถ้าไม่มีกู”“ผมคิดว่าคงเป็นนายมากกว่าที่นอนไม่หลับเพราะไม่ได้กลิ่นของนายหญิง”“…..”เช้าวันต่อมา“อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เห็นชายหนุ่มกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร“นายน้อยยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนเลยครับ”“…..” บุรินทร์ปรายหางตามองคนตัวเล็กเพียงนิด ท่าทางของเธอดูสดชื่นและมีความสุขดี ต่างจากเขาที่ใบหน้าซีดเซียวอิดโรยเพราะไม่ได้นอน “เป็นไง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม”“หล

ร้านกาแฟ“ไม่เจอกันนาน เชอรีนดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” เดมี่ยิ้มกว้างมองเพื่อนสนิททั้งสองด้วยความคิดถึงปนดีใจหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปี“ฉันยังเป็นคนเดิม แล้วก็เป็นเพื่อนแกเหมือนเดิมด้วย”“แล้วเทียนหอมสบายดีไหม มี่ได้ข่าวว่าเรียนต่อปริญญาโทเหรอ”“ฉันสบายดี แต่ช่วงนี้เรียนหนักไปหน่อย อาจารย์เข้มงวดชะมัด น่าเบื่อจะแย่” เทียนหอมบ่นงุบงิบอย่างเบื่อหน่าย หลังจากที่พวกเธอเรียนจบต่างพากันแยกย้ายออกไปใช้ชีวิตของตัวเองเธอกำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ส่วนเชอรีนไม่รู้ไปร่ำรวยมาจากไหนถึงมีเงินก้อนโตมากมายเอามาลงทุนทำธุรกิจส่วนตัว“แกเองก็คงใกล้จบแล้วใช่ไหม”“เหลืออีกไม่กี่วิชาก็จบแล้ว”“เอาน่า ถึงจะจบช้ากว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่อย่างน้อยแกก็ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วนะ” เทียนหอมตบบ่าเพื่อนเบาๆ ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันนาน แต่ความรู้สึกหวังดีที่เคยมีให้กันยังคงเหมือนเดิม “แต่งงานแล้วแถมยังมีลูกอีกตั้งสองคน ดูพวกฉันสิแม้แต่ผัวก็ยังไม่มี”“…..”“หลานสองคนเป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงไม่พามาด้วย”รอยยิ้มที่มีค่อยๆ เลือนหาย สีหน้าของเดมี่ดูซึมลงจนเพื่อนทั้งสองอดสงสัยไม่ได้ “อยู่บ้านปู่ทั้งสองคนเลย นานๆ ถึงจะได้เจอก

“มี๊ทำอาไย”ผู้เป็นแม่หันกลับไปยิ้มกว้างทักทายลูกชายตัวน้อยที่เดินเข้ามาหา‘ฟาโรห์’ ในวัยสามขวบกว่าเป็นเด็กชายช่างสังเกตและช่างเจรจาน่าเอ็นดู“ทำของว่างให้แด๊ดดี้อยู่ค่ะ”“มีของลูกมั้ย”“มีค่ะ…มีของฟราน มีของฟาโรห์และมีของฟรังค์ด้วย”‘ฟรังค์’ คือน้องชายคนเล็กในวัยขวบเศษ“ไหนฟรังค์ แล้วฟรังค์หายไปไหน” มืออ้วนป้อมของเด็กน้อยชี้ไปทางรูปถ่ายของครอบครัวที่แขวนอยู่บนฝาผนัง มีพ่อแม่ มีพี่สาวฝาแฝดในวันที่แม่สวมชุดรับปริญญา“ตอนนั้นน้องฟรังค์ยังเป็นเบบี้อยู่ค่ะ”“เอ๋…” ใบหน้าน้อยๆ เอียงคอมองผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัยเพราะไม่เข้าใจในความหมาย“พี่ครามมาก็ดีแล้วค่ะ มี่มีเรื่องอยากถามสักหน่อยค่ะ ว่าแต่พี่ครามเห็นน้องฟรานบ้างไหมคะ”“อยู่กับนายน้อยครับ” ครามบอกผ่านใบหน้ายิ้มแย้ม มองไปทางคุณหนูด้วยความรักใคร่ หน้าตาและบุคลิกของเด็กชายทั้งสองละหม้ายคล้ายคลึงกับผู้เป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน“ถามหาฉันอยู่เหรอ”มาเฟียหนุ่มเดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมจูงแขนลูกสาวคนโปรด ถึงแม้จะบอกว่ารักลูกเท่ากัน แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าบุรินทร์รักลูกสาวยิ่งกว่าใคร“สองพ่อลูกหายไปไหนกันมาคะ”“ฟรานพาแด๊ดดี้ไปทำเล็บมา สวยไหมคะ”“น้องฟรานก