Semua Bab เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Bab 91 - Bab 100

“ฉันหมายถึงบอกเพื่อนว่าเป็นผัว ไม่ใช่แค่แฟน”“…..” หญิงสาวเอียงคอทำตาโต หยิบขนมปังที่อยู่ในมือขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้สนใจท่าทางเป็นเดือดเป็นร้อนของมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด“ฉันเป็นผัวเธอ ส่วนเธอคือเมียฉัน”“มี่รู้ตั้งนานแล้ว…แด๊ดดี้ชอบพูดแบบนี้ทุกวัน แต่เชอลีนเคยสอนว่าผัวเป็นคำที่ไม่สุภาพ”“แล้วยังไง?”“ให้พูดแบบนั้นคงไม่ดี เอาไว้เรียกตอนที่อยู่กันแค่สองคน”“โลกสวยจังเลยนะ”“โลกสวยคืออะไร”“…..” ใบหน้าคมเข้มปรากฏรอยยิ้มจางๆ ให้กับเด็กดื้อตาใส พร้อมเดินตามหลังเธอออกมา “จะพาฉันไปไหน”“จับตัวแด๊ดดี้ไปเรียกค่าไถ่ แด๊ดดี้รวยมากคงได้ตังค์เยอะแน่ๆ”“ขอดีๆ ก็ให้ ไม่เห็นจะต้องทำให้เป็นเรื่องวุ่นวาย”“ดึกขนาดนี้รถเมล์คงไม่มีแล้ว ขากลับเรานั่งแท็กซี่กันนะ”“โทรให้ไอ้ครามมารับสิ”“วันนี้เป็นวันหยุด แล้วตอนนี้ก็ดึกมากด้วยค่ะ เราอย่ารบกวนพี่ครามเลย”“แต่ฉันจ้างมันมาเพื่อให้ดูแลเราสองคน” ค่าจ้างคนสนิทอย่างครามไม่ใช่น้อยๆ เรียกได้ว่าหกหลักต่อเดือน“พี่ครามทำงานหนักให้แด๊ดดี้ เราต้องเกรงใจคนอื่นบ้างนะ”“ไอ้ครามมันก็แค่ลูกน้อง”“ไม่ว่าใครจะเป็นอะไรแต่เราต้องรู้จักเกรงใจและเคารพคนอื่น”“…..” บุรินทร

“มึงออกไปรอข้างนอก อย่าเข้ามาจนกว่ากูจะเรียก”“….” ครามก้มหัวรับคำสั่งจากเจ้านายอย่างว่าง่าย รีบเดินออกจากห้องท่ามกลางสายตาของดาวศุกร์ที่มองตามด้วยความเสียดาย“หมอนั่นมันดูซื่อสัตย์กับเฮียดีนะ ขนาดเจ๊เสนอเงินให้ตั้งมากมายยังไม่สนใจ”“ทำไมถึงอยากได้มันนักหนา”“ตรงสเป็ค แค่อยากเลี้ยงเอาไว้ดูเล่นก็ไม่เสียหาย” ดาวศุกร์เผยรอยยิ้มเย้าแหย่ หย่อนตัวนั่งลงบนโต๊ะทำงานมองสีหน้าเย็นชาของน้องชาย“คิดว่าป๊าจะรู้สึกยังไง ถ้าลูกสาวสุดที่รักใช้เงินซื้อผู้ชายกินเป็นว่าเล่น”“คงภูมิใจที่เจ๊ครองตัวเป็นโสดตามคำสั่งป๊ามาได้จนถึงทุกวันนี้” หญิงสาวไหวไหล่อย่างไม่นึกใส่ใจ พลางหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจิบอย่างละเมียดละไม“ระวังตัวเองบ้างก็ดี สมัยนี้โรคมันเยอะ เดี๋ยวจะไม่ได้แก่ตาย”“เฮียเก็บไว้สอนตัวเองจะดีกว่า เอากับเด็กนั่นเคยป้องกันบ้างหรือเปล่า”“ก็เอาอยู่แค่คนเดียว”“ทำมาเป็นพูดดีไปเถอะ ก่อนหน้านั้นเฮียก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเจ๊”“เหอะ!” บุรินทร์สบถหัวเราะในลำคอเบาๆ หลังจากได้ยินประโยคที่พี่สาวตอกหน้ากลับมาพลั่ก! เอกสารปึกหนาถูกโยนลงตรงหน้า บุรินทร์ไล่สายตาอ่านมันทุกตัวอักษรพร้อมจรดลายเซ็นลงบนนั้นที่นัดหมายน้องชาย

เนื้อตัวของเดมี่สั่นเทา ยกมือขึ้นจับโซ่เส้นใหญ่ที่ถูกพันธนาการไว้บนข้อเท้าหนึ่งข้าง“พี่ครามช่วยมี่ด้วย” หญิงสาวส่งสายตาอ้อนวอน พยายามคลานหาทางหนีแต่กลับถูกกระชากขาให้กลับมาอยู่ที่เดิมทุกครั้ง“…..” ครามมองหญิงสาวอย่างนึกเห็นใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าเข้าไปยุ่งกับเดมี่ตอนนี้ ยิ่งจะทำให้บุรินทร์คลุ้มคลั่งและสติแตกกว่าเดิม เผลอๆ เขาอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาครอบครัว“อยู่ต่อหน้าผัว ยังกล้าเรียกชื่อคนอื่นให้ฉันได้ยิน” มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มมองคนทั้งสองสลับกันไปมาด้วยท่าทางล่อกแล่กคล้ายกำลังคิดที่จะทำบางสิ่งเม็ดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นตามใบหน้าจิ้มลิ้มมองร่างสูมคมคายค่อยๆ รูดเข็มขัดหนังราคาแพงออกจากกางเกงตัวโปรดจนเหลือเพียงร่างกายกำยำเปลือยเปล่าเผยให้เห็นถึงความเป็นชายที่กำลังขยายใหญ่เกือบเท่าข้อมือจนดูน่ากลัว“ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอนอ้าขาให้ฉันเอาบนเตียง”“…..” เดมี่กัดริมฝีปากไว้แน่นหลังจากถูกอุ้มกระเตงให้ขึ้นมานั่งบนเตียง เธอเบือนหน้าหันหนีหลบสายตาของครามที่กำลังจ้องมอง“จะยอมถอดเองหรือจะให้ชู้รักของเธอถอดให้”บุรินทร์ถอดแว่นสายตากรอบหนาออกจากใบหน้า ก่อนจะวางมันบนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือทุก

ครืนน…เปรี้ยงงงงบุรินทร์รู้สึกตัวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากได้ยินเสียงสายฝนโหมกระหน่ำตกลงมาอย่างหนักมือหนาควานหาของรักของหวงบนเตียงนอนที่คุ้นเคยก่อนจะพบกับความว่างเปล่า“เดมี่!” มาเฟียหนุ่มสะดุ้งเฮือกหวาดผวา รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง วาดสายตาลนลานมองไปบริเวณรอบห้องนอนผ่านความมืดสลัวแต่ไม่เห็นใคร “เด็กดีอยู่ไหน เด็กดีอยู่ที่ไหน”เริ่มเกิดเป็นความหวาดกลัว สองขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียงนอนด้วยความรีบร้อน ไม่ว่าจะส่งเสียงเรียกดังแค่ไหน แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา“เด็กดีอยู่ไหน”ตึกตัก…เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นเป็นจังหวะพร้อมกับบุรินทร์ที่วิ่งวนราวกับคนสติแตกไปมาอยู่ภายในบ้านร่างสูงหันซ้ายมองขวาอย่างลนลาน ดวงตาคมค่อยๆ ฉายภาพพร่าเลือน รู้สึกตัวอีกทีก็ยืนเท้าเปล่าหนาวเหน็บอยู่กลางถนนท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดเมื่อมองไปทางไหนก็เห็นแต่คนแปลกหน้าเต็มไปหมด อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ทุกสายตามองมาที่เขาราวกับเป็นตัวประหลาดเขาไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงไหน จำทางกลับบ้านไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูว่างเปล่า ไม่หลงเหลือความทรงจำเก่าๆ“นายน้อย!”ครามยืน

“ความรู้สึกของมี่มันไม่เหมือนเดิมแล้ว”“ไม่เหมือนเดิมยังไง หรือคิดจะหาผัวใหม่มาแทนที่ฉัน”คำพูดของหญิงสาวเหมือนเหล็กแหลมคอยทิ่มแทงหัวใจเขาให้ตายทั้งเป็น แววตาอ่อนโยนที่เธอเคยใช้มอง มาตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา“ไม่ได้มีใครเลย ที่ผ่านมามีแค่แด๊ดดี้คนเดียว”“…..”“แด๊ดดี้น่าจะเป็นคนรู้ดีที่สุดว่าทำไมเราถึงไปต่อด้วยกันไม่ได้”มาเฟียหนุ่มจ้องคนตัวเล็กด้วยแววตาสั่นไหว มองไม่เห็นหนทางไหนที่จะได้เธอกลับคืนมา ยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเบาๆ พยายามฝืนความคิดควบคุมอารมณ์ให้คงที่ “แล้วต้องให้ฉันทำยังไงเราถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”“…..” เดมี่ปรายสายตามองคนตัวสูงอย่างกล้าๆ กลัวๆ บุรินทร์ดูเปลี่ยนไปมาก หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนถึงแม้ร่างกายจะดูสงบนิ่งแต่แววตาของเขากลับล่อกแล่กไปมาราวกับใช้ความคิดอย่างหนัก“จะให้ทำยังไงก็พูดมา ฉันรอฟังอยู่”มาเฟียหนุ่มยกมือสั่นเทาขึ้นประคองใบหน้าสะสวยอย่างมีความหวัง เหลือบสายตามองหาแหวนแต่งงานที่หายไป“แล้วแหวนแต่งงานไปไหน”“ถอดออกแล้วค่ะ”“ถอดออกทำไม ฉันเคยสั่งว่าห้ามถอดมันออก”“มี่อยากหย่าค่ะ”“แต่ฉันไม่เซ็น ฉันไม่หย่า อย่าคิดจะทำกับฉันแบบนี้!”เพล้ง! เขาห