All Chapters of เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Chapter 121 - Chapter 130

“สวัสดีค่ะคุณอา หนูขอโทษที่ต้องมารบกวนกลางดึก”บุรินทร์วัชร์ปรายสายตามองหญิงสาวที่บุกมาหาถึงบ้านในยามวิกาล สีหน้าของเธอดูตื่นตระหนกเอาแต่สอดส่องไปมาคล้ายกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง“เชิญนั่งก่อนสิ”“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แววตาคู่สวยเต็มไปด้วยความกังวล ท่าทางของบุรินทร์วัชร์ดูสุขุมนิ่งสงบน่ากลัวไม่ได้ต่างจากชายหนุ่มเลยสักนิด“หนูมีธุระอะไร”“…..”“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรืออยากให้อาช่วยตรงไหน”“…..”“ไม่ต้องกลัว อาอยู่ตรงนี้จะไม่มีใครทำอะไรหนูได้ทั้งนั้น”“มะ…มี่อยากให้คุณอาช่วยพาแด๊ดดี้ไปรักษาหน่อยได้ไหมคะ”“…..”“มี่ไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องนี้ดีไหม มี่แค่อยากให้แด๊ดดี้หายป่วยค่ะ” เดมี่พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือฝืนกลั้นห้ามหยดน้ำตา “ตอนนี้กำลังท้อง มี่กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนที่ผ่านมา”“…..” บุรินทร์วัชร์ค่อยๆ ไล่สายตามองคนตรงหน้า ขมวดคิ้วเข้าหากันหลังพบความผิดปกติบางอย่าง“มี่อยากมาขอความช่วยเหลือจากคุณอาค่ะ”“…..”“ถ้าไม่มีคุณอา มี่ก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้วค่ะ”“…..” ผู้เป็นอาถอนหายใจหนักอย่างคิดไม่ตก เขารู้อยู่แก่ใจว่าเดมี่ต้องพบเจอกับอะไรมาบ้าง ใบหน้าของเธอซีดเซียว

ร่างสูงหน้าตาคมคาย ผิวกายขาวซีดสีหน้าดูไร้ชีวิตชีวา เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนขึ้นเหนือข้อศอกโชว์รอยสักที่มีอยู่เต็มท่อนแขน สวมกางเกงสแล็คสีดำสุภาพเดินจูงแขนลูกสาวเข้ามาในร้านอาหารที่นัดหมายไม่ใช่แค่เพศตรงข้าม แต่บุรินทร์ยังมีเสน่ห์ดึงดูดเป็นที่สนใจของเพศเดียวกัน ความสูงและหน้าตาโดดเด่น ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาต่างเหลียวหลังมอง“ทำไมคนอื่นชอบมองแด๊ดดี้”“…..” มาเฟียหนุ่มหรี่สายตาลงต่ำมองลูกสาวตัวน้อยที่ทำสีหน้าบึ้งตึง“ฟรานไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้ใครมองแด๊ดดี้” เด็กหญิงยกมือขึ้นกอดอก แสดงออกว่าไม่พอใจ แต่คนเป็นพ่อกลับมองว่ามันน่ารักน่าเอ็นดู “ถ้าเป็นแบบนี้ ทีหลังไม่ให้มาด้วยแล้วนะ”“หวงเหรอ”“ช่าย…ฟรานหวงแด๊ดดี้ แด๊ดดี้ต้องมองแค่หม่ามี๊คนเดียวนะ”“แด๊ดดี้ไม่เคยมองใครอยู่แล้ว มองแค่หม่ามี๊ของหนูคนเดียว”“…..” ฟรานทำสีหน้าครุ่นคิด เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน มักจะมีคนเดินเข้ามาทักทายพ่ออยู่เป็นประจำ แต่พ่อไม่ได้สนใจใครและตอบกลับว่ามีเมียแล้ว“วันนี้แด๊ดดี้มาคุยงานกับลูกค้า ห้ามกวนนะรู้ไหม”“ฟรานเป็นเด็กดี สัญญาว่าจะไม่ซน”“…..”“ว่าไงคะคุณพ่อสุดหล่อ วันนี้พกลูกมาด้วยเหรอ” ดาวศุกร์เอ่ยทักทายสองพ่อลู

เหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อนโรงพยาบาล“การรักษาเป็นไปในทิศทางที่ดี ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว ลุงจะลดยาเก่าแล้วเปลี่ยนยานำเข้าตัวใหม่ให้แทนนะ”บุรินทร์นั่งสงบนิ่ง สองมือประสานกันแน่นวางลงบนตัก เขากำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังอธิบาย‘หมอคิงส์ ราชันย์’ คืออาจารย์แพทย์ชื่อดังมากฝีมือที่เป็นคนดูแลอาการป่วยและวางแผนการรักษาจนอาการดีขึ้นตามลำดับ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังต้องใช้เวลาและเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด“เมื่อไหร่ผมจะกลายเป็นคนปกติเหมือนคนอื่นเขา”“เฟยก็รู้ว่าโรคนี้มันรักษาไม่หาย”“…..”“ยารักษาก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่ส่วนสำคัญที่สุดคือจิตใจของหลานนะ”“…..”“อย่าเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่กระทบกระเทือนทางจิตใจและอารมณ์ พอทุกอย่างดีขึ้น โรคมันจะสงบได้เอง”“…..” บุรินทร์ถอนหายใจหนักลากยาวซ้ำๆ ถึงแม้อาการจะดีขึ้นกว่าเดิมมาก แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยากหายกลายเป็นคนปกติ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้“เข้าใจที่ลุงพูดใช่ไหม”“ผมพยายามทำอยู่”“คราวนี้จะบอกได้หรือยัง ว่าทำไมจู่ๆ ถึงตัดสินใจมาหาลุง” มองหน้าหลานด้วยความสงสัย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นตั้งแต่เล็กจนโตบุรินทร์ ไม่ได้มีความสนใจหร

หนึ่งเดือนผ่านไป“หม่ามี๊ทำอาไย”เดมี่หันไปยิ้มทักทายลูกชายตัวน้อยที่เดินเข้ามาหา ฟรังค์ปีนป่ายขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างผู้เป็นแม่พร้อมกับจ้องมองตาแป๋ว“ปั๊มนมไปฝากให้น้องที่โรงพยาบาลค่ะ”“หม่ำๆ ให้จิ๋วเหยอ” เด็กน้อยมองเห็นเต้าอวบของแม่แล้วน้ำลายไหล“ใช่ครับ น้องต้องกินนมแม่”“ขอหม่ำด้วยได้ไหม หม่ำๆ ของหม่ามี๊”“…..” เดมี่หัวเราะเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู เจ้าฟรังค์คงอยากจุ๊บเต้าเหมือนที่เคยทำ“ขอหม่ำนมหม่ามี๊”“ได้ค่ะ เดี๋ยวหม่ามี๊ให้หม่ำๆ นะ”ฟรังค์ปรบมือพร้อมกับท่าทางดีใจ รีบคลานเข้าไปหาแม่หวังจะได้ดูดนมจากเต้า แต่ฝันที่แสนดีของเด็กน้อยต้องพังลงเมื่อถูกพี่สาวดึงคอเสื้ออย่างแรงจนตัวลอย“หม่ำไม่ได้นะฟรังค์ อันนั้นมันของน้องจิ๋ว พวกเรากินนมของหม่ามี้เยอะแล้วต้องแบ่งให้น้องกินบ้าง”“ของมี๊”“ของน้องจิ๋วต่างหาก” ฟรานยืนเท้าเอวมองน้องชายด้วยความหงุดหงิดเดมี่ได้แต่นั่งอมยิ้มมองสองพี่น้องที่กำลังเถียงกันไปมา“ของมี๊!”“ของน้องจิ๋ว”“ของมี๊”“ของน้องจิ๋วต่างหากเจ้าเด็กโง่!”โปก! เด็กชายยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองปอยๆ ด้วยความเจ็บหลังจากถูกพี่สาวเขกหน้าผากเพื่อเป็นการลงโทษ“แง้~ ตีฟรังค์ไม”“เจ๊บอกว่าอะไร ห้

เล็บสีชมพูอ่อนทั้งข่วนและจิกลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างแรงจนเลือดไหลซึม ขาเรียวสองข้างพยายามหุบเข้าหาเอวสอบเพื่อให้เขาผ่อนแรงลงเนินอกสองข้างถูกฝ่ามือหนาบีบเคล้นคลึงจนเกิดรอยแดง ร่างกายบอบบางกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงกระแทกกระทั้นจากเบื้อล่าง จากจังหวะเนิบนาบค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนในเวลาต่อมาเหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นตามกรอบหน้าคมคายจนเปียกชื้น มาเฟียหนุ่มยกหลังมือขึ้นปาดแบบลวกๆ พร้อมก้มลงมองกลีบดอกไม้สีหวานที่ค่อยๆ ดูดกลืนกินตัวตนของเขาจนมิดลำ“อื้อ…แด๊ดดี้ ยะ…อย่าเข้ามาลึกขนาดนั้น มี่จุก” ดวงตากลมโตเหม่อลอยขึ้นมองเพดาน น้ำเสียงแหบพร่าของคนตัวเล็กร้องครวญครางกระท่อนกระแท่นแทบ ยกแขนสองข้างขึ้นกุมหน้าท้องตัวเอง“ไม่ได้โดนเอานาน ทนไหวหรือเปล่า”“ถ้ามี่ไม่ไหว แด๊ดดี้จะยอมหยุดไหม”“แล้วคิดว่าฉันจะหยุดไหม”“…..” ใบหน้าน้อยๆ ส่ายไปมาน้ำตาเอ่อคลออย่างน่าสงสาร หันไปสบตากับคนที่ขยับเคลื่อนไหวตักตวงความสุขอยู่บนร่างกายของเธอ“ถือว่ารู้จักกันดี นึกว่าจะลืมกลิ่นผัวคนนี้ไปแล้ว”“ไม่เคยลืม สำหรับคนอย่างแด๊ดดี้มี่คงจำไปจนวันตาย”“ฉันจะถือว่าเป็นคำบอกรักทางอ้อมก็แล้วกัน” มือหนาเลื่อนขึ้นมาสอดประสานก่อนจะจับมันก