Semua Bab เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Bab 141 - Bab 150

ร้านอาหารตามสั่ง “ว่าไงคนสวย วันนี้กินอะไรดีจ๊ะ” “พวกหนูเอาเหมือนเดิมนะป้า ขอข้าวเยอะๆ ไม่เน้นผัก” เสียงสดใสเจื้อยแจ้วของฟรานดังขึ้นจนแสบแก้วหูก่อนที่หญิงสาวและน้องๆ จะเดินเข้ามาบนเก้าอี้พลาสติกตัวเก่าภายในร้าน “ได้เลยคุณหนูคนสวย ป้าจะรีบทำให้สุดฝีมือ” เจ๊ติ๋มยิ้มแย้มต้อนลูกค้า เอ็นดูและเห็นเจ้าเด็กพวกนี้มาตั้งแต่เดินเตาะแตะ จนเสมือนว่าเธอเป็นญาติห่างๆ อีกคน ร้านอาหารตามสั่งเจ๊ติ๋มท้ายซอยคือร้านโปรดเจ้าประจำที่ลุงครามพามากินตั้งแต่พวกเขาเป็นเด็ก เป็นแค่เพิงริมทางเล็กๆ ไม่ได้หรูหรา “หน้าเค้ามีอะไรติดหรือเปล่า คนมองอะไรกัน” ฟาโรห์หันไปกระซิบถาม หลังจากสังเกตได้ถึงสายตาของคนนับสิบภายในร้านที่กำลังมองมา “ไม่มองก็แปลกแล้ว ดูตัวเองแต่งตัวสิ แค่มากินข้าวท้ายซอยไม่ได้ไปเดินแฟชั่นวีคสักหน่อย” ฟรานส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยอย่างเอือมระอา วันนี้ฟาโรห์ใส่เสื้อยืดรัดรูปขนาดพอดีตัว สวมกางเกงยีนเอวต่ำทรงหลวมเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่กำลังอัดแน่นเรียงตัวสวยอยู่รำไร ทรงผมถูกเซ็ตมาอย่างดีไม่มีเคลื่อนไหวหรือกระดิกให้รำคา

“น้ำเย็นๆ มาแล้วฮะ” “วางไว้ตรงนั้นแหละ” “นั่งข้างนอกมันร้อน เฮียจะเข้าไปนั่งรอในห้องแอร์มั้ย” น่านฟ้ายืนมองคนตัวโตอย่างนึกสงสัย บางมุมเขาก็คมเข้มเหมือนชายแต่บางทีก็เผลอตุ้งติ้งดูคล้ายผู้หญิง คนอะไรท่าทางแปลกพิลึก! “ไม่ล่ะ ฉันจะนั่งตรงนี้” “ถ้าต้องการอะไร เรียกผมได้ตลอดเลยนะ ผมทำงานอยู่ทางนั้น” ฟาโรห์ที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่กลับชะเง้อมองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินจากไปจนคอแทบหัก “ผู้ชายคนนั้นเป็นใครอ่ะพี่น่าน แต่งตัวโคตรเท่เลย” ลูกน้องคนสนิทสะกิดให้มองตาม รูปร่างหน้าตาของฟาโรห์ดูโดดเด่นมาแต่ไกล ไหนจะรถหรูคันละสิบล้านที่ขับมาอีก “เป็นลูกค้าเอารถมาซ่อม ดูท่าทางจะมีกะตังค์” “ดูรถเขาสิ สุดยอดเลย อยากมีบุญตีนได้เหยียบคันเร่งสักครั้ง” “พูดมากน่า แล้วงานที่ข้าสั่งไปถึงไหนแล้ว” “เหลือเก็บสีอีกนิดหน่อยก็เสร็จเรียบร้อย” น่านฟ้าพยักหน้ารับ รีบก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองอย่างขะมักเขม้นโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนที่คอยจ้องมองแบบไม่ละสายตา “ฉันเห็นหล่อนยังไม

“เฮียเป็นไร” ฟาเรนเดินเข้าไปทักทายพี่ชายที่มีสีหน้าเศร้าซึมจนสังเกตได้ “เปล่า ไม่ได้เป็นไร” คิ้วหนาของฟรังค์ขมวดเข้าหากันราวกับใช้ความคิดอย่างหนัก ดวงตาเพ่งเล็งจ้องไปบนหน้าจอสมาร์ตโฟนที่มีเพียงความว่างเปล่า “ผมเห็นเฮียนั่งมองโทรศัพท์มาตั้งแต่เช้าแล้ว มีอะไรหรือเปล่า” “…..” “ทะเลาะกับเมียเหรอ” “…..” ชายหนุ่มยกฝ่ามือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ เพื่อดึงสติของตัวเองให้กลับคืนมา เขาเอาแต่คิดมากเรื่องของแฟนสาวจนไม่เป็นอันทำอะไร “มีอะไรให้ผมช่วยบอกได้นะ” “เพลงขิมเพิ่งส่งข้อความมาบอกเลิกเฮีย” “ห๊ะ! บอกเลิก” ฟรานที่นั่งเงียบอยู่นานหันขวับหลังจากได้ยินประโยคนั้น “มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง เจ๊ยังเห็นว่ารักกันดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” เพลงขิมเป็นรักแรกของน้องชาย คนทั้งสองดูรักกันมาก ไม่คิดว่าความสัมพันธ์จะมาถึงจุดจบที่เร็วขนาดนี้ “ผมไม่รู้เลย ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด” “…..” “ผมผิดอะไร” ในสมองเอาแต่คิดหาเหตุผล จากแววตาว่างเปล่าเริ่มกลายเป็นสั่

เวลาต่อมา “เป็นยังไงบ้างฟาคิน แด๊ดดี้ว่าอะไรมั้ย” ฟรานรีบเดินเข้าไปถามไถ่หลังจากที่น้องชายทั้งสี่หายเข้าไปในห้องของแด๊ดดี้ตั้งนานสองนาน “พะ…เพราะแผนเฮียฟาเรนคนเดียวเลย ทำให้ผมโดนตี” ฟาคินเด็กโง่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาพร้อมเสียงสะอื้น ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเคยโดนตีก็วันนี้ “มาโทษเฮียคนเดียวได้ไง ไปโทษไอ้หยองนู้น” “ก็มึงนั่นแหละโง่เอง ทำยังไงให้โดนจับได้” ฟาโรห์ไม่ยอมแพ้รีบตอบกลับทั้งๆ ที่รู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน อุตส่าห์เป็นคนคอยดูต้นทางแต่ไอ้ฟาเรนก็ยังทำผิดพลาดแบบไม่น่าให้อภัย “ก็ใครจะไปรู้ว่าแด๊ดดี้นั่งอยู่บนรถ” “ทีหลังห้ามพากันเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ เกิดปู่หัวใจวายตายขึ้นมาทำไง” ฟรานพูดอย่างเหนื่อยใจ พอรู้ว่าน้องชายมักมีนิสัยชอบทำอะไรแปลกๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะแปลกถึงขั้นจับปู่ตัวเองไปเรียกค่าไถ่แบบนี้ “พวกเราก็ได้รับมรดกไง” “ยังจะมาห่วงเล่นอยู่อีก” “ทายาให้หน่อย แสบไปหมดแล้ว สงสัยเลือดซิบแล้วแน่เลย” เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่รอยแผลเบาๆ ก็รู้สึกเจ็บแสบจนสะดุ้ง “โดนตีตรงไหนบอกมา เจ๊จะ

หลายวันต่อมา ปึ้ง! เสียงทุบโต๊ะดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ทำเอาคนที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ “โต๊ะนี้ใครชื่อฟาโรห์” “…..” ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย ชายฉกรรจ์หน้าตาโหดเหี้ยมพร้อมลูกสมุนอีกหลายคนยืนจ้องมองพวกเขาทั้งห้าคนแบบไม่ละสายตา “กูถามไม่ได้ยินหรือไง ไอ้ฟาโรห์อยู่ไหน” “พวกมึงเป็นใคร” คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นมองอย่างนึกสงสัย “มึงใช่ไหมฟาโรห์” “ใช่! กูเอง” “กูเป็นผัวอีจุ๊บแจง” “…..” “จุ๊บแจงมันยอมรับสารภาพกับกูหมดแล้วว่ามีอะไรกับมึง” “…..” บรรยากาศโดยรอบเงียบลงทันตาเห็น ทุกคนต่างนั่งสงบนิ่งไม่มีใครกล้าขยับหรือแม้จะหายใจแรงๆ ต่างจากฟรังค์ที่นั่งก้มหน้าก้มตากินโจ๊กในชามราวกับไม่สะทกสะท้าน “มึงใช่ไหมที่แอบเป็นชู้กับเมียกู” “ใจเย็นก่อนพี่ ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ” ฟรานแสดงอาการเลิ่กลั่กรีบออกหน้ารับแทนแฝดน้อง ดูท่าวันนี้จะจบไม่สวยแน่นอน “เข้าใจผิดอะไร! หลักฐานมีให้เห็นอยู่คาตา” “มันต้องเป็นเรื่อ