All Chapters of เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

-เช้าวันต่อมา-หญิงสาวขยับพลิกตัวอยู่บนเตียงนอนในช่วงเช้าของวันใหม่ กระชับผ้านวมหนาขึ้นมาห่มร่างกายที่เปลือยเปล่าเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองอย่างงัวเงีย สอดส่องสายตามองบริเวณรอบห้องนอนไปมาคล้ายกับมองหาใครบางคนแต่กลับไร้วี่แวว“มอนิ่งน้องไข่” เดมี่หยิบตุ๊กตาที่นอนอยู่ข้างกันขึ้นมาสำรวจ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะยังเก็บมันไว้แถมดูแลอย่างดีเมื่อคืนบุรินทร์และเธอเปลือยเปล่านอนกอดกันอยู่บนเตียงนี้ ก่อนที่ตัวเองจะผล็อยหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดทั้งคืน‘เฮียเฟย เบาหน่อยมั้ย มี่ไม่ไหวแล้ว’‘ของเธอเล็กมาก รัดนิ้วฉันแน่นไปหมด’‘อึก…ไม่เอาแล้ว เอามันออกไป’‘แค่นิ้วจะกลัวอะไร’‘มี่เจ็บ…’‘ฉันแทบจะทนไม่ไหว อยากxxxเดี๋ยวนี้’‘ฮึก! ไม่เอา มี่กลัว’เดมี่สะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งขยับแผ่นหลังพิงหัวเตียงพลางถอนหายใจลากยาว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาคำพูดหยาบโลนและการกระทำของบุรินทร์ฝังลงลึกเข้าไปในโสตประสาทไม่สามารถสลัดมันออกไปได้“อรุณสวัสดิ์ครับคุณเดมี่” เดมี่ตื่นจากความคิด เมื่อครามเดินเข้ามาทัก เขามองสีหน้าอิดโรยของเดมี่ที

ก๊อก! ก๊อก! เดมี่สะดุ้งเฮือกหลังจากเสียงเคาะประตูหลายครั้งจากทางด้านนอก“เสร็จหรือยัง”“สะ…เสร็จแล้วค่ะ”“เสร็จแล้วก็รีบออกมา”“…..” เดมี่หันมองซ้ายขวา พร้อมกับเปิดประตูออกไปหามาเฟียหนุ่มที่ยืนสูบบุหรี่รออยู่ด้านนอก เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอคลาดสายตาไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว“ไอ้ไมเคิลมันมาแล้วครับนาย”ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามากระซิบบอก บุรินทร์รีบโยนมวนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้น พร้อมใช้เท้าขยี้มันจบดับเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ไมเคิลคือคู่แข่งทางธุรกิจคนสำคัญที่ไม่ค่อยลงรอยกันมากเท่าไหร่นัก“ฉันต้องแวะไปสั่งงานกับลูกน้องอีกนิดหน่อย รออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน”“ให้มี่ไปด้วยได้ไหม”“อยู่กับไอ้คราม…เดี๋ยวฉันรีบไปรีบมา”“…..” หญิงสาวพยักหน้ารับฟังคำสั่งอย่างไม่เรื่องมากพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่บริเวณนั้น“เฝ้าเธอไว้อย่าให้คลาดสายตา”“ครับนาย”ครามได้แต่มองตามแผ่นหลังของเจ้านายที่เดินออกไป เป็นเพราะเขาต้องอยู่เฝ้าเดมี่ครั้งนี้เลยไม่ได้ติดสอยห้อยตามไปด้วยเหมือนทุกครั้งไอ้ไมเคิลมีอิทธิพลและบารมีไม่แพ้กัน ฝีมือของมันเรียกได้ว่าไม่ธรรมดา“นายน้อยของพี่ทำงานอะไรคะ ทำไมถึงต้องมีลูกน้องเยอะแยะขนาดนี้”

ปัก!“แด๊ดดี้…”บั้นท้ายกลมกลึงกระทบกับต้นขาแกร่งจนเกิดเสียงดังลั่นนานร่วมชั่วโมง บุรินทร์ใช้ฝ่ามือบีบเคล้นทรวงอกอวบอั๋นจนเกิดเป็นรอยแดงเถือกก่อนจะจูบที่ซอกคอของเธอเบาๆมาเฟียหนุ่มมองภาพสะท้อนเร่าร้อนที่กำลังฉายอยู่ในกระจกบานใหญ่ภายในห้องนอน ไล่สายตาคมมองเรือนร่างของหญิงสาวที่ตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์แบบริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั้งตัวไม่เว้นแม้กระทั่งฝ่าเท้าบุรินทร์เฝ้ารอรอเวลานี้มานาน ทุกตารางนิ้วที่อยู่บนตัวเธอ เขาต้องได้สัมผัสมันเพียงคนเดียว“แด๊ดดี้…พะ…พอหรือยังคะ” เดมี่เอี้ยวหน้าถามคนที่ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังความร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างเมื่อคนตัวสูงถาเอวสอบกระแทกโดนจุดกระสันย้ำๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำหยาดเหงื่อไหลย้อย ก้มมองคราบน้ำขาวขุ่นที่กำลังทะลักย้อนกลับไหลลงตามหว่างขา“ไม่มีวันพอ” ดึงมือเล็กมาจูบหนักๆ ใช้ปลายลิ้นอุ่นโลมเลียแล้วดูดดึงนิ้วเธอเบาๆ“มี่ไม่ไหวแล้ว”“เชื่อฉันสิว่าเธอยังไหว” กระซิบบอกข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขบเม้มไปตามลำคอจนเกิดเป็นรอยช้ำแสดงความเป็นเจ้าของ “เธอทนไหวอยู่แล้ว เด็กดี…”“…..” หญิงสาวหอบหายใจทางปากโหยหาอากาศเมื่อบุรินทร์คลายอ้อมแขนออกจากลำคอปลดปล่อยให้เธอ

เดมี่ถูกอุ้มเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบุรินทร์โดยที่ริมฝีปากทั้งสองยังคงดูดดื่มเกี่ยวพันรวมกันเป็นหนึ่งบุรินทร์กอดรัดฟัดเหวี่ยง รั้งหญิงสาวประชิดแนบแน่นจนมาถึงเตียงนอนแล้ววางเธอลงอย่างเบามือมาเฟียหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ทอดสายตายมองเรือนร่างอวบอั๋นของเดมี่ที่อยู่ในชุดนักศึกษา“ยกขาขึ้น”หญิงสาวทำตามคำสั่ง ก่อนเพนตี้สีชมพูพาสเทลที่สวมใส่จะถูกเขาถอดออกไปอย่างง่ายดาย“จำได้ไหมว่าคืนนั้น ฉันแตกใส่เธอไปกี่ครั้ง”“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ส่ายหน้าปฏิเสธไปมาหลุบสายตาต่ำไม่กล้ามอง“งั้นคืนนี้ก็จำให้ขึ้นใจ ถ้าครั้งหน้าฉันถามแล้วตอบไม่ได้ เธอเจ็บหนักแน่”“…..” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ นั่งมองชายหนุ่มที่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างอ้อยอิ่งเพียงแค่คิดว่าต้องโดนกระทำเหมือนคืนนั้น ร่างกายของเธอก็สั่นเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้“ช่วยใจดีกับมี่หน่อยได้มั้ย” ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมอง ดึงคอเสื้อคนตัวสูงลงมาจูบเบาๆ พลางใช้ใบหน้าถูไปกับฝ่ามือหนาอย่างออดอ้อน“จะพยายาม” เขาตอบแบบส่งๆ ล้วงหยิบถุงยางที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาสวมใส่ จับท่อนใหญ่ลำใหญ่ถูไถไปยังช่องทางรักย้ำๆ เพื่อให้หญิงสาวไ

“อืม…จะ…เจ็บ” เดมี่สะลึมสะลือร้องครวญครางในลำคอ อาการเจ็บแสบตรงหว่างขาแล่นพล่านเข้ามาทันทีที่ขยับตัวเธอลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับถอนหายใจลากยาว ก้มมองสภาพร่างกายเปลือยเปล่าที่บอบช้ำหลังจากถูกมาเฟียหนุ่มใช้งานหนักมาตลอดทั้งคืนน้ำตาใสเอ่อคลอเต็มสองดวงตา นอนมองเพดานห้องสีดำที่คุ้นเคยหญิงสาวค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนของบุรินทร์ด้วยความระมัดระวัง แต่เขาก็ยังรู้สึกตัวอยู่ดี“จะไปไหน?”“ตอนนี้สายแล้วค่ะ มี่จะไปอาบน้ำ”“นอนต่อสิ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ”พรึ่บ! เดมี่ถูกกระชากแขนให้กลับลงมานอนข้างชายหนุ่มดังเดิม เขาหรี่สายตามองคนในอ้อมกอดเมื่อรู้สึกได้ถึงเนื้อตัวที่สั่นเทา“เป็นอะไร”“กลัวแด๊ดดี้”“กลัวทำไม”“…..” เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลา ก้มลงมองต่ำอย่างรู้สึกประหม่าก่อนจะค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นมาหยุดอยู่ที่หน้าท้องแบนเรียบอัดแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้ามเรียกว่า ‘ซิกซ์แพ็ก’ ทั้งๆ ที่เคยเห็นและสัมผัสมันมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ก็ยังหวั่นไหว“มองต่ำแบบนั้น อยากโดนอีกหรือไง”“ไม่อยากโดนแล้ว”“เห็นชอบมองก็นึกว่าอยากโดน”ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายหน้าปฏิเสธ เหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เธอหวาดระ