All Chapters of เมื่อไหร่จะเลิกร้าย: Chapter 81 - Chapter 90

“ดะ…แด๊ดดี้มี่เจ็บ…”“…..” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงร้องละเมอสึกอึกสะอื้นของหญิงสาวมาเฟียหนุ่มรีบดับมวนบุหรี่ที่อยู่ในมือ ขยับเอนแผ่นหลังนั่งพิงหัวเตียงมองเดมี่ที่กำลังนอนหมดสติไม่รู้สึกตัวสภาพของเธอเปลือยเปล่า มีแค่เพียงผ้านวมหนาที่ปกปิดร่าง กาย“จะ…เจ็บ”“เดมี่!” เขาตบหน้าเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้แน่นในอ้อมแขน“ฮึก…พอแล้วแด๊ดดี้ มี่ไม่ไหวแล้ว”“เดมี่” มาเฟียหนุ่มใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของเธอเบาๆ ก่อนจะพบถึงอุณหภูมิที่ร้อนมากกว่าคนปกติ “เวรฉิบ! ป่วยจนได้”บุรินทร์ถอนหายใจหนักด้วยความหงุดหงิดหลังเห็นเรือนร่างบอบช้ำ เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ พลั้งมือทำรุนแรงจนเธอล้มป่วย“ยะ…อย่าเข้ามาใกล้” เดมี่สะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกอดรัดแน่นจนเธอรู้สึกตัว“ลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อน”“แด๊ดดี้ มี่เจ็บตรงนั้น”“ลุกขึ้นมากินยา”“…..” เมื่อได้สติจึงพยักหน้าน้อยๆ แทนการตอบรับพลางเบะปากน้ำตาคลอ เพียงแค่ขยับตัวก็รู้สึกถึงบาดแผลฉีกขาดบริเวณจุดอ่อนไหว“อย่าร้องไห้ เดี๋ยวปวดหัว”“…..”“ตอนบ่ายของวันนี้ นายต้องบินกลับกรุงเทพด่วนเพื่อเข้าไปตรวจสินค้าที่โกดังใหญ่นะครับ” ครามเด

“ชุดนี้ดูเหมาะกับเธอดีนะ”“แต่มี่ไม่ค่อยชอบเลยค่ะ” หญิงสาวยืนมองตัวเองในกระจก โดยมีบุรินทร์ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังเธอสวมเสื้อยืดตัวโปรดของมาเฟียหนุ่ม ส่วนท่อนล่างมีเพียงแค่เพนตี้ตัวบางปกปิดร่างกาย“แต่ฉันชอบ“ มาเฟียหนุ่มหยิบหวีขึ้นมาสางผมให้เธอเบาๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนรวบผมยาวสลวยเป็นหางม้าแล้วผูกโบว์อย่างบรรจง ชีวิตของเขามืดมน มีเพียงเดมี่ที่เป็นเหมือนแสงสว่างสดใส “เธอแต่งตัวแบบนี้แล้วดูน่ารัก”“…..”“เป็นเหมือนตุ๊กตาตัวโปรดของฉัน”“…..”“ไหนลองยิ้มสวยๆ ให้ดูหน่อย”“…..” เดมี่ฝืนส่งยิ้มเหมือนที่เคยทำ พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้สั่นไหว นับวันนานไปบุรินทร์ยิ่งมีพฤติกรรมแปลกๆ ออกอาการคลั่งไคล้เธอจนน่ากลัวแชะ! แสงเฟลชจากกล้องถ่ายรูปสาดกระทบเข้าที่หญิงสาวนับครั้งไม่ถ้วน เดมี่ได้แต่ยืนนิ่งกอดตุ๊กตาตัวเก่าเป็นหุ่นเชิดให้เขาได้ทำในสิ่งที่ต้องการ“เด็กดีน่ารักมาก” สายตาคมไล่สำรวจมองเรือนร่างนุ่มนิ่มน่าฟัดน่ากอด เขาแทบอยากจะกลืนกินร่างตรงหน้าด้วยความกระหาย“ถ่ายรูปมี่เสร็จหรือยังคะ”“ยังไม่เสร็จ”“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น มองไปยังรูปถ่ายของเธอมากมายที่ติดอยู่เต็มฝาผนังห้องนอน มองไปทางไห

หลายวันต่อมา“น้องมี่ทำอะไรอยู่คะ” อลิชาเดินเข้าไปทักทายเด็กน้อยที่กำลังมุ่งมั่นตั้งอกตั้งใจทำอะไรบางอย่าง“มี่กำลังหัดอ่านและเขียนภาษาไทยอยู่ค่ะ จะได้เอาไว้ไปสมัครงานในช่วงปิดเทอม”อลิชามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยิ้มกว้างสดใส รอยฟกช้ำตามตัวเริ่มจางจนเกือบจะหายเป็นปกติ เดมี่ดูร่าเริงขึ้นมาก เริ่มไว้ใจเธอและสามีมากขึ้น“หนูจะไปทำงานอะไรคะ”“มี่จะไปสมัครงานที่ร้านไก่ทอดค่ะ”“มันจะดีเหรอคะ หนูจะไปทำงานให้เหนื่อยทำไม”“มี่อยากลองหาเงินเองค่ะ”“หนูคิดดีแล้วเหรอ”“คิดดีแล้วค่ะ”“หนูอยากได้อะไร ทำไมไม่บอกอา เดี๋ยวอาซื้อให้ ไม่เห็นจะต้องออกไปลำบากเลยลูก”“มี่ไม่ได้อยากได้อะไรเลยค่ะ แต่แด๊ดดี้กับหม่ามี้เคยสอนว่าให้เราพึ่งพาตัวเองจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่นค่ะ” ลำพังแค่บุรินทร์ภัทรให้ที่อยู่อาศัยและส่งเสียเล่าเรียนก็รู้สึกเกรงใจมากแล้วถ้าวันไหนมีเงินเก็บมากพอจนตั้งตัวได้ เธอจะออกไปจากที่นี่ จะขอออกไปใช้ชีวิตของตัวเองที่ผ่านมาต้องก้มหน้าอดทนเพียงเพราะอยากตอบแทนบุญคุณที่บุรินทร์เป็นคนดูแลและให้ชีวิตใหม่“…..” อลิชามองท่าทางแสนซื่อไร้เดียงสาของเด็กน้อย เธอเริ่มเข้าใจความรู้สึกของลูกชายทำไมถึงได้หวงเด็กคนนี

-ชีวิตหลังแต่งงาน-ชีวิตหลังแต่งงาน ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเดิมเหมือนที่เคยเป็น ถึงเธอจะขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของบุรินทร์แต่กลับไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิดเธอไม่มีอิสระ ไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ เป็นเหมือนแค่สัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่ถูกเลี้ยงอยู่ในกรงทอง มีหน้าที่แค่ใช้ร่างกายคอยบำเรอความสุขเป็นของเล่นคนรวยไปวันๆ“นายหญิงทำอะไรอยู่ครับ”ครามเอ่ยทักทาย มองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าทำบางสิ่งบางอย่างอยู่ในห้องครัวด้วยความตั้งใจ ถัดไม่ไกลจากนั้นมีบุรินทร์ที่คอยนั่งเฝ้าไม่ยอมให้ห่างไปไหน“มี่กำลังหัดทำเค้กทิรามิสุอยู่ค่ะ ทำไว้ให้พี่ครามด้วยนะ” เดมี่บอกผ่านรอยยิ้มกว้าง มองข้ามมาเฟียหนุ่มทำเหมือนว่าเขาเป็นแค่ธาตุอากาศไม่มีตัวตน“หน้าตาน่าทานใช้ได้ ขอบคุณมากเลยนะครับ” ครามชำเลืองมองไปยังรอยบีบรัดที่ข้อมือทั้งสองข้างของเดมี่ ทั้งยังมีรอยขบเม้มแดงช้ำอีกหลายจุดที่ปรากฏอยู่บนผิวขาวนวลถ้ารอยมันจางลง บุรินทร์จะเป็นคนสร้างรอยใหม่ขึ้นมาแทนที่ จนกลายเป็นเรื่องปกติของคนที่พบเห็น “ว่าแต่มีของผมแค่ชิ้นเดียวเหรอครับ”“ใช่ค่ะ มีแค่ของมี่กับพี่คราม”“แล้วของนายน้อย…เอ่อ” จากรู้สึกดีเริ่มแปร

“ได้สิ…วันนี้ฉันอารมณ์ดี จะอ่อนโยนตามใจเด็กดีหนึ่งวัน”บุรินทร์บอกผ่านรอยยิ้มพร้อมดับมวนบุหรี่ที่อยู่ในมือ เดินเปลือยเปล่าขึ้นไปนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง“ถอดแค่กางเกงในออก แล้วขึ้นมา”เดมี่ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ก้มตัวลงถอดเเพนตี้ลูกไม้ที่สวมใส่ ก่อนจะขยับตัวขึ้นไปนั่งบนต้นขาแกร่งสองแขนโอบลำคอของมาเฟียหนุ่มไว้แน่น ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เขาได้สอดใส่ตัวตนเข้ามาในร่องรักสีหวานริมฝีปากบางสั่นระริก ร่างกายช่วงล่างบีบเกร็งแบบอัตโนมัติในขณะที่ท่อนเอ็นลำใหญ่สอดใส่เข้าได้เพียงส่วนปลาย“มี่จุก! แด๊ดดี้เบาๆ นะ”“กระแทกลงมา”“….”“บอกให้กระแทกลงมา!”“อ่า…แค่นี้พอหรือยังคะ” เดมี่เหลือบสายตามองแก่นกายใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาได้เพียงนิด แค่นี้ก็รู้สึกคับแน่นเหมือนช่องทางรักจะปริขาดอยู่รอมร่อ“ลงมาให้สุด”“อื้อ…สุดแล้วค่ะ”“ทำสิ…ขย่มจนกว่าฉันจะแตก”ร่างสูงคมคายขบกรามแน่น ค่อยๆ หลับตานิ่งกลั้นความรู้สึก สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของหญิงสาวเป่ารดลงบนต้นคอ มือไม้ของเธอซุกซนลูบไล้ไปทั่วร่างกายกำยำปัก! ปัก! ใบหน้าจิ้มลิ้มวางซบลงบนลาดไหล่ออดอ้อนพร้อมกับสะโพกกลมกลึงที่ขยับขึ้นลงกระทบกับต้นขาแกร่งจนเกิดเป็นเสี