All Chapters of The Billionaire's Game: His Brother, My Lover: Chapter 41 - Chapter 50

Bawat salitang binibitawan niya ay parang mga bala ng yelo na direktang tumatama sa puso ko.Hindi ko na napigilan ang panginginig ng buong katawan ko sa sobrang galit. Sobra na na ang emosyon kong nararamdaman, at napadiin ang pagkakakuyom ko ng mga palad. Ramdam ko ang pagbaon ng mga kuko ko sa balat ko—may lumabas nang dugo, pero wala akong naramdamang sakit. Wala. Wala kundi galit.Ang pagputol ng kasunduan sa kasal? Desisyon ’yon ng pamilya Sanmiego Anong kinalaman ko doon?At bakit parang ako pa ang sinisisi nila? Hindi naman ako gano’n kaimportante para mapabago ang desisyon ng isang pamilya gaya ng sa kanila.Tinitigan ko nang diretso ang mga mata ng ama ko, at walang pag-aalinlangang sinabi,“Ako ang magpapagamot sa kapatid ko. Anong magagawa mo bukod sa mag-file ng protection order? Kung sisirain mo ang gamutan ng kapatid ko, hinding-hindi kita patatahimikin. Subukan mo lang kung hindi ka maniwala sa kaya kong gawin.”Bigla siyang umusad palapit, galit na galit, parang gusto

Simula nang naging team leader ako, parang wala namang masyadong nagbago. May nadagdag lang na coordination group sa trabaho ko—more emails, more updates, more tao na kailangang i-manage. Pero hindi ako nagrereklamo. Gusto ko 'to. Pinaghirapan ko 'to.Kahit pa sinasabing isa akong paratrooper, wala naman akong ginagawang mali simula nang pumasok ako sa kompanya. May iilan na halatang may tingin pa rin—alam mo 'yung tingin na parang, “Ah, kaya ka lang nandiyan dahil may connection ka.” Pero dedma. Hangga’t maayos nilang ginagawa trabaho nila, hindi ko sila aawayin. Lahat tayo nagtatrabaho para mabuhay, hindi para magpahirapan.Pero kahit okay ako sa work, hindi ko pwedeng itangging may isang tao na hindi natuwa sa pagiging "busy ko."Si Benedict.Kahit wala pa siyang sinasabi, ramdam ko na. Mula sa kakaunting tawag, hanggang sa halos wala nang oras sa isa’t isa, parang unti-unti kaming nilalamon ng schedule ko. Kaya nang bigla ko siyang makita sa labas ng office building ko—doon sa pam

Sa loob ng sasakyan, nakaupo si Benedict sa likod, abala sa tablet na hawak niya. Pa-minsan-minsan ay dumudulas ang mahahaba’t makinis niyang mga daliri sa screen, parang may mahalagang negosyo siyang inaasikaso.Pagkapasok ko sa kotse, mahinahon kong sabi, “Benedict, nagtatrabaho ka pa rin? Grabe, ang sipag mo.”Tumingala lang siya saglit, binigyan ako ng isang malamig na sulyap, tapos agad ring bumalik sa ginagawa niya—parang wala lang.Dahil wala rin naman akong nakuha na sagot, tumahimik na lang ako at umupo nang maayos sa tabi niya.Pumikit ang pinto ng kotse at marahan kaming umusad.Tinapunan ko ng tingin ang bintana. Ang mga ilaw sa kahabaan ng viaduct ay parang mga shooting star na mabilis lumilipas, at ang kislap nila ay sumasalamin sa mga mata ko.Ewan ko ba, pero habang pinagmamasdan ko 'yon, unti-unting kumalma ang loob ko.Lately kasi, sunod-sunod ang trabaho. Wala na akong oras para huminga o pumikit at damhin lang ang paligid.Pero kahit papaano, masaya akong maayos an

Dinala ako ni Benedict sa isang high-end na restaurant.Nasa gitna ito ng pinaka-busy na parte ng lungsod, at pagpasok mo pa lang, malulunod ka sa sobrang romantic na ambiance—may violin, piano, at mga dingding na puno ng bulaklak.Kung tutuusin, mas mukha itong pang-date kesa pang-business.Kakaupo lang namin at mag-oorder pa lang sana nang may dumaan na isang lalaki at napahinto. Kita ko sa mata niya ‘yung gulat at parang nakakita siya ng bagong tsismis.“Mr. Sanmiego? Aba, ang sakto naman, dito ka rin pala kumakain.”Kalmado lang si Benedict, tumango siya at binati nang mahinahon.“Mr. Santiago, sakto nga po.”Dumeretso ang tingin ni President Santiago sa akin.“Mr. President, sino naman ‘to?”Napayuko ako nang kusa.Ayoko sanang may makaalam na magkasama kami ni Benedict.Isipin mo na lang: kuya at ex-fiancée ng nakababatang kapatid, magkasamang kumakain sa ganitong klaseng lovers’ restaurant. Kahit saan anggulo, may mali.Pero parang wala lang kay Benedict.“Partner,” casual niyan

Ang lakas ng paghawi ng pinto ang narinig ko.Paglingon ko, nakita ko si Daddy—na nakatayo sa bungad ng kwarto. Pulang-pula ang mukha niya, nanginginig ang kamay na nakaturo sa akin. Para bang bawat galaw ko, kasalanan.“Sunshine!” halos pasigaw niyang tawag sa akin, puno ng galit at bigat.“Tingnan mo ‘yang sarili mo! Lahat na lang gulo! Wala ka bang modo?”Dahan-dahan akong tumayo mula sa kama, hawak pa rin ang cellphone ko na parang iyon na lang ang kumakapit sa akin.“Ako? Ako ang may gulo? Daddy, tanungin mo nga yang asawa mo kung paano niya ako sinasaktan sa salita! Pagod na pagod na ako, pag-uwi ko sa bahay na ‘to, ganyan pa ang sasalubong sa’kin!”Pumasok siya ng kwarto, isang hakbang na mabigat at mainit. Itinuro niya ako sa mukha.“Matanda siya! Hindi ka ba marunong umiintindi? Wala kang respeto!”Napuno na ako.“Matanda?” Napatawa ako ng mapait. “Kailan ba niya ako tinuring na anak? Sa kanya palagi akong mali! Ikaw pa mismo, lagi mo siyang kinakampihan! Wala ka na bang paki