All Chapters of Undisclosure : Chapter 441 - Chapter 450

เท้าขวาของแคดมันเตะร่างกลุ่มกบฏตกลงน้ำ เรือค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปเรื่อย ๆ เฮลิคอปเตอร์ส่งเจ้าหน้าที่ทิ้งตัวลงมา เขาเหนี่ยวไกปืนรัว ๆ พาหนะคู่ใจแล่นอัตโนมัติยิงกราดใส่คนบนเรือ จวบจนเวลาตีสามครึ่ง เกิดเสียงคำรามลั่นบนท้องฟ้า ลูกไฟสว่างวาบในลักษณะประหลาดที่ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก ทั้งควันและเปลวเพลิงกระจายตัวแต่ไม่อาจรุกล้ำเข้ามาในเขตบรรยากาศของเมือง เหมือนพลังปีศาจที่พยายามจะทะลุเกราะที่พระเจ้าสร้างเพื่อมวลมนุษยชาติ กระแสไฟฟ้าวิ่งเป็นระลอกคลื่นเมื่อถูกบางสิ่งตกกระทบ ราวกับมีตาข่ายล่องหนโยงใยอยู่บนท้องฟ้า เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ณ เวลานั้นแคดมันทราบแล้วว่าเหลือบ่ากว่าแรงบราวน์ได้ข้อมูลที่เกี่ยวกับการติดตั้งอาวุธก็จริง แต่มันเป็นกลลวงพวกเขาอีกชั้น เพราะอันที่จริงแล้ว มันยุ่งกับโค้ดเพื่อก๊อบปี้ไปปลดล็อกเกราะป้องกันการโจมตีของนิวโฮปต่างหาก*********หน้าจอสีดำกะพริบถี่ ๆ จู่ ๆ โทรทัศน์เปิดขึ้นเองแล้วเข้าหน้าโทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจ สัญลักษณ์ของรัฐบาลแห่งสหพันธรัฐนิวโฮป ภาพตัดอีกครั้งเพื่อฉายให้เห็นหญิงสาวผมสั้นสีแดงนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานาธิบดีพร้อมด้วยธงช

ลูคงเห็นหมดแล้วว่าศัตรูอยู่ตรงไหนบ้าง ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าตอบรับคำสั่งนั้น ไมเคิลที่อยู่ไม่ห่างก็รับทราบเช่นกัน ในใจอเล็กซิสคิดว่าก็ดีแล้ว เพราะเมื่อศัตรูยอมจำนน เธอก็ไม่มีประโยชน์ ภาวนาเพียงแค่ให้พวกเขามีเครื่องมือปฐมพยาบาลบ้าง ถัดจากนี้เธอจะได้ช่วยพวกอเล็กซ์“มา!” ฝาแฝดของเธอย่อตัว“นายไม่เหนื่อยหรือไง”เขาหัวเราะเบา ๆ “เร็วกว่า ฉันยังไหว เชื่อเถอะ”บางครั้งเธอก็สงสัยว่าเหตุใดน้องชายฝาแฝดถึงแข็งแกร่งนัก หรือเขามียีนส์สัตว์ป่าผสม ในขณะที่ตัวเธออ่อนปวกเปียก ไมเคิลพาเธอที่อยู่บนหลังวิ่งกลับไปยังกลุ่มเพื่อน ๆ ที่อยู่กองหน้า สายตาของเธอไม่อาจจับภาพวิวสองข้างทางได้ทันเพราะความเร็ว หญิงสาวเพียงกอดคอเขาไว้ จมูกสูดกลิ่นไหม้และกลิ่นเหงื่อไปพลาง ไม่นานไมเคิลชะลอฝีเท้า ทั้งสองหยุดอยู่ห่างจากที่หมายพอสมควร รอบกายเต็มไปด้วยซากต้นไม้เป็นตะโกสีดำ บางส่วนล้มตายลงเพราะความร้อนและการต่อสู้ ดูเหมือนว่าไมเคิลตกใจกับภาพตรงหน้า เธอจึงมองตามสายตาไปอาคุสะนั่งประคองฟีบี้ในสภาพโชกเลือด พวกเขาอยู่ห่างออกมาจากสมรภูมิ อีกร่างที่นอนอยู่ข้า

จากเนินเขานี้จะเห็นยานแม่ระเบิดออก ควันดำคละคลุ้งกับฝุ่นพวยพุ่งขึ้นสูง อเล็กซิสหันไปหาสตรีผมดำที่ยืนอยู่ข้างกัน“พวกเขาปลอดภัย”น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตา อเล็กซิสสะกดอารมณ์มองภาพตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง กองทัพของเมเคอร์ที่พวกเขาครั่นคร้ามจนตัดสินหนีออกจากแหล่งกบดานบัดนี้ถูกทำลายลงแล้ว เธอพยักหน้าให้ลูที่ยังยืนอยู่ก่อนจะปลีกตัวเดินกลับไป อาคุสะนั่งหลังพิงต้นไม้ มือสองข้างกุมศีรษะแต่สายตามองไปยังภาพข้างหน้า นัยน์ตาเรียวแดงหน่อย ๆ แม้ไม่มีน้ำตา มินนี่นั้นนั่งข้างรีเวอร์ ดวงตาสีน้ำทะเลจับจ้องเธอ“เทสซ่าจะมาแล้วยัง”“ลูบอกพวกเขาปลอดภัย”เรมีที่ได้สติแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นมาอยู่ข้างเธอก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงกับพื้น โธมัสนอนนิ่งไม่ขยับ ริมฝีปากกลายเป็นสีชมพูม่วง ใบหน้าขาวซีดแต่มีรอยจ้ำคล้ำบางจุด เขาจากไปก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาที หน้าแปลกที่เมื่อฟีบี้มาอยู่ข้าง ๆ เขากลับไม่ละเมอหาชื่อเธอก่อนจะหมดลมไปเงียบเชียบ เธอหวังว่าเขาจะไม่เจ็บปวดจากบาดแผล มือข้างซ้ายของเขามีมือแฟนสาวกอบกุม ฟีบี้นอนหายใจรวยริน ดวงตาปรือเปิดช้า ๆ เห็นสีฟ้าสด

ทั้งหมดออกเดินทางหลังจากได้พักเหนื่อยไม่ถึงชั่วโมง พวกโคดี้ซ่อมยานที่ยังใช้ได้เพื่อพาคนเจ็บกลับไปยังฐานของกลี ที่นั่นยังเหลืออุปกรณ์และเสบียงพออำนวยความสะดวก นาฮีมานาสลบไสลไปพร้อมกับปอยผมสีขาวด้านขวา ยังมีหลายคนที่ต้องได้รับการรักษาด่วน หนึ่งในนั้นก็คือบลู เพราะเขารอให้คนอื่นปลอดภัยก่อน แต่เนื่องจากบาดแผลถือว่าสาหัส เครื่องมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นไม่อาจช่วยได้มาก มิหนำซ้ำสภาพอากาศอันเลวร้าย ฝุ่น ควัน และความร้อนเป็นปัจจัยทางลบต่อคนป่วย เขาจึงมีอาการไข้ขึ้นเหมือนติดเชื้อ ดังนั้นการกลับมายังฐานที่มั่นเดิมจึงเป็นคำตอบสุดท้าย การขนย้ายกินเวลาทั้งคืนจนเช้า ยังมีเชลยที่ถูกจับตัวเพิ่มเข้ามา กว่าจะได้พักผ่อนกันก็บ่ายแล้วไมเคิลไม่รู้ตัวว่าหลับไปเมื่อไร และเขาไม่ได้หลับในห้องของตัวเองด้วย ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้ก็ตอนกำลังเดินออกจากตึกจากนั้นภาพตัด เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองจะออกมาทำอะไร แต่รู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาบนพื้นหญ้าสีเขียวใต้ร่มไม้ แสงอาทิตย์สีแดงบ่งบอกว่าวันกำลังจะหมดลง เมื่อลุกขึ้นเขาก็เห็นว่าอเล็กซิสนั่งอยู่ข้างกาย“ไม่ต้องตกใจ นายหลับไปไม่กี่ชั่วโมงหรอก” สายตาของเธอ

เชลยจำนวนยี่สิบสี่คนถูกจับมาขังไว้ในชั้นใต้ดินหรือก็คือโรงเก็บพาหนะ เซนขอให้อาคุสะไปช่วยเวลาสอบสวนพยาน ไมเคิลขอเข้าไปด้วย แต่อเล็กซ์กับอเล็กซิสไม่เข้ามา พวกเขาไม่ชอบดูอะไรแบบนี้ และเพราะอเล็กซิสจำเป็นต้องนอนจริง ๆ เขาจึงไม่ได้คะยั้นคะยอ พวกเพื่อนคนอื่นก็ไม่เข้าไปเหมือนรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรพวกเขายืนล้อมพวกมันเป็นวง มีลูเป็นตัวกลางทำหน้าที่เหมือนผู้พิพากษา ขาดเพียงโต๊ะและค้อน ดวงตาสีดำเข้มประเมินมองพวกทหารนิ่ง ดวงตาของเธอนั้นยากจะอ่านออกว่าข้างในนั้นคิดอย่างไร สำหรับไมเคิล ลูเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่ทั้งรูปปั้นและมนุษย์ แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างจากมนุษย์ปกติทั่วไป เธอเหมือนราชินีปุยเมฆ ราวกับมีไอและควันล้อมรอบตลอดเวลาโปรดอย่าเข้าใจผิดว่าจะกลายเป็นแฟนตาซีเกิน เขาหมายถึงภาพเวลามองลูเท่านั้นนะ “หากเราใช้ยานของพวกคุณเดินทางเข้านิวโฮปต้องเจอกับอะไรบ้าง” สาวผมดำเริ่มถาม“โกหก” อาคุสะโพล่งออกมาทันที ไมเคิลหรี่ตา“ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรเลย” ทหารที่ถูกพาตัวมาข้างหน้าโวยหนุ่มตาเรียวยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “แต่คุณกำล