All Chapters of Undisclosure : Chapter 431 - Chapter 440

เหยี่ยวของลูบินโฉบนำหน้า ทั้งไมเคิลและเดสซิเรสังหารไซบอร์กและทหารไปหลายคนจนเมื่อยิ่งเดินทาง ศัตรูแทบไม่โผล่มาแล้ว เหลือเพียงยานเหนือหัวทั้งลำใหญ่เล็กบ่งบอกว่าพวกมันยังอยู่ ทั้งสองยังไม่เจอศพเพื่อนด้วยกัน ยังเป็นสัญญาณที่ดี เพราะนั่นหมายความว่า พวกเขาเติบโตขึ้นจากหลายเดือนก่อนมาก ไซบอร์กที่เคยรับมือยากในตอนนี้หาได้หินเสมอไป บางตัวอึด บางตัวก็กำจัดได้เพียงพริบตา พวกทหารก็เช่นกันมันอาจเป็นเพราะการค้นพบว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้ เขายังจำสีหน้าตกใจไม่หายเมื่อพวกมันเห็นเขาสร้างเปลวไฟได้เอง หรือแม้แต่เปลวไฟที่โหมลุกอยู่ มันกลับกลายเป็นอาวุธให้เขา แต่เดสซิเรคอยเตือนว่าอย่าใช้พร่ำเพรื่อ เขารับฟังแต่โดยดี เดสซิเรประหยัดพลังชีวิตได้มากกว่า เพราะการใช้พลังของเธอต้องประชิดตัว“นั่น!” หญิงสาวชี้ไปทางศพทหารราวห้าคนค้างอยู่บนต้นไม้ในลักษณะแปลกพิกล เหมือนติดคาอยู่ ยังมีซากแขนของไซบอร์กตกอยู่ข้างหนึ่ง เหยี่ยวของลูหยุดเกาะอยู่ต้นไม้ในระยะห้าเมตรข้างหน้า ไมเคิลแทบหุบยิ้มไม่ทันเมื่อเห็นร่างหญิงสาวคุ้นตาเปรอะเปื้อนดินไปทั้งตัว อเล็กซิสยืนพิงต้นไม้ในลักษณะกึ่งทิ้งตัว เหมือนเธอยืนไ

พวกมันรู้ว่าเขาจะทำอะไรคำเตือนของลูเซียนทำให้ทั้งหมดกลัว จนกระทั่งพวกมันบุกมาจริง ๆ อเล็กซ์จึงตระหนักได้ว่าความกลัวดังกล่าวไม่ใช่เพราะกลัวในแสนยานุภาพของไลบราเรีย เพราะคิดว่าสามารถกำจัดได้ทันทีใช่หรือไม่ถึงมาด้วยกองทัพโดด ๆ หรือเป็นเพราะว่าฝ่ายอเล็กซ์ต่างหากที่แข็งกล้าขึ้น เขาหวาดกลัวน้อยกว่าตอนหนีออกจากทอยซิตี้ ครั้งนั้นความกลัวมาพร้อมกับอาการปลงตก ช่างแม่งสิ ถ้าตายก็ตายทุกคน แต่ครั้งนี้...เขากลัวเพียงว่าจะสูญเสียใครสักคนไปแม้แต่คนที่เขาไม่เคยคุยด้วย เขาก็ยังห่วงพวกมันก็กลัวเขาสัมผัสได้แม้ทหารที่บุกมาเป็นเพียงลูกน้องของเจ้าชายเมเคอร์ เขาเห็นความกลัวในสายตา คงคิดว่าระเบิดยานโดยสารจะจบ แต่ขอโทษเถอะ ทักษะการเอาตัวรอดของพวกเขาสูงกว่าที่พวกมันคิดโฟกัส อเล็กซ์บางครั้งเสียงในหัวก็เหมือนเบนนั่งอยู่ในใจ ถ้าหมอนั่นอยู่จนถึงตอนนี้ เขาอาจทำลายยานรบทุกลำได้แล้วมั้ง ถ้าหมอนั่นยังอยู่ พลังของเบนจะทรงพลังขนาดไหนแม่ง โฟกัสไซบอร์กสิบตัวกำลังรุมเขา ใช่ สิบตัว อเล็กซ์พยายามไม่ใช้พลังเพราะเขาต้องการจะใช้มันกำจัดยานอัปลักษ

“มะ...”“เวด นี่แม่กับพ่อไง!” คุณนายมิลเลอร์ร้องเสียงสูง หรือว่าเสียงของเธออยู่ในระดับโซปราโนเป็นปกติ เขาก็ไม่แน่ใจนัก แต่ที่แน่ ๆ มันแหลมจนแม้แต่คนที่นั่งในรถยังแสบแก้วหู เขามองไปทางคุณมิลเลอร์ ดูอย่างไรก็เหมือนเวดเวอร์ชันวัยกลางคน เขายังคงดูหล่อเหลาหากแต่อิดโรยขึ้น เป็นแบบนี้ตั้งแต่ลูกชายเพียงคนเดียวถูกจับตัวไป เหมือนกับคาเลบ เหมือนกับเบียนน่า...ความเป็นพ่อแม่“อย่างที่ผมบอก เขาจำใครไม่ได้ครับ” บราวน์ตอบ“เกิดอะไรขึ้นกับลูกกันแน่ พวกมันทำอะไรลูก!” หญิงผมบลอนด์พยายามจะเอื้อมมือจับศีรษะชายหนุ่มหากแต่เขาถอยออกราวกับเธอเป็นเชื้อโรค“นายทำอะไร” แคดมันยังคงคาดคั้นบราวน์ สีหน้าดูอึดอัดมากเมื่อคุณนายมิลเลอร์พยายามจะกอด ทั้งสองไม่ได้สนใจเจสซี่เลย หรืออาจจะไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ เพราะสายตาจดจ่ออยู่แต่เพียงคนที่เหมือนลูกชาย พ่อแม่จำลูกของตัวเองได้แน่นอนใช่ไหม แคดมันคือเวดจริง ๆ ไม่ผิดเพี้ยนใช่ไหม แต่ตัวตนของเวดล่ะ จิตใจของเด็กหนุ่มที่เขาเคยรู้จักไปไหนหมดอเล็กซิสบราวน์ฉวยโอกาสนี้เดินม

ข้อมือที่โดนกรีดทำให้แขนซ้ายใช้งานไม่ถนัดนัก เขาก้มตัวลงเพื่อหาช่อง เจสซี่ยังคงหลบอยู่หลังรถคันนั้นโดยไม่มีอาวุธ เขาไม่แน่ใจว่าหมอนั่นบาดเจ็บหรือไม่ พลันกระจกรถคันที่เขาหลบอยู่แตกออก จนกระทั่งได้ยินเสียงอาวุธจากโดรนทำงาน เขาโผล่ศีรษะสำรวจก่อนจะกระโดดหลบออกจากที่กำบังแล้วยิงตำรวจของนิวโฮป อีกคนดาหน้าเข้ามา เขากระโดดเตะก้านคอ ร่างล้มลงกับพื้น แขนสองข้างยันแล้วกระโดดลุกขึ้นยิง จนเมื่อเคลียร์ตรงนี้ได้ บราวน์หยิบปืนที่เหน็บข้างเอวด้วยมือซ้ายที่บาดเจ็บแล้ววิ่งไปหาเจสซี่หน้าผากของอีกฝ่ายแตก เจสซี่นั่งหอบหายใจ ตัวสั่นน้อย ๆ เขาหวาดกลัวแต่ก็ยังไม่ถอย นั่นคือสิ่งที่บราวน์ต้องการ ชายหนุ่มคนนี้มีความตั้งใจแรงกล้าและไฟแค้นที่พร้อมจะเผาทุกคน ต่อให้เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อต่อต้านใคร หรือสู้กับใครก็ตาม เพราะเหตุนี้เขาจึงเก็บตัวเจสซี่ไว้ บราวน์ส่งอาวุธให้อีกฝ่าย “โทษที ผมควรให้คุณติดมันไว้สักกระบอก”เจสซี่มองอาวุธในมือของเขาด้วยท่าทางสับสน “อย่างกับของเล่น”เขายักไหล่ “ถ้านายได้ใช้แล้วจะรู้ว่าดีกว่าปืนของพวกมันมาก”ปืนที่ยังใช้ลูกตะกั่วไม่

“ไอ้เพื่อนเวร!” เขาสบถแล้วสลัดความคิดนั้นออกไป ผู้หญิงคนนั้น...ดวงตาของเธอ น้ำเสียงของเธอเหมือนเสียงที่อยู่ในฝัน เขาเคยฝันถึงเธอหรือ ไม่ ไม่เคยแน่นอน แต่เขากลับคุ้นกับเสียงของเธอ ภายในอกแน่นขนัดไปด้วยมวลอารมณ์ที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร หัวใจนั้นบีบรัดจากนั้นคลายลงแต่ยังหน่วงเหมือนมีหินถ่วง เมื่อรู้ตัวอีกที เขากลับพบว่าน้ำตาไหล ไร้ซึ่งก้อนสะอื้นในลำคอ แต่น้ำตากลับไหล ทั้งภาพของเธอและหน่วยรบที่เขารู้จักล้วนเป็นภาพเลือนรางดั่งภาพฝันเขากะพริบตาไล่น้ำตาออกไป แสงไฟวูบวาบมากมายยิ่งทำให้ดวงตาพร่าเลือน น่าสมเพช ในเมื่อตนเองเตือนบอร์ญ่าให้มีสมาธิ ชั่วเวลานี้กลับใจลอยเสียเองแสงไฟสีเขียวกะพริบบนแผงควบคุม มือซ้ายของเขากระตุกจากนั้นใช้เสียงตอบรับ“แคดมัน”“ทะเบียนสีฟ้า เลขเอฟเอสี่ศูนย์เจ็ดแหกด่านตำรวจออกจากตัวเมือง ผ่านสะพานแขวนไปแล้ว ตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังท่าเรือ”“รับทราบ กำลังตรงนั้น...”“วางไว้เรียบร้อย ทุกอย่างที่นายยืนยันมาเตรียมการหมดแล้ว”เขาทุบกำปั้นกับแผงควบคุมอย่างสะใจ สองคนน