Semua Bab Undisclosure : Bab 421 - Bab 430

สภาพของเจสซี่ในแต่ละเวลาต่างกันมาก ตอนเช้าเขาโดนแคดมันซ้อมจนอ่อนปวกเปียกไม่เหลือเรี่ยวแรงเพียงเพราะต้องการรีดข้อมูลว่าบราวน์บอกอะไร ตอนกลางวันเขาจะถูกพาไปนอนอยู่ในโลงแก้ว มันเหมือนแบบนั้นนะ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องให้เจ้าชายมาจูบแล้วฟื้นแบบสโนว์ไวท์ (ไม่อาจคิดโรแมนติกกับผู้ชายสามคนในบ้านหลังนี้ได้) น่าแปลกนักที่บาดแผลรอยฟกช้ำต่าง ๆ นานาสมานตัวรวดเร็ว มันยังเหลือร่องรอยบ้าง แต่วันต่อมาก็จางหายไปให้โดนซ้อมใหม่ นอกจากซ้อมแล้วยังเสิร์ฟอาหารและป้อนยาทายาให้ (ต้องขอบคุณไหม) อย่างไรก็ตาม การรักษาของพวกเขาออกฤทธิ์ราวกับเวทมนตร์ จนบางครั้งเขาอยากโทรบอกไบรซ์ให้เลิกเรียนหมอแล้วมาเรียนรู้การใช้งานไอ้เครื่องบ้านี้ดีกว่า นอกจากนั้น ข้อเท้าที่หักก็หายดี ตกเย็น บราวน์จะให้เขาซักถามแล้วก็ชักจูง ดังนั้นเจสซี่จึงไม่ต่างจากเครื่องมือที่แคดมันกับบราวน์ใช้โต้ตอบกันและกัน บราวน์ไม่สามารถหนีไปจากแคดมันได้ และแคดมันไม่อาจสังหารบราวน์ได้ เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้บราวน์เป็นต่อคือข้อมูลที่อยู่ในมือ“ทำไมพวกมันไม่จับคุณไปทรมาน” เขาถามคนตรงหน้า แทนที่จะมานั่งทรมานเจสซี่ จับหมอนี่ไปไม่ง่ายกว่าหรือ บราวน

ช็อกโกแลตที่เด็กหญิงบ้านฝั่งตรงข้ามยื่นให้อยู่ในมือ เธอสะพายกระเป๋าเป้สีเหลืองเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน พอเห็นเขากลับจากซื้อของก็โบกมือแล้ววิ่งเข้ามาหา ประกายในดวงตาบ่งบอกว่าเธอรู้สึกดีกับเขามาก เขารับมันไว้ มุมปากกระตุกนิดหนึ่ง คิดว่านั่นคือรอยยิ้ม จนเมื่อเธอกลับบ้านไปเขาก็เข้าบ้านเช่นกัน เมื่อรอดพ้นจากสายตาของบราวน์ที่คงมองอยู่บนชั้นบน เขาเพียงกำช็อกโกแลตไว้แล้วเดินตรงไปในห้องครัวทิ้งขยะเขาเห็นแฟ้มที่บราวน์เพิ่งยื่นให้ตั้งนานแล้วชายหนุ่มยืนแตะขาเทียมของตัวเอง เขาเสียมันไปแต่ได้รับความภาคภูมิใจกลับมา ในสมรภูมิที่ปราบพวกกบฏ เขาสูญเสียขาเพื่อปกป้องเอไลโตและรักษาสมดุลของโลก แคดมันไม่เคยเสียดาย แม้มันจะเป็นภาพลาง ๆ จนจำรายละเอียดแทบไม่ได้ เขาได้ยินเสียงระเบิดดังรอบตัวจากนั้นหมดสติไป แล้วตื่นมาพร้อมกับขาข้างใหม่ แข็งแรง ไร้เทียมทานกว่าเก่าความทรงจำเลือนรางเป็นผลจากการต่อสู้ เขาเห็นตัวเองในไลบราเรีย และนั่นบ่งบอกว่าแคดมันไม่ใช่เวด มิลเลอร์ แคดมันรู้ว่าบราวน์ต้องการอะไร สุดท้ายแล้วเขาจะสวมรอยจำได้ว่าตัวเองคือเวดนั่นแหละดูเหมือนว่าเบื้องบนจะรู้ล่วงหน้า

เพื่อน ๆ ทยอยกันเดินออกจากสุสานหิน ภายในอกของอเล็กซิสว่างเปล่าเป็นพิเศษ บัดนี้เธอเข้าใจบลูแล้วมั้ง แม้มันเป็นเพียงแค่หินสลักชื่อ กลับรู้สึกว่ากำลังจะจากพวกเขาไป บางครั้งเหมือนสัมผัสได้ถึงชีพจรที่เต้นอยู่ในก้อนหินทรงกลมมน หินมีชีวิตหรือเธอรู้สึกไปเองกันแน่ อเล็กซิสกำหินของเวดข้างหนึ่ง และออสโล่อีกข้างหนึ่งลาก่อน เธอบอกพวกเขาในใจก่อนจะวางมันลงสักวันหนึ่งพวกเราจะได้เจอกัน สักวัน... “สกาย” มือของอเล็กซ์บีบไหล่เธอเบา ๆ นิ้วมือของเขาเรียวยาวแบบนักเปียโน ถ้าหากมีโอกาส เธออยากให้เขาเล่นเปียโนให้ฟัง แบบที่พระเอกในหนังโรแมนติกเล่นให้นางเอกฟัง อเล็กซิสจับปลายนิ้วคนรักแล้วบีบเบา ๆ เขาก็เพิ่งบอกลาเบน“พวกเราจะไปแล้ว” โคดี้เรียกขณะจับสายคาดตาให้เข้าที่ เธอกับอเล็กซ์หันไปพยักหน้าเป็นเชิงให้พวกเขาไปก่อน โคดี้จึงกอดคอเรมีเดินไป ทั้งกลุ่มเหลือเพียงอเล็กซิส อเล็กซ์ ไมเคิล แล้วก็เทสซ่าที่กอดหินของโนเอลอยู่แต่พวกเขาก็ยังไม่ใช่กลุ่มสุดท้าย ตรงหลุมศพของเอมอน เดสซิเรกำลังกอดริงโก้แน่น เธอซุกหน้าลงกับอกเพื่อน แม้ไม่ได้ยินเสียงแ

“โคดี้จะไม่ให้พวกมันตามไป พลังของเขาจะหยุดยานของพวกมัน ตอนนี้อาวุธที่พอจะทำให้พวกเราสูสีได้ก็คือกลุ่มเสี่ยง ทำตามแผนลูเถอะ” เรมีทำหน้าขอร้อง พอเขาอยู่ในสภาพหุ่นเหล็กแล้วยังแสดงอารมณ์ก็ได้จึงทำให้รู้สึกแปลก ๆ อเล็กซิสหันไปมองน้องชายกับแฟนหนุ่ม ไม่มีใครเข้าข้างเธอ พวกเขาเห็นด้วยกับเรมี“พลังของพวกแฝดเสริมกัน พวกเขาควรอยู่ด้วยกัน” ฟีบี้โพล่งออกมา“แต่...ทักษะของไมเคิล”“ฉันรู้” สาวผมบลอนด์ฉีกยิ้มก่อนจะจับมือไมเคิล น้องชายของเธอทรุดตัวลงฮวบ ดวงตาสีฟ้าเข้มเบิกกว้าง เขามีอาการเหมือนหมดแรงกะทันหัน “ฉันใช้พลังได้เท่าที่เขาทำได้ อาจไม่ชำนาญเท่าแต่ก็...” เมื่อแบมือออก ลูกไฟปรากฏในมือฟีบี้ เธอปล่อยข้อมือไมเคิลทันที“แค่นี้ฉันก็ใช้พลังของไมเคิลได้ ให้ฉันอยู่แนวหน้า ให้เขาอยู่กับอเล็กซิส”“แต่ฟีบี้!” โธมัส แฟนหนุ่มของเธอร้องเป็นเชิงห้าม ทว่าหญิงสาวถลึงตามองไม่ให้เขาเถียงอเล็กซิสตสวมกอดไมเคิล เธอรู้สึกเหมือนมวลพลังส่งผ่านกันและกัน ไม่นานไมเคิลก็ค่อย ๆ ฟื้นตัว เมื่อมองออกไ

ลูซินด้ายืนกุมแขนทำตัวไม่ถูก เธอกลัวว่าเขาอาจจะจะสาดอารมณ์ แต่ซีโนฮอฟเพียงยืนมองทิวทัศน์เมืองไลบราเรีย อาคารบ้านเรือนที่สร้างสลับซ้อนเหมือนต้นไม้แผ่กิ่งก้านสาขา อาคารตรงกลางเป็นคลังความรู้ เปรียบดั่งมันสมองของโลก รวบรวมข้อมูลตั้งแต่อดีตยังปัจจุบัน มันคือต้นไม้แห่งความรู้ที่เอไลโตหวงแหนและภาคภูมิใจเขาเพิ่งกลับจากภารกิจทางตอนเหนือ เพียงไม่กี่วัน เมเคอร์สามารถฉวยโอกาสกล่อมอาร์คาเดียใช้สิทธิคำสั่งพิเศษให้ส่งกองทัพจำนวนหยิบมือไปทำลายเด็กพวกนั้น ทีแรกที่เลขาสาวรายงานข่าวนี้ เขาแทบจะทุบโต๊ะทิ้ง เรื่องนี้สภาสูงย่อมต้องถกเถียงกันแน่นอน“ผลล่ะ”เขาไม่อยู่ เมเคอร์ก็เดินทางไปนิวโฮปเพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้า ไม่ว่าอย่างไรเสียงในสภาต้องตัดสินได้ว่าอาร์คาเดียทำถูกหรือไม่ เพราะเขาแน่ใจว่าจักรพรรดินีย่อมไม่พอใจ“เท่ากันค่ะ”ซีโนฮอฟถอนหายใจ มีคนจงใจไม่ออกเสียง ทำไมเขาไม่เข้าไปในสมองพวกมันแล้วเปลี่ยนระบบความคิดให้หมดตั้งแต่แรกเลยนะ“คุณรู้ไหม ทำไมผมให้พวกเขาหนีไป”เลขาสาวส่ายหน้า“เพราะผมอยากให้พวกเขาอยู่ใน