บททั้งหมดของ Undisclosure : บทที่ 461 - บทที่ 470

ร่างชายหนุ่มสองคนปรากฏข้างตึกแถวในย่านหนึ่งของฟิวเจอร์ริสติก ชายคนหนึ่งรีบหันไปอาเจียนก่อนจะค่อย ๆ ยืดตัวเช็ดปาก แถวนี้ท้องถนนเต็มไปด้วยฝุ่น บางตึกเสียหายแต่ยังไม่ถึงกับพังทลาย และอีกหลายหลังยังอยู่ดี ทหารกระจายกำลังเดินกันขวักไขว่ พวกเขากำลังจับกลุ่มวัยรุ่นที่ออกมาทำลายรถที่จอดอยู่หน้าบ้านไปบางส่วน ทั้งยังไล่ต้อนกลุ่มแม่บ้านที่ดึงดันจะออกไปซื้อของกักตุน ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเสื้อผ้าของพวกเขาต่างจากคนในนี้ มันเป็นสูทสีเทาคาดแถบสี ไม่มีใครสวมชุดทหารแบบไลบราเรีย ทหารในนี้ยังคงสวมชุดสีกากีคุมพลเรือนให้อยู่ในความสงบสุข ทั้งสองจึงตัดสินใจถอดชุดออก เหลือเพียงแผ่นเหล็กติดด้านหลังคอ“โทษทีนะ ฉันไม่รู้จักบ้านนาย”อเล็กซ์ยักไหล่ เขาขอแค่รถสักคันก็ขับไปได้ แต่... “เราต้องรู้ให้ได้ก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น”เมื่อพวกเขาแน่ใจว่าอยู่ในเมืองฟิวเจอร์ริสติก เฟร็ดก็พาเขามาปรากฏในย่านนี้ ดังนั้นจึงไม่ต้องลงจอดและข้ามไปยังบ้านเกิดของเทสซ่าได้เลย“แถวนี้บ้านนายเหรอ” เขาถาม แสงแดดทำให้เห็นสีสันของตึกแถวนี้พอสมควร

เมื่อก่อนเธอเคยชอบเรื่องเซอร์ไพรส์ เพราะทุกครั้งมันจะเป็นข่าวดี เช่นการที่เธอได้รับคัดเลือกให้เป็นผู้เล่นตัวจริงในทีมบาสเกตบอลเยาวชนหญิงของซานโบซ่า โดนชักชวนให้ไปถ่ายแบบจนได้ค่าขนมไว้ซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ การได้เจอกับจอห์น ลีลอยด์ ดาราวัยรุ่นที่กำลังมาแรง การที่เธอไม่ได้ชอบเดวี่ข้างเดียวและทั้งสองตกลงเป็นแฟนกัน เป็นผู้เข้าแข่งขันชิงทุนรัฐบาล และได้เป็นราชินีงานพรอม ตอนนั้นอเล็กซิสเหมือนใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองฝันไว้ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จะมีพร้อมทุกสิ่ง เธออาจไม่ได้ร่ำรวยแต่ทางเดินไร้อุปสรรค เหมือนทุกอย่างเป็นไปตามใจหวังและเธอควบคุมมันได้ทว่าเรื่องเซอร์ไพรส์หลังจากนั้นไม่ต่างจากถีบเธอลงเหว จูนกับเดวี่หักหลังเธอ อเล็กซิสกลายเป็นอาชญากรและถูกตัดสิทธิ์จากทุนรัฐบาลที่อยากได้มากเหลือเกิน ทางเดินในตอนนี้เหมือนกับเส้นด้ายที่หากทรงตัวไม่อยู่ก็ตกลงไปตาย โดนลักพาตัวและฉีดยาจนประสาทหลอน เธออยากตายครั้งแล้วครั้งเล่า และอีกมากมายที่นับไล่เรียงไม่ถูกตรงหน้าคือซานโบซ่า สถานที่ที่เธออยากกลับมา มันคือบ้าน ต้นไม้ตามถนนจะแผ่กิ่งก้านสีเขียวตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิจนฤดูร้อน

อเล็กซิสหัวเราะในลำคอ โจเซฟก็เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ แต่เขาไม่รู้อะไรเลย เขาไม่ต่างอะไรจากชาวนิวโฮปคนอื่น ทุกสิ่งที่เขาทำ ไม่ว่าจะจับกุมพวกเธอ กักขัง ทั้งหมดล้วนทำตามกฎหมายที่พวกไลบราเรียตั้งไว้ เขาคงไม่รู้จักไลบราเรียด้วยซ้ำ แต่ฟังจากสิ่งที่เขาเล่า นั่นแปลว่าครอบครัวเธอคิดว่าเธอตายแล้วหรือเปล่า“เดวิส?”“คุณไม่อยากรู้หรอก” เธอว่า “พวกเขาพาพวกเราไปไหน...คุณไม่อยากรู้หรอก” เธอมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนลง โจเซฟไม่ใช่ศัตรู เขาแค่ทำงานรับใช้รัฐ แต่เขาก็ไม่ได้ต่างจากเธอเมื่อก่อน ไม่รู้เรื่องอะไรเลย “คุณตอบฉันได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมนิวโฮปถึงโดนโจมตี”โจเซฟถอนหายใจเมื่อเธอไม่ตอบคำถามให้กระจ่าง “เขาว่าเป็นพวกก่อการร้าย ถ้าหากคุณเชื่อสิ่งที่รัฐบาลบอก มันก็คงเป็นแบบนั้น”“เขาไม่รู้อะไรมากไปกว่านี้” ไมเคิลกระซิบน้องชายของเธอพูดไม่ผิดหรอก โจเซฟสลับมองไมเคิลแล้วหันกลับมาสบตากับเธอเหมือนเดิม “ไม่เคยมีใครกลับมา แม้แต่ผมก็ไม่รู้ว่าที่ที่พวกคุณไปเป็นแบบไหน แล้วคนอื่นล่ะ มิลเลอร์ คาร์เตอร

เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อนมากันครบ แถมมีผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับคาเลบและเบียนน่าเพิ่มอีกคน อเล็กซ์กับเฟร็ดยังไม่มี ยานของพวกเขาซ่อนอยู่ในป่าหรือ ไมเคิลเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นอีกตามเคย พอเขาหันมา ทุกคนก็เลยหันมาหมด อเล็กซิสมองไปข้าง ๆ ก็เห็นว่าอาคุสะนอนอยู่ใกล้ ๆ หน้าผากบวมปูดเป็นลูกกอล์ฟ คิ้วขมวดแน่นแม้ยังหลับ แถมยังกำหมัดตลอดเวลาจนถึงขนาดเห็นเส้นเอ็นขึ้นตรงมือนิ้วนางข้างซ้ายของเขาสวมแหวนตลอด และสวมมานานแล้ว อเล็กซิสกลืนน้ำลาย แม้อาคุสะยังสลบอยู่ แต่เธอรับรู้ความเจ็บปวดของเขาได้ทั้งหมด จะว่าไปแล้วเธอไม่เคยรู้เลยว่าชายหนุ่มมีครอบครัวแบบไหน เขาแต่งงานแล้วหรือยัง มีลูกหรือไม่ ไม่มีใครเคยถาม และอาคุสะไม่เคยเล่า นาน ๆ ครั้งเขาจะหลุดพูดถึงที่บ้าน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เพื่อน ๆ รู้จักเท่าไร “อเล็กซิส ฉันเสียใจจริง ๆ” เทสซ่าเดินเข้ามาสวมกอดพร้อมกับมินนี่ที่แตะไหล่เบา ๆ สายตาของเธออยู่ที่ผู้หญิงอีกคน เธอไม่ค่อยเหมือนโนเอลและมินนี่ และก็ไม่เหมือนกับเทสซ่าเสียทีเดียว ดวงตาของเธอเป็นสีเทาเหมือนเทสซ่า แต่ใบหน้านั้นยาวกว่า ทั้งยังผอมแห้ง ผมของเธอเป็นสีดำสลับขาว ตัวสูงกว่ามินนี่ไม

เขาพยักหน้า นั่นเป็นคำปลอบใจที่ดีที่สุดในวันนี้ ต่อจากนั้นเขาได้แต่นั่งมองไปรอบ ๆ แคดมันก็เอาแต่กอดเข่าไม่รู้จะทำอะไร ในหัวของเขาว่างเปล่า เขาควรเริ่มจากไหน กลับไปซานโบซ่าที่พังยับเยิน?ในหัวฉายภาพจูนและพวกโวลคอฟตั้งแต่โตมา ชีวิตของเจสซี่ไม่ได้ลุ่ม ๆ ดอน ๆ จุดเริ่มต้นก็นับจากวันที่สองสามีภรรยาเดวิสรับเขาไปอุปการะ จากนั้นครอบครัวก็ขยับขยาย เขามีน้องสาวกับน้องชายเพิ่ม คาเลบและเบียนน่าเป็นหมอและพยาบาลในโรงพยาบาลซานโบซ่า ทั้งสองเลี้ยงดูเจสซี่และพี่น้องต่างสายเลือดมาเป็นอย่างดี ครอบครัวของเขาเรียกได้ว่าอบอุ่นกว่าบางครอบครัวด้วยซ้ำ เมื่อเจสซี่เริ่มโตขึ้น เข้าสู่วัยรุ่น เขายังคงรักษาเกรดได้ดี แต่ก็มีเรื่องให้ปวดหัวอยู่บ้างเมื่อเขาเริ่มลองสูบบุหรี่ แอบซ่อนเหล้าไว้ใต้เตียง หรือแม้แต่ลองเล่นยา มันเป็นความคึกคะนองและอยากรู้อยากเห็นของวัยรุ่นแม้แต่เรื่องเพศ เจสซี่ลองทุกอย่าง เขาพบว่าความสุขของมนุษย์ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงเพศหญิงและชาย และเขาค่อนข้างชอบอยู่กับผู้ชายมากกว่า แต่กระนั้น เขายังคงยอมรับว่าเสน่ห์ของเพศหญิงก็ไม่ควรเพิกเฉยในโรงเรียน ทั้งหน้าตา ผลการเรียน กิจก