All Chapters of Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: Chapter 151 - Chapter 160

ขะ... เขาว่าอะไรนะ“ฉะ... ฉลาม เราเพิ่ง...” ฉันอ้าปากค้างน้อยๆ ตอนที่ฉลามไม่ยอมฟังฉันเลย เขารั้งเอวฉันแน่นขึ้นตอนที่พาฉันเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ไม่สนใจเสียงของฉันเลย “ฉลาม ไม่เอา”“เหงื่อออกแล้วว่ะ ดูดิ” เขาพูดเหมือนไม่ได้ฟัง แล้วดันฉันจนแผ่นหลังชิดกับผนังห้องน้ำ “มันร้อน”“ฉะ... ฉลามร้อนก็อาบไปคนเดียวได้มั้ย” ฉันอ้อนวอนเขาเสียงอ่อน เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ แล้ว เพราะฉันหึงเขาแล้วงอแงใส่เมื่อกี้ฉลามก็เลยจะทำโทษใช่มั้ยเนี่ย“ไม่ได้”“ฉลาม เราบอก... อื้อ” ฉันสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่ทำท่าจะพูดแต่ฉลามก็เลื่อนใบหน้ามาจูบฉันเหมือนไม่อยากให้พูดอะไร เขาจูบอย่างลึกซึ้ง แล้วใช้มือข้างหนึ่งไปกดเปิดฝักบัว น้ำเย็นๆ ก็เลยทำให้ทั้งฉันแล้วก็เขาเปียกไปหมดเลยยะ... เย็นอ่ะ เสื้อเปียกหมดแล้ว“ใส่เสื้อขาวแม่งแย่หน่อยนะ” ฉันชะงักไปตอนที่ฉลามที่ผละออกมากระซิบเสียงหนักชิดกับริมฝีปากฉัน ฉันถึงได้รู้ว่าพอเสื้อเปียกแล้วมันเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “ถอดให้ปะ?”“มะ... ไม่เอา อะ” ฉันสะดุ้งเฮือกตอนที่พยายามจะดันเขาออก อยู่ดีๆ ฉลามก็วางฉันลงกับพื้น แล้วใช้ร่างกายของเขาดันฉันจนไปติดกับผนัง ก่อนที่จะล็อกเอวฉันไว้ข้างนึงไม่ให้ห

“อะไรวะ มึงมีคนที่ชอบไง?”ผมเลิกคิ้วแล้วถามกลับไป เห็นไอ้จี้หันไปมองนิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วมันก็แค่นหัวเราะ“ใช่” มันตอบ “เป็นคนโง่ๆ คนนึง”“เพิ่งเลิกกับแฟนมึงไปเมื่อไม่กี่เดือนไม่ใช่ไง เปลี่ยนคนเร็วจังวะ”ผมพูดขึ้นมาพอเห็นว่ามันเริ่มทำหน้าเครียด ไม่ใช่ไม่สลดที่มางานศพเพื่อน แต่ผมไม่ค่อยอยากให้ใครมาเห็นด้านที่ผมรู้สึกจมๆ คนเดียวไง ที่มาที่นี่ผมอยู่แค่กับนิ้งไม่ค่อยอยากออกไปไหน อยากกอดเธอบ่อยๆ เพราะพอเครียดแม่งก็ไม่รู้จะไปลงที่ไหน นิ้งเป็นคนที่ทำให้ผมผ่อนคลายได้เวลาอยู่ด้วยพอมาที่ที่มันไม่ใช่สภาพแวดล้อมตรงนั้น ปกติตอนนี้ผมต้องทำงานที่อู่ แต่พอมันได้พักผมก็แค่อยากอยู่กับคนที่ผมสบายใจจะอยู่แม่งก็มีเหตุผลที่จะเดินต่อได้หน่อย“เปลี่ยนอะไร มึงก็รู้ว่าแฟนเก่ากูมันทำไรกับกูไว้บ้าง”“...”“ตอนที่กูเลิกกับมันมึงก็ยังมานั่งฟังกูเล่าอยู่เลยไม่ใช่เหรอวะ ลืมแล้วเหรอ” ผมชะงักไปตอนที่อยู่ๆ มันก็พูดเรื่องเก่าๆ ขึ้นมา ผมรู้สึกได้ว่ามือนิ้งคลายออกนิดๆ ก็เลยบีบมือเธอกลับเอง “มึงยังบอกอยู่เลยว่าไม่ว่ากูจะเป็นไงมึงก็จะอยู่ข้างกู”“...”“แล้วตอนนี้มึงจะยังอยู่ข้างกูรึเปล่าฉลาม?”“ระ... เราขอไปเข้าห้องน้ำ

“ฉะ... ฉลามมีเราเป็นแฟนแล้วนะ” พอฉลามพูดแบบนั้นมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่มากกว่าเดิมอีก เหมือนเขาเห็นว่าเรื่องเมื่อกี้มันเป็นเรื่องปกติ ขนาดตอนที่ฉันนั่งคุยกับชินเฉยๆ เขายังโมโหฉันแทบตายเลยแต่นี่มันไม่ใช่แค่คุยกันแล้วอ่ะมัน...“แล้วยังไง?”“ฉลามเห็นเรื่องเมื่อกี้เป็นเรื่องเล่นๆ เหรอ ฮึก... ทำไมฉลามไม่รู้เลยว่าเค้าคิดอะไรอยู่”“...”“เรารู้นะว่าคนที่ชื่อจี้เค้าคิดยังไงกับฉลาม... เราเลยกลัว”“...”“... มันไม่ใช่ความรู้สึกแค่เพื่อนแล้วนะ”“แล้วจะพูดถึงมันอีกทำไมวะ” ฉลามโพล่งขึ้นมาเหมือนเขาไม่เข้าใจ “นี่มันงานศพเพื่อนเรานะนิ้ง ใครจะมีอารมณ์ไปสนใจตรงนั้น”“...”“เราเหนื่อยว่ะ ไม่อยากทะเลาะ เอาตรงๆ ปะ” เขาพูดแล้วพ่นลมหายใจหนักออกมา แล้วเราก็เงียบกันไปทั้งคู่หลังจากนั้น แต่ฉันก็แค่ไม่เข้าใจอ่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ“ทำไมฉลามถึงเข้าใจเพื่อนของฉลาม... เข้าใจมากกว่าที่เข้าใจเราอีก”“...”“ฮึก... ฉลามรักเราจริงๆ เหรอ? ไม่ใช่คิดกับเราแค่เล่นๆ ใช่มั้ย”“ว่าไงนะ”ฉันมองหน้าเขาที่ทำสีหน้าเหมือนตกใจกับคำถามของฉันแล้วร้องไห้ออกมาเพราะพูดต่อไม่ได้ ตอนนั้นฉลามถึงได้สบถออกมาแล้วตบท้ายรถเสียงดังเหมือนเขาโมโห ก่อ

[SALAMDU : SIDE]“ทำไมไม่รับสายวะ”ผมพึมพำอย่างหงุดหงิดตอนที่กดโทรศัพท์เข้าเบอร์นิ้งจนจะสามสิบสายได้แล้ว แต่เธอก็ไม่รับ ผมกดตัดสายแล้วโทรออกอยู่ซ้ำๆ ตอนที่พิงรถอยู่ด้านนอกแล้วจุดบุหรี่สูบ พ่นควันออกมาตอนที่เห็นว่าฟ้าเริ่มมืด ผมเงยหน้าขึ้นมอง แล้วดูดมวนบุหรี่อัดควันเข้าปอดตอนที่กดโทรหาเธออีกพอเธอตัดสายไปอีกผมก็พ่นควันบุหรี่ออกมาแรงๆ อย่างขัดใจ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในรถแล้วเปิดกระจกไว้จะได้ดูดบุหรี่ด้านนอก พร้อมกับขับวนหาเธอแถวๆ นั้นไปด้วยผมเห็นมีคนนั่งรถเข้ามา แต่เดินเข้าไปดูแล้วไม่ใช่ผมโทรไปหาไอ้โป้งให้บอกเบอร์โรงแรมห่านั่นให้ผมแล้วเพราะก่อนออกมาผมรีบจัดเลยลืมถามมา แล้วมันก็เป็นคนโทรจองให้ ก่อนหน้านั้นผมโทรถามเบอร์รถโรงแรมคันอื่นแล้วไล่โทรไปทุกสาย แต่มีสองเบอร์ที่โทรไม่ติด นอกนั้นก็ไม่ใช่ผมขับออกไปวนหานิ้งที่สถานีขนส่งไรนี่สองสามรอบได้ เพราะเธอเองก็ไม่น่าจะไปที่ไหนได้นอกจากที่นี่ ตอนนี้ก็อีกรอบ แต่พอไม่เจอผมก็จอดรถทิ้งไว้แถวๆ นั้นแล้วเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ เพราะผมไม่รู้จะทำไงพอบุหรี่มันหมดมวนผมก็ทิ้งลงพื้นแล้วใช้ส้นตีนขยี้ ก่อนที่จะหยิบมวนใหม่มาจุดสูบอีกเพราะผมเครียด เกือบจ

ทันทีที่ฉันพูดจบประโยคนั้น ฉลามก็เงียบไป เขาเงียบไปนานมากจนฉันใจโหวงๆ ฉันถือสายรอเขาตอบกลับมาอยู่แบบนั้นสักพัก ใจเต้นรัวไปหมดเพราะอยากรู้ว่าเขาจะตอบอะไรกลับมา จนสุดท้าย...[โอเค เข้าใจล่ะ] ฉันสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่จู่ๆ เขาก็สวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแปลกๆ [เราแม่งเหี้ยเองว่ะ]“...”[ถ้านิ้งไม่อยากให้เราขับตามเราไม่ไปก็ได้]“...”[แค่นี้นะ]ติ๊ดฉันชะงักไปเมื่อเขาตัดสายฉันทันทีที่พูดจบประโยคนั้น ใจฉันหายวูบไปเลย แล้วมันก็เป็นแบบนั้นไปตลอดทาง... หรือมันจะถึงทางตันแล้วนะผ่านมาสองวันได้แล้วหลังจากนั้น... เราแทบไม่เจอหน้ากันเลยฉันกลับมาถึงห้องกับส้มหวานอย่างปลอดภัยจนถึงเช้าวันต่อมา ฉลามไม่โทรมาหา เขากลับมารึยังฉันก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าหลังจากนี้เราทั้งคู่จะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย ก่อนจะวางสายไปเสียงเขานิ่งมากจนผิดปกติเลย ตอนไปมหาลัยส้มก็ไปส่งเราเลยยิ่งไม่ได้เจอกันเข้าไปใหญ่แต่ฉันรู้แค่ว่าเขากลับมาทำงานแล้วหลังจากที่ได้โทรคุยกับพี่เพทายนั่นล่ะ[อีหลามอ่ะนะ? ก็มาทำงานปกตินี่ ช่วงนี้มันก็อยู่ไม่นานด้วย มันไปสมัครงานเพิ่ม] ฉันนิ่งไปนิดหน่อยตอนที่พี่เพทายอธิบายมาแบบนั้นหลังจากที่เธอโทรม