Semua Bab จอมนางพญามาร: Bab 131 - Bab 140

ตำหนักฉีหยางกงทั่วทั้งตำหนักตกอยู่ในบรรยากาศเย็นเยียบหนาวเหน็บชวนพรั่นพรึงสะท้านโสตทันที หลังจากเจียงฮองเฮาได้รับรายงานข่าวเกี่ยวกับองค์รัชทายาทและพระชายาสายพระเนตรคมกริบปานมีดพร้อมบินไปปาดคอผู้คนจึงสาดประกายสะเทือนขวัญ สีพระพักตร์ฉายชัดถึงโทสะอันคุกรุ่นในแบบที่ไม่มีใครได้พบเห็นบ่อยนักสุรเสียงโกรธาของเจียงฮองเฮาดังขึ้น “เรื่องอัปมงคลอันเลวร้ายเกิดเพราะรัชทายาทหรือ? สนมชิงเฟยตั้งครรภ์อยู่แท้ๆ แต่ยังเพียรอุตส่าห์ตรากตรำไปร่วมงานล่าสัตว์ เช่นนี้มิใช่น่าสงสัยหรือไร? เหตุใดต้องกล่าวโทษเฉิงเอ๋อร์”“ฮองเฮาทรงพระทัยเย็นเอาไว้ก่อนเถิดเพคะ” สวี่กูกูรีบปลอบเจ้านายอย่างลนลาน หมายกล่อมให้อีกฝ่ายใจเย็นลง หากบุ่มบ่ามจนเกินไป อาจเดือดร้อนไปกันหมดเพราะผู้เป็นหัวเรือใหญ่ ไยมิใช่ควรสงบนิ่งขั้นสุด ยามถูกพายุโหมซัด เพื่อพากันไปถึงฝั่งฝัน สวี่กูกูยังเอ่ยอีกว่า“บางที สนมชิงเฟยอาจจะไม่ล่วงรู้ตัวว่ามีครรภ์มังกรอยู่เพคะ และบางที อาจจะเป็นแค่เหตุบังเอิญ มันสุดวิสัย ทุกสิ่งย่อมแก้ไขได้เพคะ องค์รัชทายาทไหนเลยจักตกหลุมพรางได้โดยง่าย”ยามนี้เจียงฮองเฮาไม่ฟังใครทั้งนั้น “ไม่รู้ตัวกระนั้นหรือ? บังเอิญ! สุดวิสัย!

อากาศเดือนสิบเอ็ดย่างเข้าเดือนสิบสองนับว่าเย็นมาก ยิ่งในห้องขังยิ่งเย็นจัด หลายวันมาแล้วที่ทั้งสองทำได้เพียงนั่งตัวติดกันเช่นนี้ เพราะหมิงเฉิงไม่ต้องเข้าประชุม ส่วนโม๋เอ๋อร์ไม่ต้องดูแลควบคุมวังหลังยามนี้ ทั้งสองจึงเป็นคู่ยวนยางที่นับได้ว่าว่างงานมาก ไม่มีอะไรให้ทำเลย จึงนั่งกอดกันอยู่นิ่งๆ ในคุกหลวงอันเย็นเยียบก็เท่านั้นชายหนุ่มก้มมองใบหน้าของหญิงสาว พิศมองนางใกล้ๆ เห็นพวงแก้มนางอมชมพูระเรื่อ ริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงก่ำ จึงคิดว่าควรหาอะไรทำบ้าง จะได้ไม่ว่างจนเกินไป“เจ้าเงยหน้ามา” หมิงเฉิงเริ่มออกคำสั่งโม๋เอ๋อร์จึงเงยหน้าขึ้น แต่แก้มยังแนบอยู่กับแผงอกอุ่น มองเขาตาปริบๆหมิงเฉิงสั่งอีกว่า “หลับตา”โม๋เอ๋อร์จึงหลับตา ทว่าในจังหวะเดียวกันพลันรู้สึกอุ่นชื้นตรงริมฝีปากหมิงเฉิงค่อยๆ แตะแต้มกลีบปากตนเองกับกลีบปากของโม๋เอ๋อร์ พึมพำแนบชิดว่า “ข้าจะสอนเจ้าในเรื่องสำคัญ จะได้ไม่ตระหนกจนเกินไปยามเข้าหอ”หา!โม๋เอ๋อร์อุทานในใจ กำลังจะลืมตา ทว่าเสียงนุ่มนวลตรงริมฝีปากอันเกิดจากการขยับไปมาพร้อมละเลียดชิมดังขึ้นว่า“หลับตา”หญิงสาวจึงหลับตาต่อไป ปล่อยให้สามีสอนสั่งแต่โดยดี อย่างแตกตื่นในใจมุมปากขอ

เสียงดังอึ้งอึงฮือฮาไม่อยากเชื่อพลันดังขึ้น ทหารที่ยืนอยู่โดยรอบพลันกระแทกปลายหอกกับพื้นดินเป็นจังหวะว่าให้ทุกคนสงบลง จากนั้น มหาขันทีคนเดิมก็เปล่งวาจาน่าเกรงขามอีกครั้ง“วันที่ยี่สิบสามเดือนสิบเอ็ด องค์ชายรองหมิงเหอและพระสนมชิงจิ้งลอบนัดพบกันยามวิกาล อยู่ด้วยกันจนรุ่งสาง มีผู้พบเห็นทั้งสองนอนกอดกันบนเตียงอุ่นในสภาพเปลือยเปล่า ไม่ต้องคิดไม่ต้องเดา ว่าคืออันใด ทุกสิ่งล้วนแจ้งประจักษ์ ด้วยหลักฐานและพยานพร้อมมูล ความอัปยศอดสูนี้ สิบปีสิบชาติก็ไม่อาจละเว้น”เสียงเซ็งแซ่อื้ออึงดังขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงปลายหอกกระแทกกระทั้นเป็นจังหวะข่มขวัญว่าให้สงบโดยพลันจึงดังมาอีกครา มหาขันทีคนเดิมจึงตะโกนอีกว่า“โทษตายถูกมอบแด่คนทั้งสอง ปลดจากฐานันดร ศพทิ้งลงเหวให้กลายเป็นผีไร้ญาติ ไม่มีสิทธิ์ฝังรวมสุสานหลวง พระสนมหลิวเฟย มารดาของหมิงเหอถูกขับออกจากราชนิกุล โทษฐานไม่อบรมสั่งสอนบุตรชายให้ดี สกุลหลิวทั้งตระกูลถูกถอดถอนทั้งหมด และสกุลชิงของชิงจิ้งถูกเนรเทศมิให้กลับมา ทรัพย์สินทั้งหมดยึดเข้าท้องพระคลังหลวง จบราชโองการ” สิ้นเสียงประกาศกร้าว เหล่ามือสังหารแห่งราชอาณาจักรก็เข้าจัดการกับนักโทษสองชายหญิงผ

แสงอาทิตย์แผดแสงจ้าฝ่าความหนาวเย็นให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาไม่น้อยระหว่างทางเดินไปตำหนักฉีหยางกง ยังมีต้นไม้ที่ออกดอกบานสะพรั่งท้าแดดท้าลมเหมือนเช่นทุกครั้งที่เดินเยี่ยมชมทว่ามิรู้ได้ว่าเพราะเหตุใด มันถึงดูสวยงามมากขึ้นกว่าเดิมมากโข ทั้งยังคล้ายกับมีความหวานฉ่ำซึมแทรกไปทั่วทุกอณูในบรรยากาศอีกด้วยอาจเป็นเพราะคนที่เดินด้วยกระมังหมิงเฉิงเดินจูงมือพระชายาของตนไปตามทางไม่คิดปล่อยแม้เสี้ยวเวลา ทั้งยังคลี่ยิ้มอบอุ่นส่งให้ไม่มีเบื่อส่วนโม๋เอ๋อร์นั้น แม้ไม่เข้าใจอารมณ์ของสามี ทว่าไม่คิดขัดขืนหรือปฏิเสธอยู่แล้ว ความอบอุ่นเช่นนี้ดีต่อใจมากนักใบหน้าเรียวคมของบุรุษที่มีคราบฝุ่นดินจากห้องขังยังคงติดอยู่ตามสันกรามเพียงผินมาทางดวงหน้าเรียวเล็กน่ารักที่มีคราบมอมแมมไม่ต่าง พลางส่งสายตาลึกล้ำทะลวงใจหญิงสาวเห็นเจ้าขององคาพยพคมสันเด่นชัดผ่านแสงแดดเจิดจรัส พาให้หัวใจเต้นตึกตักหวั่นไหว แม้ยังมิอาจเข้าใจว่าคืออาการของอะไร ทว่านางกลับชอบมันทั้งสองจึงกระชับฝ่ามือเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันไป ประหนึ่งคู่ยวนยางที่พบพานและรักกันมาเนิ่นนานนับสิบปีแม้ว่าโม๋เอ๋อร์มิทันได้คิดอันใดให้ลึกซึ้ง ทว่าหมิงเฉิงย่อมคิดไปเช่

กลางโถงตำหนัก มีโต๊ะขนาดใหญ่จำนวนมาก มีอาหารมากมาย พร้อมแล้วสำหรับให้ทุกคนดื่มกินการเฉลิมฉลองขนาดย่อมพลันบังเกิดเมื่อทุกเรื่องราวคลี่คลาย กำจัดคนชั่วได้ถึงสองคนในคราเดียวกัน เจียงฮองเฮาจึงอนุญาตให้ทุกคนได้ร่วมกินอาหารด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นรัชทายาทและพระชายา อีกทั้งคนสนิทของทั้งสอง องครักษ์และสาวใช้ รวมถึงขันทีและนางกำนัลคนสนิทของพระนางเองเพราะทุกคนร่วมแรงร่วมใจอย่างสามัคคี การดูแลอย่างดีย่อมมีอย่างทั่วถึง องครักษ์เฝ้าตำหนักทั้งหลายยังได้รับสิทธิ์นั้น เพียงแต่หน้าที่กวดขันความปลอดภัยยังต้องทำ จึงนำอาหารออกไปกินด้านนอกพร้อมทำหน้าที่ตามปกติ กวดขันเวรยามตามวิสัยการดื่มกินอย่างผ่อนคลายจึงดำเนินไป ทุกคนล้วนยินดี ยิ้มแย้มกว้างขวาง ปลดระวางทุกสิ่ง ไม่คิดคุยเรื่องชาติบ้านเมืองหรือเรื่องเคร่งเครียดอันใดทั้งสิ้น มีเพียงเสียงหัวเราะสนุกสนาน และหยอกล้อกันเท่านั้น กระทั่งนางกำนัลกับขันทียังมีโอกาสได้ตีกันอย่างเปิดเผยเมื่อบังเอิญหยิบไก่ชิ้นหนึ่ง ซึ่งนับได้ว่าเป็นชิ้นที่ใหญ่ที่สุดตรงหน้าของบุคคลทั้งสอง ศึกการแย่งชิ้นไก่จึงบังเกิด เรียกเสียงหัวเราะให้ดังครืนสวี่กูกูอดใจไม่ตำหนิออกไปมิได้ จึงปรา