All Chapters of จอมนางพญามาร: Chapter 141 - Chapter 147

ล่วงเข้ายามดึกค่อนราตรี หลังงานเลี้ยงเลิกราหมิงเฉิงกับโม๋เอ๋อร์จึงถูกเจียงฮองเฮาให้รั้งอยู่ที่ตำหนัก พำนักที่นี่เพื่อรอร่วมพิธีบวงสรวงในวันรุ่งส่วนคนอื่นๆ หากมิใช่ราชนิกุลหรือขุนนางใหญ่โต ย่อมต้องกลับไป ไม่อาจร่วมพิธีเมื่อเป็นเช่นนี้ หมิงจินกับหยูเสวี่ย จึงจำต้องพากันกลับตำหนักบูรพาไปก่อน คงเหลือเพียงหมิงเฉิงและโม๋เอ๋อร์ที่ยังอยู่ตำหนักฉีหยางกงกับองค์ฮองเฮาด้วยตำแหน่งพระชายาที่ค้ำคออยู่ทำให้โม๋เอ๋อร์นั้น แม้อยากหลีกเลี่ยง แต่ไม่อาจทำได้ รู้ทั้งรู้ว่าพิธีบวงสรวงเหล่านี้ ปีศาจตนใดก็ไม่ควรร่วมพิธี ดีไม่ดี ตัวตนที่แท้จริงอาจเผยออกมาต่อธารกำนัลนางจึงก้มหน้าไม่พูดไม่จา ไม่เสวนากับผู้ใด เพียงกล่าวขออภัยอย่างง่วงงุนแสร้งมึนเหล้า หมายให้สามีพากลับห้องพักชั่วจังหวะหนึ่ง ในใจกลับคิดได้อีกหนึ่งประการว่า หากได้เจอนักพรตเซียนขู่สิงก็ดีเหมือนกัน การเผชิญหน้ากันอาจมีหนทางช่วยเหลือพี่น้องของเยาเยา ตามที่อีกฝ่ายขอร้องเอาไว้หมิงเฉิงเห็นคนงามมึนเมาง่วงงุนเช่นนั้น จึงรีบพานางไปพักผ่อนตามหน้าที่สามี หลังจากพาภรรยาเข้านอน ห่มผ้าให้อย่างดี จึงถามออกไป “เจ้าไม่สบายใช่หรือไม่?”โม๋เอ๋อร์ส่ายหน้าเบาๆ “ข้

พิธีบวงสรวงนับเป็นเจตนาอันบริสุทธิ์เพื่อความเป็นสิริมงคลของเหล่ามนุษย์ที่พึงกระทำเป็นการบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในลักษณะการอัญเชิญเพื่อให้เกิดสิริมงคลกับตัวเอง เป็นการแสดงตนว่ามิได้มีเจตนาที่จะลบหลู่ทวยเทพทั้งยังเพื่อปัดเป่าเภทภัย กำจัดสิ่งอัปมงคล ขจัดสิ่งเลวร้าย ขับไล่ปีศาจ เสริมชะตาให้ต้าหมิง พิธีนี้ยิ่งใหญ่มากจริงๆ จัดขึ้นที่วิหารอันศักดิ์สิทธิ์แห่งพระราชวัง ด้านบนใจกลางพระวิหาร เห็นนักพรตชราในอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ดุจเทพเซียน สีผมขาวโพลน หนวดเคราขาวสะอาด ยาวถึงกลางอกท่านมีนามว่า เซียนขู่สิงท่าทางยามนั่งร่ายบริกรรมคาถายังตำแหน่งสูงสุดบนแท่นกลางวิหาร ดูน่าเลื่อมใสอย่างยิ่ง ทั้งยังแฝงไปด้วยความน่าเคารพยำเกรงเป็นอย่างมากรอบตัวของท่านนักพรตชราคือศิษย์ทั้งอาราม ท่าทางยกมาทั้งสำนักพรต ทุกคนล้วนแต่งกายสีขาวสะอาดหมดจด ยืนนิ่งอย่างสงบ คล้ายกำแพงมนุษย์ชุดขาว ทั่วบริเวณของพวกเขามีองค์ประกอบหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นศาสตราวุธดูดวิญญาณ กระดิ่งดึงเทพปราบมาร ประคำสะกดปีศาจ กระถางธูปสูบพลัง เครื่องหอมขับไล่สิ่งอัปมงคลเรียกได้ว่า เป็นการบวงสรวงและกวาดล้างสิ่งชั่วร้ายอย่างยิ่งใหญ่แก่ต้าหมิงเลยที

เวลาผ่านมาราวหนึ่งชั่วยาม การบวงสรวงยังคงดำเนินไปตามพิธีการอันศักดิ์สิทธิ์ ไร้วี่แววว่าจะหยุดพักแม้ชั่วขณะเดียวโม๋เอ๋อร์ที่บัดนี้นัยน์ตาเป็นสีเขียวมรกตเข้มข้นจนไม่อาจกลายเป็นสีดำได้แล้ว ทั้งลำตัวยังสั่นเทิ้มเริ่มกลายเป็นสีแดง เส้นผมล้วนเป็นสีทอง ทว่ากลับไม่มีผู้ใดมองเห็น เพราะหมิงเฉิงโอบกอดเอาไว้ เขาใช้ร่างกายสูงใหญ่ของเขาบดบังร่างระหงจนสิ้น คล้ายกับจะทำให้นางจมหายเข้าไปในแผงอกหนา กอปรกับเสื้อผ้ารุ่มร่ามล้วนช่วยอำพราง ใบหน้าและเส้นผมล้วนถูกผ้าคลุมปกปิดเอาไว้จนมิดด้วยอ้อมกอดของเขา“ข้าคิดว่ามันแปลกๆ แล้วล่ะ”เสียงอู้อี้ดังขึ้นที่แผงอก ทำหมิงเฉิงต้องก้มมองฉงนโม๋เอ๋อร์ยังกล่าวเสียงเย็นต่อเนื่องว่า “ข้ารู้สึกได้ว่านักพรตนั่นกำลังเล่นไม่ซื่อ”เรียวคิ้วคมพลันขมวด หมิงเฉิงนิ่งขรึมรอฟังเสียงโม๋เอ๋อร์เส้นเสียงแหบพร่ายังดังในขณะที่ใบหน้ายังฝังแนบอก “เซียนขู่สิงนั่นกำลังร่ายบริกรรมคาถาเรียกเหล่าวิญญาณร้ายให้ออกมา กระทั่งปีศาจก็ยังคลุ้มคลั่ง ออกมาลอยตัววูบวาบบินเพ่นพ่านไปทั่ว ยังมี ...รอบด้านล้วนบังเกิดขุมพลังอันน่ากลัวหลายสายแทรกซึมในบรรยากาศ หมู่เมฆดำทะมึนที่มองไม่เห็นปกคลุมโดยทั่วบริเวณ

ด้านหน้าพระวิหารโม๋เอ๋อร์ลอยตัววูบออกมานอกวิหารคล้ายกับถูกดึงดูดจากสิ่งที่มองไม่เห็น ทำนางไม่อาจซ่อนเร้นหรือต่อต้าน แต่กระนั้นสติยังคงครบครัน ไม่เหมือนปีศาจชั้นต่ำทั่วไปเมื่อออกมาแล้ว หญิงสาวจึงได้เห็นด้านหน้ามีกลุ่มทหารฆ่ากันอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีใครสนใจใคร แม้แต่ตัวนางก็ไม่มีใครทันสังเกตเห็นทั้งสิ้นนอกจากการต่อสู้กันระหว่างทหารยังมีภูตผีปีศาจลอยวนโดยรอบ ปล่อยกลิ่นอายชั่วร้ายปกคลุมไปทั่ว เหล่ากลุ่มกบฏเข้าถล่มทหารประจำพระราชวังจนถอยร่นหมดท่า เห็นได้ชัดว่า กำลังถูกมารผจญรบกวน ฉุดรั้งฝีมือการต่อสู้ให้อ่อนแอลง ในแบบที่ไม่ควรเป็นเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน แค่ยามเช้าจวบจนใกล้พลบค่ำเท่านั้น กลับมีคนตายนับร้อยนับพันเกลื่อนกลาด โลหิตไหลหลั่งดั่งแม่น้ำแดงฉานไปทั่วลานกว้าง เสียงร้องอนาถก้องดังสะท้านโสตขณะที่สงครามดำเนินมาถึงช่วงชี้วัดโชคชะตา หมิงเฉิงพลันปรากฏกายอยู่บนหลังม้าศึกควบตะบึงมาแต่ไกล ประหนึ่งไม่มีอันใดกีดขวางเขาได้ ทั้งๆ ที่มีทหารกบฏรุมล้อมเต็มไปหมดทวนเหล็กไหลในมือเขาที่แกว่งไกว ล้วนกระชากหัวเหล่าศัตรูได้ในพริบตา เลือดสดๆ สาดกระเซ็นไปทั่ว ซากศพมากมายพลันกองทับถมแลดูน่ากลัวกองกำลังที่ต