Semua Bab จอมนางพญามาร: Bab 151 - Bab 160

ราตรีเหมันต์หิมะโปรยละอองคลุ้ง ทว่าเมืองหลวงต้าหมิงยามนี้ กลับไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น เพราะกำลังมีเปลวเพลิงแห่งสงครามลุกกระพือโหมไหม้กองทัพกบฏยังคงเหิมเกริม ยิ่งมายิ่งมาก โดยมีทรราชนำทัพหน้าอย่างอหังการ คนผู้นั้นคือองค์ชายใหญ่หมิงเยวี๋ยน ขนาบข้างด้วยแม่ทัพหนุ่มเว่ยหลุนการก่อกบฏครั้งนี้เป็นฝีมือขององค์ชายใหญ่แห่งราชอาณาจักรต้าหมิง เขาเป็นผู้นำการก่อกบฏอย่างอาจหาญ ประกาศกร้าวยึดครองทุกสิ่ง ทั้งยังร่วมมือกับนักพรตเซียนขู่สิงอีกชั้นหนึ่ง รวมถึงเว่ยหลุนที่ทำทีเข้าหาหมิงเหอเพื่อหลอกใช้อีกฝ่าย ทั้งยังมีนักพรตเซียนขู่สิงส่งปีศาจจิ้งจอกเยาเยามาเป็นบ่าวรับใช้คอยเสริมความชั่วให้ชิงเฟยหากแผนการกบฏสำเร็จ หมิงเหอกับชิงเฟยย่อมไม่รอดอยู่แล้ว ตัวหมิงเยวี๋ยนแค่ยืมมือชายชั่วหญิงโฉดทั้งสองก็เท่านั้นข้อตกลงระหว่างหมิงเยวี๋ยนกับเซียนขู่สิง คืออำนาจในราชสำนักส่วนหนึ่ง แผ่นดินทั้งภูเขา สำนักอารามทั้งหลายในใต้หล้า เรียกได้ว่ายิ่งใหญ่คับฟ้าไปด้วยกันทว่าใครไหนเลยจักคาดคิด ว่านักพรตผู้สูงส่งตบะกล้าแกร่งจะเจอก้างชิ้นใหญ่ที่เป็นถึงโม๋กุ่ยเสิน เขาถูกทำลายพลังวัตรไปหลายส่วน ลูกศิษย์ยังตายเกลื่อน แม้ว่ากายเนื้อ

สงครามกบฏกลางเมืองยังคงดำเนินไป ไฟสงครามยังคงแผดเผา ร้อนฉานไปทั่วพระราชวังต้าหมิงจากราตรีจวบจนทิวากระทั่งราตรีมาเยือนอีกคราแล้วต่อด้วยทิวาอีกครั้ง การปะทะสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นยังคงดังกึกก้องสะท้านฟ้าหมิงจินนำทัพขึ้นหน้าอย่างอาจหาญ สู้ศึกกับหมิงเยวี๋ยนไม่มีถอย สร้างความสงสัยแก่ฮ่องเต้และเหล่าขุนนางไม่น้อย ทุกคนจับกลุ่มอยู่ในวิหารหลวง ยืนมองหมิงจินเป็นตาเดียวกันด้วยเห็นได้ชัดแล้วว่าบุตรชายปรากฏกายประกาศกร้าวอย่างห้าวหาญ แสดงอานุภาพเผยศักดาต่อธารกำนัล เจียงฮองเฮาจึงตัดสินใจบอกความจริงในที่สุดเนิ่นนานผ่านไป ...หลังจากอธิบายทุกสิ่งทุกเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ นับแต่ตั้งครรภ์กระทั่งคลอดจนถูกปองร้าย แล้วลอบเลี้ยงดูโอบอุ้มมาเช่นไร ความเคลือบแคลงสงสัย จึงถูกแทนที่ด้วยความตกใจกันยกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ และจบด้วยเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีจากบรรดาขุนนางโดยเฉพาะหมิงฮ่องเต้ทุกคนให้รู้สึกปรีดากันถ้วนหน้า ที่พระมารดาแห่งต้าหมิง มีบุตรชายเก่งกล้าถึงสองคน หนึ่งคือพยัคฆ์ร้ายราชันทมิฬหมิงเฉิง ที่อาจหาญตั้งแต่เด็ก กระทั่งเติบใหญ่ยังสู้ศึกชนะสิบทิศ ต่างแคว้นไม่กล้ารุกราน มีแต

เพราะยังคงรู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง ช่วงล่างก็ยังปวดหนึบ มิอาจก้าวขา สาวน้อยจึงเอนตัวนอนลงเช่นเดิม โดยไม่คิดใส่เสื้อผ้า นางเพียงหลับตาหมายพักผ่อนต่ออีกสักเล็กน้อย หากแต่ร่างกายกลับรู้สึกวูบวาบหวามไหวไม่จางหาย ในใจยังคิดว่าตนเองไม่เหนื่อยเลยสักนิด หากคิดอยากทำต่อจะได้ไหมหนอ แล้วนางต้องรอให้สามีลงมือ หรือควรเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนดีคิดไปคิดมาก็ให้รู้สึกอับจนปัญหา เพราะยังอ่อนด้อยประสบการณ์เรื่องชายหญิงเช่นนี้ โม๋เอ๋อร์จึงนึกเขินอายขึ้นมาในแบบที่ไม่เคยเป็น ฝ่ามือน้อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าหมายปกปิดอาการแปลกประหลาดยามนี้จนแล้วจนรอดก็ยังรู้สึกวูบวาบอยู่ในอก จนหลุดหัวเราะคิกคักเสียงใสออกมาสิ่งหนึ่งที่โม๋เอ๋อร์ไม่รู้ก็คือ อาการตื้นตันระคนตื่นเต้นและหวามไหวเยี่ยงนี้ นับเป็นอารมณ์สามัญของสาวน้อยวัยสะพรั่งผู้มีโอกาสที่เรียกได้ว่าร่วมรักครั้งแรกกับบุรุษผู้ได้ชื่อว่าสามีความรักเป็นเช่นใดโม๋เอ๋อร์ยังคงไม่อาจทราบได้แน่ชัด ทว่าความรู้สึกสุขใจจนล้นอกเช่นนี้ ทำนางรู้สึกดีเหลือเกินนับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ชั่วจังหวะกำลังหลุดหัวเราะสดใสพลันมีมือหนาดึงผ้าออกจากวงหน้าที่กำลังยิ้มพรา

อาณาเขตครอบคลุมบนภูเขาอย่างกว้างขวางคืออาณาจักรของหมิงเฉิงเขาสร้างทุกอย่างเอาไว้ให้ตั้งอยู่ในเนื้อที่หลายสิบหมู่[1] ตรงกลางคือคฤหาสน์ผิงไท่ ทั้งใหญ่โตและโออ่า หรูหราอลังการ ปลูกสร้างมาช้านาน รอบด้านยังมีผืนป่าที่รังสรรค์เอาไว้อย่างดี ร่มรื่นเป็นธรรมชาติยิ่งคฤหาสน์สร้างตามผังบ้านแบบที่คหบดีมั่งคั่งนิยม เรียกว่าสี่เรือนล้อมลานลักษณะลาน จะเป็นลานหินกว้างตรงกลาง ล้อมรอบไปด้วยเรือนงดงามปลูกสร้างไว้ทั้งสี่ด้าน มีซุ้มประตูสีแดงโดดเด่นตรงกลางที่ควรว่างเว้น กลับมีบ่อน้ำพุร้อนควันขาวลอยกรุ่นรอรับแสงจันทร์งามทุกคืนเดือนเพ็ญ รอบบ่อยังมีกำแพงหินแกร่งสีดำกางกั้นมิให้บ่าวไพร่ก้าวล้ำ ยามเจ้านายแช่น้ำไม่รู้ว่าเหตุใด ตัวหมิงเฉิงยามนั้นที่เพียรเฝ้าหาแม้ยังมิได้เจอแน่งน้อยสักครา ทว่ากลับสร้างทุกอย่างเอาไว้ในรูปแบบนี้อาจเป็นเพราะตามความทรงจำที่มีจากในป่า รอบด้านที่มืดมิดรอบทิศเต็มไปด้วยแมกไม้รกทึบ กลับปรากฏบ่อน้ำพุร้อนให้ได้เห็น และยังเป็นสถานที่ที่เขาได้พบนางยามอากาศเย็น ตัวเขาบาดเจ็บสาหัส รุ่มร้อนไปด้วยโลหิตไหลหลั่ง กระทั่งเปลือกตายังร้อนระอุหนักอึ้ง ทว่าทุกสิ่งกลับรับรู้แจ่มชัดยิ่

คฤหาสน์ผิงไท่มีสามีภรรยาคู่หนึ่งซึ่งอยู่ด้วยกันตามปณิธานอันยิ่งใหญ่ทั้งแน่วแน่มั่นคงโดยฝ่ายภรรยานั้น ต้องการเป็นเพียงสตรีธรรมดาของสามี ภายภาคหน้ายังจะเป็นมารดาที่ดีของบุตรทุกคน เป้าหมายของนางคือมีบุตรชายบุตรสาวราวสิบคน คลอดลูกออกมาเป็นครอกๆ แบบแม่หมูป่าเลยส่วนฝ่ายสามีนั้น มีความคิดเรียบง่าย แค่ต้องการดูแลภรรยาอย่างดี หวังเพียงได้เห็นรอยยิ้มเปี่ยมสุขของนางในทุกวัน ไม่ปรารถนาให้นางร่ำไห้เลยแม้แต่ครั้งเดียวอาทิตย์อัสดงลงอีกครั้ง พาสายลมเย็นฉ่ำของฤดูเหมันต์พัดโชยผ่านหน้าต่างไปพร้อมปุยหิมะสีขาวหนาวสะท้านบนเตียงนอนหนานุ่มอันอบอุ่น มีเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นของแม่นางน้อยกำลังนั่งหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาเม็ดโตที่ไหลรินอาบสองแก้มนวลสีชมพูจัดไม่ขาดสายริมฝีปากแดงเรื่อเม้มแน่น มือน้อยๆ กำเอาไว้ที่ตักอย่างสำรวม เนิ่นนานก็ยังนั่งสลดอยู่เช่นนั้น โดยมีชายหนุ่มร่างใหญ่กำลังนั่งกอดอกมองนางอย่างเย็นชาอยู่ตรงขอบเตียง สายตาคู่คมของเขาเย็นเยียบยิ่งกว่าหิมะนอกหน้าต่างจนผู้ถูกมองยังอดสะท้านในใจมิได้“ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน ทรมานที่สุด”เส้นเสียงแว่วหวานพร่ำบ่นปานจะขาดใจ นางกำลังร่ำไห้อย่างน่าสงสารที่สุดในใต้ห