บททั้งหมดของ 3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย: บทที่ 141 - บทที่ 150

ณ ร้านข้าวขาหมูริมทางฟุตบาทแสงไฟสีส้มจากเสาไฟข้างทางทอดตัวลงมากระทบพื้นถนน ให้บรรยากาศอุ่น ๆ สบายตาท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงบ ร้านขายข้าวขาหมูร้านนี้แม้จะดูเรียบง่าย แต่กลับมีเสน่ห์ที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายโต๊ะไม้เก่า ๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ บางโต๊ะมีนักดื่มที่นั่งจิบเบียร์พูดคุยกันเสียงเบา บางโต๊ะเป็นคู่รักวัยทำงานที่ออกมานั่งกินมื้อดึกด้วยกันอย่างเป็นกันเองมีเพียงเสียงช้อนกระทบจาน และเสียงหัวเราะเบา ๆ ของลูกค้าบางคนที่พอจะทำให้ร้านดูไม่เงียบเหงาจนเกินไปที่มุมหนึ่งของร้าน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม นั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่วงท่าผ่อนคลาย เสื้อกล้ามสีขาวบางแนบไปกับลำตัวแกร่ง ถูกคลุมทับด้วยเสื้อหนังกันลมสีดำที่ดูเข้ากับเขาเป็นอย่างดี กางเกงยีนเข้ารูปยิ่งขับให้ช่วงขาดูยาวและทรงพลังหยวนหลงเพิ่งสั่งข้าวขาหมูไปกับลุงเจ้าของร้าน และก่อนที่คุณป้าจะเดินกลับไปจัดเตรียมอาหาร เขาก็เอ่ยเสริมขึ้นมาเสียงเรียบ“ขอเบียร์สองขวดด้วยครับ”พูดจบ เขาล้วงหยิบซองบุหรี่สีดำออกมาจากกระเป๋าเสื้อหนัง พร้อมไฟแช็กสีเงินเงาวับที่ดูหรูหรา มือหนาเปิดฝากล่องบุหรี่ออก หยิบแท่งสีขาวเรียวยาวออกม

ในวัยเด็ก เธอมักถูกพ่อพาไปออกงานสังคม งานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยบรรดานักธุรกิจที่ถือแก้วไวน์และพูดคุยกันถึงผลกำไรทางธุรกิจ ท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับของแชนเดอเลียร์และเสียงหัวเราะเสแสร้งแต่เมื่อไม่ได้อยู่ในงานหรู พ่อของเธอกลับพาเธอไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างถนน พาเดินตลาดสด ให้เธอได้เห็นเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมของแม่ค้าพ่อค้า ได้ยินเสียงของคนหาเช้ากินค่ำที่ต่อรองราคากันอย่างจริงใจ‘ในอีกด้านหนึ่ง แม้ว่าเราจะเติบโตขึ้นมาในตอนที่ป๊าร่ำรวยพอสมควรแล้ว แต่เขาก็ยังสอนให้เรารู้จักใช้วิถีชีวิตที่เรียบง่าย พึ่งพาความสามารถของตัวเองมากกว่าที่จะหยิบยืมมรดกจากเขาเพียงอย่างเดียว และเข้าใจว่าโลกใบนี้นั้นขับเคลื่อนด้วยเงินตรา แต่ก็ใช่ว่าเงินตราจะขับเคลื่อนคนเสมอไป บางครั้งการเหิมเกริมกับความมั่งคั่งก็อาจจะนำมาซึ่งความพังพินาศได้ด้วยเช่นกัน ป๊าสั่งสอนเรื่องทำนองนี้ให้เราฟังอยู่อย่างสม่ำเสมอตั้งแต่เด็กจนโต’ถังไห่เฉิงเป็นคนดุ คนที่มักพูดด้วยเสียงหนักแน่นและเฉียบขาด แต่แม้จะดุเพียงใด เขากลับไม่เคยกดดันให้เธอใช้ชีวิตเหมือนนักธุรกิจเหมือนเขา เขาสอนให้เธอหาเงินเอง ใช้แรงกายและสติปัญญาเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ‘เร

กลิ่นควันบุหรี่เจือจางปะปนอยู่กับอากาศยามค่ำคืน หยวนหลงจ้องมองถังหูลู่ที่เริ่มหลับตาพริ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม ด้วยสายตาคล้ายจะทอดถอนใจ บุหรี่ในมือค่อย ๆ มอดลง เขาพ่นควันออกมาเป็นสายยาว ก่อนจะแสยะยิ้มให้กับความคิดในหัวตัวเอง“ดูเหมือนว่า...จะไม่มีใครแพ้ใครนะ หยวนยิง” เขาพึมพำเบา ๆ เสียงทุ้มต่ำคล้ายจะพูดกับตัวเองมากกว่าคนที่กล่าวถึง รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากอย่างขบขัน ทว่ายามทอดมองดวงหน้าเนียนที่แนบแก้มเข้ากับท่อนแขนของตัวเอง กลับแฝงไว้ด้วยความเวทนาและสมเพชตัวเองในเวลาเดียวกันทำไมถึงเป็นเธอ...ทำไมต้องเป็นเด็กดื้อที่โลภมากคนนี้...เขาเขี่ยบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ ปัดเศษเถ้าควันที่ปลายมวนออกก่อนจะเอื้อมมือไปลูบไล้ศีรษะเล็กของเธอเบา ๆ“อาหมวยนะอาหมวย...” เสียงหัวเราะต่ำดังลอดออกมาจากลำคอ คล้ายชายหนุ่มกำลังหัวเราะให้กับความรู้สึกของตัวเอง นิ้วเรียวยกขึ้นจิ้มหน้าผากมนของถังหูลู่ ดันไปดันมาราวกับหยอกเด็ก“ทำไมถึงเป็นผู้หญิงที่สำส่อนแบบนี้กันนะ...”คนที่มีความสามารถเหลือเฟือจะทำให้เขาปั่นป่วน...คนที่ทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น...คนที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นไอ้โง่เวลาที่ต้องเห็นเธออยู่กับใครอื่น.

ถังหูลู่ยังคงจ้องมองเจ้าแมวอ้วนที่กำลังตะกละตะกลามกับอาหารเปียกตรงหน้า แต่ภายในใจกลับลอยห่างออกไปไกล ภาพความทรงจำเมื่อคืนไหลเวียนอยู่ในหัวเหมือนเส้นด้ายที่พันกันยุ่งเหยิง พยายามดึงเท่าไรก็แกะไม่ออก‘อา... เมื่อคืนเราคุยอะไรกับเฮียหลงไปบ้างนะ…?’คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ดวงตาฉายแววครุ่นคิด แต่กลับมีเพียงเศษเสี้ยวของบทสนทนาที่หลุดรอดออกมา‘จำอะไรไม่ค่อยได้เลย…รู้แค่ว่าเป็นเรื่องสำคัญ…’เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ท้ายที่สุดก็ยอมแพ้ให้กับความมึนงงของตัวเอง“ช่างเถอะ…” เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาแขวนบนผนัง ห้องที่ยังคงเงียบสงบมีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดวงตาสีน้ำตาลดำจับจ้องไปยังเข็มนาฬิกาที่บอกเวลา 09:12 น.“…อาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะสายเอา นี่ก็สายมากแล้ว…”เธอยันมือกับเข่าของตัวเอง พยายามจะลุกขึ้นจากท่านั่งยอง แต่ทันทีที่เคลื่อนไหว ความเจ็บปวดก็แล่นแปลบปลาบไปทั่วทั้งแผ่นหลังอีกครั้ง“โอ๊ย…ไม่นะ หลังฉัน…!”เธอทรุดลงเล็กน้อย มือเท้าไปทางข้างหลังคล้ายกับคนแก่ที่เพิ่งผ่านการทำงานหนักมาทั้งวัน สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บราวกับถูกใครเอาไม้ฟาดเป่าเปาที่กำลังก้มหน้ากินอาหารอยู

ทันทีที่คำสั่งนุ่มนวลของหยวนชิงหลาน ดังขึ้น ลูกชายทั้งสองของเธอเองก็ขานรับพร้อมกัน เพียงแต่ล่าช้ากว่าลูกสาวบุญธรรมเล็กน้อย“ครับ”“ครับ...”เสียงของพวกเขาชัดเจนและราบเรียบ ราวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แต่หากสังเกตดี ๆ จะพบว่ามือของ หยวนหลง และ หยวนยิง เพิ่งผละออกจากร่างบอบบางของ ถังหูลู่ ไปหมาด ๆ จังหวะนั้นคล้ายกับเป็นการกระทำที่แสนธรรมดา ทว่าผิวเนื้อที่เพิ่งสัมผัสกันเมื่อครู่ยังคงหลงเหลือไออุ่นจาง ๆ และแรงกดเบา ๆ ที่ทำให้ถังหูลู่ต้องข่มใจไม่ให้เผยอาการใด ๆ ออกมาเธอสูดลมหายใจลึก พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะตามคนอื่น ๆ เดินออกจากตัวบ้านแสงแดดยามสายทอดผ่านแนวต้นไม้สูงลิ่วที่เรียงรายอยู่รอบคฤหาสน์ตระกูลหยวน เงาไม้ทอดตัวเป็นแนวยาวบนพื้นหินอ่อนสีขาวสะอาดตา เสียงรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะที่กลุ่มคนทั้งสี่เดินออกจากตัวบ้าน มุ่งหน้าไปยังโรงจอดรถซึ่งเต็มไปด้วยยานพาหนะหรูหราราคาแพงรถเก๋งสีดำมันวาวสามคันเรียงตัวเป็นระเบียบ ถัดไปเป็นรถยนต์คันใหญ่ที่สะท้อนแสงแดดเป็นประกายเงางาม ด้านข้างยังมีบิ๊กไบค์สองคันสีเข้มที่ดูแข็งแกร่งและทรงพลัง และท้ายสุดคือมินิแวนสีดำหรูหราที่ถูกเลือก