Lahat ng Kabanata ng The Zillionaire's Abandoned Wife: Kabanata 181 - Kabanata 190

Natigilan si Sebastian habang hawak pa rin ang piyesa ng bishop. Tila isang sandaling tumigil ang oras. Dahan-dahan siyang tumingala, ang mata’y dumako kay Trixie na nakatitig sa kanya, hindi para magpakita ng galit o sakit, kundi isang tahimik na hamon. Tulad ng isang queen na hindi natitinag kahit pinapalibutan ng mga kalaban. Si Helios, na kanina’y nakatuon sa usapan nila ni Mr. Rodriguez, ay agad napalingon sa eksenang iyon. Naputol ang paghinga niya nang makita kung sino ang tumayo sa harap ng chessboard. His eyes widened in disbelief. What is she doing? Hindi niya inaasahan na si Trixie mismo ang lalapit, hindi lang para manood, kundi upang humiling ng laro laban kay Sebastian, sa gitna ng ganitong pagtitipon. At higit pa sa pagkagulat ni Helios, kitang-kita ang mas matinding pagkabigla sa mga mukha ng pamilya Bolivar, ng mga Tolentino, at lalo na mi Wendy. “Seriously?” mahinang bulong ni Wendy sa sarili, pilit nilulunok ang init na umaakyat sa kanyang leeg. Kilala niya

Pagkatapos ng huling laro, lumapit si Casper at nagtanong, “Balik tayo at uminom muna?” “Okay,” tugon ni Trixie habang mahinang tumango, ang tinig niya’y kalmado, pero ang mga mata niya’y waring may iniisip pa. Nang makita ng mga matanda ang lapit ng samahan ng dalawa, bahagyang napahinto si Maestro Eli. “Masuwerte talaga ang bunso ng pamilyang Yu,” aniya habang pinagmamasdan ang dalawa. Tumango si Mr. Rodriguez. “Oo nga. Akala ko dati si Wendy ang magaling. Pero matapos ko silang panoorin pareho… iba pala si Trixie.” Hindi na nila kailangang sabihin pa. Ang galing ni Trixie ay hindi lang umaangat sa chessboard, kundi pati na rin sa tindig at galaw nito. Akala nila noon, si Wendy na ang pinakamagaling. Pero matapos ang dalawang laban ni Trixie, malinaw na nabago ang kanilang opinyon. Walang bahid ng duda—ibang-iba ang antas ng diskarte, katahimikan, at kumpiyansa ni Trixie. Matalino siya, malinaw tumingin, at halatang may disente at maayos na pinanggalingan. “Bagay sila,

Tulad ng dati, maaga pa lang ay pumasok na sina Trixie at Casper sa Astranexis. Umuusbong na ang pinakabagong proyekto ng kumpanya, isang matapang na hakbang para sa expansion ng kanilang tech development arm. Dahil dito, wala halos pahinga ang buong executive team. Sa araw-araw na pagpasok, sabay-sabay nilang hinaharap ang tambak na trabaho, mga tawag, at back-to-back na meetings. Hindi man sila nagrereklamo, kita sa mga mata nila ang pagod na sinisikap itago ng propesyonal na anyo. Sa gitna ng kaguluhan ng opisina isang hapon, napansin ni Trixie ang Christmas decor sa mesa niya, at pati na rin sa loob ng department nilang iyon. Kumunot ang noo niya habang pinagmamasdan ito. “Pasko na ba agad? Ang bilis naman,” wika niya, medyo nagbibiro. “True! Ang saya-saya na sa labas. Balak ko ngang gumimik mamaya kasama ‘yung tropa ko. Ikaw, Ma’am Trixie, may lakad ka ba?” tanong ng isa sa mga empleyado, habang nag-aayos ng gamit niya. Ngumiti lang si Trixie. “None for today. Maybe just go

Ilang minuto pa, natapos na rin sa wakas ang fireworks show. Masiglang naghiyawan ang mga tao, ang ilan ay nagsimula nang kumilos paalis sa open area ng mall. Naglakad na rin si Trixie palayo, tangan sa isang kamay ang cotton candy, habang ang isa naman ay nakapatong sa kanyang balikat ang sling bag bag.“Thank you sa pagdala sa ‘kin dito para mapanood ang fireworks. Salamat din sa cotton candy,” aniya kay Angelo, na tahimik lamang na nakatayo sa tabi niya.“Uuwi ka na ba?” tanong ni Angelo, bagamat tila ayaw pa nitong matapos ang gabing iyon.“Yeah. I’ll just drop by a shop to get some artificial plants. Then I’ll head home.”Hindi na siya pinilit ni Angelo. Marahil ay sanay na rin itong hindi humiling ng sobra.“Sige.”“Bye,” sabi ni Trixie.“Bye.”Tahimik siyang nilingon ni Angelo habang lumalakad si Trixie palayo, at nang tuluyan na itong nawala sa paningin niya, siya naman ang naglakad papunta sa parking lot. Ngunit nakakailang hakbang pa lamang siya nang isang pamilyar na boses

Bago pa man tuluyang makalayo, lumapit muna si Sebastian kay Michael. “Aalis na kayo?” tanong ni Michael, sabay silip sa labas ng coffee shop kung saan bahagya nang lumalabo ang langit sa dami ng sasakyang dumaraan. “Yes,” tugon ni Sebastian, malamig ngunit magalang ang tinig. “See you next time.” Hindi na nagtagal pa. Tahimik siyang lumakad palayo, naiwan sa ere ang aninong tila may bigat, mabigat na hindi na kailangang sambitin pa. Pero hindi nakaligtas sa mata ni Michael na nanatili pa sa loob si Wendy, kasama si Xyza na nakaupo’t masinsinang naglalaro sa isang stuffed toy na dala nito. Bahagyang umiling si Michael at lumapit sa kanila. “Why haven’t you left yet?” tanong niya, bagama’t magaan ang tono, may bahid ng pagtataka. Ngumiti si Wendy, halos inosente. “Seb went to the underground parking. He’s getting the car.” Napatingin si Michael sa labas. Malapit lang naman ang kalsada, pero alam niyang malawak ang basement parking ng gusaling iyon. Kung si Sebastian pa ang