บททั้งหมดของ The Zillionaire's Abandoned Wife: บทที่ 291 - บทที่ 300

Ang gabi ay tahimik na bumalot sa siyudad ng Hong Kong, ngunit ang loob ng The Peninsula Hong Kong, ay buhay na buhay sa mga ilaw, halimuyak ng mamahaling pabango, at malalambot na hakbang ng mga taong tila walang iniindang problema. Isa ito sa pinakasikat at pinakamahal na luxury hotel sa naturang bansa, kilala rin sa mala-palasyong façade at old-world charm nito na pinagsama sa cutting-edge luxury. Habang tinatahak ng pamilya ang hallway patungo sa kanilang silid, nanatiling tahimik si Trixie, bagama’t ang mata ay palihim na gumagala sa mga chandelier na tila dinisenyo pa noong panahon ng mga dinastiya. Ang mga pader ay may kasang tambalan ng gold accents at ivory panels, habang ang sahig ay nababalutan ng custom-made rugs na tila ipinagtagpi mula sa ulap.Pagpasok nila, sa itaas ng tower wing, inilaaan sa kanila ang Harbour View Suite, isang marangyang silid na may panoramic na tanawin ng Victoria Harbour, floor-to-ceiling windows, eleganteng marble bathroom, automated mood light

Pagkatapos ng halos kalahating araw ng kasiyahan, pagod, at sigawan sa iba’t ibang atraksyon sa Hong Kong Disneyland, nagsimulang mapagod at maubos ang enerhiya ng dalawang bata. Hindi na sapat ang mga cotton candy, popcorn, at mini pretzels na sunod-sunod nilang binili sa mga stalls. Maging si Trixie ay ramdam na rin ang kirot sa kaniyang talampakan mula sa ilang oras na paglalakad."Mommy, I'm hungry," reklamo ni Xyza habang nakasandal na sa braso niya, halatang nawawalan na ng sigla.“Me too. Tita Trixie… I’m hungry,” mahinang daing ni Yanyan habang pinupunasan ang pawis sa noo. Nilalaro na lang rin ng bata ngayon ang natitirang Mickey-shaped marshmallow sa kanyang stick.“Mommy, can we eat na po?” sabay hawak ni Xyza sa laylayan ng dress ng ina. “Snacks are not enough anymore.”Tiningnan ni Trixie ang wristwatch. And when she saw what time it is, alas dose na pala. Kaya pala gutom na ang mga chikiting. Napatingin si Trixie kay Sebastian. Hindi na nila kailangang mag-usap. Isang t

Matapos ang masaganang tanghalian, ilang beses na photobomb kay Mickey at Goofy, at tawanan habang nilalaro ng dalawang bata ang mini-donuts, lumabas na rin sa wakas ng restaurant ang buong grupo. Mahigpit ang hawak ni Yanyan sa souvenir bag na may Disney-shaped plushies, habang si Xyza nama’y hindi magkandaugaga sa pagkukuwento ng paborito niyang ride kay Sebastian na patuloy lang na nakikinig sa anak.“Okay, time to get some valuables, everyone!” masayang ani ni Sebastian, sabay turo sa isang stall sa gilid ng restau.Naglakad sila tungo sa direksyon ng souvenir area na iyon.Kulay at maaliwalas na store set up ang bumungad sa kanila. Mga display ng stuffed toys, accessories, at mga racks na puno ng Disney-themed clothing. At sa pinakadulo ng section na iyon, isang shelf ang tumawag sa pansin ni Xyza.“Mommy! Daddy! Look!” sabay turo ni Xyza. “Matching shirts for family!”May mga mock-up prints na: “Daddy,” “Mommy,” “Brother,” “Sister,” ang kulay pink, asul, dilaw o mint. Hindi na na

“Kiss! Kiss!” sigaw ng mga tao. At sa gulat ni Trixie, mas malakas pa ang hiyaw ng dalawang bata.“Kiss na! Mommy! Daddy! Pleaseee! Ano na, mommy? Kiss na! Kiss na!” sigaw ni Xyza.Tumatawang naki udyok rin naman si Yanyan, “Uyyy! Tita Trixie and Tito Seb!”“Relax,” mahina niyang bulong habang marahang lumalapit kay Trixie.Nagpipigil si Trixie na magalit, pero bago pa siya makatayo o makatanggi, hinawakan na ni Sebastian ang kamay niya… at malumanay nitong hinalikan ang likod niyon. “You’re enjoying this,” iritadong sagot ni Trixie. “You can say so,” pilyo ani ni Sebastian.Pero hindi maitatanggi ni Trixie na nanlalambot ang mata niya sa kiliting hatid ng simpleng halik na iyon. Hindi sa labi. Sa likod lang ng kaniyang palad.Pero sapat na para muling maghiyawan ang crowd sa halik na iyon. Sa screen naman ay biglang ipinalabas ang isang giant heart animation, na may text na,“TRUE LOVE’S TOUCH 💖”Nagtakip ng mukha si Trixie. Hindi niya alam kung matatawa, matutunaw, o magagalit

“Casper…” bulong niya, “you really think he’s serious about my project?”“I do,” sagot nito, walang alinlangan. “And honestly? This might be your only shot. His team doesn’t just look, they invest. Backing from ReignTech could mean global launch within months. AURA could change everything. You could change everything.”Huminga nang malalim si Trixie, pinisil ang sariling palad habang nakatingin sa ilaw ng lungsod mula sa veranda.“I’m sorry for ruining the last day of your trip. I really am. Pero hindi ko kayang palampasin ito. You can come back after, you can take your girls anywhere in the world. But this... this moment may never happen again.”She closed her eyes.“Okay,” wika niya, walang alinlangan. “I’ll do it,” wika niya, may awtoridad at paninindigan. “Book me the first flight back to Manila tomorrow morning. I’ll be ready.”“Thank you, Trix. You won’t regret this. You have no idea how proud I am. We’re doing this. You’re doing this.”“I know,” sagot niya. “Let’s make it count