All Chapters of สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 81 - Chapter 90

งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของกู้เหยียนใช้เวลาร่วมครึ่งคืนผู้คนก็เริ่มแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง กู้เหยียนที่คอยตอบรับคำยินดีจากผู้คนมาตั้งแต่ช่วงเริ่มงาน ตอนนี้แม้อยากจะยืนให้ตรงก็เป็นเรื่องยากกู้ฉินผู้เป็นบิดาจึงต้องพาเขาเข้าไปพักในเรือนที่ขยายซ่อมแซม“อาไป๋ คืนนี้อาเหยียนคงไปส่งเจ้าไม่ได้แล้ว เช่นนั้นข้าจะให้ท่านลุงกู้ของเจ้าไปส่งดีหรือไม่”“ไม่รบกวนท่านลุงกู้ให้ลำบาก ข้าสามารถกลับพร้อมกับรั่วซีได้เจ้าค่ะ”ว่านชุนแม้จะห่วงใยซ่งไป๋ลู่ แต่นางรู้ดีว่าเสวียนรั่วซีนั้นเป็นสตรีมากฝีมือ ซ่งไป๋ลู่มีหญิงสาวผู้นี้อยู่ข้างกายนับว่าปลอดภัยเสียยิ่งกว่ามีบุตรชายของนางอยู่ข้างตัวเสียอีกเพราะระยะทางจากบ้านตระกูลกู้มายังบ้านตระกูลซ่งไม่ได้ไกลมากนัก ดังนั้นซ่งไป๋ลู่และเสวียนรั่วซีจึงไม่ได้ใช้รถม้าในการเดินทาง“พี่รอง ท่านไม่สบายตรงไหนหรือไม่”เสวียนรั่วซีเห็นว่าสตรีข้างกายเหม่อลอย จึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย“ข้าเพียงคิดถึงพี่ใหญ่กับน้องเล็กเท่านั้น เจ้าอย่าได้กังวลเลย”เอ่ยจบซ่งไป๋ลู่ก็เงยหน้าขึ้นมองผืนฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยดวงดารา ไม่รู้ว่าตอนนี้ซ่งหานลู่จะเดินทางถึงเมืองหลวงต้าหยางหรือยัง อาการป่วยของเขา

ซ่งไป๋ลู่ตรวจกิจการสามแห่งแล้วเสร็จตะวันก็เริ่มคล้อยต่ำ หากเป็นช่วงก่อนหน้านี้แน่นอนว่าคืนนี้นางคงเลือกพักที่โรงเตี๊ยมเสี่ยวไป๋ ทว่าตอนนี้ใกล้ช่วงที่ซ่งไห่เฟิง บิดาของเจ้าของร่างนี้จะกลับจากสงคราม ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะกลับไปพักที่บ้านป้องกันไม่ให้คลาดกับบิดา“เย็นมากแล้ว พวกเราไปรับรั่วซีที่ตระกูลเสวียนกันเถอะ”ไป๋เจี่ย ชายรับจ้างบังคับม้าลากตอบรับแล้วออกเดินทางไปยังบ้านตระกูลเสวียนโดยไม่เอ่ยถามหรือเสนอความคิดเห็นใดๆ ในตอนนี้ผู้คนในหมู่บ้านล้วนอิจฉาเขาที่ได้รับเลือกให้มาขับรถม้าให้คนบ้านซ่ง เพราะไม่ว่าใครก็ตามที่ได้คบหากับสามพี่น้องบ้านนี้ต่างก็มีอนาคตกันทั้งสิ้น“ข้ามาพบคุณหนูรองเสวียน”“แม่นางซ่งเชิญด้านในขอรับ”บ่าวหน้าเรือนคุ้นหน้าซ่งไป๋ลู่เป็นอย่างดี ดังนั้นไม่เพียงแต่ต้อนรับด้วยท่าทางที่นอบน้อม ยังพานางไปรอที่ห้องรับรองโดยไม่ต้องรายงานผู้เป็นนายก่อนแขกผู้อื่น“แม่นางซ่งรอสักครู่ ข้าจะไปแจ้งคุณหนูรองก่อน”ซ่งไป๋ลู่พยักหน้ารับ แล้วรั้งรอด้วยท่าทีสงบ ขณะที่บ่าวชายเร่งวิ่งไปที่เรือนใหญ่รายงานการมาของนางอย่างร้อนรน“เรียนคุณชาย คุณหนู แม่นางซ่งมารอพบคุณหนูรอง ตอนนี้อยู่ที่โถงรับรอง

อาจเพราะไม่คุ้นชินกับการนอนร่วมเตียงกับผู้อื่น ซ่งไป๋ลู่ที่นอนไม่หลับจึงเดินออกมารับลมที่นอกเรือน“ดึกดื่นเช่นนี้ ออกมาตากน้ำค้าง ไม่กลัวล้มป่วยหรือไร"เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับผ้าคลุมไหล่ที่วางลงบนไหล่บาง"พี่ใหญ่...""เจ้าอายุไม่น้อยแล้ว กลางดึกไม่ควรออกมาอยู่นอกเรือนเช่นนี้"แม้ถ้อยคำที่กล่าวออกมาจะติติงการกระทำของน้องสาว แต่นิ้วยาวกลับจัดเชือกผูกปมเสื้อคลุมให้อย่างใส่ใจ“ข้ากำลังคิดถึงอนาคตของพวกเรา เจ้าค่ะ”อนาคตของพวกเรา นิ้วที่กำลังขยับผูกปมพลันหยุดชะงัก เลื่อนสายตาสบดวงตากลมใสซื่อของหญิงสาวตรงหน้า แม้จะรู้ว่าประโยคนี้ซ่งไป๋ลู่หมายถึงทุกคนในบ้านซ่ง แต่หัวใจของซ่งต้าลู่ก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้“เจ้า... คิดถึงอนาคตของเรา... ไว้ว่าอย่างไร”“หากปีนี้ท่านสอบผ่านเซียงซื่อ เช่นนั้นท่านก็ต้องย้ายไปอยู่ที่ต้าหยางใช่หรือไม่เจ้าคะ”หากซ่งต้าลู่สอบผ่านเซียงซื่อ แน่นอนว่าลำดับต่อไปก็คือ ฮุ่ยซื่อ ซึ่งการสอบจะจัดขึ้นที่เมืองหลวงต้าหยาง และหากเขาผ่านการสอบฮุ่ยซื่อได้ ลำดับต่อไปก็คือการสอบ เตี่ยนซื่อ ซึ่งการสอบจะจัดขึ้นในพระราชวัง“ย่อมเป็นเช่นนั้น”ซ่งต้าลู่เอ่ยบอกพลางจัดผ้าคลุมไหล่ให้นาง ดวงต

ซ่งไป๋ลู่ขึ้นนั่งบนรถม้าก็จับเสวียนรั่วซีแกะผม ใช้หวีไม้หอมสางเส้นผมจนสยายตรงสลวย ก่อนจะจับเส้นผมครึ่งบนม้วนทำทรงแล้วปักด้วยปิ่นหยกขาว"สายตาอาหานไม่เลวเลยจริงๆ ปิ่นหยกขาวนี่เหมาะกับเจ้ามาก""พี่รอง ข้าว่า... ข้ารวบผมเช่นเดิมดีกว่า"เสวียนรั่วซีไม่คุ้นชินกับทรงผมใหม่ของตนเองก็คิดจะปลดปิ่นออก แต่กลับถูกตีเบาๆ ที่หลังมือ"อยู่เฉยๆ"ไม่เพียงแค่จัดแต่งทรงผม แต่ซ่งไป๋ลู่ยังผลัดหน้าเขียนคิ้วทาชาด และเปลี่ยนชุดให้เสวียนรั่วซีใหม่อีกด้วย เวลานี้หญิงสาวเคร่งขรึมดุดันจึงกลายเป็นสาวน้อยอ่อนหวานในพริบตาถงเสี่ยวกังควบม้านำทางใช้เวลาไม่นานรถม้า 2 คันก็หยุดลงที่หน้าบ้านขนาดกลางใจกลางเมืองเทียนหยางซ่งหานลู่ประคองบิดาลงจากรถม้า ทว่าสายตากลับคอยจดจ้องไปที่รถม้าด้านหลัง จนกระทั่งมีสตรีสองนางก้าวขาลงมาสตรีชุดขาว ดั่งเทพธิดาผู้อ่อนโยนนางนั้นคือ... เสวียนรั่วซีอย่างนั้นหรือดวงตากลมโตของซ่งหานลู่เบิกค้างมองคนด้วยความตื่นตะลึง เส้นผมดำขลับยาวสลวยจรดกลางแผ่นหลังถูกปล่อยทิ้งให้พลิ้วไหวไปกับสายลมบางเบา ส่วนหน้าเกล้าม้วนเก็บคล้ายชาอบุปผา ปักประดับด้วยปิ่นหยกขาว ขับเน้นความงามของใบหน้าให้เด่นชัด ยิ่งบนเรือนก

“คุณชาย ฟ้าใกล้สว่างแล้วหากท่านไม่รีบกลับไป เกรงว่าจะไม่ทันรายงานตัวเพื่อเข้าสอบเซียงซื่อในวันพรุ่งนี้นะขอรับ”หวังเว่ยโจวจับแขนของเมิ่งเฟยอวี่แล้วกล่าวเตือนด้วยความห่วงใย ทว่าไม่เพียงแต่เขาจะไม่รับฟัง ร่างสูงโปร่งยังกระโจนขึ้นหลังม้าแล้วควบออกไปยังสถานที่ที่ได้รับรายงานว่าพบซ่งไป๋ลู่ในทันที“คุณชาย!”หวังเว่ยโจวมองตามแผ่นหลังกว้างแล้วถอนหายใจยาว ก่อนจะหันมาสั่งการ“เจ้าไปส่งข่าวให้เสวียนตง ให้เขาหาแผนรับมือเรื่องในวันพรุ่งนี้”“ขอรับ”“ส่วนที่เหลือรีบตามข้าไปช่วยคุณหนูรองซ่ง”“ขอรับ”หวังเว่ยโจวกระชากบังเหียนเร่งควบม้าตามเมิ่งเฟยอวี่ รวดเร็วดั่งสายลมเพียงพริบตาก็มาถึงบ้านหลังเล็กชานเมืองเมิ่งเฟยอวี่หยุดม้าลงในระยะสายตามองเห็นรั้วบ้าน กวาดมองโดยรอบที่เงียบสงัด หากแต่ทั้งที่ไร้ลมโคมไฟแขวนด้านในกลับพลิ้วไหวไปมา หวังเว่ยโจวที่สังเกตเห็นเช่นกันจึงประกาศเตือนคนติดตามร่วมสามสิบคน“มีกองกำลังซุ่มอย่ด้านใน ทุกคนระวังตัวให้ดี”เมิ่งเฟยอวี่หรี่ตามองเข้าไปในตัวบ้าน ด้านในมีสี่ห้องหากแต่ทุกห้องกลับจุดตะเกียงเอาไว้“เอาธนูมาให้ข้า”หวังเว่ยโจวส่งธนูพร้อมลูกศรให้เขา เมิ่งเฟยอวี่ยกคันธนูขึ้นรวดเร็ว