All Chapters of สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 101 - Chapter 110

ซ่งต้าลู่มองดูประตูจวนของตนเองแล้วขมวดคิ้วหนา ไม่ต้องเอ่ยถามเขาก็รู้ว่าคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตนนั้นคือใคร ดังนั้นเมื่อลงจากหลังม้าจึงเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“บุญคุณครั้งนี้วันหน้าข้าจะหาโอกาสทดแทน”“ไม่จำเป็น ข้าช่วยเจ้าเพราะไม่ต้องการให้เสี่ยวไป๋เสียใจ”กล่าวจบเมิ่งเฟยอวี่ก็ควบม้าทะยานจากไป ซ่งต้าลู่มองแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกไม่ชัดเจน หากแต่สุดท้ายก็สลัดความคิดของอีกฝ่ายออกไป“คุณชาย”“เรียกเกาเหลียงมาพบข้า”เกาเหลียง เป็นองครักษ์ที่องค์ชายรองเคยมอบให้เขา ทว่าก่อนหน้านี้เขาไม่รับอีกฝ่ายเข้าจวนเพราะไม่ต้องการถูกองค์ชายรองควบคุมสอดแนม เพียงแต่สถานการณ์ตอนนี้ต่างกันออกไป ในเมื่อองค์ชายห้าบีบคั้นเขาถึงเพียงนี้ ก็คงถึงเวลาที่เขาต้องทุ่มสุดตัวแล้วเช้าวันต่อมาที่หน้าประตูจวนซ่งมีกล่องของขวัญถูกส่งมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ที่ข้างกล่องมีตราประทับของจวนเจิ้นเสวียน“ที่ข้างกล่องของขวัญนั้น เป็นตราประทับของจวนเจิ้นเสวียนขององค์ชายรองใช่หรือไม่”“ไม่ผิดแน่ สตรีบ้านซ่งผู้นี้ไม่รู้ใบหน้างดงามเพียงใดกัน บุรุษสูงส่งมากมายจึงต่างส่งของขวัญมาให้นางถึงประตูจวนเช่นนี้”เป็นอีกค

ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดมิด สายลมบางเบาพัดผ่านให้ความรู้สึกสงบใจ หากแต่ซ่งไป๋ลู่กลับไม่อาจข่มใจให้สงบ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เมิ่งเฟยอวี่ต้องออกเดินทางไปหัวเมืองใต้ตามราชโองการ แม้นางจะฝากคำพูดถึงเขาไปกับเสวียนรั่วซีแล้ว แต่ส่วนลึกในใจก็ยังต้องการพบเจอเมิ่งเฟยอวี่สักครั้ง“ไฟไหม้! รีบไปช่วยกันดับไฟเร็วเข้า”เสียงตะโกนกลางดึกทำลายความเงียบสงบยามค่ำคืน ทว่าเมืองทิศทางของจุดเกิดเพลิงคิ้วเรียวของซ่งไป๋ลู่ก็พลันขมวดเข้าหากันแน่นไฟไหม้เรือนครัวนับเป็นเรื่องปกติ เพราะที่นั่นจะมีการจุดไฟเอาไว้ตลอดเวลา ทว่าที่เรือนครัวของจวนซ่งมีคนเฝ้าดูอย่างเข้มงวดดังนั้นโอกาสที่จะเกิดเพลิงไหม้เช่นนี้จึงนับว่าเป็นไปได้ยากยิ่ง เว้นเสียแต่... มีคนจงใจเมื่อคิดถึงจุดนี้เท้าที่กำลังจะก้าวออกจากเรือนพักก็เปลี่ยนทิศกลับมานั่งข้างในห้อง จุดเตาเล็กตั้งน้ำชงชารอต้อนรับคน“เสี่ยวไป๋ เหตุใดเจ้าจึง... ยังไม่นอน”เมิ่งเฟยอวี่ที่เปิดหน้าต่างลอบเข้าเรือนพักของซ่งไป๋ลู่ ชะงักเท้าด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าคนที่ควรนอนหลับอยู่บนเตียงตอนนี้กลับนั่งชงชาอยู่ที่กลางห้อง ราวกับคาดเดาไว้แล้วว่าคืนนี้เขาจะต้องมาหานาง“เช่นนั้นดึกดื่นเช่

ซ่งต้าลู่มองสองชายหญิงที่นั่งอยู่ในศาลาข้างตำหนักรับรองด้วยสายตาห่วงใย เมื่อวันก่อนหลังจากที่คาดเดาว่าองค์ชายรองฟู่ฉ่าคังอันอาจจะมีกุหลาบโลหิตในมือ ซ่งไป๋ลู่ก็ให้เขานัดหมายเพื่อพบเจอกับองค์ชายต่างแคว้นผู้นี้เดิมทีซ่งต้าลู่ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ของน้องสาวเพราะอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นบุรุษ นางเป็นสตรีมาขอพบเขาผู้คนอาจจะเล่าลือไปในทางที่เสียหาย หากแต่เขาเลี้ยงดูซ่งไป๋ลู่มาหลายปี รู้ดีว่าสิ่งที่นางตัดสินใจลงมือต่อให้เขาไม่ส่งเสริม นางก็จะหาทางจัดการจนสำเร็จดังนั้นเพื่อไม่ให้นางทำเรื่องอันตรายลับหลังเขา ซ่งต้าลู่จึงยอมคล้อยตามแต่โดยดี“เรื่องวันก่อนต้องขอบคุณแม่นางซ่งที่ช่วยเหลือ ไม่ทราบว่าบาดแผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“เพียงบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น องค์ชายอย่าได้เก็บไปใส่พระทัยเลยเพคะ”“เจ้าบาดเจ็บเพราะช่วยข้า ข้าจะไม่ใส่ใจได้อย่างไร”“ในเมื่อองค์ชายทรงตรัสเช่นนี้ ดังนั้นหม่อมฉันจะขอเป็นสตรีไร้ยางอายทูลขอของรางวัลสักชิ้นเป็นการส่วนตัวได้ไหมเพคะ”“ขอของรางวัลสักชิ้นเป็นการส่วนตัว อย่างนั้นหรือ”“เพคะ”องค์ชายรองฟู่ฉ่าคังอันขมวดคิ้วหนา ความรู้สึกชื่นชมนางในใจที่มีก่อนหน้าพลันจางหายไปจนหมดสิ้

“อาต้า นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์อันดีกับองค์ชายรองหรือ เหตุใดองค์ชายห้าจึงได้ขอสมรสพระราชทานกับอาไป๋”น้องห้ายกความดีความชอบเรื่องทางเหนือทูลขอให้เสด็จพ่อประทานสมรสพระราชทานกับน้องสาวของเจ้า แม้ว่าวันนี้ข้ายกเรื่องการบรรเทาสาธารณภัยทางใต้ของเมิ่งเฟยอวี่มารายงานเบี่ยงประเด็น หลบเลี่ยงจนเสด็จพ่อหลงลืมไม่ได้ตอบรับเขา แต่คนอย่างน้องห้าย่อมไม่รามือง่ายๆ แน่นอนเป็นข่าวที่องค์ชายรองลอบแจ้งแก่ซ่งต้าลู่ เพื่อให้เขาวางแผนป้องกันเรื่องนี้เอาไว้ล่วงหน้า ก่อนที่มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในอนาคต แน่นอนว่าเหตุผลที่องค์ชายห้ากล่าวต่อองค์ฮ่องเต้หลงไท่ว่าชื่นชมในความกล้าหาญของซ่งไป๋ลู่ในเรื่องที่นางปกป้องราชทูตเจียงเป่ยล้วนเป็นข้ออ้างทั้งสิ้น เพราะเหตุผลที่แท้จริงก็คือองค์ชายเจ้าเล่ห์ผู้นี้แค่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ของเขากับองค์ชายรอง“ข้าคิดว่าทั้งหมดล้วนเป็นแผนร้ายขององค์ชายห้าขอรับ”มือหนาของซ่งต้าลู่กำเข้าหากันแน่น เมื่อวันก่อนหลังจากประชุมเช้าเสร็จ องค์ฮ่องเต้ก็ทรงเรียกพระโอรสทั้งสองไปพบเป็นการส่วนพระองค์เช่นทุกครั้ง ซึ่งนับเป็นเรื่องปกติ เขาและองค์ชายรองต่างคิดไม่ถึงว่าองค์ชาย

“ร่วมดื่มสุรามงคลอย่างนั้นหรือ”หลงเจิ้นซีมองดูเทียบเชิญร่วมงานแต่งตรงหน้าแล้วยกยิ้มเย้ยหยัน ดวงตาคมจดจ้องอักษรในเทียบเชิญด้วยสายตาแข็งกร้าวดุดัน ก่อนจะออกแรงบีบจนกระดาษยับย่น แล้วเอ่ยเสียงสั่งการลอดไรฟัน“กู้เหยียนเจ้าคนชั้นต่ำ กล้าสอดมือมาวุ่นวายเช่นนั้นก็อย่าโทษที่ข้าโหดร้าย เหวินเสียนเจ้าไปจัดการให้เรียบร้อย ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามผิดพลาด”“พ่ะย่ะค่ะ”เหวินเสียนรับคำสั่งก็พลิ้วกายจากไป ส่งสัญญาณเรียกกำลังเสริม เมื่อครั้งก่อนตอนลงมือกับซ่งต้าลู่เขาประมาทไปไม่น้อย เพราะเห็นว่าเป็นเพียงขุนนางใหม่ไร้พิษสง สุดท้ายไม่เพียงงานผิดพลาดโอกาสจะลงมือรอบสองก็หาได้ยากยิ่งดังนั้นไม่เพียงเรียกกำลังคนมาอย่างเต็มกำลัง เขายังวางแผนโดยละเอียดเอาไว้อีกด้วย ต่อให้ครั้งนี้กู้เหยียนมีปีกก็ไม่มีทางรอดเงื้อมมือเขาอย่างแน่นอน.........................................เพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันมงคลดังนั้นที่จวนซ่งจึงอยู่กันอย่างพร้อมหน้า เสวียนรั่วซีคอยคีบอาหารใส่ชามให้ซ่งหานลู่ที่ทำหน้าย่นเพราะอาหารบนโต๊ะส่วนใหญ่ล้วนมีแต่ผัก“ข้าอยู่ที่จวนถังก็กินแต่ผักจนซูบผอม กลับมาที่จวนซ่งก็ยังไม่มีเนื้อให้กินอีก พี่ให